A/n: hellooo poo! kamusta na kayo? sorry kung hindi ako nakapag-ud noong friday, pasensya na po talaga HAHAHAHA. Pero eto na nga :>

play the song in multimedia, para mas feels. keep safe ebwiwan, love ko kayo.

-ELIEZA JOY-

life is full of shit I know, but right now, right this moment, I have nothing left to give in this shit.

nagpaunhan ang mga luha ko sa pagpatak, nanlalambot ang mga tuhod ko at yung mga hikbi na kanina ko pa pinipigilan ay unit unti ng lumabas.

paano? bakit? ano bang nagawa ko para magdesisyon s'ya ng ganoon kabilis, akala ko ba magkasama namin itong haharapin pero bakit ganito, bakit gusto n'yang magpahinga?!

ang daming tanong sa utak ko, sobrang durog na durog na ako pero nanatili akong nakatayo sa harap n'ya, nakipagtitigan sakan'ya.

"bakit, ba-bakit, pa-paanong-"
hindi ko matuloy ang sasabihin ko, walang lumabas na kahit ano bagkus ang mga hikbi ko. ayokong makita n'ya akong ganito, ayokong magmukha akong kawawa sa paningin n'ya.

pero hindi ko mapigilan, umasa kasi ako eh, umasa ako ng malaki sakan'ya, umasa ako sa mga salita n'ya pero ngayon gusto n'ya ng pahinga?

"bakit joonie, naririnig mo ba ang sarili mo? huh!"
hindi ko na mapigilang ilabas lahat ng sama ng loob ko, ang sakit na sobra, ang sakit na pagdating ko dito ito lang ang maaabutan kong sagot sakan'ya.

"bakit? bakit!" nanindig ang mga balahibo ko nang sumigaw ito, ramdam kong nasa likudan ko ang anim, nanonood sa aming dalawa at hindi gustong manghimasok sa pag-aaway namin.

"gusto kong malaman yung dahilan mo Namjoon, gusto kong malaman dahil girlfriend mo ako at may karapatan akong malaman!" ilang beses na ba akong nasaktan? ilang beses ko na bang pinagsiksikan yung sarili ko?

galit na galit s'yang tumitig sa'kin, para bang gusto na n'yang manuntok.

"bakit mo ako pinahihirapan ng ganito, bakit kailangan mo akong saktan ng ganito Namjoon, bakit kailangan mo akong iwasan kasi tangina ang sakit!". tinuro-turo ko pa yung dibdib ko na ngayon ay sobrang sikip na, pakiramdam ko ano mang oras ay lalagutan ako ng hininga.

"dahil kriminal ang nanay mo!" natigilan ako sa sinabi n'ya, para bang nabingi ako hindi sa sigaw n'ya kundi dahil sa isinigaw n'ya.

"ang nanay mo ang hinahanap naming nasa likod ng paninira sa kumpanya ng daddy ko, alam mo ba kung gaano kasakit sa'kin iyon huh? Joy ang sakit! ang sakit dahil bakit kailangan maging magka-maganak pa kayo, bakit kailangan maging ina pa s'ya ng babaeng mahal ko!" sigaw n'ya habang ang mga luha n'ya ay patuloy lang sa pag-agos sa pisngi n'ya.

hindi ko alam kung anong dapat kong maging reaksyon, o kung dapat ba maniwala akong nangyayari ang mga bagay na ito sa'kin. nakatulala lang ako sakan'ya humihikbi, pinakikinggan ang puso n'ya.

pero hindi ko s'ya maramdaman, hindi ko makita yung Namjoon na minahal ko.

umiling-iling ako, hindi pwede, inosente si mommy, halos hindi na nga n'ya ako maalagaan dahil sa pag-aasikaso n'ya sa business namin, dahil sa wine company namin tapos ngayon ssabihin sa'kin ni Namjoon ang mga ganito.

"hindi totoo yan Joonie-"

"iyon ang totoo Joy, iyon ang totoo! pinilit kong wag maniwala, halos sumpain ako ng tatay ko dahil pinili kita Joy, pinili kita!" hindi ko na kaya, hindi ko na maatim ang mga naririnig ko. hindi ko na kaya yung sakit na lalaong lumalaki dito sa puso ko.

pinilit kong hawakan yung kamay ni Namjoon, pero paulit-ulit n'ya lang itong tinatanggal. yung pinakamasakit sa lahat, yung pakiramdam na kinasusuklaman na ako ng taong mahal ko dahil sa magulang ko.

"bakit hindi mo tanungin sa magulang mo, bakit hindi mo itanong ang lahat ng kagaguhang ginawa ng nanay mo!" hindi na s'ya yung namjoon na nakilala ko, pakiramdam ko kausap ko ibang tao dahil sa ipinapakita n'ya, dahil sa paraan ng pananalita n'ya.

"Joonie mahal mo ako diba, mahal mo ako sinabi mo iyon, pinanghawakan ko iyon, bakit hindi nalang natin ito ayusing magkasama?" pakikiusap ko sakan'ya kahit nagdududa parin ang isip ko.

bakit ba ganito, bakit hindi nalang ako pwedeng maging masaya! ano bang ginawa ko para maranasan ang lahat ng ito, para paulit-ulit wasakin.

hindi n'ya ako sinagot, hindi n'ya rin ako matignan ng diretso sa mga mata ko, hinawakan kong muli ang mga kamay n'ya, ngunit napa-pikit nalang ako at napa-hagulgol nang dahan dahan n'yang tanggalin ang kamay n'ya sa'kin at lumabas ng dorm at iniwan akong luhaan.

--

halos paliparin na ni hoseok ang sasakyan n'ya maka-uwi lang ako ng mabilis sa bahay, magang-maga din ang mga mata nito sa kakaiyak habang hawak-hawak yung isang kamay ko.

tahimik lang kami at ang paghikbi ko lang ang tanging naririnig sa buong kotse, pagkaalis kasi ni Namjoon ay nakapagdesisyon kami ni hoseok na umuwi at kumpirmahin sa magulang ko.

dahil kahit ang anim ay wala din daw alam sa mga nangyayari, tikom ang bibig ni Namjoon.

taimtim kong pinagdadasal na sana hindi totoo ang sinasabi ni Namjoon, hindi ko na kakayanin kung lahat nalang ng taong nasa paligid ko ay may tinatagong lihim sa'kin.

sana hindi ito ang maging hadlang sa'ming dalawa ni namjoon, sana, sana mali lang ang lahat.

mabilis akong bumaba sa sasakyan nang makita kong umiiyaka si nanang sa labas ng bahay, dala ang mga gamit n'ya.

"nanang, saan po kayo pupunta, bakit dala n'yo ang gamit n'yo?" sandali n'ya akong tinigtigan bago humagulgol ng iyak, at yakapin ako ng mahigpit na mahigpit.

gusto kong sumigaw, gusto kong magalit sa mundo dahil bakit kailangang sabay-sabay mawala ang lahat ng taong mahalaga sa buhay ko, bakit kailangang iwan nila ako, bakit kailangan maiwan ako?

"ang--ang mommy mo kasi pinapauwi na ako ng probinsya" umigting ang panga ko at nayukom ko ang aking kamao, tama na sobrang sakit na, hindi ko na kaya 'to.

hindi ko na kaya ang lahat ng mga nangyayari sa buhay ko, hindi ko na kayang manahimik nalang.

"Hindi kayo aalis nanang, walang dapat umalis dito kundi sila". Hindi na ako nagsayang pa ng oras at mabilis na pumasok ng bahay ngunit bumungad lang sa'kin ang mga maleta kong nakalabas nadin.

"Aalis na tayo dito anak, aalis na tayng tatlo, sa america na tayo titira" Kinuyom ko ang ang aking kamao, dahil ba sa ginawa nilang kasalanan sa Kim Family?

"Kung aalis kayo, hindi ako sasama sainyo" Natigilan si mama sa sinabi ko hindi ko pa makita si dad kung nasaan s'ya.

"Pwede bang huwag kang makisabay sa'kin ngayon, aalis tayo sa ayaw at sa gusto mo. Aalis tayo at magbabagong buhay sa america". Umiling iling ako, ang dami kong gustong sabihin, ang dami kong gustong ipaliwanang at itanongsakan'ya.

"Wala kang magagawa doon dahil alam ko ang mas nakakaalam ng mas nakakabuti sa'y-"

"Nakakabuti? Nakakabuti mom? Anong nakakabuti ang pinagsasabi mo, naririnig mo ba ang sarili mo? Nakakabuti ba sa'kin o nakakabuti lang sa'yo dahil gusto mong takbuhan yung kalokohang ginawa mo dito sa Pinas?!" Hindi ko na napigilan at nasigawan ko na si monmy, natulala ito sa'kin at binitawan yung isa pang maletang hawak-hawak n'ya.

Durog na nga yung puso ko, ngayon ay mas dinudurog pa nia. Bakit hindi ko alam na may ginagawa pala silang mali, bakit kailangang sila pa? Bakit s'ya pa!

"Ano bang pinagsasabi mo?" Hinigit ko ang aking hininga, ipinatiningin sakan'ya yung hawak-hawak kong envelope na nakita ko kanina sa kwarto ni koonie.

Papel na nagpapatunay, na s'ya ang sumira at nagpasunog ng wine factory nina Joonie.

Katunayan na ang sarili kong ina, ang may pakana ng lahat, at ang dahilan kung bakit kami ngayon nagkakalabuan ni Namjoon.

Nanginginig si mommy, nakita ko kung paano tumulo ang mata niya, it was the first time I saw her like this, yet it is the worst situation we've got.

"T-totoo ba mommy, totoo bang pinasunog mo yung wine facctory nila?" Nanginginig ang mga labi kong bigkasin ang mga salita, napapagod na akong umiyak pero patuloy padin sa pagtulo ang luha ko.

"Kaya ba ayaw mo akong mapalapit sa pitong kaibigan ko? Dahil alam mo na ang tungkol dito, kaya ba palagi kayong nag-aaway ni dad!" Nakakapagod ang mabuhay kasama ang taong ponaglilihiman ka na pala.

Bakit ba sila nagsasabay-sabay, bakiy ba pakiramdam ko pinagkakaisahan ako ng tadhanana.

Ngayon malinaw na sa'kin ang lahat, malinaw na kung bakit hindi gusto ni mom si joonie para sa'kin.

"Anong nangyayari dito? Ba-" Napatigil si dad nang makita kami ni mommy, lumayo ako sakan'ya, natatakot akong pati si dad ay kasabwat dito.

"Alam mo ba ang lahat ng ito dad?" Tinignan nito si mom na para bang nag-aalala s'ya dito, napatakip ako ng aking mukha at nagsimulang humagulgol

He knew about it, he knew it! His eyes can tell, damn. Why am I the only who'd no clue about this issue?

Pakiramdam ko niloko ako ng sarili kong magulang, pinagkait nila sa'king malaman yung katotohanan.

Masaya na ba sila? Masaya na ba sila ngayon dahil ako ang nahihirapan sa ginawa nila, dahil sakanila mawawala na yung lalaking pinakamamahal ko, dahil sakanila galit na sa'kin ngayon yung kaisa isang lalaking lalaking tinaggap ako.

I can't hold on to this shit anymore.

"Bakit, paano n'yo nagawa 'to! A-alam n'yo ba na sa ginawa n'yo ay ako lang ang nahihirapan ngayon-" Puro hikbi ang maririnig sa loob ng bahay, hikbi namin ni mommy.

Minsan nalang kami makapag-usap pero bakit sa ganitong paraan pa, kung saan nagsisigawan kami at kung kailan malinaw na sa'kin ang lahat ng ginawa nila.

"Para sa'yo, para sa pamilyang ito ang lahat ng ginagawa ko Elieza, pagod na akong mareject, I will get what I want that's why I took the risk just to be a share holder-"

"That's why you burnt their wine company?" I scoffed as I wiped my tears away.

"Isn't everything enough Veronica, after you took all the money from that anonymous guy for us, for our company you still did this?" Napalingon ako kay dad, narealize ko kung gaano ako katanga dahil kahit isa man lang sa sinabi ni dad ay hindi ko alam.

"Para naman ito sa pamilya natin eh, para to sa pangangailangn natin-"

"Hind ko naman kailangan ng pera mo mom, ang kaialngan ko ikaw! Kayo ni dad, ang pagmamahal ninyo, ang aruga at atesyon n'yo. Hindi ko alam na kailangan n'yong umabot sa ganito" Nakahawak ako sa pader, kapkap ang dibdib.

Habang nagtatagal ako dito, habang nalakaman ko ang lahat mas lalo ko silang kinamumuhian.

"Hindi ko kailangan ng kahit akong materyal, dahil kaialngan ko lang namang maramdaman na mahal n'yo ako, gusto ko lang naman kayong maramdmaan mom, dad gusto ko lang maramdmaan kung ano ang pakiramdam na mahal ako ng magulang ko, pero bakit.... Bakit pinagkakait n'yo sa'kin" Halos pabulong na ang huli kong sinabi hinawakana kako ni om pero ako ang umiwas, galit na galit ako sa sarili ko, dahil wala akong kaalam-alam sa lahat

Nagagalit ako dahil ngayon wala na nga si namjoon, ngayon naman ay pinagtaksilan pa ako ng sarili kong magulang.

Napatungo nalang ang mga magulang ko, para bang natauhan sa sinabi ko. It was the first that I did spoke myself out, I should be proud of myself, but I can't.

"Wag n'yong sabihing alam n'yo kung ano ang nararamdman ko, dahil kahit kelan hindi n'yo ako tinanong kung ano ba ang gusto ko, you're making decision for me without even asking for my consent!"

"Wag n'yo pong sabihing alam mo ang kung anong mas nakakabuti sa akin dahil kahit kailan hindi ko naramdaman ang pagiging n'yo ang pagiging magulang n'yo sa'kin dahil kahit kailan hindi kayo naglaan ng atensyon at oras para sa'kin!" Sigaw ko, habang sila naman ay nakatungo lang, at habang umiiyak.

"A-at kahit saang sulok pa tayo tumira, h-h-hinding hindi po tayo magiging pamilya dahil hindi ko iyon maramdaman sa inyo. Mas naramdaman ko pa iyon sa mga taong hindi ko kaano-ano!"

Hindi ako makapag salita ng maayos dahil sa pagiyak at paghikbi ko, unti-unti bumalik ang lahat ng masasayang alaala ko kina nanang at kina Joonie.

They're there for me when I needed one, they're the one who supported and guided me.

"Narealize kong mas naging pamilya pa nga sila sa'kin kesa sa mga tunay kong panilya" At ngayon sa palagay ko pati sila mawawala na sa'kin, pagkatapos ng lahat ng ito, alam kong mawawala na rin sila sa'kin.

Pati si joonie.

Padabog akong lumabas ng bahay, natinig ko pa ang pagtawag nila pero hindi na ako lumingon. Pagod na pagod na ako, hindi ko maatim na makasama sila o makita sila, kapag nakikita ko silang dalawa, naaalala kong sila ang dahilan kung bakit nawala sa'kin si namjoon.

Kung bakit nagkakalabuan na kami ngayon. At kung bakit mawawala ang lahat ng taong minahal ko sa'kin.

I did it Joonie my crabs, I did speak out what's on my head and what I feel, but I still feel wreck without having you.

Tinawagan ko si Namjoon, pero hindi ko na s'ya ma-contact. Hindi ko narin tinawagan yung anim, hindi ko alam kung anong ihaharap ko sakanila.

Hindi ko nga alam kung galit ba sila dahil sa ginawa ng magulang ko sa kaibigan nila.

Nakakapagod mabuhay sa mundong puno ng sorpresa, puno ng hinagpis, may kakayahan kang maging masaya pero lahat panandalian lang.

"Dane" Hikbi lang ang nagawa ko nang tawagan ko s'ya sa phone, iyak lang ako ng iyak dahil alam kong s'ya nalang ang malalapitan ko.

"Anong nangyari sa'yo? Bakit ka umiiyak, hindi ka parin ba kinakausap ni Namjoon huh?" Umiling ako habbang pinupunasan parin ang luha ko, wala na akong pake sa tinginan ng mga tao, wala na akong pake sa itsura ko.

Dahil basag na basag na ako, at wala ng mas ikakasakit pa doon.
"Pwede bang tumuloy muna ako sa bahay mo?" Kahit hiyang-hiya na ako ay nilakasan ko na ang loob ko, s'ya lang ang alam kong malalapitan ko ngayon, s'ya lang ang alam kong makakapitan ko.

"O-osige, saan ba kita susunduin?" Tense ang boses nito, sinabi ko kaagad sakan'ya yung lugar kung nasaan ako, at ilang minuto lang ay nandoon na s'ya para saunduin ako.

Sinabi sakan'ya ang lahat, sinabi ko ang dahilan kung bakit iniiwasan ako ni namjoon. Niyakap lang ako nito ng mahigpit na mahigpit at sinamahan akong uminom at umiyak.

Life brought us the most unexpected twist in our lives, yet after everything that I'be been through it was the worst and heartbreaking I've ever had.

Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa kakaiyak ko, pero sa pagmulat ulit ng mata ko, madami na palang nagbago.

I've realized that even if you're tired from all of this shit, you still need to continue, as long as you're breathing, life will still give you shits.

I woke up hearing the news, Kim's Family finally file accuses to my mother, what's the worst thing?

They arrested my mother at the early eight in the morning.