Godzinę później wracałam metrem do domu. W poszukiwaniu błyszczyka do ust zajrzałam do torebki i z przerażeniem stwierdziłam, że nie ma w niej mojego zeszytu.

Tylko. NIE. To.

Wysiadłam na najbliższej stacji i zamieniłam linię metra na jadącą w przeciwnym kierunku - z powrotem tam, skąd wracałam. Po upływie niespełna dwudziestu minut wpadłam niczym wicher do mieszkania na Foxal Street.

Sherlock, ubrany w granatowy dres, siedział na parapecie. Kompletnie ignorował wszystkie moje słowa, nieważne czy powiedziane na głos czy też w myślach.

-Co za idiota... -mruczał do siebie pod nosem- Wiedziałem, że wszystko jest zbyt proste... Jak mogłem przeoczyć coś takiego?!

Wiecie jak to jest, kiedy mówicie do kogoś całkiem na serio, a on nie odzywa się ani słowem? Nienawidzę tego uczucia.

-Sherlock! -powtórzyłam po raz kolejny. Nagle detektyw podniósł się ze swojego legowiska na parapecie i zataczając chwiejny, niepewny łuk, zderzył się z moją osobą.

-Czego chcesz? -zrobił minę, jakby dopiero teraz mnie zauważył. Zacisnęłam pięści.

-Dobrze wiesz czego.

Chłopak wyminął mnie i poczłapał w stronę sypialni. Sprawiał wrażenie jakby z jego ciała uchodziło życie. Z jakiegoś powodu był wściekły, zachowywał się też trochę jak osoba na pewnym etapie nietrzeźwości, ale wiedziałam przecież, że niczego nie pił.

Poszłam do salonu, żeby poszukać tam mojego zeszytu -niestety nigdzie go nie było. W kuchni to samo. Ponownie weszłam do sypialni i właśnie zaczynałam jednostronną, pozbawioną sensu kłótnię z Sherlockiem, kiedy oboje usłyszeliśmy czyjś głos za naszymi plecami.

- Salvete.

Odwróciłam się gwałtownie. O framugę drzwi opierał się młody, przystojny chłopak z długą grzywką blond włosów. Ubrany w czarne spodnie i oliwkową koszulę, z brązową skórzaną kurtką zarzuconą na ramię. Stał sobie uśmiechnięty z rękami w kieszeni, podczas gdy Sherlock przewracając oczami zlazł z parapetu i wyraźnie wściekły stanął naprzeciwko niego.

- Nie mówiłeś, że ONA PISZE WIERSZE!

Poczułam, jak moje stawy momentalnie nieruchomieją, a więzadła i struny głosowe zawiązują się w supeł.

- Czy stanowi to dla ciebie jakiś problem? -zapytał złotowłosy mierząc go wzrokiem.

-Pewnie że tak! - zagrzmiał detektyw, wymachując w jego stronę... moim zeszytem.

-Oddaj mi to - wycedziłam słabym głosem, czując, jak krew odpływa mi z twarzy. Zignorował mnie. - Sherlock, oddaj mi to!

-Sherlock – zwrócił się do niego blondyn – Mówiłem ci tyle razy, żebyś nie zrażał się do kogoś przez poezję...

-Bzdury! Cato, ona się nie nadaje...

Nieznajomy zacisnął pięści i wydał z siebie głuchy warkot. Teraz był nie mniej wkurzony niż Sherlock. W momencie gdy odwrócił się od niego, napotkał mój obłąkany wzrok.

-Och, wybacz. Nazywam się Horacjo – powiedział i wyciągnął rękę. Musiałam patrzeć na niego jak na szaleńca - Sherlock, ona nie wie o co chodzi!

-„Ona" nie będzie już więcej z nami współpracować. Twoje przeczucia były błędne -syknął Sherlock.

-Wystarczy -powiedziałam ze złością, po czym zwróciłam się do Horacja - Nie wiem, kim jesteś, ale macie mi natychmiast wszystko wytłumaczyć. I oddać zeszyt, inaczej nie ręczę za siebie!

Nieznajomy westchnął i przeczesał palcami włosy.

-Chodzi o to, że... -zaczął powoli, niespecjalnie wiedząc, co ma odpowiedzieć.

-Chodzi o to że zajmuję się pisaniem wierszy?

-Otóż to.

Spokojnie, to tylko kolejny człowiek, który wie o mnie wszystko. Nie musi o nic pytać, ponieważ zna mnie na wylot -podpowiadała moja intuicja. Nawet krótka wymiana zdań pomiędzy nim a Sherlockiem wskazywała na to samo.

-W porządku -oznajmiłam, na co mężczyżni popatrzyli na mnie ze zdziwieniem. Następnie podeszłam do Sherlocka - Oddaj. Mi. Mój. Zeszyt.

- Nie.

-W takim razie żegnaj. -rzuciłam ostro i ruszyłam do wyjścia. Miarka się przebrała.

- Poczekaj!- Horacjo błyskawicznie zatrzymał mnie w drzwiach – To nie do końca tak jak myślisz. Ja się pod tym nie podpisuję. Wierz mi, sam jestem artystą. Co się zaś tyczy tego tutaj – wskazał głową na Sherlocka, który znów wdrapał się na parapet i skulił się niczym obrażone zwierzątko – Zaraz mu przejdzie i wszystko sobie wyjaśnicie.

- Wiesz co, mam to gdzieś – powiedziałam zdenerwowana – Ale najpierw chcę z powrotem swój zeszyt.

Mężczyzna podszedł do milczącego Sherlocka, wyszarpnął mu z rąk notatnik i oddał skarb w moje ręce. Gdy tylko to uczynił, zdecydowanym krokiem wyszłam z sypialni. Słyszałam, jak Horacjo jeszcze coś do mnie mówi, ale byłam już na klatce schodowej. Wyszłam na zewnątrz, z trudem powstrzymując się przed trzaśnięciem drzwiami. Że też muszę spotykać w swoim życiu takich ludzi!

Słońce już dawno zniknęło za linią londyńskich wieżowców, a niebo zaczęło miarowo pokrywać się granatem. Kolejny raz wsiadłam do metra. Kiedy byłam już pod swoim domem, zauważyłam w nim zapalone światła i palnęłam się w czoło. Był wtorek. To oznaczało, że właśnie przyszła pani sprzątająca. Nie lubiłam być w środku kiedy pracowała, dlatego zawsze wychodziłam na ten czas z mieszkania. Teraz, przez swoje karygodne zapominalstwo, stanęłam przed trudnym dylematem, czy jest jakikolwiek sens tam wchodzić.

Właśnie zastanawiałam się, co ze sobą zrobić, kiedy zadzwonił telefon. Spojrzałam na wyświetlacz: numer zastrzeżony. Wzruszyłam ramionami i odebrałam:

- Słucham?

- Widzę cię - powiedział bez ogródek Mycroft - Nie nudzi ci się przypadkiem?

Uśmiechnęłam się pod nosem. Tylko jego tu brakowało.

- Może odrobinę?

W tym momencie na ulicę wjechał czarny samochód z przyciemnianymi szybami. Kurczę, jak on to robił?

- Może masz ochotę porozmawiać? - zapytał Mycroft, a kierowca limuzyny wysiadł i otworzył tylne drzwi.

Zastanowiłam się. Właściwie ten dzień był tak śmiesznie beznadziejny, że było mi to zupełnie obojętne.

- Zgoda.

Wsiadłam do samochodu i od razu przywitał mnie niezmienny jak zawsze uśmiech Mycrofta.

- Dobry wieczór, Juliet.

- Cześć. Dokąd jedziemy? - zapytałam.

- Dokąd chcesz.

Spojrzałam na niego podejrzliwie, na co ponownie skinął głową. Miał na sobie ciemnoszary garnitur, mleczno-żółty szalik i cienki, wiosenny płaszcz. Parasolka - tym razem ze złoconą rączką z jasnego drewna -również była w lekko żółtawym odcieniu kremu i pasowała do szalika.

- Właściwie to jestem trochę głodna -wyznałam. Mycroft posłał mi długie, zagadkowe spojrzenie, po czym zwrócił się do kierowcy:

- Nathanielu, kurs na La Dolce Vita.

***

- Nie patrz tak na mnie, nie jestem przecież telepatą - powiedział w końcu, ledwo powstrzymując się od śmiechu. Poczułam, że się czerwienię. Ku mojemu zdziwieniu był kolejną osobą, która nie potrafiła usłyszeć mnie w głowie.

- Chyba nie jest jeszcze za późno na kawę – stwierdziłam, zmieniając temat. Mycroft nie wyrażał jednak entuzjazmu względem tego pomysłu. - Nie lubisz?

-Niestety nie.

-A herbata?

-Nie mam na to czasu -odparł zbywająco, rozglądając się na boki. Moje zdziwienie sięgnęło zenitu.

-Jak to? Przecież jesteś rodowitym Anglikiem! Herbata to wasz napój narodowy; jak możesz jej nie pić? Nie no, nie wierzę... -oburzyłam się.  Mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie.

- A jednak.

Przeanalizowałam nasze wszystkie dotychczasowe rozmowy. Mycroft był nieprzeciętnie tajemniczy, unikał niewygodnych pytań, często zmieniał temat i raczej nie lubił mówić o sobie. Do tego był jedynym mężczyzną jakiego znałam, który wszędzie nosił ze sobą parasolkę.

Dosłownie wszędzie.

-Co to było? -zapytałam podejrzliwie.

- O czym mówisz? - Mycroft próbował jakoś się wykręcić.

- O tym małym pudełeczku, które przyczepiłeś pod blatem stolika - wyjaśniłam, zamaskowując przy okazji chytry uśmieszek. Czy on myśli, że jestem ślepa?

-Ah. - wydusił,  robiąc przy tym  śmieszną minę - To... nic takiego.

-Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć?

-Miałaś tego nie zauważyć - mruknął Mycroft, po czym znów uśmiechnął się szeroko - Jesteś bardzo spostrzegawcza.

Brawo, dostajesz dziesięć punktów za trafne spostrzeżenie. Uważaj tylko, bo Sherlock wyleciał już z gry.

-Swoją drogą, jak ci idzie znajdowanie nowych przyjaciół?

Słysząc to pytanie od razu zmarkotniałam.

-Wiesz, to chyba nie był najlepszy pomysł...- zaczęłam, wspierając głowę na łokciu -to całe szukanie Holmesa i w ogóle.

Moje myśli krążyły wokół tego tematu już od kilku godzin i za nic w świecie nie mogłam się ich pozbyć.

-Nie pasujemy do siebie -ciągnęłam- Dzisiaj wystarczająco się o tym przekonałam. A skoro wiem już, że tak jest, nie będę marnować niepotrzebnie czasu. Wiesz, co on powiedział?..- nagle zauważyłam zmianę na twarzy Mycrofta - Co takiego?

- Zabrzmi to trochę dziwnie, ale chciałbym, żebyś nie przerywała tej znajomości.

- Moje zamiary są aktualnie odwrotne. Dlaczego niby?

Im bardziej w to brnęliśmy, tym trudniej było mu o tym mówić.

- Zależy mi na tym.

- Dlaczego? - naciskałam, gdyż coraz bardziej zżerała mnie ciekawość.

Po prostu mi na tym zależy - powtórzył, tym razem nieco mniej spokojnie.

Ten człowiek zadziwiał mnie za każdym razem do tego stopnia, że wkrótce powinnam się przyzwyczaić do jego nieprzewidywalności.

-Nie będę spotykać się z Sherlockiem -powiedziałam kategorycznie, krzyżując ręce na piersi. Mycroft przechylił lekko głowę, ostentacyjnie wodząc palcem po krawędzi kieliszka z czerwonym winem.

-W porządku -powiedział- Co mam zrobić, żebyś zmieniła zdanie?

Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem.

-Żartujesz, prawda? -zapytałam z niedowierzaniem, jednak mina Mycrofta twierdziła co innego.

Nastała cisza. Nie wiem, czy to przyjazna atmosfera restauracji, czy może mój podejrzanie dobry humor sprawiły, że przyszła mi do głowy pewna myśl.

- Mam pomysł - powiedziałam z entuzjazmem, kładąc łokcie na stole. Zaciekawiony mężczyzna skrzyżował ręce i oparł się o fotel, dając mi znak, żebym mówiła dalej. - Zawrzyjmy układ. Mogę przychodzić na Foxal Street i mieć oko na Sherlocka, bo wiem że o to ci chodzi, chociaż zupełnie nie wiem dlaczego, w zamian za ...herbatę. Jedno spotkanie każdego ranka, może być  w tej kawiarni na rogu Elizabeth Street, w mojej dzielnicy.

Naprawdę nie wiem, co w tamtym momencie strzeliło mi do głowy. Mycroft najpierw zrobił na mnie wielkie oczy, potem uśmiechnął się i zaczął rozważać moją propozycję.

- Zwykle jestem zapracowany od rana do wieczora. Nie mam czasu na takie luksusy jak siedzenie w lokalu...

- Daj spokój - przerwałam mu - To to samo, co poranna kawa. Dla milionów ludzi to najważniejsza rzecz na początek dnia.

- Chciałbym zmodyfikować twoje warunki.

- Nie ma mowy.

Mój zabawny rozmówca, który w końcu spoważniał i przestał się bezustannie uśmiechać jak jakiś wariat, westchnął.

- W takim razie nie pozostaje mi nic innego jak przystać na taki układ.

- Zgoda? - zapytałam i przechyliłam głowę. Byłam niemal pewna, że błyszczą mi się oczy.

- Zgoda.

I tak zaczęła się zabawa.