Ve sabahın ilk ışıklarıyla bir çay yaptım. Abimle beraber karşılıklı çayımızı içtik abim telefonu kaldırıp, saatine baktı. Ondan hemen sonra bende saatime baktım. Ben kol saati takıyorum çok severim. Olmazsa olmazlarımdan birtanesi ve bir an önce saat geçseydi de gelselerdi ne olacaksa olsaydı. Böyle beklemek daha zor derken yeniden saatime baktım. Saat dokuz buçuktu daha aradan zaman geçmeden, geldiler ikimizde kalktık ayağa selam vermeden

- Paramızı ne yaptınız ?

Verecekmisiniz ?

Yoksa kötü olacak dediler ben abimden önce atlayıp parayı bulamadık. Ne olacaksa olsun dedim biraz bekleyin canımızı mı alıcaksınız ? Bir onlardan, bir benden abim sakinleştirdi ortalığı abim bana göre sakindir. Sonra daha sakin konuşmaya başladılar.

-Peki nasıl vereceksiniz?

Diyelim ki size mühlet verdik abimde şöyle dedi; burayı devrederiz, arabamızı da satarız, evimizide satarız, hepinizin borcunu kapatarız. Allah'ın izniyle onlarda tamam bunların satılmalarını da bekleriz dedikten sonra gittiler. Onlar gittikten sonra, ben abime dedim burayı devredersen nasıl diğer borçlarımızı ödüyeceğiz? Ekmek teknemizi sattığından haberin varmı ? Dedim oda bana cevap olarak şunları söyledi; Ben ne yaptığımı biliyor ve herşeyden haberim var bize artık burdan ekmek haram biz burdan hiçbir iş yapamayız çünkü alıcakların biri gelir, biri gider bırakmazlar bir iş yapalım. Biz şunların borçlarını kapatılım. Allah kısmet ederse yeniden borçlada, olsa kendimize yeni bir yer açarız.

Tamam abi dedim ya açamasak oda dönüp kardeşim bakalım. Mevlam ne eylerse, güzel eyler.