Obiecałam mu, że nigdy go nie zostawię. Ale nie zawsze wszystko zależy od nas, prawda?

— Nigdy nie zapomnę, co by się nie stało! — przyrzekałam.

Ale jedna chwila popsuła tyle lat ciężkiej pracy.

— Ja, Wiktor, biorę ciebie, Alicjo, za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci...

Nic nie zależy od nas.

— Ja, Alicja, biorę ciebie...

A miało zależeć.

***

— Wiktor! — zawołałam mojego ukochanego, po czym przytuliłam.

Twarz chłopaka przybrała kolor piwonii.

Cmoknął mnie w policzek. Mijała dziś druga rocznica naszego ślubu. Na tę okazję ubrałam moją ulubioną miętową spódnicę.

Przeszliśmy przez klatkę schodową w dziwnej ciszy. Czułam, że coś jest nie tak, więc zapytałam:

— Wszystko w porządku?

Westchnął ciężko i odpowiedział, że porozmawiamy u niego.

Po wejściu do mieszkania zadał mi pytanie, które zmieniło wszystko, a także zakończyło naszą znajomość.

***

— Ima, to dzisiaj! Nie mogę uwierzyć, że tam lecisz! — Mama uradowana skakała po całym pokoju.

— To nastolatki tak powinny robić... — powiedziałam cicho pod nosem.

Wtedy nikt z nas nie wiedział jeszcze co ma być celem misji.

Szybko okazało się, że mamy po prostu... zakochać się w kimś. I jak dziwnie to nie brzmiało — musiałam to zrobić.

Wszystkie ustawiłyśmy się w rzędzie i wykonałyśmy polecenia Królowej.

— Dziewczęta, pamiętajcie, że jesteście z naszej planety Mer. Nie ważcie się zapomnieć, skąd pochodzicie!

Następnego dnia rano obudziłam się w nieznanym mi miejscu.

To pewnie Ziemia, pomyślałam.

***

— Co wiesz o planecie Wint?

Zamarłam — była to rywalizująca z Mer, cała niebieska, według Mereńczyków „Diabelska Planeta".

— Ty nie jesteś... — nie dowierzałam. — To nie możliwe...

— Tak, jestem z Wint. Ale pamiętaj — zawsze będę cię kochał.

Utrata miłości oznaczała koniec misji.

Kiedy się ocknęłam, siedziałam przed gilotyną. Obok stała jeszcze jedna.

— Złamałaś zakaz. Polubiłaś kogoś stamtąd... Czeka na ciebie kara, wiesz o tym dobrze — mówiła Królowa.

Dopiero zobaczyłam, że po prawej stronie siedzi Wiktor.

— Wiktor! — zawołałam.

— Nie, Ato. Nazywam się Ato. A ty?

— Ima...

Nasze głowy siłą zostały nastawione w odpowiedni sposób.

— Kocham cię.

— Ja ciebie też... — odpowiedziałam, a łzy spłynęły po moich policzkach.

Upuszczono ostrza. To one połączyły nas na wieczność.

I tak zakończyłam życie wraz z ukochanym.

~~~
Taki one-shot, mam nadzieję, że się podoba

Praca bierze udział w konkursie ,,Trzy płatki róży" organizowanym przez grupę Insygnia20.

Mam nadzieję, że się podoba.
~ZUS