Revelacion
-¡¿Qué estás haciendo?! ¡¡Debes encontrar el antídoto!!- gritó, al verme a su lado mientras acomodaba la camilla para que permaneciera de pie. Una fuerte tormenta comenzó a caer sobre nosotros
-Mis amigos lo hacen por mí-
-¿Amigos?-
-Sí, puedo presentarte uno. Los pernos se enroscaron, esto te dolerá-
-Estoy acostumbrado al dolor-
-Respira hondo-. Jalé con todas mis fuerzas la correa que sujetaba su pecho, debido a lo apretado que se encontraba, aquella acción provocó que una de sus costuras se rasgara; sacándole un alarido de dolor. Pero antes de continuar, un rayo impactó su cuerpo, la sobrecarga de energía bajo por los cables, resonando fuertemente cuando llego al suelo. No perdí mas el tiempo, solté la correa de su abdomen, y estaba a punto de soltar la de su pie, pero un extraño rugido me distrajo. Tras voltear, y aunque fue en una milésima de segundo, descubrí que se trataba de Drácula. Me empujó lo suficiente para hacerme caer, estrellándome contra un par de mini puentes antes de finalmente llegar al suelo. Casi inconsciente, escuché ese estruendo de la energía bajando por los cables, los hijos de Drácula estaban vivos. Cuando logré recuperar mis fuerzas, salí de entre los escombros, encontrándome con gran parte del laboratorio (Así como algunos de los sirvientes) envuelto en llamas
-Llegaste demasiado tarde, mis niños tienen vida-
-La única forma de matarlos es matándote-
-Correcto-
-Y así será-. La campana sonó por primera vez, un inmenso dolor invadió cada fibra de mi cuerpo; mis huesos crujían a la vez que mi piel se rasgaba para darle paso a un pelaje negro. Mi altura aumentó, finalmente me había convertido en un Hombre Lobo, bueno... Mujer. Drácula también se transformó para iniciar una brutal pelea. Pero al creer que había ganado la pelea, la Luna se escondió... La sensación de ardor en mi cuello dio pasó a una gran debilidad, de no ser porque el aún me sujetaba, habría caído de rodillas al suelo. Lentamente, giré mi rostro hacia Drácula; me perdí en el azul de sus ojos, tal y como sucedió hacia tantos años –T-Tu...-
-Ya nada nos separará, mi querida Massiel-
Intenté continuar despierta, pero mi cuerpo parecía volverse seda entre sus brazos. Mis ojos se cerraron, permitiéndome caer en la inconsciencia
*POV'sDrácula*
Desperté, completamente solo en el mismo bosque donde hice el pacto. Al quitarme mi camisa, descubrí que mi pecho estaba intacto, no había ninguna herida. Traté de encontrar algo que me sirviera como espejo, topándome con un pequeño lago. Me asomé en la orilla, casi inmediatamente me pellizque el brazo, comprobando que mi vista no me fallaba. No podía verme en el reflejo del líquido, lo había logrado. Regresé al palacio de mi padre, a pesar de todo, quería que Massiel observara mi logro, tal vez... Podría convencerla de unirse a mí. Entré a mi habitación, vistiéndome con mi mejor traje, bajé hasta la sala que fungía como punto de reunión. Creí que ella estaría ahí, así que abrí la puerta
Todos giraron su cabeza en mi dirección, inmediatamente, sus ojos se abrieron enormemente al mirarme ahí, frente a ellos -¿V-Vladislaus?- murmuró mi padre, incrédulo –N-No es posible... Estás muerto-
-Y lo estoy, padre, esta es mi nueva vida-. Uno de los jóvenes tomó su daga y la lanzo a mi cabeza, clavándose en mi frente. Solo pude reírme un poco, antes de sacar el arma sin ningún problema; todos observaron incrédulos la herida sanar –Excelente puntería- dije, en una milésima de segundo, aquel caballero quedó empalado en los cuernos de un ciervo disecado. Al observar tal macabro escenario, los demás jóvenes se amontonaron detrás de mi padre con el horror pintado en sus rostros
-Eres un monstruo-
-¿Dónde está? Solo dímelo y me iré de aquí-
-Ella se fue. Me cedió su lugar en la corte antes de irse-
Me negué a creerle, ella no abandonaría todo lo que luchó -¡¡Massiel!!- la llamé mientras recorría cada uno de los pasillos. Llegué a su habitación, todos los muebles estaban cubiertos con sabanas blancas. Escuche los pasos de mi padre acercándose -¿A dónde se fue?-
-No mencionó un destino, simplemente se marchó -
-Es una fortuna que ahora tenga una eternidad para encontrarla-
-Lo siento, hijo, pero eso no lo permitiré... Et angeli, qui non permanserunt in protestate Dei, sed reliqueruny locum suum, custoditi sunt vinculis aeternis sub tenebris, ad iudicium magni diei... Rogo te, o totius vitae creator, ut servus iste malus mittaur in terram de qua rediré non potest, ut pro peccatis suis persolvat-
Ese idioma... Era el mismo que yo usé en el bosque, supe que estaba recitando un conjuro. De pronto, algo comenzó a jalar mi cuerpo; aunque usé todas mis fuerzas para resistirme, aquello era mucho más fuerte. Fui conducido hasta un enorme mapa de mi padre, al estar cerca, el papel parecía desvanecerse para convertirse en un espejo. Todos presenciaron como mi imagen no era reflejada, pensé que me estrellaría contra el vidrio, pero mi cuerpo lo atravesó como si de agua se tratara. Al abrir los ojos, me encontraba entre montañas, cubiertas por nieve y atacadas por vientos helados
Toqué la piedra de donde había salido, pero a diferencia del cuadro, este era completamente solido. Un intenso ardor invadió mi garganta, mi cuerpo clamaba por algo para beber, pero sería imposible en aquel lugar. Caminé hasta la orilla de un acantilado, no me preocupaba nada, ahora era inmortal; solo quería saciar mi sed. Así que di un pequeño paso, y mi cuerpo comenzó a caer, cerré los ojos a la espera de llegar al suelo... Pero eso jamás ocurrió. Volví a abrirlos, ahora estaba en el aire, por encima de todo. Al principio, no comprendía cómo era posible aquello, pero bastó una mirada en mí para obtener la respuesta. Mis ropas se desvanecieron, dándole a mi piel una tonalidad grisácea, y en mi espalda había un par de alas enormes que aleteaban constantemente. No sabía cómo reaccionar, pero al mirar el suelo, fue como si mi cuerpo obedeciera a mis pensamientos; comencé a descender lentamente. Al poner un pie, las alas desaparecieron y el traje que había tomado en el palacio me vistió nuevamente. No solo obtuve una nueva vida, sino también una nueva apariencia
Holi holi. ¿Como ha estado su semana? Afortunadamente aqui sigue haciendo frio, esperemos tenerlo otro ratito XD Ya saben que si quieren que los etiquete en el siguiente capitulo, solo deben escribir en comentarios sus opiniones, o darle una estrellita; tampoco olvien compartir para que podamos seguir creciendo. Nos vemos el proximo viernes, chao!!
Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro