Sevgili kendim;

Kalbimin diğer yarısı olan adamın umutlarından bir yıldız daha koptu, dün öğle saatlerinde.

Dalgalar kıyıya hırçınca vururken sahil sessizdi.

Acılarını damağına gömmüş, lal duygularını infazına sürüklemişti.

Çıkan sesler bir keman virtüözü kadar ruh dinlendirici, kaybediş bestesi kadar yıkıcıydı.

Dirayetli ruhu, sahile yakılmıştı.

Ayaklarının dibindeki zeminde oluşan çatlakları görebiliyordum.

Düşmanca büyüyordu.

Oysa onun nefesi, benim umudum olan kalbi, çatlakları dolduruyordu.

Ne kaybolmak istiyor ne de bu hayatta bir yeri olduğunu kabulleniyordu.

Rezil bir çırpınış içine girmeden koymuştu başını omzuma,

Güneş tepeden inerken.

Yıkılmaz dediğim ağabeyim,

Gözlerimin önünde yok oluyordu.

Sevgiler, Büşra.

instagram; meefadem