Kapitein Prikkebeen bewoog de gouden klopper op de grote poort van het Paleis. "Tik-tik-tik"
Het was inmiddels al avond. HaaJee deed open. Oh. Die keek niet zo vrolijk.
Het gezicht van Kapitein Prikkebeen vertrok. "Wat is er aan de hand?"
"Dat kan ik beter aan jullie vragen. Koning Likkebaard wil jullie onmidddelijk spreken, hij wacht op jullie."
Onze vrienden keken elkaar vragend aan. Wat zou er aan de hand zijn?

's Middags had de Koning heerlijk gegeten. Boris had flink zijn best gedaan en de salade was Koning Likkebaard uitermate goed bevallen. Zoals iedere dag duurde het uren voor de Koning klaar was met tafelen. En de koks waren in allerijl terug gegaan naar de keuken om vlug aan het avond eten te beginnen. Toen ze in de keuken kwamen zagen ze iets vreemds. De leverancier stond te huilen naast zijn kar.
Normaal gesproken bracht de leverancier 's ochtends, 's middags en 's avonds een kar vol voedsel. Ingredienten voor alle gerechten die de koks bereidden. Maar ditkeer zat er haast niets in de kar. 1 appel en een kip.
"Waar is het eten?!!" riepen de koks verontwaardigd.
"Het is gestolen!! Al het eten is gestolen!!! De hele vooraad schuur is zo goed als leeg. Het moet gebeurd zijn toen ik vanochtend het voedsel voor het ontbijt kwam brengen." huilde de leverancier en snoot zijn neus leeg in zijn rode zakdoek.
"Maar dat is een RAMP!!! De Koning zal ons allemaal laten onthoofden!" schreeuwde de eerste kok.

Op dat moment vloog de deur van de Paleis keuken open. "Wat is dat voor kabaal, moet er niet gekookt worden?" Het was HaaJee, hij keek door de deuropening naar binnen en schrok van wat hij zag. Een huilende leverancier, 4 koks met knalrode hoofden en.... een lege kar.
"De voorraad schuur van de leverancier is leeggestolen!" zei de eerste kok voorzichtig.
HaaJee sloeg een hand voor zijn mond. "Dat gaat de Koning niet leuk vinden... en dat is nog zacht uitgedrukt."

Met zijn hoofd naar de grond liep HaaJee naar de troonzaal. "Sire? Mag ik u even storen?"
"Is het avond eten nu klaar? Dat zou tijd worden." zei Koning Likkebaard.
"Eh nee, dat niet. Er is slecht nieuws. De voorraad schuur is leeggestolen deze ochtend, de leverancier kwam net aan met een lege kar."

De Koning zette grote ogen op. Zijn gezicht werd rood, zijn oren werden paars. Er kwam nog net geen stoom uit zijn oren. HaaJee zag de aderen in zijn nek opzwellen en kloppen. "WAT?!?!?! Mijn eten gestolen?!? Hoor ik het nou goed? Dat is een nationale ramp! Dat moeten die piraten schurken geweest zijn!!! Die DIEVEN." De Koning sprong in het rond, smeet zijn kroon op de grond en trok aan zijn haren. Hij stampte als een kleuter die geen ijsje mocht. "Ik wil mijn eten!!! Ik ga dood van de honger!!! Laat die stelende piraten direct bij mij komen, dan zal ik ze eens mores leren." Hij smeet zijn mantel op de grond en stampvoette richting de kamer van de Koninging om zich eens flink te gaan beklagen. Woest gooide hij de deur met een klap dicht.

HaaJee slikte. De Koning was woest, nee furieus. Maar vooralsnog viel het mee. Er werden nog geen koppen afgehakt, alhoewel.. dat kon nog komen. Vlug liep HaaJee naar de bewakers. Hij vond ze in hun vertrek, kaartend aan de tafel. "Aan het werk luie donders, Al het eten van de Koning is gestolen, de voorraad schuur van de leverancier is vanochtend leeggeroofd. Ga direct op onderzoek uit naar de dieven."
Ze stonden direct op en renden het Paleis uit.

Nu was het dus avond en Kapitein Prikkebeen en zijn bemanning waren bij het Paleis gearriveerd. HaaJee liep voorop en ze volgden hem door de lange witte hallen en gangen. Bij de troonzaal hield hij halt en klopte op de deur.
Langzaam opende hij hem en keek naar binnen. "Sire, de piraten zijn er."
Bennie keek Zanik vragend aan. "Waarom 'piraten'? Zijn we ineens geen 'gasten' meer?"
"Laat ze onmiddelijk binnen komen!" brulde de Koning.
Ze zagen gelijk dat hij erg erg boos was.

De Koning keek ze een voor een woest aan toen ze voor hem stonden.
"Hier op dit eiland wordt er nooit gestolen. En met nooit bedoel ik ook echt NOOIT. Sinds jullie er zijn word er almaar eten gestolen!"
"Het spijt me vreselijk Koninklijke Hoogheid, ik had inderdaad de watermeloenen genomen..." zei Zanik "Maar ik dacht dat dat een gedane zaak was?"
"Ja. Dat dacht ik ook. Maar blijkbaar dus niet." zei de Koning boos.
"Ik begrijp u niet Sire." zei Zanik
"Nee dat zal wel niet. De hele Koninklijke voorraad schuur is deze ochtend leeg geroofd!!! Er zit niets meer in! Dus óf jullie gaan vertellen waar mijn eten is, óf ik zal jullie opsluiten in de kerker onder het Paleis!"
De Kapitein stapte naar voren. "Edelachtbare Koning, ik zweer u dat we van niets weten. We hebben geen eten gestolen, wij waren deze ochtend met een van uw eiland bewoners de vulkaan gaan beklimmen. Echt waar!"
"Ik geloof er niks van! En ik wil er nu niks meer over horen, weg met jullie, ik sterf van de honger en ik heb deze avond niks gegeten. Dat is jullie schuld. Breng ze naar de kerker!!!"

Twee levensgrote lakeien kwamen aanlopen met hun gespierde armen over elkaar. "Meekomen, jullie hebben gehoord wat de Koning heeft gezegd."
En zo werden ze naar de Paleis kerker gebracht, waar ze de hele nacht moesten doorbrengen. Het kwam nooit meer goed. Kabonka was gevangen, Nollie was kwijt en ze zaten opgesloten in en kerker. Waar waren ze aan begonnen...