Sevgili kendim;

Bugün tüm korkumu yenip karşısına çıktım.

Güneşe küsmüş bir gece gibi duvar kenarındaki yatağında usulca uzanıyordu.

Kısa koyu kumral saçları azalmış, teni solmuş, ela gözlerindeki ışıltılar, yerini koca bir boşluğa bırakmıştı.

Duyguları ile tükenmiş gibiydi.

Çok...

Çok zayıflamıştı.

Sonra bileklerindeki dikiş izlerine kaydı gözlerim.

Bakmaya utandım.

Oysa o, beni gördüğüne şaşırmıştı ilkin.

Ters tepmiş bir kara büyü gibiydi keskin bakışları.

Ağzımdan dökülen ruhani kanları, günahımın çıplaklığında hissediyordum.

Öyle naif, öyle acı, öyle pişmanlık gizliydi ki bana kayan bedeninde.

Ve büyü, dakikalarca sürdü.

O beni yaralarcasına baktı, ben bakışlarında ölüm kustum.

Ta ki, "Başın sağ olsun," diyene kadardı her şey.

Bana öylece baktı, biliyor musun?

Bir zamanlar gözlerimin içine heyecanla bakan kızın rengindeki yitiklik, tüm umutlarımı, avucunun içine aldığı çakmakla kavurdu.

Ben yanarken o ağladı.

Ve sana yemin ederim.

Hiç bu kadar üşümemiştim.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem