Chodziłam bezsensownie po wieży. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. W sumie już się pogubiłam i nie mam pojęcia, którym piętrem właściwie idę. Podeszłam do pierwszych lepszych drzwi. Otworzyłam je, a moim oczom ukazała się sala treningowa do łucznictwa. Po chwili zauważyłam Clinta Bartona, który z balkonika strzelał do naprawdę małych rzeczy.

— Chcesz spróbować? — zapytał, gdy mnie zobaczył.

Podeszłam do stojaków ze sprzętem. Wzięłam do ręki jeden z łuków. Leżał całkiem nieźle. Barton zszedł z balkonu. W czasie, gdy on szedł w moim kierunku ja wzięłam jedną ze strzał.

— Z czego masz zrobione strzały? — zapytałam.

— Od zwykłych po wzmocnione tytanem i takie z materiałem wybuchowym — odpowiedział.

— A masz takie aluminiowe-karbonowe? — spytałam.

— Znasz się na tym? — zapytał lekko zdziwiony Clint.

Wzruszyłam ramionami. Nałożyłam strzałę na łuk i naciągnęłam cięciwę. Wybrałam cel, którym był środek jednej z tarcz, i wypuściłam strzałę. Trafiła tam, gdzie miała trafić.

— Całkiem nieźle — powiedział mężczyzna. — Jak widzę, początkującą nie jesteś.

— To prawda, nie jestem — odpowiedziałam. — Jakoś musiałam sobie poradzić na wyspie. Łuk i strzały z gałęzi, to było coś.

Wzięłam kolejną strzałę i podałam Bartonowi. Potem wzięłam marker do tablicy i razem z nim podeszłam do ściany jak najbardziej oddalonej od Hawkeye'a. Narysowałam małą kropkę i odeszłam.

— Traf — powiedziałam. — Za pierwszym razem.

Mężczyzna nałożył na cięciwę strzałę i chwilę później strzała wbiła się w ścianę. Podeszłam do niej. Przyjrzałam się. Trafiła idealnie.

— Całkiem nieźle — powiedziałam uśmiechając. — Jak widzę, początkujący pan nie jest.

— To prawda, nie jestem — powtórzył moje słowa sprzed kilkunastu chwil. — Traf idealnie przy tamtej strzale.

Wzięłam strzałę. Chwilę później to Barton podszedł do strzał wbitych w ścianę. Przyjrzał im się i powiedział:

— Idealnie nie jest, ale może być.

— Nikt nie jest w niczym idealny — powiedziałam.

— To prawda — powiedział Clint.

Odłożyłam łuk na miejsce. Miałam zamiar wyjść, gdy usłyszałam:

— Przyjdź tu jeszcze. Potrenujemy razem.

Wyszłam z sali. Pomyślałam, że w końcu jakoś postaram się przekonać ojca do tego, abym mogła wychodzić sama z wieży. Po drodze do salonu spotkałam Bannera.

— Nicole — powiedział.

— Panie Banner — powiedziałam.

— Wystarczy Bruce — powiedział.

— Wybacz Bruce, ale mam misję do spełnienia — powiedziałam.

— Rozumiem. Nie bądź dla niego ostra. On też nie potrafi odnaleźć się w tej sytuacji — powiedział Bruce.

Skinęłam głową. Nic nie obiecywałam. Ja tylko chciałam wyjść z tej wieży. Rozejrzałam się po salonie. Ojciec siedział na kanapie. Było widać, że gorączkowo nad czymś myśli.

— Możemy porozmawiać? — zapytałam zwracając na siebie uwagę.

Spojrzał i zaskoczony od razu wstał.

— O co chodzi? — zapytał.

— Chcę zacząć wychodzić sama z wieży. Nie jestem więźniem — powiedziałam przypominając sobie jedną z sytuacji na wyspie, gdy to trzymali mnie w celi. Ciągle wtedy sobie powtarzałam słowa, że nie jestem żadnym więźniem.

— Jeśli cię wypuszczę, to uciekniesz — powiedział. — Będę się martwił, co się z tobą dzieje.

— Ale trzymanie w wieży też nic ci nie da — powiedziałam. — Byłam już więźniem i nie zamierzam już więcej nim być.

Po tych słowach wyszłam z salonu. Wsiadłam do windy i zjechałam na parter. Koniec tego. Wyjdę z tej wieży, choćby miałabym kogoś pobić. Zdecydowanym krokiem skierowałam się do wyjścia. Wyjście zasłoniło mi dwoje agentów.

— Pan Rogers nie kazał ciebie wypuszczać — powiedział jeden z nich.

— Mój ojciec może mówić, co sobie zechce, a ja i tak teraz wyjdę — odpowiedziałam. — Albo się przesuniecie albo zaraz będziecie mieli połamane nosy.

Mężczyźni uśmiechnęli się. Może wyglądałam na niepozorną osobę, ale złamać nos potrafiłam. W chwili, gdy usłyszałam swoje imię wypowiadane przez ojca, przywaliłam mężczyznom w nosy i wybiegłam z wieży. Jeszcze przez chwilę słyszałam swoje imię, ale potem już ucichło. 

Musiałam się uwolnić. Czułam się zupełnie jak na wyspie będąc cały czas w Stark Tower i nie mogąc z niej wyjść.