˚ʚɞ˚₊

꒦꒷︶°꒷︶°︶₊˚ʚɞ˚₊︶°︶꒦˚︶꒷꒦

『dzień 5  nowego życia』

Zacząłem zwiedzać okolicę.

Ostatnie dwa dni spędziłem na płakaniu po kątach i zastanawianiu się czy wyjazd za granicę to był dobry pomysł.

Jestem tu sam.

Nikogo nie znam.

Nie mam nawet przyjaciół w Chinach do których mogę zadzwonić i wyżalić się z tego, co leży mi na sercu.

Moim jedynym przyjacielem, rodziną i ostoją był Gong Jun - ufałem mu bardziej, niż mógłbym ufać samemu sobie i jak na tym wyszedłem?

Wbił mi nóż w serce, śmiejąc się prosto w twarz.

Zabrał mi wszystko co miałem, zostawiając tylko parę czerwonych skarpetek i godność, której drobna reszta schowała się w lewej kieszeni moich dżinsów.

Stąd też muszę zacząć od nowa, licząc na dzień, kiedy w końcu będę mógł być sobą.

Tym Sichengiem sprzed poznania Gong Juna, który lubił fotografie i czarną herbatę z miodem.

Spacerowałem między alejkami, podziwiając sklepowe witryny, robiąc zdjęcia kotom i próbując myśleć pozytywnie.

Jest tu naprawdę ładnie i cicho, mimo, że zawsze wokół mnie znajduje się tłum ludzi, nieważne gdzie się obrócę.

Chyba sobie to ubzdurałem ale wydaje mi się, że ludzie tutaj patrzą na mnie o wiele bardziej przychylnie niż w Szanghaju (tam po prostu udawali że nie istnieje albo wywoływali niepotrzebne awantury).

Straciłem poczucie czasu, błądząc długim ciągiem schodów, ciekawy dokąd mnie doprowadzą.

Z każdym stawianym krokiem, coś w głowie kazało mi brać to za metaforę wkraczania na wyżyny mojego nowego życia i bym to traktował jako początek wspaniałej przygody, która mnie czeka.

A czy dowiedziałem się, co kryło się na samej górze, przy ostatnim, finalnym stopniu?

Otóż był to mały i przytulny ramen shop, skompany w różnorakich kwiatach, przez co od razu zapragnąłem tam usiąść i zjeść pyszny ramen.

Pech niestety chciał, że lokal był zamknięty i nie dowiem się, czy to miejsce rzeczywiście było tak dobre, jak stwierdziłem to w swojej głowie.

Ale nie zamierzam się poddać i wrócę jutro, tylko nieco wcześniej.

Ponoć do odważnych świat należy!

~ ciekawy tego, co
przyniesie jutro,
Dong Sicheng