Bennie begon zich vreselijk zorgen te maken, de Kapitein was nog steeds niet terug gekeerd uit het moeras. Er zou toch niks ergs gebeurd zijn?
"Waar blijven de Kapitein, Kobus en Pedro toch? Zouden ze Kabonka al gevonden hebben?" vroeg Bennie.
Simba keek ernstig. "Ja, ze blijven inderdaad wel erg lang weg, het is ontzettend gevaarlijk in het moeras, overal is er zulke natte bodem dat je er zo in weg zinkt ook al ziet het er niet zo uit. En dan nog al die krokodillen. Misschien moeten we ze gaan zoeken?"
"Het lijkt me erg onverstandig om op dit uur nog het oerwoud in te trekken en vooral niet naar het moeras, dat is echt veel te gevaarlijk!" zei de koning van de Fuego's.
"Ja maar we kunnen ze toch ook niet zo achter laten?!?" zei Bennie, "als jullie niet durven dan ga ik wel alleen! Ik laat mijn vrienden niet stikken!"
"Wij gaan met je mee!" riepen Boris en Zanik.
Op dat moment werd er op de Paleis poort geklopt. "Zouden dat ze zijn? HaaJee ga eens vlug kijken!"

HaaJee deed open. Voor de paleis poort stonden kapitein Prikkebeen, de Kolonel, Pedro een Kobus. Met blubber tot aan hun knieën, en daarachter een modder monster met een grote berg modder haar.
"We hebben hem gevonden." zei Prikkebeen.
HaaJee schreeuwde naar binnen: "Eerste lakei, breng onze gasten zo snel mogelijk naar de koninklijke badkamer."
De Eerste lakei kwam aanrennen en bracht iedereen als de wiedeweerga naar de badruimte. De tweede lakei keek geïrriteerd naar de paleis vloer die helemaal onder de modder stappen zat, en pakte de dweil onder de paleis trap uit.
Terwijl onze vrienden en ook de kolonel een bad namen liep HaaJee terug naar de Salon.
Iedereen was klaar met eten en had de broek wat losser gedaan om even uit te buiken. Nou ja, Koning Likkebaard niet, die was nog bezig met de aardbeien met chocolade bavaroise.
"Iedereen is weer terug, veilig en wel." sprak HaaJee.
"Een Kabonka? Is hij gevonden?" vroeg Bennie nieuwsgierig.
"Ik ken hem niet maar er stond een modder figuur bij die ik niet herkende, dus ik neem aan dat dat hem moet zijn. Ik heb ze allemaal naar de koninklijke badkamers doorgestuurd."
"Nou, dat is een pak van mijn hart!" riep Bennie.

Even later kwamen de fris gewassen heren binnen, ook die Kolonel, zijn handen waren weer vast gebonden op zijn rug. Je wist maar nooit met die oorlog maker.

"Hé Kabonka. Wat ben ik blij om jou weer terug te zien!" zei Boris opgelucht.
"Het was kantje boord, als we nog later waren gekomen dan was hij helemaal weg gezakt in de modder. Die verrekte Taratonga's." zei de Kapitein nors.
"Ja het scheelde niet veel of ik was er geweest. Die kolonel hier heeft me er in laten gooien omdat ik niet wilde vertellen waar het dorp van de Fuego's was." zei Kabonka schor. Het was duidelijk dat hij het erg zwaar moest hebben gehad.
"Schuif maar lekker aan jongen, dan kan je even op krachten komen." zei koning Likkebaard vriendelijk.
"Iedereen aan tafel, jullie hebben al langs niks gegeten. Er staat genoeg."
Dat lieten ze zich geen tweede keer zeggen. De kolonel deed een beetje ongemakkelijk en wilde met zijn voet een stoel naar achter schuiven om ook aan tafel te gaan.
"Ik dacht het niet, schobbejak. Jij gaat beneden eten met je gezellige vrienden. In de kerker." zei koning Likkebaard streng. "HaaJee zeg tegen de paleis koks dat ze de gevangenen allemaal een kom havermout moeten geven. En morgen ochtend, Kolonel, krijg jij je kroon en brengen we jullie terug naar jullie boten. En dan wil ik jullie hier nooit meer terug zien!!!"
HaaJee voerde de Kolonel vlug af naar de kerker.

De Kapitein, Pedro, Kobus en Kabonka lieten zich het heerlijke eten goed smaken. Ook Koning Likkebaard deed nog even mee, die had zijn bavaroise op en zat nu aan de Tiramisu en liet een joekel van een boer.
"Ben blij dat mijn eten weer terecht is, ik was bijna dood gegaan van de honger."

Die avond sliep iedereen als een roosje. Geen dreiging van een eventuele oorlog, en iedereen had zijn buikje lekker rond gegeten. De Fuego's kregen een slaapplaats in de Koninklijke slaapvertrekken. Alleen de Taratonga's hadden het niet naar de zin. Hun buiken knorden en hadden maar wat zin om dit vreselijke eiland te verlaten en er nooit meer terug te komen. Morgen zouden ze met hun schepen terugkeren naar Taratonga...