Sevgili kendim;

Günler birbirini kovalıyor.

Ciğerlerimdeki bütün hava çekilmiş gibi, tonlarca ilaç ve serumla nefes alıyorum.

Halsizim.

Gözlerimi açmaya çabaladıkça kirpiklerim ürküyor, aceleyle birbirlerine sarılıyorlar.

Günlerimin çoğunu uyuyarak geçiriyorum.

İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor, her şeyden çabucak sıkılıyorum.

Doktorum yürüyüşe çıktığımda istersem diğer odadaki hastalarla iletişim kurabileceğimi söylüyor.

Oysa ben, yaşadığım acılara ayna tutacak insanları görmek istemiyorum.

Bu beni yaptıklarımdan dolayı büyük bir utanca boğuyor.

Senden biraz daha nefret ediyorum.

Ve... mutlu olmamı söylüyor.

Kolaymış gibi.

Bilmiyor ki, mutlu olmak için bütün servetimle kumar oynayabilecek kadar sevgiye aç olduğumu.

Bilmiyor işte.

Tanımıyorlar beni.

Ve o, neredeyse her gün burada.

Bana kitap okuyor, anılarını anlatıyor.

Fakat halen bana neden böyle davrandığını anlatmıyor.

Sevgiler, Büşra.

instagram; meefadem