Kolejny dzień przyniósł kolejne złe wieści.

- Przejmujecie ją - Joe z nocnej zmiany złapał Sarę, gdy weszła do budynku, podążając za jego ręką kobieta zobaczyła roztrzęsioną nastolatkę, która siedziała przy biurku wraz z rodzicami.

- Co się stało? - zapytała

- Mówi, że coś zaatakowało ją i jej koleżankę, gdy szły obok lasu.

- Co robiły tam tak wcześnie rano?

- Nie wiem – Joe wzruszył ramionami – nie chce powiedzieć

- A koleżanka?

Joe pokręcił smutno głową.

- Grupa poszukiwawcza wyruszyła prawie dwie godziny temu, przeczesują okolicę

Sara zamarła.

- Myślisz, że to to samo co zabiło chłopaków i byka?

- Jeśli tak - zaczął Joe – wolałbym nie być na miejscu tej dziewczyny

Sara podeszła do nastolatki i usiadła obok niej. Dziewczyna miała oczy opuchnięte od płaczu i ręce zaciskała na poręczach krzesła.

- Jestem Sara Gonzalez a ty? - przedstawiła się

- Mia Johnson - wyszeptała

- Jak się czujesz?

Nastolatka zaśmiała się.

- Jestem tu od dwóch godzin i nie mogę przestać płakać a moja najlepsza przyjaciółka zaginęła, jak się mogę czuć? - dziewczyna otarła oczy

- Wiem, że to trudne, ale czy mogłabyś powiedzieć mi czemu tak wcześnie wyszłyście z domu? To może nam pomóc

- Nie chce o tym mówić

- Mia, proszę to bardzo ważne

- Dobrze, ale nie chce, aby rodzice przy tym byli - szepnęła

Państwo Johnson i Sara wymienili spojrzenia.

- Dobrze - powiedziała w końcu Sara

- Jeżeli tak chcesz córeczko - dodała pani Johnson po czym oddaliła się wraz z mężem

- Rosa i ja zabrałyśmy wieczorem wino z piwniczki moich rodziców - powiedziała dziewczyna – Rosa nie chciała, aby jej rodzice wyczuli alkohol więc przenocowała u mnie, rano chciałyśmy się przemknąć do niej do domu tak aby nikt się nie zorientował, ale gdy szłyśmy - głos jej się załamał - coś nas zaatakowało, uciekałyśmy, ile sił w nogach, nie zauważyłam, że Rosy ze mną nie ma aż do momentu, w którym znalazłam się pod jej domem, mam nadzieje, że udało jej się uciec – nastolatka zaczęła płakać

Sara oddała Mie w ręce rodziców i poszła omówić sprawę z innymi śledczymi. Czterech funkcjonariuszy stało nad radiem czekając na wieści.

- Chyba ją znaleźliśmy - zaskrzypiało w odbiorniku

- Tu kapitan czy nic jej nie jest? - Herrera niemal natychmiast odpowiedział

Przez chwilę panowała ogromna cisza.

- Kapitanie - coś zakłócało odbiór - obawiam się, że ona nie żyje

///////////////////

Dzisiaj krócej, ale w weekend pojawi się krótki maraton! 

Kisess and Hugs!

Amin