Sevgili kendim;

Hatıralarımın uzandığı verimsiz toprakta -ilginçtir- siyah güller açıyor yeni yeni.

Güllerin boynu bükük, hep bir ağızdan hüzünlü bir şarkı söylüyorlar.

Gözyaşlarım onların dizelerindeki basamakları birer birer arşınlıyor.

Gerdanıma süzülen yaşları elimin tersi ile temizleyerek tırmanmaya devam ediyorum.

Sonra karanlığa çıkıyorum, beklediğim ışık sadece bir hayal olarak kalıyor.

Gökyüzünde parıldayan yıldızlar yok artık, sevdiklerim benden asla ulaşamayacağım kadar uzaktalar.

Onları katran karası bulutlara gizlediğim umutlarımın yok ettiğini biliyorum.

Ben bir çapulcuydum ve her birini ömürleri çürüyene kadar soydum.

Bir zamanlar değer verdiğim arkadaşlarımın siyah bir tabloyu andıran toprakta bana güldüklerini işittim sonra.

Ve güllerim sonsuza dek sürecek bir suskunluğa gözlerini yumdular.

Eriyen bedenimin de, şu akıllanmaz kalbimin de canı cehenneme.

Dakikalar acıları kovalıyor güveni yarım kız, geçmişimin iflah olmaz kalbine yalandan da olsa gülümse.

Ben yok olurken cennete bakmaktan utansınlar.

Tıpkı benim aynalara bakmaktan utandığım gibi.

Sevgiler, Büşra.

instagram; meefadem