-ELIEZA JOY-

"Charm isn't true, it's not existing, there's no charm bracelet, there's no charm existed, there's no fortune teller"

"It's all a lie" having him in my life was the most precious thing I've ever had.

However, hearing those words from him was the most painful one, my heart wasn't just the one who've teared up, it's my whole life. I felt stupid

It was teared in a split of a second.

Para n'ya akong sinampal ng katotohanan, paulit-ulit iyong nag-play sa isip ko, habang nagpapaunahang pumatak ang luha ko.

"Kasama naman iyon sa plano natin diba?" Plano?

"Pero bakit naman kasi kailangang humantong sa ganito, ang alam ko pinagpustahan lang naman natin s'ya ah" napapikit nalang ako nang marinig ko ang sinabi ni Yoongi. Para bang may isang kamay na muling sumampal sa'kin.

Ang buong akala ko lihim namin ito sa kanila, akala ko magagalit sila kung sinabi kong ang charm ay para dapat kay Jin.

Pero tangina, ako pala ang naloko, sila pala ang may alam ng lahat at para lang ginawang pain.

It was all a lie, and a dare.

Pinilit kong huwag gumawa ng kahit anong ingay, nanatili akong nakinig, ano pa't aalis ako kung hindi ko pa naririnig ang lahat ng kasinungalingan nila.

Akala ko kaibigan ko sila, akala ko.... Akala ko pamilya ko sila at ganoon din ang turing nila sa'kin, pero ginawa lang pala nila akong laruan.

Pinagpustahan lang nila ako.

Pinaglaruan nila ako!

"Oo pinagpustahan natin s'yang mapapa-ibig mo s'ya hyung, pero bakit kailangan mo pang gumamit ng tao, at magsinungaling tungkol sa charm" hindi ko aakalaing ang inosenteng si taehyung ay kasabwat din pala sa plano nila.

Bakit sa'kin ito ginawa ni Namjoon, akala ko- akala ko..... Dahil ba ito sa nagawa ng pamilya ko sakan'ya?

Gusto n'ya bang maghiganti? Gusto n'ya rin bang saktan ako? Is that what he planned from the beginning?

Inakbayan n'ya si taehyung, may ngisi sa labi, masikip ang dibdib ko, parang may nakabarang bagay doon na hindi na natanggal.

"Para mas kapani-paniwala" napa-awang ang bibig ko dahil sa sinabi ni Namjoon, hinawakan ko ang dibdib ko at sumandal sa pader, pakiramdam ko kasi matutumba na ako sa panlalambot ng katawan ko.

"Mas magandang tignan kung romantic ang umpisa, kaya nag-arkela ako ng fortune teller, at tulad ng nangyari sinamahan s'ya nina Yoongi at Jimin, tulad ng ni-plano natin noon, doon s'ya bumili sa malapit sa fortune teller at binigay itong umiilaw na bracelet" gusto kong sumigaw, at ilabas lahat ng hinanakit ko. Gusto ko silang saktang lahat, gusto kong mawala yung ngisi sa labi ni Namjoon gusto kong malaman n'ya kung gaano kasakit yung nararamdaman ko ngayon.

Kung paano yung maniwala ka sa isang bagay na wala naman pala, na hindi pala nag-e-exist.

"Ngayong hulog na si Joy anong balak mo, hihiwalayan mo nalang s'ya ganon ba? Madami s'yang sinakripisyo sa'yo pero-l hini natuloy ni jimin yung sinasabi n'ya nang sumagot si yoongi.

I feel worthless, unloved, betrayed.

By the people I treated as a family.

"Lulubayan mo na ba s'ya, sasabihin na ba natin ang totoo sakan'ya?" Ang kaninang tahimik na si Jin ay nagawa naring magsalita.

Hindi ko alam, na ang taong dapat aalayan ko ng charm ay s'yang kasabwat din pala sa mga kahayupang ginawa ng iba sa'kin.

Is it really hard to love me, I ain't deserve these! I just wanted to feel the family I'm longing for however people will use your weakness just to see you suffer and die from pain.

And they just succeded. They finally wreck me, destroy the hell out of me.

"Hyung, nakikiusap ako sa'yo, sabihin na natin kay Joy ang totoo, hindi ko kayang maglihim sakan'ya alam kong kapag nalaman n'ya ito mula sa iba at pinatagal pa natin ay mas lalo lang s'yang magagalit sa'tin" pagmamakaawa ni taehyung, hindi naman na kailangan pa, dahil alam ko na ang lahat.

Alam ko na ang panloloko nila sa'kin.

Maybe I was just that stupid fucking lady who loves to see and feel how family were yet being prey of monsters wasn't played in my head.

And now they got me.

kung dati ay gusto kong tumakbo at yakapin s'ya, ngayon ay gusto ko s'yang saktan, suntukin dahil sa panloloko n'ya. Kinamumuhian ko s'ya.

"Hindi ko s'ya lulubayan" ani Joonie, tangina, hindi pa ba sapat lahat, hindi pa ba sapat na nawasak na nya ng tuluyan ang pamilya ko, nakakulong na si mommy, nawala na s'ya sa akin, trinaydor na n'ya rin ako kasama ang iba pa!

Hindi pa ba sapat? Hindi pa ba s'ya kuntento sa pagsira ng buhay ko? Ganoom ba kalaki yung galit na idinulot ko sakaniya?

Tangina!

Ang tanga ko, ang tanga-tanga ko talga. Ako na 'tong niloloko ako pa itong humahabol sakan'ya, tangina, pinagpupustahan lang pala ako, hindi naman pala n'ya ako mahal at pinahulog n'ya lang ako para saktan.

Hindi ko na kaya pang makinig, this is enough. This pain must be enough. The pain went so deep, I could not even feel the wound.

Umatras na ako, humahawak sa kung ano mang bagay ang makita ko, hindi ko na kayang makinig pa, nanlalabo na ang mata ko dahil sa patuloy na pagtulo ng luha, at nanlalambot kong mga tuhod.

"Ang totoo n'yan may plano ako kapag-"

Napalingat ako sa isang picture frame na nadanggi ng kamay ko, iyon ay ang picture naming dalawa ni Namjoon, parehas pa kaming masaya, binuo ang isa't-isa. Hindi na ako nag-abalang kunin pa iyon, siguradong narinig nila ito. Ayokong makita nila ako.

"Joy?" And my fear comes, yet the blood rise on my head, boiling, my hands turns into fist quickly.

"Andito ka Joy?" Manghang tanong ni Yoongi, napahilamos sa kan'yang muka.

Nakita ko ang pagpatak ng luha ni taehyung, who would ever thought this soft and angel was a monster inside hiding from the dark.

"You hear everything?" Nagpakatatag akong hindi iiyak sa harap mi Namjoon, pero taksil ang luha ko, lumandas silang muli sa akong pisngi.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, nakita ko nalang na mabilis akong naglakad papalapit sakan'ya ngayon ay gulat na gulat, iginawad ang isang malakas na sampal, namanhid ang kamay ko sa sakit nito, bumakat ang kamay ko sakn'yang pisngi.

"Joy huminahon ka" hysterical ang boses ni Jin. Nagtangkang hawakan ako pero mabilis kong tinabig ang kamay.

"Wag na wag mo akong hahawakan, sinungaling, manloloko, mangaggamit!"
masakit ang mga salitang binitawan ko, pero mas masakit ang idinudulot nila sa sakit sa buhay ko.
Mas masakit pa sa sampal na iginiawad ko kay Namjoon.

"Noona"

"You planned it all? Everything was just a fucking lie? You made it all!" I asked and hated how unsteady my voice was.

Ngayon naiintindihan ko na, malinaw na sa'kin kung bakit hindi ko na nakita ang fortune teller, kung bakit hindi nawala yung charm. Dahil wala talagang charm, hindi ito nag-eexist.

"Makinig ka muna sa akin Love-" I'm so proud of myself, I couldn't even imagine to laugh in the middle of this revelation.

"Love? Ano bang akala mo sa akin Namjoon? Bobo, inutil, makitid yung ulo?" I can see pain in his eyes, in everyone's eyes but it wasn't destroyed like how my life was.

"Ano bang nagawa ko sainyong kasalanan huh? Gusto mo lang ba talagang maghiganti. Para sa pamilya mo huh? Kaya mo ako ginamit, ano bang nagawa ko sainyo para.... Pagpustahan n'yo ako" halos pabulong na ang huling salitang sinabi ko.

Tinignan ko sina taehyung, si jungkook at yoongi pati na si jin. They were the first friend I've ever had.

Akala ko ba solid kami?

Akala ko ba lahi lang silang nasa tabi ko kapag kailangan ko sila?

Akala ko ba totoo ang lahat?

"Pati ba yung mga sinabi mo kasinungalingan lang 'yon o parte lang iyon ng palabas mo" kumalma ako, pero patuloy padin sa pag-agos ang mga luha.

Mabilis s'yang umiling. "Totoo ang lahat ng iton Joy, totoo!" Hindi ko alam kung dapat pa ba akong maniwala sa mga salitang lumalabas sa bibig n'ya.

Hindi ko alam kung nagsasabi ba s'ya ng totoo.

"Bakit n'yo ginamit yung kahinaan ko? Ano bang nagawa ko sainyo, bakit kailangan n'yo akong gaguhin Jin! bakit kailangan n'yo akong lokohin at palabasing. Meron charm" mabilis akong napalingon kay jimin at yoongi, hindi makatingin saakin ng diretso.

Mabilis akong lumapit kay Yoongi, mabilis na lumapat ang palad ko sakan'yang pisngi.

"Alam mo ang lahat hindi ba? Alam mo din yung tungkol sa plano, pero tangina bakit hindi mo sa akin sinabi!" Sigaw ko sakaniya, hindi s'ya nagsalita, he remained silent.

"Joy, maniwala ka, totoo ang lahat ng sinabi ko, I really mean it" sambit muli ni Namjoon, humihikbi"

"I'm sorry Joy" gahulgol ni taehyung at lumuhod pa sa paanan ko niyakap ang hita ko, pero paulit ulit ko lang s'yang tinaboy.

"Oo totoong pinagpustahan ka namin, totoong niloko kita, wala silang kasalanan, ako ang may gawa ng lahat pero totoong---" hindi natapos ni Namjoon ang sasabihin n'ya nang may biglang may malaglag na kung ano. Napatingin naman kaming lahat dito.

"Ano? Alam na ni Joy ang lahat?" Napa-awang ang bibig ko dahil sa tanong ni Hoseok. May kung ano sa'king hindi parin naniniwalang  alam n'ya din ang lahat.

Hindi lang pala yung anim ang may alam, kundi pati ang taong pinagkatiwalaan ko, na akala ko hindi ako hibiguin at nangakong magiging matapat s'ya sa'kin.

At ang taong s'ya pa mismo ang nagsuhestiyong tutulungan ako sa paghahanap sa fortune teller.

Na kasabwat din pala nila.

Kaya pala, kaya pala parang gulat na gulat noon ang fortune teller ng makita kami.

Alam n'ya? Alam n'ya ang lahat katulad ng anim?

Nadudurog ang puso ko, hindi dahil sa mga nangyayaring masasakit sa buhay ko, kundi dahil sa lahat ng pwedeng maloko sa akin ay yung mga kaibigan ko pa, na pinagkatiwalaan ko, na ibinigay ko yung katapatan ko.

At yung mga kaibigan itinuring kong pamilya ko.

"Alam mo din Hoseok? Alam mo din ang tungkol sa pinagpustahan lang nila ako at hindi totoo ang charm" piyok ang boses ko, dahan-dahan ako lumapit sakan'ya, at hindi s'ya sumagot bagkus ay tinignan lang si Namjoon.

"Please Hoseok, nakikiusap ako sa'yo, sabihin mo nalang yung totoo" pagsusumamo ko sakan'ya.

Dahan-dahan itong tumango bago magsalita. "I--I'm sorry"  napahawak nalang ako sa braso ni hoseok dahil pakiramdam ko ay mawawlan na ng balanse ang katawan ko. Humagulgol nalang ako dahil sa mga narinig ko.

Bakit? Bakit sila pa, bakit yung mga taong itinuring ko pang pamilya ko.

Naglakad ako papuntang pintuan, wala akong ibang maramdaman kundi yung pagkamuhi ko sakanila, at ang sakit na idinulot mila sa buhay ko.

"Bakit kayo pa? Bakit kayo pang itinuring kong pamilya?" Pinigilan ko sina hoseok at Namjoon nang magtangkansilang lumapit sa'kin.

Tinignan kong mabuti si Namjoon, biglang nagplay sa isip ko nag lahat ng ala-alang mayroon kami.

"Pinangako ko sa sarili ko, pinangakong iingatan kong huwag basahin yung puso mo Namjoon, na mamahalin kita, pagkakatiwalaan at iingatan para hindi mawasak" sandali akong napatigil dahil sa patuloy kong paghikbi, lalapit sana itong muli pero pinigilan ko s'ya.

"Pero ako yung sinira mo, sinira mo yung natitirang pagkataong meron ako Namjoon. Lubayan mo na ako, wag mo na ulit guguluhin pa ang buhay ko, tama na ang sakit na idinulot n'yong pito sa'kin"

"Sana na-enteratain at natuwa kayo sa mga panloloko n'yo sa akin, nakakatuwa diba? Nakakatuwang manira ng tiwala at buhay ng isang tao"

"Joy, trust me, I didn't mean to hurt you" namumula narin ang mga mata ni Namjoon, hindi parin tumitigil sa pagluha.

"Pero nasaktan mo na ako"

I can't even look straight in his eyes, his eyes who fouled me, his eyes who's full of lies.

I looked at him, for the last time.

"You said u love me, but you are the one who hurt me the most"