Sevgili kendim;

Bugün nefes almam gerektiği için çarşıya inmiştik.

En azından eskisi kadar kilolu olmadığım için karşı çıkmamıştım -belki de yaşama dair tüm inançlarım tükendiğinden, bilemiyorum.

Israr etmek, karşı çıkmak ve yaşananların tam karşısında başım dik bir şekilde durmak, rutin haline gelmiş sıkıcı ve bir o kadar yorucu kalıplardan ibaret.

Fakat üzerimde gezinen bakışlar, düşüncelerimin doğruluğu ile çakışmıyordu.

Ya ben yanlıştım ya da dünya güzellik algısını değiştirmişti.

Emin değilim, seni bunları düşünerek yormak istemiyorum.

Sadece, insanların tuhaf bakışları arasında ateş altında gibi hissediyorum.

Hepsi bu.

Bir de canımın sıkılmasına engel olamamam...

Aradan geçen saatlerden sonra geri dönmek için durağa geçtik.

Ve onu gördüm.

Her zamanki gibiydi.

Kalbim tekledi.

Mutluluktan çıldıracak gibi oldum.

Bana baktı.

Yüzü düştü.

Otobüse bindi.

Sonuç olarak, ben yine paramparçaydım.

Sevgiler, Büşra.

instagram; meefadem