Sevgili kendim; 

Acı pelteye gizlenmiş bir salı sabahının hüzünlü karşılayışına merhaba dedim yine.

Dudaklarım umuda susuz, sevgiye kuru, çarelere aç olarak uyandı.

Zihnim her an boşluğa kapılacak ve sessizleşecek paniği ile uğultulara beste yapıyordu.

Sabah saatleri,

En çok da dört ve beş arası,

Daha bir kıyılıyordu yüreğim.

Ağlayamayan yarımıma ağlıyordu.

Ben olana, diğer parçama, kalbimin en özel sahibine hıçkırıyordu.

"O dökmüyorsa, dökemiyorsa genzindeki yıkılmış kenti," diyordu dilim.

"Sus. Onun yerine biz dökelim gözlerimizdeki şarabı."

Kırmızı...

Gerdanımıza yayılsın ilkin, elmacık kemiklerimizi yakmadan evvel.

Bergüzar kahvaltılar sarhoş etsin acılarımızı.

Midemiz bulansın onun yerine.

O utanmasın.

Biz batıralım, çığlıkları kum saatlerinde saklı yaşanmış rezil anıları.

O yaşasın.

Sevgiler, Büşra.

instagram; meefadem