Sevgili kendim;

Şehrin kalabalık eserine rağmen, oturduğumuz kat bomboştu bugün.

Serhat, annesi ile birlikte dedesinin yanına gitmişti.

Babamsa yine gece yarılarına kadar çalışıyor ve sözde kahrolası bize bakıyordu.

Olan biten her şey, seyrinde ilerliyordu.

Tuhaf.

Sessizliğin arasına gizlenmiş bir hiçlik, arka bahçedeki çürümeye yüz tutmuş ağacımıza asılmış gibiydi.

Garipti işte.

Utanç dolu bir uğursuzluk, kirli arzuların saklandığı zihinlerde, kırık salıncaklarda sallanıyordu.

Komşularımız, acı bir geleceğe susmuşçasına çekmişti perdelerini.

Sükunet, hüzün kokuyordu.

Bir ölüm kuşu konmuş gibiydi penceremin önüne, haberim dahi olmadan, oynuyordu anlaşılmazı.

Bilir misin sen, ölüm getireni?

Hani gizlice emerdi günahlarımızı.

Baykuş...

Kulaklarımı sessiz çığlıkları ile dolduruyordu sanki.

Bense, yıkım getiren her şeye rağmen yüreğimde kopan kıyameti izliyordum.

Gri bir sondu şüphesiz.

Küllerinden doğan rezil duyguydu.

Sonra bir tufan koptu dışarıda.

Soğuk, kanatlı adamın boynunu kesti.

Zaman durdu.

Ve bir melek,

Son kez ölüm getirdi.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem