Eén van de dingen die ik het meest waardeer aan Juliet High zijn de mensen. Dat komt omdat niemand elkaar lastig valt. Tenminste, dat laat men je geloven. Onze school lijkt een normale school. Net als op andere scholen heeft iedereen zo zijn eigen problemen. Toch weet iedereen zijn leven altijd keurig op de rit te houden, want zo gaat dat op Juliet High. Wanneer je jezelf in de nesten hebt gewerkt hou je je mond en doe je alsof er niks aan de hand is. Het is door de jaren heen bijna een soort sport geworden; wie kan er het beste doen alsof alles in orde is.
Iedereen doet alsof er niks aan de hand is en gaat gewoon door met het leven.
Iedereen negeert immers ook elkaars problemen, bang om hun perfecte leven te verstoren. Want dat zijn de drie facking waarden die we op Juliet High normeren, toch? Samenwerking, vertrouwen en respect.
Want op Juliet High is iedereen toch zo aardig en zo ziek behulpzaam, door niemand te helpen en dingen te verzwijgen?!
Tot nu.... Want als problemen zo groot worden, dat de hele school erin meegesleept wordt, kunnen zelfs de netste, beste en meest bescheiden mensen hun zorgen niet meer verbergen.

Dit verhaal gaat over een school, genaamd Juliet High. Je zou bijna denken dat het een school is als alle anderen. Bijna.... Maar ik ben niet achterlijk, ik zal de waarheid onthullen. Al wordt het mijn einde....

Sammy

'Zin in de wedstrijd van morgen?' vraagt Katy, terwijl ze me nieuwsgierig aankijkt. Mijn strakke blik verzacht als ik haar opgewekte gezicht zie. Dat gebeurt eigenlijk altijd als ik Katy zie.
Ze kijkt me fronsend aan. 'Je lijkt gespannen?'

'Ehm...' herstel ik mezelf. 'Nee, natuurlijk niet.'

Samantha trekt uitdagend haar wenkbrauw op. 'Samuel Davis, de aanvoerder van het Juliet High football team, is zenuwachtig?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik maak me gewoon zorgen.' Katy legt haar hand op de mijne. 'Over...?'

Ze kijkt me doordringend aan. Het lijkt alsof ze recht mijn ziel inkijkt. Mijn geweten begint nu al te knagen en er is nog niet eens iets gebeurt.

Haastig sta ik op. 'Niets, ik moet gaan. Zie jullie later.'

'Succes morgen!' roept Samantha me na. Ik steek mijn duim op als teken dat het wel goed komt.

Het leek of Katy iets doorhad. Ik adem diep in en uit. Je kunt nu niet meer terug krabbelen Sammy.

Katy

'Moet ik niet achter hem aan gaan?' vraag ik zacht aan Samantha, bang dat Sammy me nog kan horen. Ze schudt lachend haar hoofd. 'Je kan niet eeuwig achter hem aan blijven lopen schat.' Ik negeer haar opmerking. 'Hij leek ergens anders te zijn met zijn gedachten vond je niet?' Ze haalt haar schouders op. 'Jullie tijd komt nog wel Katy' zegt ze, terwijl ze me plagerig aanstoot.

Ik kijk haar kort aan verbaasd aan terwijl ik naar Fabian zwaai die onze richting uit komt gelopen.

'Hey Fagot' begroet Samantha Fabian. Hij geeft een knikje. 'Hey' zegt ook ik. Ik weet dat iedereen hem Fagot Fabian noemt en dat hij daar niks om geeft, maar ik hou het bij Fabian. Fabian, Sammy en ik zijn al vrienden sinds de derde klas. Samantha is dit jaar naar de stad verhuisd en heeft Fabians bijnaam klakkeloos overgenomen.

'Waar hadden jullie het over?' vraagt hij nieuwsgierig. 'Niets' zeg ik, terwijl ik een hapje van mijn broodje neem. Hij knikt. 'Zal wel. Wat denken jullie hiervan?' Hij legt een poster op de picknicktafel waar we aan zitten. 'Juliet High football game' leest Samantha hardop voor. Ik kijk Fabian bedenkelijk aan. 'Wat bedoel je?' Hij strijkt de poster glad met zijn vingertoppen.

'Die dingen hangen overal.' Hij geeft een knikje naar de poster. Zijn er ooit posters geweest voor een football wedstrijd van de Juliets?' Ik schud mijn hoofd. 'Wat wil je daarmee zeggen?' Fabian werkt voor de schoolkrant. Hij is de schrijver, fotograaf en tevens de uitgever. Het is duidelijk dat hij denkt dat hij weer iets op het spoor is. Dat is te horen aan de enthousiaste ondertoon in zijn stem. Hij bijt op zijn lip, kijkt ons doordringend aan en buigt iets naar ons toe. 'Er gaat iets gebeuren morgen avond' zegt hij met een gedempte stem. Samantha lacht. 'Weetje Fargot, ik ken je nog niet zo lang, maar ik denk niet dat je een hele goede journalist bent. Ik bedoel, posters over een football wedstrijd op een highschool zijn niet zo heel bijzonder hoor.'

Hij pakt een frietje van Samantha's bord. 'We zullen zien. Hebben jullie Sammy toevallig gezien.' Ik knik in de richting waarin Sammy daarnet vertrokken is. 'Hij leek gespannen over de wedstrijd.' Fabian kijkt verbaasd. 'Sammy gespannen voor een wedstrijd?' Ik knik. Fabian kijkt Samantha met een spottend lachje aan. 'Die gast weet meer.' Hij staat op. 'Aju.'

Samantha glimlach naar hem, maar zodra Fabian uit het zich is kijkt ze me chagrijnig aan. 'Waarom gaan jij en Sammy om met die gast?' Ik kijk haar verbaast aan. 'Waarom niet?'

Ze glimlacht. 'Hij is een loser, Kate. Bovendien is hij een homo. Niet dat ik daar iets tegen heb, maar ik vind hem irritant.'

Ik rol met mijn ogen. 'Fabian is een schatje. Hij heeft misschien een beetje een donkere kant, maar dat hij voor de schoolkrant werkt, betekent niet meteen dat hij op jongens valt.'

Ze knijpt me kort in mijn arm. 'Wordt wakker meid. Er bestaan geen jongens wiens hobby 'schrijven' is, die geen homo zijn.'

'Zei er iemand homo?' Peter zet met een klap zijn dienblad op tafel. Ik kijk Samantha glimlachend aan. Nu gaat ze het krijgen.
Peter strijkt zijn haren glad en kucht. 'Want lieve Samantha Simp, er is niks mis met homo's. Allereerst wil ik hebben over het feit dat ik zelf....'
'Op jongens val' maken Samantha en ik zijn zin af. Hij trekt het strikje om zijn nek recht. 'Precies.'
Samantha schudt haar hoofd. 'Ik zei helemaal niet dat er iets mis is met homo's. Ik zei alleen dat Fabian homo is, maar Katy geloofd me niet.'
Peters gezicht licht op. 'Oh in dat geval....' zegt hij, terwijl hij tegenover ons plaatsneemt aan de picknick tafel. 'Zeker weten Katy. Heb je zijn spierballen weleens gezien? Geen mogelijkheid dat hij daar niet voor getraind heeft.'
'Peet' ik kijk hem hoofdschuddend aan. Hij trekt verontwaardigd zijn wenkbrauw op. 'Wat? Heb ik gelijk of heb in gelijk, Samantha?'
Samantha kijkt hem schuin aan. 'Ehm nou.... eigenlijk denk ik dat Sammy meer Katy's type is, denk je niet?'
Peter is het onderwerp Fabian al weer kwijt. 'Sammy? Oh ja zeker weten! Katy vindt hem al leuk sinds de vierd-.'
'Peter?!' Onderbreek ik hem verontwaardigd. Samantha kijkt ons glunderend aan. 'Dus mijn voorspellingen zijn waar? Je vindt Sammy echt leuk?!' Uit rol met mijn ogen. Gelukkig redt de bel me deze keer. We staan alle drie op en lopen in de richting van de school. 'Sorry, ik dacht dat je het haar al vertelt had' fluistert Peter in mijn oor. Ik schud mijn hoofd. 'Maar Samantha is je beste vriendin toch?' Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Ik dacht dat jij dat was.' Peter glimlacht. 'Voor altijd Katy Lawbit' zegt hij, terwijl hij zijn arm door de mijne haakt.

En zo genoten de leerlingen van Juliet High van hun zogenaamd onbezorgde leven. Ze konden er niks aan doen. Ze wisten niet wat hen te wachten stond, op één van hen na misschien....