Wytarłam spływające łzy po twarzy i dokończyłam herbatę.

—  No to, ja już idę. Dziękuję za herbatę — powiedziałam.

Ubrałam kurtkę i zamierzałam już wyjść, lecz zatrzymał mnie Grant.

— Trzymaj — rzekł i podał mi reklamówkę.

Zajrzałam do środka, a tam było jedzenie.

— Nie mogę tego przyjąć i tak już zrobiłeś dla mnie więcej niż inni — odpowiedziałam i chciałam mu oddać torbę.

— Nie, to dla ciebie. Na pewno ci się przyda - oznajmił chłopak.

Westchnęłam i jeszcze raz podziękowałam Grant'owi po czym wyszłam z jego domu. Skierowałam się do opuszczonego budynku w którym spałam.

~ Time skip ~

Następnego dnia obudziłam się w miarę wyspana. Wstałam z podłogi. Nagle do środka ktoś wszedł. Przestraszyłam się. Spojrzałam w tamtą stronę. Stał tam mężczyzną w wieku, gdzieś około czterdziestu lat. Miał dość spory zarost i ubrania w gorszym stanie niż moje. Czuć było od niego woń alkoholu. Podszedł do mnie, a ja stałam jak wryta w ziemię.

— Chodź tu mała, zabawimy się trochę — powiedział mężczyzna.

Zaczęłam się cofać aż trafiłam na ta głupia ścianę. Rozglądałam w popłochu. Chciałam znaleźć wyjście, ale jedyne, które było, znajdowało się za mężczyzną.

— Niech pan mnie zostawi w spokoju — powiedziałam.

— W życiu. Idealnie nadasz się, by zaspokoić mnie — rzekł mężczyzna.

Był już bardzo blisko mnie. Zebrałam całą odwagę i siłę w sobie i uderzyłam faceta w twarz. Ręką od razu mnie zabolała. Niestety nieznajomy tylko zachwiałam się. Wykorzystałam ten moment i pobiegłam do wyjścia. Nie dotarłam tam. Ten zboczeniec dogonił mnie i przewrócił na ziemię. Zaczął mnie bić. Bolało mnie. Krzyczałam. Poczułam metaliczny posmak w ustach. Krew. Zebrałam w sobie resztki sił i kopnęłam faceta w miejsce, gdzie słońce nie dochodzi. Zrzuciłam z siebie tego bezdomnego, który zwijał się z bólu i ruszyłam do ucieczki. Biegłam ile sił w nogach. Gdy byłam już daleko, zwolniłam. Nałożyłam kaptur od kurtki na głowę, aby zakryć, chociaż część mojej twarzy.