Sevgili kendim;

Küçükken ileride ne olacağımı sorduklarında anne olmak istediğimi söylerdim.

Çünkü annem benim için mükemmeldi.

Mükemmel olmayı kim istemezdi ki?

Sonra büyümek zorunda kaldım.

Hatırlıyorum, aynı soru bu kez de öğretmenim tarafından yöneltilmişti.

Ben de çizgimin karla kaplı yokuşundan kayarak ona öğretmen olacağımı söylemiştim.

Gülümsemiş ve başaracağıma inandığını belirtmişti.

Yanıldı.

Başaramadım, başaramayacağım.

Çünkü ben kararları zorluklarına göre şekillenen bir zavallıyım.

Biliyorum, artık bir önemi yok.

Fakat şimdi sorsalar doktor olmayı çok istediğimi söylerdim.

Doktor olup benim gibi hastaların mucizesi olmayı...

Üzgünüm, bu da kendimi inandırdığım başka bir yalanım.

Ben bir mucizeydim.

Ve mucizelere kimse inanmazdı.

Sevgiler, Büşra.

instagram; meefadem