Brackendra ze Smoczej Straży 5 💫
(To będzie przepisana scena)

Mam pomysł – powiedział Seth, wstając z łóżka i podchodząc do jednorożca na biegunach. Pogłaskał jedwabistą grzywę. - Cześć, Papek. Chcesz iść ze mną na spacer? Mógłbym cię nakarmić marchewkami.

Kendra rzuciła poduszką w Setha.
– Odwal się. – powiedziała.  – To nie tak.

– Obiecał, że wkrótce cię odwiedzi – powiedział Seth.

- I co z tego? - zapytała Kendra.

- Wiele ludzi odwiedza Baśniobór.

- Jest fajny - powiedział Seth.  – Powinnaś się z nim umówić.

– To magiczne stworzenie – powiedziała Kendra.

Seth rozłożył skrzydła. 

- Tak jak ja, tak jakby. - Zrobił swoimi  skrzydłami kilka delikatnych machnięć. - Mam nadzieję, że nikt nie ma do mnie pretensji.

- Paprot nie widzi mnie jako kogoś do randkowania. -  powiedziała Kendra. 

– Nie jestem taki pewien – powiedział Seth.  - Sama jesteś prawie magicznym stworzeniem. Większość dziewczyn nie zaświeca się na komendę.

- Po prostu rzuć to,” powiedziała Kendra, rumieniąc się.  – Nie mogę o tym myśleć.

Seth podszedł do stolika nocnego, po czym trzykrotnie wyłączył i włączył światło.  Pozostawiając go włączony, wszedł do łóżka. 

– Zamierzasz czytać? – zapytał Seth.

- Możemy zgasić światło. - powiedziała Kendra. Usłyszała kliknięcie w okno. - Co to było? - zapytała Kendra. 

– Może wiatr? – zasugerował Seth. 

Kolejne kliknięcie nastąpiło. 

– Na zewnątrz nie jest wietrznie – powiedziała Kendra.

- A od kiedy wiatr stuka? - Spytał Seth.

- Może ptak? Dziobiący w okno?

- Widziałeś wiele ptaków dziobiących okna? - zapytał Seth.  Potem nastąpiło trzecie ostre kliknięcie w szybę.

- Jesteśmy trzy piętra wyżej – powiedziała Kendra. 

- Czy ktoś rzuca kamykami? - Seth wstał z łóżka i podszedł do okna, zerkając przez zasłony.  - Zamierzam to otworzyć.

Kendra zmarszczyła brwi.

- Czy to dobry pomysł?

- To nie jest noc kupały. - powiedział Seth, odkręcając zatrzask i otwierając okno. - Wow. Możesz chcieć przyjść i popatrzeć.

Kendra podejrzewała, że Seth knuje jakąś głupią sztuczkę, ale wyślizgnęła się z wygodnego łóżka i podeszła do okna. Pochylając się do przodu, spojrzała w dół na postać, która machała.
Kendra cofnęła się do pokoju.

– To Paprot! – uśmiechnął się Seth.

- Wiedziałeś, że nadchodzi? - zapytała Kendra, nagle nadmiernie świadoma swojej koszulki i spodni dresowych.

– Są lepsze pytania – odpowiedział Seth z uśmieszkiem. - Na przykład, czy dałem mu sygnał światłem?

Kendra znów wychyliła się przez okno.

- Cześć! - wyszeptała. 

- Zejdź - odszepnął Bracken.  - Będę pod tylnymi drzwiami.

- Ok. - odpowiedziała Kendra. - Daj mi chwilkę. - Wycofując się z powrotem do pokoju, spojrzała na Setha. - Następnym razem, ostrzeż mnie.

- Czy poszłabyś spać w sukni balowej?” drażnił się Seth. 

- To nie byłyby poty,” powiedziała Kendra. Poszperała w poszukiwaniu ubrań.  – Od jak dawna wiedziałeś, że nadchodzi?

Seth zamknął usta. 

- Nikt nie lubi donosiciela.

Kendra zniosła koszulę i dżinsy po schodach ze strychu i zanurkowała do łazienki.  Jej włosy były w całkiem niezłym stanie.  Szybko się przebrała, pomyślała o makijażu, a potem zdecydowała, że ​​wyglądałoby to, jakby w tym momencie zbyt mocno się starała. Kendra schowała koszulkę i bluzę u stóp schodów na strych, po czym zeszła na parter. 
W kuchni znalazła przy stole babcię, Vanessę, Warrena i Tanu grających w karty. 

– Myślałam, że jesteś w łóżku – powiedziała babcia.

- Chcę tylko rozprostować nogi. – powiedziała Kendra. 

- Czy tak to teraz nazywają? - spytała niewinnie babcia. 

Kendra poczuła, jak jej twarz staje się ciepła. 

- Co wiesz?

- Nic - powiedział Warren.

Vanessa uśmiechnęła się. Kendra wiedziała, że ​​używają brajlowskich kart do gry. Alderfairy pozwoliła Sethowi przetransportować dwa wiadra źródła do użytku w leczeniu.  Nic nie zostało pominięte, a gdziekolwiek eter został naniesiony na ranę, problem został wyleczony. 
Z wyjątkiem oczu Vanessy.  Andromadus wysunął teorię, że ponieważ została oślepiona magicznym światłem zasilanym przez Źródło, a nie Pustkę, Źródło nie może tego odwrócić.

Warren wydawał się bardziej zmiażdżony tymi wiadomościami niż Vanessa.

– Życzymy miłego spaceru – powiedział Tanu.

Kendra wyszła tylnymi drzwiami na podwórko. Paprot odchrząknął, a ona odwróciła się. 

– Czy wszyscy wiedzieli, że przyjeżdżasz oprócz mnie?  – zapytała Kendra, podchodząc do niego. 

– Czy nie tak działają niespodzianki? - odpowiedział Paprot, wpatrując się w nią.

- Chyba tak – powiedziała Kendra przesuwając ręce po kieszeniach. - Jak się mają Twoi rodzice?

- Przyjęli swój nowy obowiązek - powiedział Paprot. - Są teraz u Źródła. Ojciec skąpany w eterze wydaje się niesamowicie odmłodzony. Nie może się doczekać życia w środowisku przesyconym czystym światłem. A Matka wydaje się mniej zatroskana niż widziałem ją od wieków. 

– Dobrze to słyszeć – powiedziała Kendra. - Zasługują na szczęście.

- Zgadzam się. - powiedział Bracken. – I ja też zasługuje. - Wyprostował się trochę. - Zauważyłeś coś innego we mnie?

Kendra zmrużyła oczy. 

- Tak, coś się zmieniło. - Przeskanowała go od górę do dołu. - Nie mogę położyć na nim palca.  (Tu chodzi jej o róg)

Paprot zachichotał.
 
- Nie jestem już jednorożcem. 

- Co? - zapytała Kendra.

- Rozważałem ten wybór od dawna. - powiedział Paprot.

- Ale dlaczego?

- Wieczność to za dużo czasu na śmiertelników - powiedział Paprot.  - Nie jestem pierwszy i nie będę ostatni.

- Czy to jest trwałe? - zapytała Kendra. 

Paprot wzruszył ramionami. 

- Teoretycznie mógłbym to odwrócić, chociaż nie interesuje mnie to. Jestem gotowy na nową ścieżkę. 

- Co masz na myśli? - zapytała Kendra.

- Kendra, jestem śmiertelny. - powiedział Paprot. - Nie jestem już na wpół wieczną istotą. Można by powiedzieć, że to mój pierwszy dzień życia. W praktyce mam około siedemnastu lat. Zostało mi mniej więcej tyle samo lat, co ktokolwiek w naszym wieku.

Kendra wpatrywała się w niego.  Paprot w ciele śmiertelnika był bardziej obecny i zniewalający niż wcześniej.  Śmiertelność napełniła go nowym urokiem.

– Co się stało z twoimi rogami? 

- To wciąż rogi jednorożca - powiedział Paprot. - Po prostu nie mam już z nimi żadnego związku. 

- Nie wiem, co powiedzieć.

- To nie miało na celu wywierania na ciebie presji - wyjaśnił pospiesznie Paprot.  - Nie angażowałem cię w podejmowanie decyzji, ponieważ chciałem, żeby to był mój własny wybór, niezależnie od tego, co się stanie z... czymkolwiek innym.

- Jak się czujesz? – spytała Kendra, starając się, by jej umysł nie szalał z możliwościami. 

- Inaczej - powiedział Bracken. - Wszystko wydaje się bardziej natychmiastowe. Czuję się odcięty od przeszłości i przyszłości w sposób, który trudno opisać.

- To może być prawda – powiedziała Kendra, uśmiechając się. 

Paprot podszedł bliżej, wpatrując się w nią. Delikatnie ujął jedną z jej dłoni.  Jego dotyk wywołał w niej dreszcz. 

- To nie powinno być straszniejsze niż walka ze smokami – powiedziała Kendra, wpatrując się w niego.

- Prawdopodobnie będzie ekscytujące — zadumał się Paprot.

Kendra odwróciła się. 

- Prawdopodobnie całowałeś wiele nimf.

Położył ręce na jej ramionach od tyłu.

– Mniej, niż możesz się domyślać. 

– Jako nowy śmiertelnik spodziewam się, że będziesz chciał dużo umawiać się na randki – powiedziała Kendra. - Poznaj swoje możliwości.

- Śmiertelnicy mają skończoną liczbę dni. - powiedział Paprot.

- Tak. - Odwrócił ją. 

- Dlaczego miałbym całować kogoś innego oprócz ciebie? 

Jego usta musnęły jej.  Kendra pochyliła się do przodu, świecąc jaśniej, dopóki nie oświetliła podwórka.