Pokój dziewczyny był większy od mojego w którym obecnie mieszkałam. Zobaczyłam tam ogromną szafę. Chyba największą w całym domu. Przy oknie stało biurko na którym walała się cała masa książkę i zeszytów. Niedaleko biurka stało ogromne łóżko. Pościel, na szczęście, była ładnie ułożona. Ściany były w biało - czarne, grube pasy. Na oknach wisiały pomarańczowe zasłony.

— I jak? — Zapytała Gracie.

— Ładnie i zgaduję, że jest na pewno w twoim stylu. Sama urządziłaś? — Zapytałam.

— Oczywiście — powiedziała dziewczyna i rzuciła się na łóżko. — Chodź tutaj — poklepała miejsce obok siebie. — Musimy pogadać.

Usiadłam obok niej. Dziewczyną podniosła się do siadu i spojrzała na mnie.

— Zakochałaś się w moim bracie? — Zapytała poważnie.

— Co? Nie. On mi tylko pomógł. A do tego jest dużo starszy ode mnie. Jak dobrze liczę to dwanaście lat — powiedziałam.

— Okej. Tak tylko pytam. W co się ubierasz na kolację? — Zapytała.

Wzruszyłam ramionami.

— Wybiorę coś z ubrań, które mi dałaś — oznajmiłam.

— Nie. Ma. Mowy. Jak pojedziemy na zakupy to coś ci kupimy — powiedziała Gracie.

— Nie, Gracie. Nie chcę na nic was naciągać. I tak już dużo mi daliście. A po za tym i tak będziecie musieli zgłosić, że mieszkam u was. Potem przyjadą z pogotowia opiekuńczego i mnie zabiorą. Ucieknę i znowu będę żyła na ulicy. Czyli normalka — powiedziałam.

— To cię adoptujemy — odpowiedziała Gracie.

Pokręciłam głową.

— Za dużo już dla mnie zrobiliście — rzekłam.

Nagle do pokoju wparował Grant i oznajmił:

— Zbierajcie się. Jedziemy do miasta.

I wyszedł. Westchnęłyśmy po czym wstałyśmy i ruszyłyśmy do wyjścia.

Ubrałam swoje trampki i to byłby koniec. Stara kurtkę wyrzucili, więc nie miałam nic, aby na siebie narzucić.