Benimde yorgunluktan ayakta duracak halim yoktu.

- Öyle iki, üç gün geçti aradan abim geldi ve işide tutamamış, ikimizin sanki dünya başına yıkılmıştı. Çünkü bu iş bizim son umudumuz'du ben ve abim iş yerimizde oturmuş konuşuyorduk, birşeyler yapıpta şu borçlardan kurtulmak için o anda birkaç alacaklımız iş yerimize geldi. Ve paralarını istediler bizde bize, biraz zaman verin şuanda elimizde hiçbirşey yok diyene kadar biri elini masaya vurdu bir diğeri ise ayağı kalkarak bağırmaya başladı.

- Siz bizden borç alırken iyiydi de vermeye gelince mi zor ? Size yarına kadar mühlet ya verirsiniz, yada çok kötü olacak deyip çekip gittiler. Ve ikimizden ses çıkmadı insan borçlu olunca korkaklaşıyor sanki, normalde biri benim karşımda yüksek sesle dahi konuşamaz. Şimdi görüyorum ki nasıl bağırıyorlar, çağırıyorlar böylede olduk bu benim zoruma çok gitti. Ama biliyorum ki bu sadece başlangıçtır. Gün geçtikçe bunlar bana normalleşecek.

" Bu hüzünlü üç yılın başlangıçıydı.

- Ben ayrı, abim ayrı telefonu elimize alıp ve akrabalardan tutun tanıdığımız herkesi aradık. Kimi dedi inan et yok olsa sana feda olsun, kimi dedi benim ödemem var. Ama ödüyemiyorum. kimi ise kendini benden beter etti. her biri bir bahane buldu. Çünkü önceden biliyorlardı işlerimiz bozulmuş onun için hiçbiri vermeye yanaşmadı. O gün ben ve abim sabaha kadar iş yerinde kalıp eve gitmedik evdekileri de arayıp nerde kaldınız ? oğlum dediler bizde işimiz çok ondan bu gece eve gelmeyeceğimizi söyledik.

Ve o gece iş yerinde kaldık gitmedik eve, bekledik alacaklıları ikimizde düşünüyorduk bazen göz göze geliyorduk gözlerimizle sanki birbirimize birşeyler anlatmaya çalışıyorduk. Ne abimin ağzını bıçak dahi acabiliyordu, nede benim.