Sevgili kendim;

Günlerden cumartesi.

Dışarıda sert bir ayaz esiyor kuşluk vaktinde.

Yerlerde dünden kalma yağmurun boğuk çamuru.

Tırnakları yıpranmış ellerimin avuç içleri donuyor.

Sana yazarken bedenim bir adım geride.

Ruhum buz gibi.

Derin derin soluyor.

Kalbim, narin bir cuma gecesinin katili misali ürkek.

Hafta sonlarının ona yaşattığı ızdıraptan korkuyor.

Tıpkı benim kurumuş yapraklarımın, kulaklarımda yarattığı çığlıklardan korktuğu gibi.

Çatırtıları, bedenimin en ahfa çukurlarında boğuluyor.

Uyanmaya çekiniyorum.

Bir güz mevsimi kadar soğuk olan bu ruhumun, sonbahar damlalarında yitmesinden,

O su bulutlarının, annemin hayaletini yok etmesinden,

Benim acılarıma, öfke katmasından korkuyorum.

Benim doğumum olan bugünün, annemin sonunu hatırlatması beni mahvediyor.

Her cumartesi,

Onu defalarca kaybetmek katlanılmaz.

Bir yaşayan biliyor.

Sevgiler, Melih.

instagram; meefadem