Yürüdüm yürüdüm bir anda kendimi ıssız bir sokakta buldum. Tamda istediğim gibi, çok eskiydi yıkık duvarlar harabe bir yerdi bir taşın üstünde oturdum. Canım çok sıkılıyordu ki, patlayacak gibiydim dahada kötü günlerin beni beklediğini biliyordum, biliyordum çünkü işlerim daima ters gidiyor. Mesela bugün yaşadıklarım bir kabus gibiydi yani bütün bunlar karanlık geleceğimin habercisiydi ama benim ne yapıp, ne edip bu durumu düzeltmem lazım daha böyle düşünürken, birde etrafıma baktım karanlık iyice çökmüş kolumu kaldırdım saatime bakmak için saat görünmüyordu. Telefonumu çıkartım açtım saate baktım saat gecenin ikisiydi cevapsız aramalar geldi ve bizimkiler mesajda bırakmışlardı.

- Neden bu geç saate kadar gelmedin eve? Telefonunu daha neden açmamışsın.

Daha fazla merak etmesinler diye hemen onları aradım beni merak etmeyin dedim; ben geliyorum

Sonra eve gittim evde de o gece sabaha kadar uyku tutmadı ondan sonrada öyle günler işsiz güçsüz günler birbirini kovalıyordu. Alacaklılar üst üste arıyor fırsat vermiyorlar ki biraz soluk alayım. Üstelik işsizdim de böyle ayak üstü kapı mutfak dolabı işi bulsam yine yapardım. Ama yoktu sanki hiç kimse işini bana vermek istemiyordu.

"Ne oldu"

Ben esnaf olarak dürüstlüğümle tanınan biriydim. Tuttuğum bütün işleri zamanında ve tertemiz yapıp takan biriydim. Hemen hemen bütün şehir beni tanıyordu benim gibi biri nasıl olurda bir kapı bile tutamaz bir anlam veremiyordum. Evet herkes bana karşı bunu çok iyi anladım yaşadıklarımdan.