Sevgili kendim;

Fazlası ise normalleşen günlerden birisini daha atlattım dün.

Kabullenmek istemesem de tuhaflaşan kişi, ben olmaya başladım.

Onun olağan hayatına gölge düşürenin öz kardeşi olduğunu bilmek ise aileme karşı mahcup olmama sebep oluyor.

Belki de gerçekten haklılardır.

Durumu abartan ve aklımda saçma sapan düşünceler kuran benimdir.

Yine de içimde anlamını tarif edemediğim, çekindiğim, düşündürücü hisler varlığını korumaya devam ediyor.

Sence de her şeyin bu kadar kısa sürede normale dönmesi tuhaf değil mi?

Sanırım hala kabullenemiyorum.

Fakat bu durumun ağabeyimi üzmesini istemiyorum.

Mutlaka kendince sebepleri vardır, hatta duygularını örtmeye bile çalışıyordur.

Belki de gerçekten değişmek ve diğer herkes gibi sıradan olmak istiyordur.

Ancak duyguları ve düşünceleri her ne olursa olsun, ben sonuna kadar yanında olmaya devam edeceğim.

Bana karşı soğuk davransa bile...

Sevgiler, Büşra.