İkimiz yatağın üstünde oturduk. Elimi tutu ve sıktı bak evladım! Sen bize ne kadar belli etirmemeye çalışsanda, ben bir anneyim. Evladımın canı sıkkın olsa ben anlarım. Ve sen çok sıkıntıdasın bu sıkıntıların hepsi geçicidir. Kafana takma belki diyeceksin benim sıkıntım büyüktür, ben batmışım ve borçluyum bütün bunlara rağmen işlerimde, hep ters gidiyor bu nasıl düzelecek anne diyeceksin.

Bende evet dercesine kafamı salladım. Oda cevabında bende sana diyorum ki; zamana bırak bak her şey nasıl da düzelecek. Ama çabanıda bırakma çabala kendini de bu kadar heder etme ama olur mu oğlum? Bu dünyada olan her şey geçicidir. Üzülmeye değmez. Bir bakmışsın derdinde bitmiş. Hayatın normale dönmüş belki çok daha iyi olmuşsun belli etmez. Bu yaşadıklarından ders al ve hata yapmamaya bak tamamı Evladım ? 

Tamam annem dedim.

Hadi sen üstünü değiş ve yat çok yorgunsun. Allah rahatlık versin oğlum.

Sanada annem dedim ve annem odamdan çıktıktan sonra, üstümü değiştim pijamalarımı giydim yatağıma uzandım.

Düşünmeye başladım içinde bulunduğum durumumu ve annemin bana söylediklerini. Acaba annemin söylediği gibi olacak mı ? Öyle düşünürken uyuya kalmışım gözümü açtım sabah olmuştu ben uyandığım gibi çıktım. Gittim yine habersizce çünkü herkes uyuyordu. Giderken yolda düşünüyordum. Ne olacak bu halimize? İyice köşeye sıkışmıştık ve çokta çaresiz kalmıştık.