-ELIEZA JOY-

pagbangon ko palang ay maganda na kaagad ang araw ko, hindi dahil may wild na naman akong panaginip kay Namjoon, jeez.

kundi dahil may isang sulat at bouquet of flowers na sa kama ko, dala dala ito ni nanang sabi n'ya nasa tapat daw si Namjoon ng bahay namin kaninang madaling araw, ipinapabigay daw ito sa akin.

iniwas ko kaagad ang sarili ko nang tangkang kukurutin n'ya. Nanang naman eh, alam kong mahaba ang buhok ko pero wag mo naman po akong kurutin.

"oh teka ako na ang maga-adjust, naapakan ko na kasi ang mahaba mong buhok". Mapaglaro ang boses nito at may pilyang ngiti sa labi. talaga naman si nanang ang lakas lakas maang-alaska sa akin.

parang mapupunit na ang labi ko dahil sa hawak hawak kong papel.

dahan dahan namin itong binuklat ni nanang at binasa ang tulang nakasulat.

she is a strong woman,
who indeed knew her man
a superhuman for her,
and her lover

lemme give you a kiss
cuz i know you're haunting this
you deserve the world love
everyone knows it, even above

i once promise
to wrote you poem
but word won't be enough
to express this feeling

in this cruel world
let's just be undisturbed
make them realized
we're not "we" we're "us"

You beautiful shawty
I know you care for me
The fight is on
Let's get it on!

I love you Love.

Kahit may pa-ganito pa s'ya, hindi parin mababagong hindi na n'ya ako binalikan sa tawagan namin kagabi.

Aba! Pinaghintay ba naman ako sa wala, hanggang sa makatulog nalang ako? Very wrong!

"Aysus, ayun naman pala eh, may pa-poem". Hindi ko alam kung matagawa ba ako o kikiligin, para kasing mas kinikilig pa si Nanang kesa sa akin.

Kinuha ko kaagad ang phone ko nang bigla itong tumunog, message galing kay namjoon.

"Love, sorry If I didn't came back last night, there's an urgent call from my dad about the company".

"Don't worry, I'll make it up to you. I love you".

I bit my lower lips while reading his messages, glad that he's not into those long messages. don't get me wrong I really appreciate it too however, short messages is enough for me as long as it's full of sincerity.

I believe, that actions are louder than voice. And I, thank you!

--

"Kanino galing ang flowers na ito?" Irita at matinis ang boses ni mommy nang marinig ko s'ya pagbaba ko palang sa hagdan.

"Sa bo- manliligaw ng anak mo". Excited ang boses ni nanang habang may malaking ngiti sa labi. Nakahinga ako ng maluwag, akala ko'y masasabi n'yang sinagot ko na si Joonie.

"Itapon mo na ho". Mother's voice was expressionless even her eyes. Tumakbo agad ako palapit sakanila at mabilis na kinuha yung bulaklak.

"Mommy, Atleast be thankful, he made some effort for this". Her eyes narrowed as I cleared my throat. But in the back of my mind, I'm shock and joyful at the same time, this is the first time that I spoke myself up!

"Hindi mo ba naiintindihan ang sinabi ko sa'yo nung nakaraan?". Napapikit nalang ako dahil sa tinis ng boses n'ya. Damn. Here we go again.

Sermon na naman ba ang almusal ko?

She gripped my arms and I gasp to the way she hold it, I think my skin she's holding is red right now.

"Ako ang nanay mo, alam ko ang tama para sa'yo, kaya makikinig ka sa lahat ng sasabihin ko!". Halos matumba ako nang hilahin ko ang braso ko sakan'ya.

Minasahe ko kaagad ito, namamanhid ang kamay ko habang ang mga tuhod ko naman ay nanginginig.

I let out a sigh, this scene isn't really new for me, but it still break my heart into pieces on how she treats me.

I feel trash for her.

Pumunta nalang ako sa kusina at tinulungan si nanang sa paghahain, gusto kong mapansin din ako ng mga magulang ko, pero napapansin lang nito ang kamalian ko hindi yung mga tama.

"Intindihin mo nalang ang mommy mo, busy lang siguro ang dami n'yang paper works na inuwi kagabi tapos narinig ko pa silang nag-aaway ng daddy mo". Ani Nanang, pinisil nito ang kamay ko habang malungkot na nakangiti sa akin.

Iintindi, sanay naman ako, ako naman palagi ang umiintindi sakanila, kesyo magulang ko sila, kesyo pagod sila sa trabaho kesyo dapat ko silag igalang.

Pero paano ako, kailan naman nila ako maiintindihan, maiintindihan ba nila ako?

--

my day started with a wide smile in my face and I will never let it be wash off because of my mother, lalo na't kasama ko ngayon si Hoseok, ang sunshine ko. hindi n'ya ako mapipigilang lumapit sakanila, dahil mga kaibigan ko sila, mahalaga sila sa'kin.

sobrang halaga.

pero sana naman, dumating yung araw na maintindihan din nila ako, hayaan nila akong magdesisyon para sa sarili ko at higit sa lahat sana mapansin nila ako, bilang ako at hindi yung mga kamalian ko lang.

"hola! hola-hola hoop". ngiting ngiti si hoseok habang naghu-hula hoop, saan na naman kaya n'ya nakita 'yan? nagsasayaw lang ito habang nag-iingay.

napailing akong lumapit sakan'ya, tama bang magingay sa harap ng simbahan? oo, nasa simbahan ulit kami, nagbabakasakaling mahanap na naman sa pagkakataong ito yung fortune teller, but as of now, still no luck.

"hoseok, nasa harap tayo ng simbahan, wag kang mag-ingay at maglaro ng ganyan". pananaway ko dito, kaya lang biglang nag-pout ang kabayo. tama ba 'yon, tama bang mag-pout at magpa-cute sa akin?

oo tama 'yan hoseok, tamang magpa-cute ka sa'kin. you nice, keep going.

"hmp, ikaw kumain ka ng kwek kwek di kita sinaway, tapos ako sasawayin mo? hmp bakit ang unfair mo". parang batang nagmamaktol sa ina si Hoseok, kunyari pa itong umiyak na parang bata at nagpa-padyak. napailing nalang ako, nakakainis kasi ang cute cute n'ya!

kahit anong gawing kalokohan ni Hoseok ang cute parin!

hustisya naman!

pa-kiss naman!

"saan mo na naman ba nakuha 'yan?". kamot ulo itong ngumiti sa akin, labas na labas yung kagwapuhan- este- yung mauputi at pantay n'yang ngipin.

"binili ko sa may bangketa, maglalaro kami ng maknae mamaya". his warmth smile filled my heart, he really love his friend, this is the reason why I love him, them. they are really pure and sincere.

"siguro bukas bumalik nalang ulit tayo sa perya, baka nandun s'ya, o kaya sa ibang simbahang malapit. malapit ng mag-start ang susunod nating klase". I let out a sigh while Hoseok just look at me pitiful, we're trying to find her for almost one hour, we can't even find her!

minsan nawawalan na ako ng pag-asang makikita ko parin yung fortune teller, gusto ko paring malaman ang katotohanan, gusto kong malaman kung paano mawawala yung charm.

at gusto kong mahalin ako ni Namjoon sa kung sino talaga ako, dahil na-realize ko na kahit kailan ang pagmamahal ay hindi nakasang-alang-alang sa isang kagamitan, kundi sa tunay na nararamdaman.

nabalik lang ako sa reyalidad nang biglang hawakan ni Hoseok yung kamay ko, sumilay ang nakakasilaw nitong ngiti sa akin na mas mataas pa ang sikat sa araw.

"don't worry Joy, mahahanap din natin s'ya. trust me, and don't lose hope". awtomatiko akong napangiti dahil sa positive na dala n'ya, tumango ako sakan'ya at mabilis s'yang niyakap na ikinagulat naman n'ya.

wala akong pake sa mga taong nakatingin sa'min o kung ano ang iniisip nila, sobrang mahal na mahal ko ang kaibigan kong ito at hindi sapat ang salamat sa lahat ng naitulong n'ya sa'kin.

"let's go? we're running late for our next subject". his hand held mine tightly as we run together. my forehead curved when we suddenly stop, he tap his back as if he let's me into it.

"piggy back?". I can see his smile transform into a smirk.

"okay lang hindi pa naman ako pag-"

"c'mon, we're running late, sumakay kana sa likod ko at sabay tayong maglalayag sa alapaap". malalim nitong sabi, umiling nalang ako pero pinatigil ako nito nang sasakay na sana ako sa likod n'ya.

wag n'yang sabihing prank na naman n'ya yun?

"paluin mo muna ako sa pwet para umandar ako". it took a second before I laughed out my lungs and punch his arms while he's just smiling widely as he look at me.

"Seryoso ba 'yan?"

"seryoso ako sa'yo Joy, matagal na". natigilan ako sa biglang seryosong boses nito, hinihintay ko itong tumawa pero hindi iyon nangyari. pakiramdam ko totoo yung sinabi n'ya, pakiramdam ko... may gusto s'yang iparating.

hindi ko nalang iyon pinansin at hinampas ng malakas yung pwet n'ya humiyaw pa s'ya na ikinatawa kong muli bago ako sumakay sa likod n'ya inalalayan n'ya naman ako at sabay kaming humiyaw nang tumakbo na ito ng mabilis pabalik sa university namin.

--

-KIM NAMJOON-

"Ano pa bang gusto mong makita Namjoon? ang lahat ng katunayang gusto mong makita ay nandito na". galit na galit na itinapon ni dad sa mukha ko ang isang folder na naglalaman ng papel na nagpapatunay na ang mommy nga ni Joy ang nasa likod ng paninira sa kumpanya namin at pagpapa-sunog noon ng aming wine factory.

naramdaman ko ang pagdurugo ng aking pisngi, marahil ay nasugat sa matutulis na papel na tumilapon sa harap ko, pero hindi ko iyon iniinda, dahil ang talagang masakit ay ang puso ko. para bang pinupunit 'to ng paulit-ulit habang pinagpipiltan sa akin ni dad ang mga ebidensyang hawak n'ya.

hindi ko gustong maniwala

ayokong paniwalain ang sarili ko

baka nagkamali lang sila, dahil hindi ko kakayaning tanggaping mag-ina pala ang taong gusto ko ng patayin at ang babaeng pinakamamahal ko.

"dad I told you! baka nagkamali lang yung detective mo, baka-" I wasn't able to finish my sentence when he suddenly grip the collar of my uniform.

nag-iigting ang mga panga ko, sobrang sakit makitang nag-aaway kami ni dad dahil dito.

"anak ba talaga kita huh? bakit ayaw mong kampihan ang mismong ama mo?". halos mabingi ako sa lakas ng boses ni dad, nakita kong inawat na ito ng tauhan ni dad ngunit hindi nagpatinag si dad at mas lalo lang hinigpitan ang pagkakahawak sa kwelyo ko.

"dahil mahal ko s'ya dad, mahal ko s'ya!" it was good to speak out loud the whole world, to fight for this feeling, for her. he punch me hard in my face.

napahiga ako sa sahig sa sobrang lakas nito, hinawakan ko ang putok kong labi bago muling tumayo at hinanda ang sarili para sa susunod n'yang pananakit.

I need to stand up like a man infront of him, I will fight for her no matter what happen, at kahit masakit sa loob ko, gusto kong wag munang magpadala ng warrant of arrest si dad para kina Joy

wag muna hangga't hindi ko nakikita sa sarili kong totoo nga.

"mahal? mas mahal mo ba ang babaeng iyon kesa sa sarili mong pamilya huh?". parang wala lang akong naririnig sa sinasabi ni dad, kahit na sobrang sikip na sa dibdib ko ang mga nangyayari, hindi ko hahayaang magpadala nalang sa sinasabi ni dad, hindi ako naniniwalang nanay nga ni joy ang may kasalanan ng lahat.

"oo dad! mas mahal ko s'ya, at ipaglalaban ko s'ya kahit sainyo pa".hindi ko mapigilang sumigaw sa aking ama, sobrang sikip na ng dibdib ko, mariin kong ipinikit ang mata ko nang akma akong susuntukin ni dad.

"Kim Jae tumigil kana!" and my heart slumped as I heard mom's crack voice, hugging me and crying out loud.

"kaya nagiging spoiled ang anak mo, dahil d'yan sa ginagawa mo. malaking kahihiyan sa pamilya kung pakakawalan ang babaeng iyon, paano kung makatakas s'ya huh? may magagawa ba  'yang pagmamahal mo?"siguro hindi mababago ng pagmamahal ang tadhana namin pero naniniwala ako sa pagmamahal namin ni Joy, alam kong matibay iyon.

Joy is my strength and because of her, I'm still fighting, I'm still here asking request to my father.

"dad mahal ko si Joy, dad hindi ko kakayaning mawalan na naman ng isang importante sa buhay ko. dad tao lang din ako, nasasaktan, nahihirapan, nawawalan at nagmamahal". ramdam ko ang pag-agos ng luha sa aking pisngi at ang mahigpit ni mom sa'kin na patuloy sa pag-awat sa'ming dalawa ni dad.

"please dad, I didn't ask anything to you before, mahal ko si Joy, hindi ko kayang mawala s'ya dad". kita ko ang pagiging kalmado ni dad, alam n'yang hindi noon kinaya ng puso ko nang mawalan ako ng isang importanteng tao sa buhay ko.

"wala akong pake kung itakwil mo ako bilang anak, pero ako na mismo ang tatawag sa'yo kapag nalaman ko ang totoo, sa sarili kong paraan". matigas na sabi ko at tuloy tuloy umalis sa conference room.

dumiretso kasi sina dad dito sa university nang malaman n'yang kinausap ko si mom na huwag na huwag tatawag ng pulis hangga't hindi ko nakikita sa mismong mata ko ang ebidensya.

pinagtitinginan ako ng mga estudyante, siguro dahil sa putok kong labi at sa mugto kong mata. but I don't care, I don't give a damn.

all I care now is Joy, all I need is her, only her.

I immediately dialed my phone andcalled my personal detective as I decided to visit the clinic, that's the only place she is where right now.

--

-ELIEZA JOY-

napaigtad ako dahil sa gulat nang padabog na nagbukas ang pinto ng clinic. iniluwa nito si Namjoon na ngayo'y namumugto ang mata at putok ang labi.

binitawan ko kaagad ang hawak kong bulak at nilapitan ito, ano na naman bang ginawa n'ya, nakipag-away na naman ba s'ya? bakit ba pumpasok na naman s'ya sa gulo?

"a-anong nangyari sa mukha mo, nakipag-". hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang bigla ako nitong niyakap at isinubsob ang mukha n'ya sa akin leeg. gusto kong sabihing nakikiliti ako ngunit hindi ko magawa lalo na nang maramdaman kong tumutulo ang luha nito.

mabilis ko s'yang niyakap ng mahigpit kahit hindi wala akong ideya kung bakit s'ya umiiyak.

iniharap ko ito sa aking mukha, hindi ko mapigilang mag-alala, pakiramdam ko pinipisil yung puso ko habang nakikita s'yang umiiyak sa harap ko.

"m-may nangyari ba? bakit ka umiiyak, wag mong sabihing may nang-away sa'yo?" I heard his hollow laugh.

"silly". he said as he sat at the side of the bed, I couldn't even protest when he pulled me making me sit on his lap. his tiry and sad eyes are looking at me intently, his hand on my waist and mine is on his nape.

hinawakan ko ang pisngi n'ya at pinagmasdan ang putok nitong labi at ang mahabang sugat nito sa may kanang pisngi n'ya. ramdam ko ang matalim nitong tingin sa akin, pero hindi ito nagsalita.

natatakot ako sa pagiging tahimik n'ya ngayon.

"bakit ang tahimik mo? natatakot ako sa'yo". umiling iling lang ito sa akin at malungkot na ngumiti. hindi ko tuloy mapigilang makaramdam ng takot, hindi ako sanay na ganito s'ya.

gusto ko pa naman sanang magtampo dahil sa hindi n'ya pagbalik sa tawagan namin kagabi, pero habang nakikita ko s'ya ngayong parang wala sa sarili n'ya, ramdam ko yung maliliit na kutsilyong patuloy lang sa pagsaksak sa puso ko.

akmang tatayo na sana ako para kumuha ng gamot sa sugat n'ya nang hilahin ako nito pabalik sakan'ya.

"just stay with me" he pleaded with his crack voice.

"pero gagamutin ko yung sugat mo namjoon".

"it's alright, I'm alright as long as you're with me". I look at him confusedly as my heart continuously breaking while looking at him.

"ang hirap naman ng sitwasyon natin Love, ang hirap hirap na, hindi ko alam kung.... kung kakayanin pa ba natin 'tong dalawa". napako ang tingin ko sakan'ya habang ang puso kong wasak na ay dinurog pa ng mga salita n'ya.

hindi ko mapigilang magtanong sa isip ko, nagsasawa na ba s'ya? sumusuko na ba s'ya kaagad? akala ko ba ay ipaglalaban naming dalawa yung nararamdaman namin sa magulang ko? bakit n'ya sa akin ito sinasabi ngayon? bakit?

"s-sumusuko ka na ba, sinusukuan mo na ba ako?". pinilit kong magpakatatag, ayokong umiyak sa harap n'ya, ayokong mag-isip ng hindi maganda pero sa pananalita n'ya,pakiramdam ko pinanghihinaan na s'ya ng loob.

mabilis itong umiling, kahit paano pakiramdam ko natanggalan ako ng tinik sa lalamunan ko. "hindi naman kita sinusukuan eh, alam kon hindi naman iyon ang sagot sa lahat ng problema natin".

"eh bakit nagiisip ka ng mga ganitong bagay?". umiwas ito ng tingin sa akin, para bang may inililihim sa akin.

"natatakot ako Joy eh, natatakot ako para sa'ting dalawa. ang daming what ifs sa utak ko, gusto ko ng kasagutan pero natatakot ako Joy, natatakot ako". hindi ko maintindihan ng lubusan ang lahat ng sinasabi n'ya kaya't niyakap ko nalang s'ya ng mahigpit na mahigpit.

pinangako ko sa sarili kong iingatan ko ang puso n'ya, pero ang sakit din pala, ang sakit din palang nakikita s'yang nasasaktan ng ganito.

ang sakit na hindi s'ya nagsasabi sa'kin, ang sakit na umiiyak s'ya ngayon at wala akong magawa kundi patahanin at yakapin lang s'ya. ang dami n'yang naitulong sa'kin nung mga panahong kailangan ko s'ya pero ngayon, hindi ko man lang s'ya matulungan at wala akong magawa kundi ang yakapin lang s'ya ng mahigpit.

isa lang ang nasa isip ko, iyon ay ang hangga't lumalaban s'ya, lalaban ako.

paulit ulit nitong hinalikan ang leeg ko at mahigpit akong hinagkan, para bang ayaw na akong pakawalan. "I just want you, I only want you for my life, for us to be together pero bakit pinagkakait 'yon ng tadhana, bakit ba ayaw nalang n'yang maging masaya nalang tayong dalawa?". kalmado na ito, hindi narin umiiyak ngunit ramdam ko padin ang lungkot at pait sa boses n'ya.

alam kong hindi naman pwedeng palaging masaya ang mga tao, pero bakit palagi nalang sobrang ikli ng panahon para maging masaya, para maramdaman yung ligaya. bakit palagi nalang hinagpis?

"edi ba nga, normal naman na sa buhay ang magkaroon ng pagsubok?". kahit nasasaktan ako at paulit ulit nalang na winawasak ang puso ko, hinawakan ko parin ang pisngi nito at pinilit na ini-focus sa akin ang mga mata n'ya.

"pero ang mga pagsubok ang magpapatatag sa ating dalawa, tandaan mo 'yan". Nakangiting paalala ko sakan'ya habang sinusuklay ang buhok n'ya.

Mas lalong lumaki ang ngiti sa labi ko nang mamita kong unti unti ding sumilay ang ngiti sa labi n'ya, eto yung pinaka nagustuhan ko sakna'ya eh, yung mga maga at ngiti n'ya, dahil sa tuwing ngumingiti s'ya pati yung mata n'ya nagi-spark.

"I'm so blessed that I have you, dahil sa'yo lumalakas yung loob ko, dahil sa'yo patuloy akong kumakapit". Malambing ang boses na sabi nito, naramdaman ko nalang na lumapat ng maeahan ang labi nito sa akin, nalalasahan ko yung yung dugo n'ya galing sa sugat n'ya.

It's. Just a kiss but it leaves a thousand sparkling thing inside my stomach, ipinagdikiy namin ang noo naming dalawa at nakangiting hinayaang kinain ng katahimikan.

Eto na ata ang pinakamasayang katamikang naranansana ko, yung hayaang pakinggan naming dalawa ang puso ng isa't isa.

Hindi ko alam kung anong bumabagabag sakan'ya, pero hindi ko s'ya iiwan hinding hindi ko s'ya bibitawan iingatan ko s'ya, dahil s'ya ang unang lalaking nagpadama ng ganito, dahil s'ya ang unang lalaking nagpakitang may halaga din ako.

"How can I make it through the day
Without you". Natigilan ako sa biglaang pagkanta n'ya, sobrang ganda ng husky n'yang boses.

Hindi ko alam kung bakit sinasabi ni yoongi na hindi n'ya makayanan yung noses ni joonie, pero para sa akin ay sobrang ganda nito.

Nakapakit lang si namjoon, nakadikit parin ang noo naming dalawa habang nakayingin naman ako sakan'ya habang kumakanta s'ya.

"You have been so much a part of me"

"and if you'll go" pagse-second voice ko naman na kinatawa n'ya, tinakip n'ya ang mukha n'ya sa kan'yang mukha habang pulang oula na sa kakatawa. Habang ako, masaya at satisfied ng nakkikita s'yang masayang tumatawa.

Points for you Joy! nagawa mo na ulit patawanin si namjoon!

"I'll never know what to do" instead of singing it, he just said it straight to my face.

"We can make it through namjoon, I will never let you go, hahawakan ko ng mahigpit ang mga kamay ko para hindi ka makawala sa'kin, kung pwede lang itali ko yang kamay mo para hini ka lang mawala gagawin ko". Hindi ko alam kung may nakakatawa ba sa sinabi ko, dahil humahalkhak lang ang gago habang nakabaon ang mukha sa aking balikat.

"Ano yun aso?" Takhang tanong nito habang ngiting ngiti sa akin.

Mabuti nalang talaha absent si nurse at ako lang ang tao dito sa loob ng clinic.

"Oo para hindi ka na makikipag at hindi na nagagalusan yang magand mong mukha, ako na bubugbug sa'yo napakapasaway mo!" Para akong naany na nanenermon sa anak nmang pasaway, pero s'yang tuwang tuwa lang na sobrang kinaiinisan ko.

Paano ako hindi maiinis parang hindi naman n'ya sineseryoso uung sinasabi ko!

"Ang fute mong magalit". Tignan mo! Nakuha pang mambola, hindi ba s'ya aware na marupok ako? At dahil d'yan sa pambobola n'ya nadadala ako?

"Alam kong cute ako, pero wag mong baguhin yung topic. Nakikipagaway ka na naman ba?lz ang mga nagaalab n'yang mata ay diretsang tumitig sa akin, seryosong seryoso ito at para bang kinikilala ako ng lubusan.

Mahigpit nitong hinawakan yung kamay ko at paulit ulit na hinalikan ang likod nito bago muling tumitig sa aking mga mata.

"Eto ang tatandana mo Joy, mahal kita at kaya kong makipagaway para lang ipaglaban kita, mahal kita Joy at kakayanin natin to ng magkasama". Pinunasan nito ang mga luhang tumulo na pala sa aking mata ng di ko namamalayan.

Ang sakit, nasasaktan ako sa mga salitang binibitawan n'ya, para bang hinahampas ng paulit ulit yung puso ko.

Ayokong nakikipag/away s'ya dahil sa akin, alam kong wala akong kayang gawin para sakan'ya kundi ang mahalin lang s'ya pero sanan naman alagaan din n'ya ang sarili n'ya at wag s'yang maging pabaya.

"Just don't let my hand go". He almost whispered as his tears rills down his cheeks, I wiped it as I hug him tightly.

I will never let you go Joonie, you mean everything to me and even if my parents are against you, I will fight dor you.

So just stay by my side please.