Ik zie vanuit mijn kamerraam Daimon de tuin in lopen. Snel sprint ik naar beneden zodat hij niet weer aanbelt in plaats van de sleutel te gebruiken. Ik gooi de deur enthousiast open, iets te enthousiast want hij komt met een harde klap tegen de muur aan. Ik trek een 'oeps' gezicht en stap naar buiten.
"Doei Fay! Doei mam! Tot vanavond!" Roep ik naar boven. Mijn moeder ligt in bad, uit te rusten van haar date. Ik heb nog geen tijd gehad om haar ernaar te vragen maar ik ben erg benieuwd.

Ik trek de deur achter me dicht, weer iets te hard en kijk Daimon aan die hoofdschuddend naar me staat te kijken. "Wat?" vraag ik verbaasd. "Beetje veel energie?" grapt hij. Ik geef hem een stomp op zijn schouder. "Nee joh, ik heb er gewoon zin in." "Mooizo", glimlacht Daimon. Zijn ogen staan zacht, zijn roze lippen zullen ook wel zacht zijn niet? Blijkbaar wreef ik over mijn onderlip want mijn vinger rust daar. Snel haal ik mijn hand weg en begin te lopen. Daimon loopt naast me.

"Helemaal vergeten te zeggen", Daimon slaat tegen zijn hoofd, "je ziet er heel erg mooi uit", zegt hij zacht terwijl hij naar de grond kijkt. Ik frummel aan mijn handen. "O ehm dankjewel", antwoord ik wat onwennig. Dit wilde ik horen toch? Deed ik hierom zo mijn best om er leuk uit te zien? Ik heb mijn haar in een hoge staart gebonden en wat plukjes losgetrokken. Ik doe niet aan make-up dus dat is lekker makkelijk. Verder heb ik een zwarte paperback broek aangetrokken en daarop een rode blouse met lange uitlopende mouwen. Een jurkje leek me onhandig, daar ben ik veel te lomp voor.

Zwijgend lopen we verder. Soms komen onze handen tegen elkaar aan wat schokjes in mijn lichaam oplevert. Nogmaals botsen ze tegen elkaar. Daimon pakt mijn hand vast, zijn warme grote hand omsluit mijn koude hand. Het bloed is naar mijn wangen gestegen en blijft daar prikkelen. Gelukkig is het donker.

Ik geniet van de stilte, geen ongemakkelijke stilte maar een hele prettige. Alleen onze ademhaling en onze handen die in elkaar versmelten. De kermismuziek is al op de achtergrond te horen en in de lucht zijn roze flitsen te zien.
Als we het terrein oplopen kijk ik verwonderd om me heen. Ik geniet van de muziek om me heen. Sinds kleins af aan heb ik me altijd op mijn plek gevoeld hier.
Hand in hand lopen we langs de kraampjes, totdat een heerlijke geur mijn neus tegemoet komt. Ik kijk om me heen en zoek met grote ogen naar de bron van de geur. Dan valt mijn blik op het betreffende kraampje.
"Daimon", zeg ik terwijl ik hem door elkaar heen schud.
"Mmm", mompelt hij lachend terwijl hij mijn blik volgt.

"Ik wil het! Ik wil het! Ik wil het!", tetter ik irritant in zijn oor terwijl ik hem naar het suikerspinkraampje trek. Hij pakt zijn portemonnee en betaalt voor twee grote suikerspinnen. Gulzig pak ik de mijne en neem een enorme hap uit mijn suikerspin. Ik geniet ervan als ik het op mijn tong voel smelten. Een raar geluid verlaat mijn mond. Een harde lach wekt me uit mijn trans. Boos, maar beschaamd, kijk ik Daimon aan. Hij heeft zijn suikerspin nog niet aangeraakt, maar kijkt me vol ongeloof aan.
"Als ik wist dat je er zo erg van hield, had ik er wel tien voor je gekocht", zegt hij lachend.
"Daar hou ik je aan", zeg ik uitdagend en eet in stilte de rest van mijn suikerspin op.

Vervolgens gaan we naar de botsautootjes waar ik Daimon helemaal te pletter rij. Met Daimon nog helemaal door elkaar geschud gaan we naar de zweefmolen. Weer betaalt Daimon mijn kaartje. "Je bent echt blut hierna hè", schreeuw ik over het lawaai heen. Hij haalt zijn schouders op en we lopen hand in hand naar de zweefmolen. Met twee stoeltjes schuin naast elkaar gillen we -vooral ik- de longen uit het lijf.

"Je ziet een beetje groen", schreeuw ik lachend tegen Daimon. Hij kijkt me met een benauwd gezicht aan. Ik knijp zijn wangen samen. "Vooruit, we gaan wel iets rustigers doen."
Zielig knikt hij en barst dan in lachen uit. Hij pakt mijn middel vast en trekt me dicht tegen zich aan. "Ik weet al wat ik wil doen", zegt hij zacht. "Daimon, lieverd, je beseft toch wel dat dit heel verkeerd klinkt?" grinnik ik. Zijn wangen lopen rood aan en snel laat hij me los. "Nee!" schreeuwt hij beschaamd. "Nee, nee, nee." Ik barst in lachen uit om zijn schaamte en pak zijn hand vast. "Kom, waar wilde je heen gaan?"

Hij trekt me mee naar de kraampjes met grote knuffels en allemaal spellen. "Hier ga je deze doen?" vraag ik grinnikend terwijl ik wijs naar de dobberende eendjes in het water. Hij geeft me een sarcastische blik en loopt door naar een kraampje met basketballen en grote huskyknuffels. "Hallohallo! Vijf euro om drie ballen te krijgen. Twee ballen moeten in de basket zitten om een husky te winnen! Neem je het risico of koop je vijf ballen voor zeven euro?" zegt de meneer op een reclametoon. Nieuwschierig kijk ik Daimon aan.
"Eehmm, doe dan toch maar die vijf ballen", antwoord hij. Ik geef hem een stoot tegen zijn arm. "Mietjeeh!" plaag ik hem.

Hij pakt de eerste bal en houd hem voor zich. Hij ademt uit en knijpt zijn ogen een beetje samen. Zijn armen buigen iets naar achter en met een perfect boogje gooit hij hem het net in. Met getuite lippen kijk ik hem aan. "En waarom moest je vijf ballen hebben?"
"Het kan nog misgaan Katy", mompelt hij in volle concentratie. "Pfffpt", mompel ik terug.
Weer gooit hij de bal met een perfect boogje in de basket. Met open mond staar ik hem aan waardoor hij verlegen wegkijkt. "Daimon! Topper die je bent!" roep ik veel te hard. "Sssht, sssht", sist hij terwijl hij zijn vinger tegen mijn lippen legt. Ik steek mijn tong uit en lik zijn vinger. Snel haalt hij hem weg en kijkt me hoofdschuddend aan.

"Wat, mag ik niet aan je vinger likken?" vraag ik quasi verbaasd. "Nee, je mag wel iets anders likken", zegt hij lachend. Met grote ogen kijk ik hem aan. "Daimon!" gil ik. "Wat zeg je nou!"
Zijn ogen vergroten en paniek slaat toe op zijn gezicht. "Nee! Nee! Ik bedoelde dat we een ijsje gingen halen!" roept hij snel. Ondertussen zijn de tranen opgekomen in mijn ogen en val ik bijna om van het lachen. "Sukkel die je ook bent", zeg ik als ik een beetje bijgekomen ben.

We halen ons ijsje op en ik lik, een beetje ongemakkelijk, aan mijn ijsje met Kinderbueno smaak. "Laten we nog één ding doen, als afsluiting van deze dag", zegt Daimon met een glimlach op zijn gezicht. Hij trekt me mee naar het reuzenrad en koopt weer tickets. Ik probeer hem nog tegen te houden en mijn eigen portemonnee te pakken. Snel rekent hij af zodat ik te laat ben. "Daimon..." stamel ik. Hij schud zijn hoofd en duwt me naar de rij. "Zo wil ik het, ik ga jou niet laten betalen", zegt hij stellig. Ik haal mijn schouders op. "Okee."

Zodra het volgende eitje er is stappen we in. Omdat het rustig is mogen we er met zijn tweeën in in plaats van met acht. Opgewekt stappen we naar binnen en nemen plaats op het bankje. Daimon trekt me dicht tegen zich aan en zo maken we onze weg naar boven. Ik geniet van het uitzicht dat ik heb over de hele stad. Omdat het al donker is fonkelen de lichten van de huizen als kleine sterretjes. Bewonderend sta ik op en loop naar het glas.

Mijn voet blijft ergens achter haken waardoor ik voorover val en mijn gezicht tegen het glas geplet wordt. Ik zwaai mijn armen om me heen in een poging om houvast te vinden. Het werkt niet en met een plof val ik op de grond.
"Au", mopper ik wrijvend over mijn wang. Daimon is al naar me toegehaast en hurkt zich naast me. "Gaat het?" zegt hij bezorgd. "Ja, maar mijn wang... Die stomme drempels altijd", mompel ik geïrriteerd.

"Laat me eens kijken", zegt hij terwijl hij mijn gezicht vastpakt. Hij draait mijn wang naar zich toe en inspecteert het. "Kusje erop en alles is weer goed", zegt hij tevreden. Ik steek mijn wang naar hem toe en voel zijn zachte lippen mijn wang raken. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen en sta snel op. "Dankjewel lieve schat, laten we nu weer van het uitzicht genieten", zeg ik. "Op het bankje!" voeg ik eraan toe.

We gaan weer dicht tegen elkaar aanzitten en kijken naar alles om ons heen.
"Daimon..." begin ik. "Hmhm", mompelt hij.
"Waarom ben jij zo perfect? En waarom ben ik zo'n kluns? Waarom ga je met mij om terwijl ik zo'n enorme sukkel ben. Jij doet altijd alles goed, alles en dan kom ik aankakken. Hups ik struikel over een grassprietje. Hups ik maak een kind aan het huilen. Hups ik-"
Daimon onderbreekt me. "Katy... nee. Ik ben in jouw ogen perfect, maar in mijn ogen is perfect iets heel anders. Perfect zijn is jezelf zijn, het is positief zijn, levenslust uitstralen. Voor mij ben jij perfect."

Met gespleten ogen kijk ik hem aan en gooi mijn handen in de lucht.
"Wéér zo'n perfect antwoord! Kun je ook een keer niet perfect zijn?" zeg ik grinnikend. Ik leg mijn hoofd op zijn -perfecte- schouder. 
"Dat ben ik al", mompelt hij waarna hij met zijn hoofd op de mijne leunt.

"Je ziet het alleen nog niet."