Czy byliście kiedyś tak szaleńczo zakochani, że nawet płeć osoby, którą darzycie uczuciami przestawała mieć dla was znaczenie? Czy stojąc przed ukochaną osobą ludzie dookoła was nagle zaczęli zlewać się z otoczeniem, a głośne dźwięki cichły z każdą sekundą, aż jedynym słyszalnym odgłosem pozostawały wasze oddechy i ciche, acz szybkie bicie serca? Czy czas zatrzymywał się i mieliście wrażenie, jakby chwila trwała wiecznie? Czy nogi pomimo chęci biegania wciąż stały w jednym miejscu i nie pozwalały na jakikolwiek ruch? Czy myśli ubywały wraz z zahamowaniami?

Ja - Park Jimin - zwykły, szary uczeń jednej z seoulskich szkół publicznych znalazłem się w sytuacji, która nie przeszłaby mi przez głowę. Właśnie w tym momencie stałem nieruchomo, wgapiając swoje iskrzące oczy w postać stojącą kilka centymetrów ode mnie. Postać, która w przeciwieństwie do mnie była jak paleta kolorów. Postać, która świeciła jaśniej niż słońce w najgorętszy dzień lata. Postać, która zupełnie przypadkiem wkraczając w moje życie sprawiła, że cały mój świat się zawalił. Postać, która wydobyła prawdziwego mnie na światło dzienne. Postać, która stała się moim jedynym powodem do życia.

Jednak postać ta o tym nie wiedziała. Myślała o sobie w całkowicie inny sposób, niż ja o niej. Myślała, że jedynym kolorem, jaki ją opisuje, jest czerwony. Krwistoczerwony. Nigdy nie myślała o sobie jako o kimś, kto daje ludziom nadzieję, a raczej jako o kimś, kto ją odbiera. Nie chciała być czyimś powodem do życia. Jednak miałem zamiar to zmnienić. Miałem zamiar pokazać tej osobie, że pomimo tego, kim jest i co robi, ja wciąż będę widział w niej same dobro i podążał za nią do końca życia.

Ja - Park Jimin - właśnie w tym momencie zakochałem się w płatnym zabójcy o imieniu Min Yoongi.