Bab 6
HARI yang indah. Lebih indah bila Encik Naufal sudah menanti berhampiran keretanya. Apa yang aku boleh cakap sekarang, dia nampak sangat segak. Lebih segak daripada hari sebelumnya. Kemeja tangan panjang berwarna biru muda dan juga seluar berwarna hitam. Rambut disisir rapi. Apa yang penting, wajah dia nampak bersih.
Dia tersenyum manis sebaik sahaja aku keluar dari kereta. Melihat senyumannya saja sudah buat aku rasa bahagia. Apa lagi kalau aku memiliki tuan punya senyuman. Pasti tambah bahagia.
Mudah-mudahan, impian jadi nyata. Harus doa yang baik-baik untuk meminta yang baik-baik.
"Assalamualaikum." Aku dulu-dulu beri salam.
"Waalaikumussalam." Dia senyum lagi sambil main bibir. Pandang aku atas bawah. Peliknya cara dia tengok aku.
"Tunggu saya?" Soalan gatal terlontar laju dari mulutku. Yalah, dah senyum-senyum kat aku, mestilah tunggu aku.
"Siapa lagi saya nak tunggu kalau bukan Cik Darlina?"
Aduhai, rasa nak jadi burung. Boleh terbang melayang-layang. Hati pun jadi semakin girang.
"Jom, kita sarapan dulu."
Sekejap. Kalau bersarapan dengan dia, tak ke jadi bahan nanti? Mesti satu kilang bercakap pasal ni. Silap hari bulan kena soal jawab dengan Puan Normah. Ah! Biarlah. Mulut orang, mana boleh nak ditutup-tutup. Buat baik pun kena kutuk, lagilah kalau buat jahat.
"Jom..."
Kami sama-sama melangkah menuju kafeteria syarikat. Masa tu aku nampak Fisha sudah makan bersama Rissa. Mulut Rissa dah ternganga melihat aku muncul bersama Encik Naufal. Terkejut ke? Mana tak terkejut. Dia juga yang cakap Encik Naufal tu siapa, aku siapa. Nak cakap tak sama level la. Masing-masing kerja kilang saja pun. Takkan nak main level juga?
Aku pilih makan roti bakar saja. Kalau makan nasi lemak, sah tak tertelan. Baik yang ringan-ringan saja bersama jus oren.
Encik Naufal dengan mi goreng dan kopi panas. Meja yang masih kosong menjadi pilihan kami.
Sebenarnya banyak yang mahu aku tanyakan kepadanya. Antaranya, kenapa tiba-tiba dia begitu memberi perhatian terhadapku? Mengikut akal logik, memang akan jadi tanda tanya bila dengan tak semena-mena seseorang memberikan perhatian yang agak luar biasa.
Atau, dia memang tahu aku syok kat dia? Jadi, dia layankan ajelah. Alasan terakhir tu macam tak boleh diterima. Lelaki kalau dia tahu perempuan minat dia, lagilah dia jual mahal.
"Cik Darlina memang dari dulu suka makan roti, kan?"
Aku angkat kepala dan pandang wajah Encik Naufal. Mana dia tahu aku suka makan roti?
"Encik tahu saya suka makan roti?"
"Ya, saya tahu."
"Macam mana encik tahu?"
"Saya tahulah. Cik Darlina suka roti inti kelapa."
Uiks, pelik ni. Mana dia tahu? Kalau alasan dia selalu tengok aku bersarapan dengan roti tu memang logik. Yang tak logiknya, di kafeteria mana ada jual roti berintikan kelapa.
"Dan Cik Darlina suka makan ais batu campur."
Aku terbatuk. Ini memang pelik. Selama aku kerja, belum pernah kafeteria buat menu air batu campur. Mana dia tahu aku suka air batu campur?
"Macam mana encik boleh tahu saya suka makan air batu campur?"
"Kita satu sekolah sebenarnya."
"Apa?" Kuat aku sebut apa sehingga mengundang perhatian orang sekeliling. Bila terpandang Fisha dan Rissa, mereka seperti tanya, apa? Ah! Sibuklah! Aku dahlah terperanjat gila ni.
"Kita satu sekolah?" Aku tanya balik.
Padanlah dia macam nak rapat dengan aku. Pernah satu sekolah rupa-rupanya.
"Saya tingkatan lima, Cik Darlina tingkatan dua."
"Jangan panggil cik la. Letih saya dengar." Memang pun penat aku nak dengar asyik Cik Darlina saja disebut.
"Nama panggilan awak Na, kan? Jadi, saya panggil Na saja."
"Tapi saya tetap akan panggil encik juga."
"Tapi awak pernah panggil saya abang?"
"Serius?" Ini memang satu kejutan. Tapi memang betullah. Dulu senior semua kita orang panggil abang. Gila nak panggil senior dengan panggilan encik.
"Ya, masa tu kat dalam perpustakaan."
Ah! Malunya. Tak ingat langsung babak tu.
"Maaf. Saya betul-betul tak ingat pasal tu."
"Memanglah tak ingat, saya bukannya pelajar terkenal. Lainlah ketua murid. Daniel Hussein kan kita punya ketua murid?"
Betullah. Memang ketua murid kami masa tu nama Daniel Hussien. Aku pun tergila-gilakan juga mamat tu dulu. Pernah juga aku bagi coklat pada Daniel Hussien masa hari kantin sekolah. Kalau aku tahu Encik Naufal minat aku, sah-sahlah aku bagi coklat tu pada Encik Naufal. Memang buat kerja gila betul zaman sekolah dulu.
"Encik boleh ingat saya? Saya pun pelajar biasa-biasa saja."
"Biasa-biasa di mata orang tapi luar biasa di mata saya."
Chewah, aku makan roti bakar rasa macam makan kambing bakar. Habislah kau hari ni, Darlina. Memang tak boleh buat kerja jawabnya.
"Memang saya tak perasankan encik."
"Tak penting semua tu. Yang penting saya dah jumpa dengan awak. Kali ni awak tak boleh lepas lagi dari saya."
Aku rasa muka aku dah panas semacam. Ayat yang Encik Naufal tuturkan memang manis bergula. Ayat zaman budak sekolah baru nak bercinta. Tak teragak langsung.
"Betul ke?"
"Apa yang betul?" Dia tanya dengan wajah pelik.
"Tak nak lepas saya." Mengarutnya soalan.
"Ya. Takkan lepas lagi." Dia senyum cantik. Aku tak tahu nak cakap. Yang pastinya aku benar-benar gembira. Bukan sedikit rasa gembiraku.
Selesai bersarapan, aku terus masuk pejabat dengan perasaan bercampur-campur. Gembira, terkejut, tak sangka dan ada satu perasaan yang buat aku tersenyum sampai telinga. Kata-kata Encik Naufal. Kata-kata yang buat aku terdiam terus.
Biasa-biasa di mata orang tapi luar biasa di mata saya. Ah! Rasa nak melompat ni. Satu lagi ayat dia yang tak boleh aku lupa, takkan lepaskan aku. Serius, romantis gila aku rasa.
"Amboi, bukan main lagi kau dengan Encik Naufal. Burung berjaya masuk perangkap nampaknya. Senyuman pun serupa kambing jumpa rumput."
Gila, aku pula nak disamakan dengan kambing.
"Eh, aku dengan dia satu sekolahlah dulu. Dia baru perasan. Dah dekat tiga tahun aku kerja sini baru dia perasan."
"Serius?" Fisha pun terkejut.
"Itu yang aku terkejut sangat tadi. Dan yang lebih memeranjatkan aku, dia tu secret admirer aku. Dia syok kat aku dulu."
"Gila!"
"Gila tak gila, itulah yang dia beritahu aku tadi. Dia syok aku masa aku tingkatan dua lagi."
"Alahai, keciknya dunia ni."
"Tau tak apa."
"Jadi sekarang ni, bukan kau saja yang syok kat dia, tapi dia dulu syok kat kau. Tapi kenapa dia tak cari kau?"
"Mak aku kan nurse, abah aku pula cikgu masa tu. Lepas abah aku kerja dengan kementerian pendidikan, terus kami pindah. Lepas habis belajar jenuh dia cari aku tapi tak ada siapa yang kenal aku."
"Yang dia baru kenal kau macam mana pula?"
"Dulu masa sekolah aku chubby sikit. Kira tak glamor la. Tu dia tak perasan. Dia perasan bila ada yang sebut nama aku. Darlina Daud. Itu yang dia kejar aku tak cukup tanah."
"Pirahhh..."
Aku ketawa tak ingat dunia. Bab dia kejar aku tak cukup tanah tu, aku saja tokok tambah. Nak sedapkan lagi cerita.
Tapi serius, memang aku tak sangka jumpa bekas pelajar satu sekolah. Akhirnya teka-teki kenapa dia beri perhatian pada aku sudah terjawab.
Selepas ni tak payah sibuk-sibuk aku cari jawapan. Aku dah jumpa.
Encik Mahfuz muncul waktu ketawaku masih bersisa. Kalau nak minta tolong, minta maaflah. Tak ingin aku nak tolong. Lagipun HR bukannya bahagian serbaguna yang boleh buat semua kerja. Apa nak jadi, jadi la.
"Boleh tolong buatkan borang penghantaran?" Encik Mahfuz tanya aku.
"Maaf, saya dah tak nak terlibat. Nanti tak pasal-pasal saya kena tanggung sorang-sorang. Masa susah tau pula cari saya. Bila ada masalah, terus lepas tangan." Aku menjawab. Ikutkan aku nak hamburkan kemarahanku tapi malaslah. Tak ada faedah pun. Tak pasal-pasal nanti aku juga yang naik angin. Bercakap dengan orang yang pentingkan diri sendiri memang menyakitkan hati.
"Kali ni kalau ada masalah, saya akan bertanggungjawab."
Janji orang dalam kesusahan boleh dengar saja, percaya jangan. Bukan sekali dua dia buat perangai, dengar khabarnya ramai dah terkena.
Aku buat-buat sibuk.
"Kalau Darlina tak boleh tolong, awak aje yang tolong." Encik Mahfuz pergi pula ke meja Munirah.
"Saya sibuk. Kerja saya pun tak ada siapa yang nak tolong buat, sibuk pula nak tolong kerja orang. Tu la. Lain kali kalau orang tolong, hargai sikit. Baru orang ikhlas nak tolong. Kita kerja berkumpulan. Saling memerlukan, tak kiralah bahagian mana. Semua penting untuk kilang." Munirah dah mula bagi ceramah.
"Jangan fikir kami di HR ni goyang kaki, makan gaji buta. Kita masing-masing ada kerja. Kalau Encik Mahfuz pandai uruskan bahagian encik, saya yakin takkan timbul sebarang masalah. Jangan asal ada masalah, lari ke bahagian HR. Ingat bahagian HR apa?"
Ambik kau. Munirah dah naik angin. Dia mana boleh silap sikit. Lagi ganas daripada aku.
Puan Normah di tempat duduknya hanya menjeling tajam. Rasanya dia tak perlu masuk campur sebab orang bawahan dia memang pandai buat kerja. Nak nak bab marah orang.
Akhirnya Encik Mahfuz terpaksa tinggalkan bahagian kami dengan tangan kosong.
"Padan muka!" cebik Munirah.
Aku hela nafas lega. Bukan aku tak boleh tolong. Boleh sangat kalau nak tolong tapi buat baik berpada-pada. Takut nanti baik tu bertukar tak ikhlas.
Aku harap Encik Mahfuz dapat pengajaran. Sebagai sebuah organisasi yang setiap bahagiannya ada kepentingan sendiri dan saling memerlukan, dia sepatutnya lebih tahu bagaimana untuk melaksanakan kerja dengan lebih baik.
Dengan tak sengaja, kemarahan aku hari tu terbalas juga. Bertambah senang hatiku. Lambat-laun Encik Mahfuz dapat balasan juga.
SEBAIK sahaja sampai rumah, aku terus masuk bilik. Selongkar semula gambar-gambar lama. Nak cari mana tahu ada gambar Encik Naufal. Jenuh aku cari tapi tak jumpa walau sekeping. Macam mana dia boleh simpan gambar-gambar aku? Dia ni memang pemuja rahsia aku yang tegar rupa-rupanya.
"Apa hal pula selongkar semua gambar ni?" Farah tercegat di muka pintu bilik. Farah ni memang. Perhatikan saja apa yang aku buat.
"Kak long jumpa secret admirer masa zaman sekolah."
Belum apa-apa Farah dah ketawa.
"Kak long gemuk kut masa zaman sekolah. Takkan la ada orang minat."
Sedapnya mulut dia bercakap. Tak tapis langsung. Ikutkan, nak saja aku sumbat mulut dia dengan bantal.
"Itulah pasal. Tak sangka kak long pun ada pemuja rahsia. Maknanya kak long ni memang cantik sejak azali." Bila lagi nak puji diri sendiri.
"Perasan. Habis tu macam mana sekarang? Masih suka kat kak long?"
"Tak tahulah. Kalau zaman gemuk pun dia boleh minat gila, lagilah zaman seksi sekarang ni."
Farah buat gaya muntah.
"Tolonglah. Kalau betul seksi, taklah mak tolong kenenkan."
Ini dah melebih ni. Ingat aku tak laku sangat ke?
"Mak yang tak menyabar. Lagipun kak long bukan anak dara tua."
"Yalah tu..." Farah mengalah. Dia tinggalkan aku selepas itu.
Aku sambung cari gambar-gambar lama. Baru teringat majalah sekolah. Tapi tak tahu di mana letaknya majalah sekolah. Ah! Kecewa sungguh.
Baru aku teringat kawan-kawan sekolah aku. Aku cari nama kawan yang agak rapat dan terus aku tekan tanda pemanggil.
"Helo, assalamualaikum, Sue. Aku ni, Darlina."
"Waalaikumussalam. Apa mimpi pula telefon aku? Dalam grup WhatsApp diam aje. Tak pernah muncul langsung." Memang pun. Aku jadi CCTV saja dalam grup.
"Aku nak tanya kau, kau kenal tak senior kita nama Naufal? Kita tingkatan dua, dia tingkatan lima."
"Kulit dia gelap sikit, kan?"
"Ya."
"Orangnya tinggi. Pengawas perpustakaan."
"Tinggi tu ya tapi pengawas perpustakaan tu aku tak tahu pula."
"Yalah tu. Mana ada Naufal lain. Aku dengan Balqis pernah mengurat dia." Sue ketawa selepas tu.
"Hah?"
"Ya, kami berdua pernah mengurat dia. Tapi yang kami sakit hati tu dia suruh kami kirim salam kat kau."
"Kau orang tak sampaikan pun."
"Ada tapi kau buat bodoh aje."
Sumpah, memang aku tak ingat.
"Dia memang syok pada kau."
"Kenapa aku tak tahu pun?"
"Mana kau nak tahu sebab kau dah tergila-gilakan Daniel Hussein."
Itu memang aku ingatlah. Memang aku minat kawan tu pun. Tapi pasal Encik Naufal memang aku tak ingat langsung.
"Okeylah, Sue. Aku nak tanya pasal tu saja."
"Tiba-tiba saja tanya pasal dia kenapa?"
"Saja tanya."
"Ini mesti ada apa-apa."
"Taklah. Tengok balik gambar sekolah kita."
"Yalah tu."
"Okey, Sue. Assalamualaikum."
"Waalaikumussalam."
Ada cerita rupa-rupanya. Hanya aku saja yang tak tahu. Memang betullah Encik Naufal minat aku.
Kenapalah aku tak sedar akan kewujudan dia pada masa lalu?
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro