Kilka godzin temu dziewczyna pełna życia, roześmiana, chętna, by pomagać innym siedzi teraz sama w mroku pośrodku pustki. W swoich drobnych rączkach trzymająca poduszkę całą mokrą od łez, obok jej chudego ciała leży żyletka czekająca na to aż ją podniesie. Nikt nie słyszy jej płaczu, ponieważ wszyscy śpią. Zawsze powtarzała sobie, że ma po co żyć, że wszystko się ułoży, że to tylko zły dzień. Chciała żyć normalnie, przestać się wszystkim przejmować, zapomnieć o pewnych rzeczach, znaleźć znajomych, chciała być taka jak kiedyś. Wydawało się jej, że jest lepiej, lecz inni uważali ją za naiwną idiotkę. Osoby, które miała za przyjaciół, odwróciły się i zaczęły ją gnębić, a ona z dnia na dzień coraz bardziej się załamywała, mniej jadła oraz spała. Wieczorem, gdy nikt nie widział, sięgała do biurka po żyletkę i robiła kolejne ciecia na swoim ciele. Nie prosiła o pomoc, ponieważ nie chciała nikogo obarczać swoimi problemami oraz myślała, że nikt nie jest w stanie jej pomóc. Siedząc tak pośród tej ciszy nadal, myślała nad tym, że może coś się zmieni i w końcu będzie dobrze, ale przypomniała sobie o tych wszystkich razach, kiedy tak mówiła i stwierdziła, że będzie lepiej dla niej i dla świata, gdy zniknie. Sięgnęła więc po żyletkę i przecięła żyły, tak by się wykrwawić, by umrzeć i zniknąć na zawsze... Przed całkowitym wpadnięciem w otchłań wypowiedziała jeszcze trzy słowa, po których zamknęła oczy i odeszła na zawsze z tego świata. Światło gwiazd wpadające przez okno oświetlało jej spokojną, małą twarzyczkę i tylko ja słyszałem jej słowa, ja, z którym rozmawiała w nocy, ja, na którego widok się cieszyła i, ja, który patrzył się prawie co noc na jej cierpienie, nie mogąc nic zrobić. Kochałem ją, więc teraz dla niej będę świecić mocniej, by oświetlić wszystkim zagubionym drogę.
Oraz ja także wybaczam wam wszystkim.

***

Okładka: KrolowaJednorozcow