Toriel poprowadziła nas do kolejnego pokoju. Stały w nim dwie kukły.

-Jesteście ludźmi żyjącymi w PODZIEMIACH- powiedziała do nas kobieta.

-No co ty kurna nie powiesz?- Pomyślałam.

-Mogą was zaatakować potwory- kontynuowała.

-To też już zauważyłam- znów wymyśliłam uszczypliwą obelgę, a głosik w głowie się zaśmiał.

-Musicie być przygotowane na taką ewentualność. Ale nie martwcie się. Proces jest bardzo prosty. Kiedy natkniecie się na potwora, wejdziecie w WALKĘ i znajdziecie się w POLU. Kiedy będziecie w WALCE, uderzcie w przyjacielską konwersację.

-A ta znów z tym swoim pieprzeniem- szepnął głos zirytowany.

-Grajcie na czas. Ja przyjdę i rozwiążę konflikt- dokończyła wypowiedź koza.- Poćwiczcie na manekinach- wskazała na nie.

-Robi się ciekawie- Tym razem głos mnie nie zaskoczył i był pozytywnie nastawiony to zadania.

*Perspektywa Kari*

Zbliżyłam się do kukły i pojawiłam się w polu. Jednak teraz oprócz tego co znałam, zobaczyłam też cztery przyciski na wyciągnięcie mojej ręki. "FIGHT", "ACT", "ITEM" i "MERCY". Wyciągnęłam rękę w stronę Act i nacisnęłam przycisk. Przede mną pojawił się wybór: "Check" i "Talk". Nacisnęłam Talk i zaczęłam rozmawiać z manekinem treningowym. Wyświetlł się komunikat.

*Wygląda na to, że nie jest skory do rozmowy.

*TORIEL uśmiecha się do ciebie.

*WYGRAŁEŚ!

*Zdobyłeś 0 XP i 0 złota.

Pole w okół mnie zniknęło.

-Wspaniale moje dziecie- powiedziała kozica i spojrzała na moją siostrę.- Teraz twoja kolej.

Z zachęcającym uśmiechem wskazała na drugą kukłę. Pat odetchnęła i zbliżyła się do manekina.

*Perspektywa Pat*

Znalazłam się w polu. Spojrzałam na cztery przyciski przedemną.

-Chcesz zdobyć LOVE prawda? Jeśli chcesz LOVE musisz przycisnąć Fight- powiedział dobrze znany mi głos.

-Ale mama powiedziała, że masz nacisnąć Act i porozmawiać.

Nie znałam tego głosu, ale czułam inną osobę w mojej głowie. Nowy głos był podobny do pierwszego, ale młodszy. Gdyby należał do kogoś, a nie do mojej podświadomości, ta osoba była by młodsza.

-Robi się tłoczno- Pomyślałam.

Skierowałam rękę na pole Fight i nacisnęłam. Potem udeżyłam pięścią kukiełkę.

-Czyli ataki przechodą przez polę. Dobrze wiedzieć- pomyślałam, a starszy głos się zaśmiał.

Zerknęłam na komunikat przede mną.

*WYGRAŁEŚ!

*Zdobywasz 0 XP i 0 złota.

Pole zniknęło. Toriel i Kari zaskoczone wlepiały we mnie wzrok.

-Ahh-powiedziała zdziwiona koza.- Kukły nie są do walki. Są do rozmowy.

-Do walki jesteś ty- powiedział pierwszy głos.

-Przestań Chara- zaczął kłócić się drugi.

-A co Frisk? Boisz się, że zrobi to co ty?

-To ty mnie do tego zmusiłaś.

-Cicho- fuknęłam, a głosy umilkły.

Kari pociągnęła mnie za ramię, chcąc nie patrzeć na proch, który pozostał z kukły. Byłam zadowolona, ponieważ nie tylko wiedziałam, że głosy są żeńskie, a nawet wiedziałam jak mogę je nazywać.

*Perspektywa narratora*

Z samego rana, dziewczyny obudził słodki zapach ciasta czekoladowo-orzechowego. Obie ubrały się w uprzednio znalezione w szafie ubrania oraz schowały ciasto do plecaków. Kari znów zaczęła grzebać w telefonie, ale Pat szybko wyrwała jej go z ręki.

-Ej!- Młodsza z sióstr chciała odebrać swoją własność, ale Pat nie pozwalała jej na to.

-Miałyśmy zapytać się Toriel jak stąd wyjść- przypomiała niebieskooka i schowała telefon siostry do plecaka, w którym znjadował się już znaleziony wcześniej zabawkowy nóż, ciasto i ubrania na zmianę.

Wyszła z pokoju chowając nóż do kieszeni spodni. Ruszyła przed siebie jasnym korytarzem, prosto do salonu, w którym Kozia Mama czytała książkę o ślimakach.

-Dzień dobry moje dziecię- uśmiechnęła się ciepło badając strój dziewczyny.

Białe botki na obcasie, dopasowane jasne jeansy, a do tego luźna, biało-miętowa bluzka na ramiączkach. Na plecach miała czarny, pojemny plecak, a na szyji wisiał srebrny wisiorek.

-Gdzie twoja siostra?- Zapytała kozica w idealnym momencie.

Jak na zawołanie do pokoju wpadła Kari w czarnych spodniach, brązowych trampkach, i szarej bluzie z golfem. Na głowie miała czarną czapkę z wyszytym białą nicią "K". Na ramieniu miała identyczny plecak jak jej starsza siostra.

-Dzień dobry- powiedziała uśmiechnięta do Toriel i usiadła na dywanie przed fotelem kozicy.

-Chciałyśmy cię o coś zapytać- powiedziała Pat siadając koło siostry.

-Słucham moje dziecię.

Patrice ledwo otworzyła usta kiedy Karolina puknęła ją w ramię.

-Nie wal tak prosto z mostu- szepnęła zielonooka do ucha starszej dziewczyny.- Widzisz jak się cieszy, że tu jesteśmy? Porozmawiajmy z nią na spokojnie, a o to zapytajmy później- widząc, że Pat niezbyt odpowiada propozycja siostry dodała jeszcze.- Przy okazji dowiemy się czegoś o okolicy.

Dziewczyna wywróciła błękitnymi oczyma, ale uśmiechnęła się przyjacielko.

-Dlaczego mieszkasz tu sama?- Zadała jedyne pytanie, które przyszło jej do głowy.

-Oh-kozica spuściła głowę.- Ja... No cóż... Zamieszkałam tu sama po śmierci moich dzieci... Ale nie lubię o tym opowiadać.

Zapadła chwila ciszy. Toriel po chwili uniosła głowę i z ciepłym uśmichem znów spojrzała na blondynki.

-Macie jeszcze jakieś pytania dzieci?

-Tak mamo- powiedziała Kari.- Czy spadły tu już inne dzieci?

-Tak. Nie licząc was dziewięcioro ludzi, same dzieci. W różnym wieku, ale same dzieci. Ostatnio pięć lat temu, chłopak z jasnymi włosami i oczmi.

Pat słysząc słowa kozicy zamrugała kilka razy.

-Mamo? A... Mogła byś dokładniej go opisać?- Zapytała Kari patrząc przepraszająco na siostrę.

-Oh...-Kobieta zamyśliła się chwilę.- Był niebieskooki. Blond włosy krótko ścięte. Bardzo lubił czarny kolor i to chyba tyl... Nie, nie wszystko. Na szyii nosił srebrny wisiorek z ptakiem. Rysy twarzy miał podobne do waszych.

-A... Cz-czy t-ten chłopak... Czy on wyglądał tak?- Zapytała Pat zdejmując z szyi naszyjnik.

Podeszło do opiekunki i otworzyła srebrne serce. Kobieta założyła okulary i przyjrzała się malutkiemu zdjęciu. Przedstawiało dwójkę uśmiechniętych dzieci, chłopca i dziewczynkę. Byli do siebie bardzo podobni. Toriel przyjrzała się chłopcu.

-Tak- powiedziała oddając blondynce biżuterię.- Ale był starszy.

-A czy... Czy ten chłopak jeszcze tu jest? To znaczy w podziemu?- w oczach Pat błysnęła nuta nadzieju, do złudzenia przypominająca łzy.

-Nie... On... On nie żyje.

Pat wyglądała jakby właśnie dostała kulkę w brzuch. Po jej twarzy popłynęły łzy rozmazując tusz do rzęs. Cofnęła się kilka kroków i osunęła po ścianie.

-Pat?- Kari próbowała porozmawiać z siostrą, ale ta tylko zwinęła się w kłębek.

-Tak mi przykro moje dziecię- Powiedziała Toriel, na której twarzy równiesz malował się smutek.- Kim dla ciebie był?

Blondynka w odpowiedzi głośniej zaszlochała. Jej młodsza siostra patrzała to na kozicę, to na Pat. Po chwili też uroniła kilka łez i podeszła do Toriel.

-Był jej bliźniakiem.

*Taaaaaaak. Jestem polsatem. No cóż. Taki mamy klimat. Ten rozdział JESZCZE jest pisany tylko przeze mnie, ale kolejne powinny być z Agą. Wszystko zależy od niej, bo jeśli nie ruszy czterech liter i nie napisze ze mną tych dialogów, to sama napiszę to opowiadanie. Dlatego też rozdział pojawił się po dziewięciu, nie siedmiu dniach. W kolejnym rozdziale dowiemy się co dzieje się w głowie Pat, jak miał na imię jej bliźniak, oraz dziewczyny wyjdą z ruin. To do przeczytania ^^*