Oni zawsze mnie okłamywali... Rodzina, przyjaciele. Wszyscy... udawali kochające osoby, do których mogę przyjść i porozmawiać, ale teraz wiem, że to wszystko było kłamstwem. Każde słowo wypowiedziane z ich słów był ciepłe, dawały mi siły do życia a teraz? Dowiedziałam się, że zostałam adoptowana przez ''moich'' rodziców, przyjaciele odwrócili się przeciwko mnie. Nie mogę tu dłużej zostać, muszę zakończyć tę męczącą mnie farsę. Wyciągnęłam swoją granatową torebkę i włożyłam do niej ciepłe ubrania, butelkę z wodą oraz dwie kanapki, po czym wybiegłam z domu. Ostatni raz spojrzałam na to miejsce, w którym się wychowałam i pobiegłam do pobliskiego lasu. Podczas biegu łzy zaczęły się mieszać ze spływającym potem a pytania mnożyły się w mojej głowie.  Gdy moje nogi odmówiły posłuszeństwa, oparłam się o drzewo i wytarłam twarz w niebieską bluzkę. Rozejrzałam się, nie poznawałam tej części lasu, dobrze znane mi części były ozdobione różnymi rodzajami roślinności, przez które świeciły promienie słoneczne a tu: nie było ściółki, tylko twarda ziemia, drzewa były przewrócone a te, które stały wyglądały, jak wyciągnę rodem z horroru. Kucnęłam i wyciągnęłam z torebki wodę i wypiłam prawie całą jej zawartość. Zaczęło się ściemniać, a ja nie miałam pojęcia, gdzie jestem! Ręce trzęsły mi się z zimna... Po chwili usłyszałam z oddali głosy dzieci:

-Misiu, misiu wskocz do klatki. Misiu, misiu pokaż łapki. Misiu, misiu okręć się. Misiu, misiu wynoś się!- Powtarzały wyliczankę parę razy, po czym głosy ucichły. Zaczęłam biec w stronę, z  której dobiegały. Gdy się zatrzymałam przed sobą ujrzałam ogromny budynek, w którym brakowało szyb. Chwyciłam klamkę i przycisnęłam ją, przez co się otworzyły.

-Palec pod budkę, bo za minutkę budka się zamyka  na czarnego byka, buh cyk cyk, pajacyk. -Ponownie usłyszałam głos dzieci, ale teraz były one głośniejsze. Po pewnym czasie weszłam na korytarz, który był cały biały,  było chyba z dwadzieścia drzwi  i jedne, które były przede mną otwarte na oścież.  Otworzyłam je szerzej, dzięki czemu ujrzałam w pomieszczeniu grupkę dzieci ubrane w kolorowe kimona, wszystkie spojrzały na mnie i podbiegły.

-Wreszcie przyszłaś! Czekaliśmy na ciebie!- Pisnęła zielonowłosa.

-Za mną?- Zapytałam ze zdziwieniem, przecież widzę ich pierwszy raz, więc jak to jest możliwe, że za mną czekały?

-Tak! Nauczyciel nam o tobie mówił,  nazywasz się Monika Minene i masz szesnaście lat. Wyjaśnił blondyn z bandażem na głowie.

- Mogłabym porozmawiać z waszym nauczycielem? 

-Teraz nie możesz,  ponieważ nauczyciel odpoczywa. -Odpowiedział chłopiec z fioletowymi włosami, które sięgały mu kostek. 

-Chciałabyś z nami zagrać w klasy? - Zapytała blondynka. 

-No nie wiem... 

- Prosimyyy! - Dzieciaczki zrobiły smutne miny, przez co nie mogłam im odmówić. Nie wiem, jak długo się bawiliśmy i nawet nie chce wiedzieć. Wszyscy usiedliśmy w kółku.

- Pobawmy się w ''chodzi lisek koło drogi''! Kto chce być lisem? -Zapytała zielonowłosa.

-Ja chcę! - Podniósł rękę chłopiec o blond włosach.

-Len ty zawsze jesteś lisem daj szanse komuś innemu. Może ty Teto chcesz? - Czerwonowłosa pokiwała głową i wstała. Schowałam dłonie zza plecy i jak wszyscy zaczęłam mówić:

Chodzi lisek koło drogi,

Cichuteńko stawia nogi,

Cichuteńko się zakrada,

Nic nikomu nie powiada.

Poczułam coś miękkiego na dłoni, więc od razu wstałam i zaczęłam gonić ''lisa'', który zaczął uciekać. Gdy już prawie ją miałam, dziewczynka zdążyła usiąść.

Hejka! Tak więc te książka to taki mały horrorek :) I od razu informuje: nie wiem, kiedy pojawi się następny rozdział. Czekam na wasze komentarze ^-^