A/N: naiiyak padin ako kapag pinapakinggan ko yung stay gold ng BTS grabeee~ ang sarap sa puso HAHAHAHA. gugulat nalang ako biglaang may ni-release xD!

this chapter if for @ChimTaeGurl065, I dedicate this chapter to you. thank you so much and keep safe.

happy reading!

-ELIEZA JOY-

her wedge style of short haircut, her charcoal eyes and double eyelid and her ageless face, the way she stand and walk. I can't say anything on how Namjoon's mom looks very respectable.

"you must be Joy, palagi kang kinukwento ng anak ko sa akin". seryosong sabi nito, ako? palagi akong kinukwento ni Namjoon sakan'ya, ano naman kayang mga sinasabi n'ya. alanganin akong tumango at pasimpleng tinignan si namjoon na nasa tabi ko.

"n-nice to meet you po Ma'am". magalang kong sabi dito, grabe kasi hindi ko mapigilang kabahan, para kasing napaka-perfectionist n'ya.

"wag mo akong matawag tawag na Ma'am, pagkatapos kong marinig na pinaiyak mo ang anak ko ay andito ka sa pamamahay ko". nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi nito, mas lalong lumamig ang mga kamay ko, kinuwento rin pala iyon ni namjoon?

jusko, kung ganoon ang pangit pala ng background ko sa paningin ng family n'ya? jusko po! mas gugustuhin kong masabihan akong pangit kesa mayroon akong pangit na background sa ibang tao.

sasagot na sana ako nang biglang marinig ko ang pagtawa nito, kumunot ang noo ko, biro lang ba iyon? galit ba talaga s'ya? ang daming tanong na nabubuo sa utak ko habang pinagmamasdang tumatawa ang mama n'ya.

"nagbibiro lang ako Ija, ayos lang na paiyakin mo ang anak ko". Masiglang sabi nito at muling tumawa, doon ako nakahinga ng maluwag. si namjoon naman ay napakamot nalang sa kan'yang batok. "and call me tita, wala naman tayo sa opisina para tawagin akong Ma'am" dagdag nito.

nakahinga na ako ng maluwag, mukhang hindi naman pala ito ganoon ka-sungit tulad ng inaakala ko.

"ate?" nakuha ng batang babae ang atensyon namin na ngayon ay kakapasok lang sa loob, dala dala ang apat na paper bags. hindi ako nakapalag nang hagkan ako nito ng mahigpit.

grabe ang tadhana, bakit ganito sa akin? bakit ang liit ng mundo?

"magkakilala kayo?" tanong ni namjoon, doon lang humiwalay sa akin ang dalagita at tumango tango.

"oo kuya, s'ya yung sinasabi kong tumulong sa akin para maibalik yung wallet ko". oo tama, s'ya ang dalagitang nakita kong umiiyak at nagmamay-ari pala ng wallet na napulot namin sa mall.  damn. what a coincidence. Hindi ko alam na magkikita ulit kami.

pero anong tinawag n'ya kay namjoon? kuya?

"teka magkapatid kayong dalawa?". this time, ako naman ang nagtanong, at kasabay noon ang pagtango nilang dalawa, wow. may mas ikakagulat pa ba ako ngayong gabi?

ang dalagitang tinulungan ko, at si namjoon ay magkapatid? wow. just wow. sobrang liit ng mundo.

"thank you for helping my daughter Ija, tatanawin kong malaking utang na loob ito". umiling iling ako sa sinabi ni Tita. wala naman sa akin iyon, bukal sa loob ko ang pagtulong at isa pa mahirap mawala yung isang bagay na sobrang importante.

"w-wala po 'yon, ginawa ko lang ang tama". sambit ko, nakita ko na namang lumabas yung dimple ni namjoon at ang makikislap n'yang mata. awtomatiko akong napangiti.

"so, you are really Joy?" tanong ng dalaga sa akin. oo nga ako nga ang Joy, ang Joy ng kuya mo chour! paulit ulit tayo eh.

tumango ako. humagikhik ito at pinalo sa tyan ang kuya n'ya. para bang kilig na kilig.

"ang galing mong pumili kuya, bet ko s'ya". sabi nito bago ngumiti sa akin. nakuha ko ang sinabi n'ya, hindi lang talaga nagrrehistro sa utak ko, si namjoon kasi eh, ngiting ngiti ngayon sa akin.

teka lang heart, maghulusdili ka nga!

"Hana, this is ate Joy, Love, this is Hana. but you can call her Ana". pagpapakilala ni namjoon sa aming dalawa ng kapatid n'ya, ewan ko ba, parang pati ang batang ito ay may charm dahil napapangiti din ako sa magaganda n'yang ngiti. sobrang gaan ng loob ko sakan'ya.

"nice to meet you ate, ganda ng tawagan n'yo ah yieee, love". sinundot sundot nito ang tagiliran ko, para rin pala itong sina jimin, hilig mang-asar. pero eto ako, tuwang tuwa sa pang-aasar n'ya. tangina, hindi ko na talaga maintindihan yung sarili ko.

"tara, dito ka na kumain ija". umiling agad ako kay tita, sinabi ko kasi kay nanang na saglit lang ako dito, baka mag-alala iyon.

"w-wag na p-" hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil pinutol na agad ito ni tita.

"ayaw mo naman sigurong magtampo ako sa'yo hindi ba? this is the first time we met kaya pagbigyan mo na ako". tatanggi pa sana ako pero nagsalita nadin si ana.

"please ate, isipin mo nalang na ito yung treat ko sa pagtulong mo din sa akin". Nag-puppy eyes pa ito habang nakasalikop ang palad. wala sa sarili akong napa-tango dit kaya't tumili ito at niyakap ulit ako, I mean kaming dalawa ni Namjoon tapos si Namjoon naman ay pasimple din akong niyakap.

teka, dumadamoves agad s'ya ah.

nauna na sa dining table sina tita at Ana, at kaming dalawa ay nakangiti lang na nakatitig sa dalawa, parang sobrang daming nanyari ngayong gabi, unexpected na makilala ko ang mommy n'ya, pero nasaan kaya ang daddy n'ya?

"Joy, why are you doing this to me?" kunot noo ko s'yang tinignan, anong ginagawa? eh wala nga akong ginagawa sakan'ya d'yan eh, paano n'ya nasabi?

"anong ginagawa ko sa'yo?"

"eto". tinuro n'ya ang kanang dibdib n'ya. "lalong lumalaki yung impact mo sa akin". para bang may kumiliti sa loob ko dahil sa sinabi n'ya sa akin, tengenes bakit ba ganito ka namjoon? bakit huling huli mo ang kiliti ko?

bakit pinaparamdam mo sa akin itong weird na pakiramdam na ito?

pero napatigil ako sa sunod nitong sinabi. "pero natatakot ako Joy, natatakot akong mas lalo akong mahulog sa'yo, dahil alam kong hindi mo ako sasaluhin. alam ko, malabo ang tiyansa ko sa'yo, pero ayos lang, ayos lang kahit hindi tayo parehas ng nararamdaman, dahil mamahalin parin kita Joy, kahit hindi ko mapalitan si Jin hyung sa puso mo". that made me startled, whilst his lips forced a smile. minsan iniisip ko kung totoo ba talaga ang lahat ng ito, oo totoo, pero hindi totoong gusto n'ya ako, dahil lahat ng ito ay dahil sa charm.

ngayon paano kung wala ang charm? paano kung biglang mawala yung talab? magugustuhan n'ya parin ba ang simpleng babaeng katulad ko?

May isa pang tanong ang bumabagabag sa akin. "Si jin parin ba?" Si jin parin ba ang laman nito?

"let's go?". pilit akong ngumiti at tumango kay namjoon, eto na naman yung mahinang kuryenteng dumaloy sa akin nang akbayan ako nito, habang ang kanang kamay ay nasa bulsa n'ya, sabay kaming naglakad papuntang dining table at tumulong kina tita na maghain ng pagkain.

--
"HAHAHAHA eto po ba talaga si Namjoon no'ng bata pa s'ya?" Pinunasan ko ang tuyong luha sa gilid ng mata ko, pinapakita kasi sa akin ngayon ni tita yung mga pictures nina hana at namjoon noong bata pa sila.

Sobrang laughtrip yung kinain ni namjoon yung putik dahil akala daw n'ya ay chocolate. HAHAHAHA.

Sobrang nakakatuwa yung itsura n'ya, parang wasted na nandidiri s'ya na pinigilan paring ngumiti sa picture, hindi ko maexplain ang alam ko lang sobrang nakakatuwa n'yanng tignan. tapos yung hairstyle n'ya noon ay parang bunot.

"Mom, I told you never let her see that albums!". Inis na sabi ni namjoon na ikinatawalang ng ina n'ya. Pagkatapos kasi naming kumain ay sinabi sa akin ni tita na may ipapakita daw s'ya, tapos ayun may nilabas s'yang album.

Yung kay Hana na picture, ang cute sobra, ang chubby n'ya noong bata pa katulad ni Namjoon, pero kasi yung mga picture ni Namjoon ay sobrang epic, meron yung  may hawak s'yang sunglasses na natanggal yung handle, sa tingin ko ay s'ya ang nakasira nun.

Meron din yung labas yung pwet n'ya at nakatalikod pa s'yang nakapamaywang sa may dalampasigan, at meron pa s'yang picture noong high school siguro s'ya dito at napaka-emo nung hairstyle n'ya.

Yes, jeje days!

Siguro may pa-hashtag hashtag pa s'ya noong- #bhoxzmapagmahal52

HAHAHAHA!

"Kawawang kuya, nakita na ng "love" n'ya ang pinakatatago n'yang pictures HAHAHA". Hindi nalang ito pinansin ni Namjoon, habang ang kapatid nito ay binebeltan lang s'ya.

I've realized something, he's really different here inside his house, he's not the Fear, that everyone's fearing.

Nilapitan ni namjoon at kapatid n'ya at kiniliti ng kiniliti, hindi ko tuloy mapigilang mapangiti sakanilang dalawa, bigla ko tuloy nagustuhang magkaroon ng nakababatang kapatid.

Namjoon's is very lovable when it comes to his family.

"Si namjoon, masungit at palaban kung titignan mo sa labas, pero busilak ang puso ng batang iyan". Napangiti ako sa sinabi ni Tita, hindi ako aangal doon, dahil ako mismo ay nakita ang side n'yang iyon.

Kaya nga habang tumatagal, habang nakikilala ko s'ya, there's something urges me to know him more.

At untinunti kong minamahal kung ano ba talaga ang meron s'ya, at kung ang ano s'ya.

"Alam ko po tita, saksi po ako doon". Sambit ko, habang inaalala yung panahong binigyan n'ya yung pagkain n'ya sa batang pulubi.

Tumayo kami ni tita at pumunta sa kusina, pinagtimplahan ako nito ng tsaa. Hindi ako mahilig sa tsaa, pero hindi na ako naka-angal dahil binigay na nito.

At gusto ko ring humigop ng mainit na inumin.

The silence enveloped to the both of us, she's smiling while looking at her children."The truth is, Namjoon has a heart problem". Napatigil ako sa sinabi nito, para bang huminto ang mundo ko at kasabay ng paunti unting pagbagsak ng puso ko habang hinihintay ang susunod n'yang sasabihin.

"Nag-umpisa iyon noong bata pa s'ya, akala namin healthy s'ya pero, hindi namin alam na lumalaki na pala ang puso n'ya". Pagpapatuloy nito, para bang nanghina ako sa mga impormasyong nasagap ko, parang hindi ko kakayanin yung susunod n'yang sasabihin.

Pero nanatili ako.

"Mas nakadagdag pa dito ay palagi s'yang binu-bully noon dahil sinasabihan s'yang mahina, pagkatapos ay iniwan pa s'ya ng tinuturing n'yang bestfriend".

"Akala namin hindi n'ya kakayanin ang operasyon , ang heart transplant n'ya, at isang milagro kung ituturing dahil nakaligtas s'ya at nakayanan n'ya ang operasyon". Ni-tap ko ang likod nito, pinunasan nito ang mga luha n'ya, at mapait na ngumiti sa akin.

"Simula ng araw na matapos ang operasyon n'ya, gumaling nga s'ya pero naging malamig naman ang pakikitungo n'ya sa iba, siguro ay ayaw n'yang makita s'ya ng taong mahina s'ya". 

Ngayon naiintindihan ko na, naiintindihan ko na ang lahat kung bakit palaging nakakunot ang moo n'ya, at maraming natatakot sakan'ya. Dahil pinoprotektahan lang n'ya ang sarili at puso n'ya, dahil ayaw na n'yang masaktan pa.

Dahil ayaw n'yang makita s'ya ng iba na mahina.

Hinawakan ni tita ang kamay ko at bahagya itong pinisil. Para bang nangungusap ang mga mata n'ya sa akin.

"Nakikiusap ako sa'yo Joy, alagaan at ingatan mo ang puso ng anak ko. Ikaw ang unang babaeng inalayan n'ya ng puso n'ya". There's no words escape from my mouth, I can't even nod my head.

I can't just say yes, if I can't make it till the end. There's still something I need to solve from myself, this weird feeling.

Pilit itong ngumiti bago sabihin yung mga katagang nagpawasak at paulit ulit na dumurog at sa puso ko.

"Kung hindi mo s'ya kayang hawakan, kung hindi mo kayang alagaan ang anak ko, at ang puso n'ya. It's better to let him go". Bubuka palang sana ang bibig ko nang biglang magsalita si namjoon at naglakad palapit sa direksyon naming dalawa.

"You look both serious, what are you talking about?". We just smiled at him genuinely, while his mother's words still plating in my mind. His childhood past, about his heart.

I think I'm going to have some headache, for taking a lot of information.

"Sa tingin ko dapat umuwi na si Joy Mom, siguradong hinahanap na po s'ya ni nanang". Doon ako natauhan, sa sobrang saya ko at sa sobrang daming tumatakbo sa utak ko, hindi ko namalayan ang oras at nawala na sa isip ko si nanang. Paniguradong nag-aalala na iyon.

Nag-paalam na ako kina tita at Ana, ayaw pa sana akong paalisin ni Ana, dahil gusto pa nitong ipakita ang room n'ya at ipakita ang picture nila ni taehyung na ultimate crush daw n'ya.

"Saan ka pupunta?" Takhang tanong ko kay Namjoon nang naglakad na ito palabas nang bahay nila.

"Syempre, ihahatid ka". I rolled my eyes.

"Wag na, magpahinga ka nalang, atsaka andito maman si manong para ihatid ako". Sabi ko dito na ikina-iling lang n'ya.

"Hindi pwede, sasama ako, para sigurado akong safe kang makakauwi". Awtomatiko akong napangiti, hindi ko alam pero sobrang na-touch ako sa sinabi nito. Nagiging marupok na naman ata ako.

A giggle escape from mine. "Wag na nga, masyado kang nag-aalala".

"Bakit sa pag-uwi mo lang s'ya sasamahan kuya?" Napalingon kami kay Ana na ngayon ay may nakakalokong ngiti sa labi. "Kung pwede mo naman s'yang samahan hanggang pagtanda yieeee~". Ngayon alam ko ng nasa lahi talaga nila ang magagalit bumanat. Pati kapatid n'ya ay magaling din sa ganitong bagay.

Napakamot nalang kami ni namjoon sa batok. Pasakay na sana ako sa kotse nang biglang hinawakan ni Namjoon ang kamay ko, at sinalubong ako ng nag-aalala n'yang mga mata.

"Tawagan mo kaagad ako kapag naka-uwi kana". Heto na naman, simpleng paalala pero yung puso ko hindi mapigilang maging marupok. Wala sa sarili akong tumango dito bago bumitiw sa pagkakahawak n'ya.

--

Hanggang sa maka-alis ako sa bahay nina namjooon ay naka-hawak parin ako sa kanang dibdib ko, hanggang ngayon kasi ay napakabilis padin ng pagtibok nito.

Umiling iling ako nang mag-play na naman sa utak ko ang nakangiting imahe ni Namjoon sa isip ko, damn. Bakit ba ayaw n'yang umalis sa utak ko, bakit ba ayaw umalis ni namjoon sa utak ko!

Damn those dimple of him that all I want is to pinch it, damn! i'm going to sue you Namjoon!

Those sparkling eyes, those eyes who can smile whenever he sees me!

I could also hear his contagious laugh in my head that make it worse. Damn. Namjoon!

Lahat nalang ata ng ginagawa n'ya ay cute para sa akin. isama pa dito ang busilak nitong puso.

".Ugh" napasabunot ako sa sarili kong buhok, tangina, please Namjoon lubayan mo na ang isip ko!

"Ayos ka lang po ba madam?" Mabilis akong tumango at alanganing ngumiti kay manong, marahil ay napansin nitong kanina pa ako nawawala sa sarili.

Tangina kasi eh, si Namjoon ang may kasalanan nito, anong karapatan n'ya para pabilisin ng ganito ang pagtibok  ng puso ko.

Kinuha ko kaagad ang keypad phone ni nanang na ipinadala n'ya sa akin kanina, para daw kapag may emergency ay matatawagan namin ang isa't isa.

"Bakit tumatawag si yoongi?" Tanong ko sa sarili ko, naka-register din kasi dito ang number n'ya dahil s'ya ang tatawagan ni nanang kapag hindi pa ako nakakauwi sa bahay. Pero bakit kaya s'ya napatawag?

Kadalasan kasi ako ay ang tumatawag dito at nangungulit.

 "Hello?"

"Thank goodness sumagot ka din, sabi ni nanang tawagan kita sa number na ito dahil wala ka daw sa bahay". Ani Yoongi, medyo malungkot ngunit nagmama-dali ang boses nito.

"Huh? Bakit may nangyari ba?". Hindi ko mapigilang kabahan dahil sa tono ng pananalita n'ya, idagdag pa ang pagsuspense n'ya. Ayaw nalang sabihin ng mabilis. 

"May naisip akong paraan". Lalong kumunot ang noo ko, tangina, ayaw pang diretsuhin eh, ang daming pa-suspense lalo tuloy akong kinakabahan.

"Paraan para sa?"

"Paraan kung paano matatanggal 'yong charm kay Namjoon". That made me stop, as well as my heart. I think it's not functioning at the moment, my heart sank and wrenched when I heard that phrase.

I should be happy right? Finally, yoongi had think of solution, but why?

But why am I feeling hurt, why there's something on me, tellin me not to listen?

Bakit may kung ano sa akin na ayokong matanggal yung charm kay Namjoon, bakit?

"A-ano naman iyon?". Piyok na sabi ko, napayukom ako ng kamao, ayokong makinig pero alam kong kailangan ko. Ewan ko! Ang gulo, ang gulo gulo na ng utak at puso ko.

Parang magka-iba na ang sinasabi ng itak at puso ko.

Narinig ko ang pagbuntong hininga ni yoongi. "Iyon ay ang.... Sirain ang bracelet, baka kapag nasira natin ang bracelet ay mawawala nadin ang sumpa". Nanlambot ang mga kamay ko, at nabitawan na lamang ang phone na hawak ko kasabay ng pagtulo ng luha ko sa hindi malamang dahilan.

Diba dapat masaya ako?  Pero bakit ganito?

And I just stopped when I remember what Dane told me before, which made me feel more nervous as I clenched my fist.

"tandaan mong hindi kayang magsinungaling ng mga mata at puso mo, baka naman pinipigilan mo lang ang sarili mo pero ang totoo nahuhulog na ang loob mo"

"Hindi kailangang kilala mo na ng lubusan ang isang tao para masabeng gusto mo na s'ya, wala iyan sa tagal ng panahon o sa tgal n'yo pang magkakilala, kapag tinamaan ka, tatamaan ka, ano mang araw o oras".

I can't hold my own heart, I can't even control my own feelings could it be-

Because Namjoon is already holding it?

--

-HOSEOK-

Give me love like her
'Cause lately I've been waking up alone
Paint splattered teardrops on my shirt
Told you I'd let them go
And that I'll fight my corner
Maybe tonight I'll call ya
After my blood turns into alcohol

No, I just wanna hold ya

Singing along with Ed sheeran is the only way I can ease the pain.

That I am the only one who knew about it.

Because no one cares

No one will care

Paulit ulit kong pinukpok ang mibela ng sasakyan ko, tila ba'y ginawa ko ng drums, habang pinipilit ngumiti.

And it's been a while but I still feel the same
Maybe I should let you go

Because it's me, Hoseok, the one who makes evryone happy, the one who's jolly and full of positivity.

Man, I'm still human. I still get stress and downhearted.

Akala nila hindi ako nasasaktan, dahil palagi akong nakangiti.

Pero hindi nila alam na sa likod ng ngiting iyon, ay ang lungkotna bumabalot sa akin ngayon.

"Uhh tangina, lalaki ako pero umiiyak? Hahahaha" marahan kong pinahid ang luhang kanina pa walang tigil sa pagbagsak. pinipilit ngumiti kahit mahirap, kahit masakit, kahit paulit ulit akong dinudurog.

Paulit ulit kong pinahid ang luha ko, pero paulit ulit lang din itong bumabagsak.

Pinakamasakit sa lahat, ay yung kinabukasan ay kailangan ko na naman maging masaya, kailangan kong magpanggap na okay lang ako.

I'm tired of wearing this fucking mask!

Napatingin ako sa kotseng tumigil sa harap ng bahay nina Joy, iniluwa noon ang butler nina Namjoon, at pinagbuksan ng pinto si Joy.

Nakangiti ito pero kita padin ang lungkot sa mga mata, nagpasalamt muna bago tuluyang pumasok ng bahay nila, habang ako ito, hanggang tingin nalang sakan'ya.

Hanggang tingin sa malayo.

oh give me love

oh give me love

Hanggang tingin nalang, habang unti unti ng nahuhulog ang loob ng babaeng gusto ko sa kaibigan ko.

Yes. I love her, I do lover her.

And I freaking want her, for mine, for only mine!

Matagal ko na s'yang gusto, s'ya ang rason kung bakit nandito ako ngayon sa Pinas, si Joy ang rason sa lahat!

S'ya ang dahilan kaya nagdesisyon akong dito mag-aral sa university ni Jin hyung, dahil gusto ko s'yang makasama, dahil gusto ko s'yang mas makilala pa, pero hindi ko inaasahang pagdating ko ay may mas nauna na pala sa akin.

Tangina!

Muli kong pinahid ang luha ko, at tinignan ang nakabalot na kwek kwek, na binili ko pa kanina bago dumiretso dito. and a sudden flash of memory came

I have never been this excited, at last, masosolo ko na rin si Joy, masaya naman kung walo kaming magkakasama pero mas gusto ko paring masolo si Joy. Yung walang Namjoon.

Yung kaming dalawa lang.

Binigyan ko pa si kuyang tindero ng malaking pera para sa pagluluto ng special kwek kwek para kay baby bear ko. Nangako kasi akong sasamahan ko s'yang hanapin yung sinasabi n'yang fortune teller.

At first, I didn't believe her, about the charm. who will believe in charms, they aren't existing.

We are on twenty first century, we are on the modern world. Bit still I believe in her, because I love her, and my trust is on her.

Second, the reason why I suggest to give her a help, is because I want to spend time alone with her, and if this crazy thing is the only answer that we can be together, why not?

Last thing, kapag nawala ang charm, kapag nawalan ng talab ang charm na sinasabi ni joy, baka sakaling...

Baka sakaling mabigyan na ako ng pagkakataon kay Joy.

baka mapansin n'ya din ako.

Mabilis kong pinatakbo ang sasakyan ko papunta kina Joy, sobrang nae-excite na kasi ako at hindi na akong maka-paghintay na makita s'ya at makasama si Joy.

Pinatigil ko lang ito nang nasa tapat na ako ng bahay ng kapitbahay nila, meron kasing nakaparadang kotse sa tapat ng bahay nila.

Kumunot ang noo ko, parang kilala ko kung sino ang nagma-may-ari ng sasakyang ito ah.

I was about to call Joy, when my phone suddenly rang, it's their landline number.

mabilis pa sa alaskuwatro nang sagutin ko ito.

"Hello my baby bear, are you ready for tonight". Masiglang bati ko dito, pero walang sumagot sa kabilang linya.

"Uhm, paano ko ba sasabihin ito?". Rinig kong sabi nito, unti unti ng nawala ang ngiti sa labi ko at mahigpit akong napahawak sa manibela.

"Uhm. Sa tingin ko hindi muna tayo matutuloy ngayon baby bear, uhm... Ano kasi eh... May kailangan akong ayusin, kaya hindi tayo matutuloy". My heart sank when I heard her excuse, my hands are trembling and my tears were ready to fall in a second.

Napatingin ako sa kwek kwek na pinaghandaan ko pa naman.

"Mukhang kakain ko itong lahat ng magisa". wika ko sa sarili ko at mapait na ngumiti at tumango tango.

"Uy sorry, sana maintindihan mo. Babawi nalang ako promise! Sorry talaga-". naiintindihan ko. Palagi namang ako ang umiintindi, pero nakakapagod din.

"Ayos lang baby bear, sa susunod nalang". Good thing I'm good at acting jolly, good thing I brought my mask.

Napatingin akong muli sa kwek kwek na paniguradong malamig na sa mga oras na ito. "Mabuti nalang tumawag ka kaagad, hindi pa naman ako nakaka-alis ng bahay eh". Pagsisinungaling ko.

"Talaga? Salamat naman akala ko ay nakaalis kana eh, sige ah ibababa ko na ito". Pinatay ko na kaagad ang tawag dahil nagumpisa na akong humikbi, pero mas may ikakadurog pa pala ang puso ko nang makita kong lumabas ang butler ni Namjoon mula sa sasakyan,

At lumabas ng bahay si Joy at mabilis na sumakay sa sasakyan. Damn. Alam ko na, bakit ba nakalimutan kong palaging may isang taong sisingit sa akin, sa plano ko at sa aming dalawa ni Joy.

Talo parin pala ako.

I stroke my hair as I start the engine, hope this feeling will be carried away, pero sa lahat ng lalaki, bakit si Namjoon pa?

Tangina, bakit ko pa ba tinatanong ang mga ito, eh kahit ako ay hindi ko maintindihan ang sagot sa lahat.

Padabog kong binuksan ang pintuan ng dorm namin, paniguradong tulog na ang lima, si Namjoon lang naman ang wala dito eh

At isa pa, hindi ako umuwi ng bahay namin, gusto kong may makasama ngayong gabi. Okay lang na umiyak ako, pero ayokong umiyak ng mag isa. Dahil mas kaka-awaan ko ang sarili ko.

Ngunit napatigil ako nang marinig ko ang mahihinang pag-uusap ng lima, na aking ikinagimbal at ikinawasak ng mundo ko.

Napatingin ang mga ito sa akin, hindi sila nakaimik, hindi sila makapagsalita.
Tikom ang bibig habang may awa sa mga mata.

Natatakot ako, natatakot ako sa bagay na narinig at nalaman ko.

 pero mas natatakot akong mawasak si Joy kapag nalaman n'ya ito.