Vergeet het vorige hoofdstuk niet want dat heb ik tegelijkertijd met deze gepubliceerd ;)

Wanhopig probeer ik me uit zijn armen te bevrijden ook al weet ik dat het me nooit gaat lukken.

'Het spijt me, het spijt me zo.' Fluisterd hij in mijn haar terwijl hij me zachtjes heen en weer begint te wiegen als een klein kind dat getroost moet worden.

Misschien ben ik dat ook wel.

Misschien heb ik wel iemand nodig die me troost, steunt en helpt met het verwerken van de dood van mijn familie want ik weet zelf ook wel dat ik er eigenlijk nooit om heb kunnen rouwen en het onderwerp echt heb af kunnen sluiten, dankzij hem.

De man die me nu zachtjes heen en weer wiegt om me te troosten.

Het was raar om Summer weer te zien.

Mijn zus.

Een paar minuten, misschien wel seconden voor haar dood.

Hoe bang ze keek.

Hoe woest Storm haar aankeek en door elkaar rammelde.

Die blik zal ik nooit meer vergeten, die woedende, gestoorde blik in zijn ogen terwijl hij haar door elkaar schudde om antwoord te krijgen.

Plots word ik uit Storms armen getrokken en dicht tegen iemands borstkas aangedrukt en ik kijk op ook al zie ik alles wazig.

'WINTER!' hoor ik Storm schreeuwen van ergens ver weg.

'NEE! WINTER! VECHT DAN TOCH!'

Ik probeer tegen te stribbelen alleen lijkt het net alsof al mijn ledematen verlamt zijn.

Een scherpe pijn dringt mijn nek binnen en een moment zie ik alles scherp en helder, alleen dan word de pijn vervangen door een heerlijke roes die mijn verdriet van me wegneemt en een rustgevend gevoel achter laat.

Genietend sluit ik mijn ogen en voor ik het weet, val ik in slaap.

'Hoeveel heb je wel niet van haar gedronken, man? Ze ligt nu al drie uur zo!'

'Het was nodig, oké? Ik had de normale hoeveelheid al gedronken maar ze bleef wakker! Ik moest wel meer drinken!' Snauwt een andere stem terug.

'Waarom hebben we haar eigenlijk nodig? Ze ziet er nou niet heel speciaal uit, ofzo.'

'Zíj is de mate van Alpha Walker.'

Alpha Walker...?

Wie is Alpha Walker?

Wacht...

Storm.

Storm Walker.

Gut, dat ik nú pas achter zijn achternaam kom.

Best wel slecht eigenlijk maar wat maakt mij het uit?

Niks.

Waar ben ik eigenlijk?

Langzaam open ik mijn ogen en het valt me op dat het hier nogal donker is, wat weliswaar wel erg prettig is voor mijn ogen.

'Kijk, ze is wakker.'

'Mooi.'

Twee gezichten verschijnen in beeld.

De ene kijkt me erg nors aan terwijl de ander me juist nieuwsgierig aankijkt.

Desalniettemin zijn ze allebei erg knap.

'Ik ken jou...' mompel ik vaagjes terwijl ik naar de norskijkende jongen kijk.

'Dat weet ik. Ik ken jou ook.'

'Zeg, stuk chagrijn, ga eens aan de kant. Ik wil haar zien.' Zegt een vrouwelijke stem voor de norskijlende jongen duidelijk ruw aan de kant word geduwd voor er een vrouwengezicht in mijn beeld verschijnt.

Direct probeer ik schreeuwend weg te komen van haar, het wicht dat me neergestoken heeft en waarvan ik duidelijk nog niet hersteld ben, wat wel erg raar is.

Met een luide klap knalt mijn lichaam op de grond terwijl mijn hoofd tegen de punt van het nachtkastje aankomt.

'Wat heeft zij nou?'

'Is ze nou uit het bed gevallen?'

'Knalde ze nou met haar hoofd tegen de punt van het nachtkastje aan?'

'Moeten we nu een dokter halen?'

'Welnee, ze heelt van zelf. Denk ik... Ik weet het eigenlijk...'

'Ja, stelletje oelewappers. Natúúrlijk heelt ze uit zichzelf, ze is een weerwolf. Eentje met Alpha-bloed dat door haar aderen stroomt.' Bromt iemand chagrijnig voor ik ruw overeind word getrokken.

Alles draait een beetje maar al snel zie ik weer scherp.

'Shit, haar bloed ruikt verdomde zoet.' Mompelt iemand, duidelijk een man of nee, jongen.

'Denk je dat ze het erg vind als we even van haar proeven?'

Waarom praten ze zo raar over mijn bloed?

De enige die dat doen zijn-

OH SHIT!

Ik ben bij een stel vampiers beland!

Direct voel ik mijn adrenaline-gehalte omhoog gaan en trek ik mijn arm los, voor ik hard wegren.

Ik hoor een paar zuchten en een kleine vloek achter me, gevolgd door het geluid van voetstappen die snel dichterbij komen.

WAAR IS DE UITGANG?!

'Hebbes.' Zegt een stem voor ik hard op de grond word gegooid.

Met een harde klap kom ik neer waardoor mijn helende hoofdwond weer open gaat.

Een zachte vloek rolt over mijn lippen terwijl ik ruw overeind word getrokken en mee word gesleurd naar weet-ik-veel-waar.

'Les één: probeer niet meer te ontsnappen. Zet al die gedachtes maar uit je hoofd. Je komt hier niet weg zonder onze toestemming. Begrepen?'

Gedwee en met frisse tegenzin knik ik terwijl ik nogmaals de knopen van het touw waarmee ze me hebben vastgebonden aan een ijzeren paal controleer op zwakke punten, maar die zitten er natuurlijk niet in.

Verdomde vampiers....

Iemand grinnikt en ik werp een dodelijke blik in de richting van het geluid.

'Les twee: je doet wat wij zeggen, álles. Duidelijk?'

Ik schud mijn hoofd en krijg direct een vuist tegen mijn wang aan.

'Ik zei: is dat duidelijk?' Sist er iemand in mijn oor.

'Ja.' Kras ik zacht waarna ik over ga op een flinke hoestbui.

Wat is er toch gebeurd dat ik me zo zwak voel?

'Les drie: alles wat je hier ziet, hou je voor jezelf. Schrijf het niet op, vertel het aan niemand en verstop het zo ver mogelijk weg in je geest. Je mag het ook niet opschrijven en het papier verbranden want wij vinden de as en de gevolgen zijn jouw'n probleem. Duidelijk?'

Ik knik.

'Mooi. Nu komt een vraag die je als test moet beantwoorden. Waarom begon je te schreeuwen en viel je van het bed af toen je Azaziel zag?'

Azaziel?

Aparte naam...

'Nou?'

O ja, ik moet antwoord geven.

'Zij heeft me neergestoken met een dolk gedoopt in wolfsbane zodat Storm-'

Een hoestbui onderbreekt me even.

'Zodat Storm met haar zou trouwen inplaats van met mij.' ga ik verder zodra ik uitgehoest ben.

'Een vampier die een weerwolf neersteekt zodat ze kan trouwen met een weerwolf? Die is goed. En nu de waarheid graag.'

'Dat ís de waarheid.'

Ik heb water nodig en vlug ook.

'Wil je soms weer een pak slaag ofzo? De waarheid vertellen is toch echt beter voor je.'

'Ze verteld de waarheid, Gabriël. Ik heb een tweelingzus, weet je nog? En zij is wél een weerwolf. Het zou goed kunnen dat ze inderdaad tot zoiets in staat is omdat ze jaloers is op haar.' Klinkt dezelfde vrouwelijke stem die eerst zo super enthousiast was maar nu super serieus klinkt.

'Dan heb je mazzel, weerwolf. Maar geloof me. Eén leugen, and we're done. Begrepen?'

Ik knik.

'Goed. Breng haar wat water. Ik wil niet de hele tijd naar die schorre stem van haar luisteren en dat kut gehoest.'

Binnen een paar secondes staar er een glas water aan mijn en gulzig klok ik de inhoud naar binnen.

Dat had ik echt nodig...