Ju

Obudziłam się w moim pokoju. Mój brat płakał, co było dziwne, bo raczej go nie widziałam w takim stanie. Przytulił mnie, co też mnie zaskoczyło, ale odwzajemniłam.

Po chwili Max wyszedł, a do mnie przyszła mama wraz z tatą.

I też mnie przytulili.

Tym razem nie odwzajemniłam tylko patrzyłam na nich zdezorientowana. Myśląc o tym, co się stało.

Czemu mnie uratowali? Przecież jestem zła i nigdy nie będę człowiekiem. Dodatkowo nie jestem w swoim czasie. I wtedy przypomniało mi się, że mam medalion, dzięki którym mogę być w tym czasie. Tyle, że... Nie miałam go na szyi.

- Gdzie jest medalion? - Spytałam.

Tata niechętnie mi wyjaśnił.

Byłam na niego zła. Po co mi to zrobił?!

Już chciałam go ochrzanić, gdy mama wyszła i wróciła z pysznymi naleśnikami z twarogiem i czekoladą. Wtedy poczułam, że od początku byłam głodna.

Szybko opróżniłam talerz. Mama powiedziała, że zostawi nas samych, po czym wzięła naczynie i poszła.

Ja zostałam sama z tatą.

Milczeliśmy.

- Juli... Robię to dla twojego dobra... - Zaczął.

- Więzisz mnie dla mojego dobra?! Bardzo ciekawe! - Wybuchłam, po czym popchnęłam go.

- Wiesz, że to prawda.

Miał chyba rację. Wiedziałam, czym mi to grozi. Ale nie chciałam się przyznać.

Wstałam. Spróbowałam się wznieść i... Udało się!

Wypróbowałam jeszcze inne moce, jak przenikanie i niewidzialność. To też już miałam.

Danny tylko przyglądał się w milczeniu.

Postanowiłam wykorzystać moment i uciec. Nie poleciałam jednak daleko, bo Danny włączył duch osłonę. Super! Ponieważ straciłam człowieczeństwo, nie mogę przejść, więc jestem tu uwięziona.

Wściekła wróciłam i zaatakowałam Danny'ego.
On nawet nie próbował walczyć. Tylko się bronił.

Po chwili odpuściłam sobie to marnowanie czasu i usiadłam na łóżku.

                       Danny

Zostałem sam z córką.

Milczeliśmy.

- Juli... Robię to dla twojego dobra... - Powiedziałem, tym samym przerywając ciszę.

- Więzisz mnie dla mojego dobra?! Bardzo ciekawe! - Krzyknęła.

- Wiesz, że to prawda. - Odparłem.

Wiedziała, że mam rację, ale nie chciała tego przyznać.

Zamiast tego milczała, po czym zaczęła się unosić.

Uśmiechnęła się i spróbowała innych mocy, tak jakby ich nigdy nie miała.

Była tym podekscytowana.

Może kiedy użyła duch - skowytu, to ponieważ nie miała człowieczeństwa, więc nie mogła się przemienić, ale pewnie straciła moce.

To by wyjaśniało dlaczego nawet nie próbowała się ratować.

Gdy tak rozmyślałem, Ju wykorzystała moment i chciała uciec, ale na szczęście w ostatniej chwili włączyłem pilotem duch - osłonę.

Wróciła wściekła i zaatakowała mnie!

Ja jednak nie chciałem jej krzywdzić, więc tylko się broniłem.

W końcu się uspokoiła i usiadła zrezygnowana na łóżku.

- Jak długo masz zamiar mnie tu więzić? - Spytała.

- Nie wiem jeszcze, ile to potrwa, ale dopóki nie będziesz bezpieczna. - Wyjaśniłem.

- Cudownie. - Odpowiedziała sarkastycznie.

Nastała cisza. W końcu postanowiłem ją przerwać.

- Czemu przyszłaś do naszego świata i po co walczyłaś ze sobą z przeszłości i z Danem? I dlaczego nas uratowałaś, skoro podobno jesteś zła? - Spytałem.

Chyba trafiłem w słaby punkt. Nie podobały się jej te pytania. Przez chwilę milczała starając się zapanować nad gniewem. W końcu jednak odpowiedziała:

- Nie miałam wyboru. Trafiłam tu, bo przegrywałam w walce z Władcą Czasu. Wskoczyłam więc do portalu i pojawiłam się tutaj. Walczyłam z nimi, bo miałam swoje powody. Tamta ja nie potrafiła nawet skrzywdzić kogokolwiek. Nie miałam okazji was zabić, bo był wypadek i szybciej zginęliście. W sensie oni. Ty i Vlad żyliście, bo inaczej
Dan by nie istniał. Chyba...
Chciałam więc was zabić sama! A uratowałam was przypadkiem. - Odpowiedziała.

- A ty ile masz lat? I od jak dawna masz duch - skowyt? - Zaciekawiłem się.

Ona coraz bardziej traciła cierpliwość. Widocznie nie lubiła być wypytywana. W sumie dawna Juli też nie przepadała, ale aż tak jej to nie przeszkadzało.

- Pochodzę z czasu o rok później. A tę moc użyłam pierwszy raz.

Nie minęło wcale tak dużo czasu. Minął rok. A tego wycia nauczyła się parę dni temu. No proszę.

Znowu zapadło milczenie.

Ja, nie wiem czemu, ale miałem wrażenie, że mnie okłamała z tym pierwszym. Czy serio chciała wszystkich zabić? Przecież teraz ma okazję. Gdyby chciała, to już dawno by to zrobiła. Zastanawiało mnie też to, czemu Władca Czasu sprowadził ją z przyszłości. Co chciał osiągnąć?

- Jesteś pewna, że na serio chciałaś nas pozabijać? - Zapytałem.

Miarka się chyba przebrała.

Wstała i krzyknęła:

- A kim ty jesteś, żeby mnie wypytywać?! Nie muszę ci się spowiadać! Powiedziałam ci i nie mam zamiaru powtarzać!

Westchnąłem.

Ju nie wiele się zmieniła, ale jedna zmiana była widoczna. Stała się agresywna i trochę bardziej nie cierpliwa.

Wyszedłem zostawiając ją samą. Wtedy usłyszałem dźwięk charakterystyczny dla teleportacji, a po chwili klnącą Ju.

System nie pozwala jej się teleportować. Pamiętałem o tym.

Teraz muszę gdzieś polecieć.

                          Ju

Po rozmowie i wkurzeniu się na Danny'ego (bo chyba już nie mogę nazywać go tatą), wreszcie sobie poszedł. W czasie rozmowy wpadłam na pomysł, by uciec za pomocą teleportacji.

Wyobraziłam więc sobie, że znajduję się przy szkole. Usłyszałam dźwięk, który zawsze towarzyszył teleportacji, charakterystyczne mrowienie i lekkie mdłości.

Otworzyłam oczy i...

...Nic?

Byłam w swoim pokoju!

Czyli jednak Danny o tym pomyślał?! Ugh!

                      Danny

Wleciałem do domu. Na miejscu, jak zawsze, zastałem Władcę Czasu. Nareszcie!

- Witaj, Danny. - Przywitał się, nawet nie zaglądając, kto wszedł.

Nie zaskoczyło mnie to. W końcu on wie, co, jak, kiedy i gdzie coś się stanie.

- Dzień dobry, Władco Czasu. Ja mam takie pytania... - Zacząłem.

-Wiem, czemu tu jesteś. Chcesz odpowiedzi. Po pierwsze, masz rację. Specjalnie dałem Ju do przeszłości. Ale jej nie mów. Tylko wyniknie nie potrzebna awantura. - Odpowiedział.

- Ale czemu? - Dopytywałem.

- Są takie sprawy, których nie powinieneś znać. To jest jedna z takich spraw. Niestety nie mogę ci powiedzieć. - Wyjaśnił.

- A powiedz, czy Ju będzie taka jak kiedyś? - Wypytywałem.

On westchnął.

-Wiem, że się o nią troszczysz, Danny. Ale nie mogę ci tego powiedzieć. Nie mogę nawet jakbym chciał. Nie mogę nawet powiedzieć ogólnie, czy zesłałem ją, żeby na przykład zginęła, czy żeby wróciła. - Tłumaczył.

- Ale jesteś dobry. Chyba byś nie pozwolił jej zginąć, prawda? - Zapytałem z małym niepokojem.

- To nic nie znaczy. Jako Władca Czasu muszę być neutralny. Ja muszę dbać o równowagę. Masz rację. Ja też nie chcę tego, żeby kto kolwiek dobry zginął, ale czasem... Mogę nie mieć wyboru... - Powiedział, po czym zamilknął i dodał. - Ale nie ważne, co się stanie z Ju musisz to zaakceptować. Nawet jeśli to będzie trudne.

-Jasne... - Odpowiedziałem i zapytałem. - A co z Danem? Jest na wolności.

- Tak, wiem...

- I co teraz?

- Na razie nic... Odpowiadam za niego, więc tak nie zostanie. Ale na razie... Trzeba czekać.

__________________________________
Ciąg dalszy nastąpi!

Słów: 1060

Next: jutro

Tym razem nie wiele skomentuję.  Ten rozdział bardzo mnie nie zadowala,  ale następne,  jeśli dobrze pamiętam,  wydawały mi się lepsze.  Zobaczymy.  No to nie przedłużając.

Bye!