Dankzij Sjakiela is het me gelukt dit hoofdstuk te schrijven! Want hij was erg pittig! Creds to this woman! \(^-^)/ <(0-0)> /(^-^)/

Ik heb vernomen dat sommige dachten dat in het eind, Steven en Emiel bij elkaar zouden eindigen, en deze gedachte snap ik! Maaaaaar ~~ ik ga wat bekennen.

Je kent het wel.

Degene die beste vrienden shipt

Jup.

Ik ben de Amiel shipper...

De aanvraag vind ik daarintegen wel erg tof! Ik moet gewoon eerlijk bekennen dat ik deze twee mannen niet als stel zie.

Emiel en aiden daarintegen...... *wink*

Okay, met drieduizend lengtes lang en veeeeel gepiel, hoop ik heel erg dat jullie tevreden zijn met de aanvraag! Ik vond hem echt heeel lastig te schrijven. Ik heb het maar vanaf het begin geschreven, en niet dat ze al in een relatie zaten want dat werd me toch te moeilijk.

Er is helaas geen, niet goed geld garantie, aanwezig bij deze aanvraag. Helaas pizzakaas.

Aanvraag door:

ananasje_xx

Hopelijk vind je hem leuk! Je hebt er lang op gewacht ^^

_________________________________________

Steven pov.

Ik duw de motorkap dicht en knik naar Rick. "Gefixt."

Rick grijnst naar me. "Eindelijk zijn we van dat stuk schroot af. Kunnen we morgen beginnen aan die.." Zijn grijze ogen glijden opzij naar een van de mooiste dame die ik ooit in mijn leven heb gezien.

Ze is praktisch, speels, heeft een geweldige uitstraling.. net als haar karakter.

De ferrarie 291

Niks is prachtiger in dit leven dan dat.

Vanuit de werkruimte gaat de telefoon. Ik knik naar Rick. 'Dit keer mag jij." Moedig ik hem aan, hij zucht. Geeft de auto een streel en loopt erna toe. Ondertussen heb ik mijn achterwerk al in de auto gemanoeuvreerd. Mijn vingers omklemmen het stuur en een brede grijns komt op mijn gezicht terecht.

Dit is waarvoor ik leef.

Als iemand voor mij even zo'n auto kan kopen, dan zweer ik dat ik het gelukkigste persoon op aarde ben.

Want na jaren werken ben ik er nog niet aan toe gekomen.

Tegenwoordig heb ik rekeningen klaarliggen thuis voor mijn appartement. De laatste tijd lopen de zaken niet zo lekker in de garage. Gelukkig springt mijn moeder bij, ze heeft immers genoeg geld en wilt me liever zien genieten van het repareren, dan mij eronder zien gaan van ellende. In ruil daarvoor kom ik in het weekend bij haar slapen.

Het houdt der jong, zegt ze.

Ik ben al zes jaar uit huis. Over een maand word ik achtentwintig jaar en h-

"Ik moet weg," Ricks gezicht onderbreekt mijn rustige gedachte van mijn leeftijd. Op zijn gezicht zie ik duidelijk onrust. Wat best uniek is, aangezien Rick zo'n persoon is waarbij alles wel chill is.

"Wat is er aan de hand?"

Rick grijpt de sleutels van zijn bureau en loopt naar de achterdeur. Ik knip snel de lichten uit en werp een laatste blik op de voordeur voor ik hem achterna loop naar buiten toe. "Rick?!"

Rick draait zich om en doet de deur op slot. "Emiel ligt in het ziekenhuis," zegt hij gehaast.

Ik frons mijn wenkbrauwen. "Wat is er gebeurt?"

"Plotseling neergestort." Zijn stem trilt en ik zie hem zoeken naar de juiste sleutel voor zijn auto. Ik grijp de bos sleutels en trek hem mee naar mijn auto toe. "Ik breng je," ik open de deur voor hem.

Nog geen tien seconden later zijn we onderweg naar het ziekenhuis. Dat was acht jaar geleden geen onbekend terrein voor mij toen Aiden er nog was.

En nu deel ik de onrust van Rick. Zijn ogen zijn groot en ik hoor hem af en toe diep zuchten. Hij heeft zijn mobieltje in zijn vingers die hij om de seconden aandrukt, om te zien of hij een appje heeft ontvangen van zijn ouders. Op zoek naar nieuws.

Maar dat komt niet.

Het enige wat hij weet is dat Emiel plotseling onwel is geworden toen hij in de winkel was. Ambulance was snel ter plaatse, maar ze kregen Emiel niet meer bij.

We komen aan op de parkeerplaats. En of ik wil of niet, de gedachtes blijven opkomen. Het geeft me het gevoel dat ik hier aankom met Aiden, puur om even de dokter te bezoeken voor zijn gezondheid.

Nog steeds, na zeven jaar sinds zijn dood, denk ik aan hem. Het is niet meer dagelijks, zoals het in het begin was. De obsessie, woede en verdriet. Ook wel rouw genoemd, heeft plaats gemaakt voor dierbare herinneringen. Soms komen ze in een keer boven schommelen. Zoals nu, op de parkeerplaats van het ziekenhuis. De spontane herinneringen zijn het mooist, want het laat me plotseling weten hoe puur de jongen was waar ik zoveel van heb gehouden.

En nu nog steeds van hou.

En de angst die ik toen had, is nu terug.

Ik stap uit en volg Rick naar de ingang.

De angst om Aiden te verliezen. Deel ik nu met Rick. Alleen is het nu niet mijn vriendje. Maar nu is het de beste vriend van mijn vriendje. De persoon waarmee ik vele gesprekken heb gevoerd na Aidens dood. Hij is degene die dichtbij Aiden heeft gestaan, en die me lijkt te begrijpen met alles wat ik hem deelde.

Ik duw mijn tanden op elkaar wanneer ik met Rick de lift in loop. "Alles moet goedkomen," spreek ik hem en mezelf toe.

Rick knikt en ik merk hoe hij zich meer van me afwend.

We komen op de tweede verdieping terecht, waar we afdwalen naar een achterzijdig kamertje. Rick gaat naar binnen, en ik volg. Waar ik daar aantref geeft me een golf van verwarring.

Het is een halfjaar geleden dat ik Emiel heb gesproken. En hier ligt hij. Zijn ogen zijn gesloten, een grote buis in zijn openstaande mond en zijn donkere krullen zijn geplakt op zijn gezicht. Op de achtergrond klinken zachte bliebjes van apparaten.

Naast zijn bed staan zijn ouders. Zijn moeder heeft zijn hand beet. Ze is net zo wit als Rick. Zijn vader daarin tegen heeft rode ogen. Zijn wangen hebben ook veel kleur aangenomen.

"Hoe is het met hem?" Mompelt Rick zacht, terwijl hij bij ze komt staan. Ik kan aan hem zien dat hij geen houding kan aannemen. Dat is Rick vaker in bepaalde momenten. Zoals felicitaties. Troosten of intense blijdschap. Het kwam ook niet echt als een verrassing aan toen hij vertelde dat hij aseskueel was. Hij voelde niet echt snel iets voor mensen en had eigenlijk ook geen interesse in een relatie.

Zijn moeder schudt zijn hoofd. Ze duwt zich huilend tegen haar andere zoon aan.

En opnieuw ben ik getuige van een moeder die vreest voor haar kind.

Mijn ogen richten zich op Emiel. Eens waar Aiden hier lag, ligt nu zijn beste vriend.

..

Inmiddels is het twee dagen later. Met Emiels toestand is het nog altijd hetzelfde. Hij gaat niet achteruit, en niet vooruit.

De plotselinge inzakking had te maken met een plotselinge hartinfarct. Een bloedprop had zich genesteld in een belangrijke ader, die ervoor zorgde dat zijn hersenen niet genoeg bloed en zuustof kregen. Emiel moest plotseling niet lekker zijn geweest. Helaas was hij op dat moment in een winkel en had niemand het kunnen opmerken. Emiel had ook niemand kunnen waarschuwen, omdat het hem niet zou lukken.

Zijn hersenen kregen geen bloed en zuurstof meer, waardoor hij in elkaar is gezakt. Het heeft zeker schade gegeven in zijn hersenen.

En waarop die schade zich uiteindelijk zou uiten, was nog onbekend.

Het kon alles zijn. Het kon het lopen zijn. Het bewegen. Emiels spraak of taal. Misschien was hij plotseling gehandicapt en had hij spasme.

En nu zijn we twee dagen verder. Wachtend tot Emiel zijn ogen open doet.

Zijn ouders zijn naar buiten gegaan en Rick is aan het slapen.

Ik speel met mijn vingers wanneer zich plotseling weer een herinnering opdoemt. Aiden. Aiden die me vertelde dat ik voor Emiel moest zorgen. Onopgemerkt worden mijn pupillen groter wanneer ik naar Emiel kijk. Een gevoel van schuld schiet door mijn lichaam heen.

Ik had voor hem moeten zorgen..

"he," mompel ik dan zachtjes. "Je laat me niet achter hé." Ik sta op en loop dichter naar Emiel toe. Zijn gezicht lijkt al wat minder wit dan gisteren. "Je bent de enige die Aiden kent, zoals ik hem ken." Dan schud ik mijn hoofd.

"Ik heb beloofd voor je te zorgen." De herinneringen van Aiden in het bed blijven plotseling opdoemen. Zijn bleke gezicht. Helder blauwe ogen en kleine lichaam. Hij lag altijd in van die grote witte bedden, waar hij zelf nog tien keer kleiner in leek. Maar hij glimlachte altijd breed. "En dat ga ik ook doen. Je mag niet opgeven, Aiden gaf ook niet meteen op." Ik leg mijn hand op zijn hand en voel kleine schokjes door mijn lichaam heengaan. Het lijkt een soort opwinding te zijn, maar ik kan het niet plaatsen.

"Please.. Geef niet op." Mijn stem wordt schor. "Doe het voor Aiden.. Of voor mij.. Ik heb hem belooft voor je te zorgen." Het zicht voor mijn ogen wordt troebel door de tranen. Mijn lichaam schudt en eindelijk na twee dagen kan ik mijn verdriet plaatsen.

Ik ben doodsbang iemand kwijt te raken. En niet zomaar iemand. Iemand die mijn Aiden als geen ander kent. Met Emiel kan ik nog altijd lachen om de stommiteiten van mijn vriend. Met Emiel kan ik verdriet delen, gesprekken aangaan zoals ik met niemand anders aankan.

"He,"

Mijn hart slaat nogmaals over en nog even en ik ben degene die hier moet liggen met hartklachten.

"Emiel?" Ik veeg met mijn mouw de zoutvolle tranen weg en maak oogcontact met de jongen die onder me ligt. "Je bent bij."

"De Steven is aan huilen," mompelt hij met ongeloof. "Als Aiden dat wist."

"Je houdt je bek."

Emiel lacht zacht en schudt vervolgens zijn hoofd. "Ik ben hier.. Jij bent hier," zegt hij schor. Hij glimlacht naar me. "Ik heb je al geen half jaar meer gezien." Hij klinkt verwonderd om het feit dat ik hier echt ben. Terwijl ik nog verwonderd ben om het feit dat hij wakker is.

Maar Emiel lijkt daar geen enkele vraagtekens bij te zetten.

"Ik had Aiden belooft om op je te letten," mompel ik. Even laat ik mijn blik de andere kant op vallen. Nu pas merk ik hoe stom dat klinkt. "Ik bedoel.. Je weet wel.. Je bent belangrijk voor hem." Zeg ik er snel achterna.

"En jij voor hem." Knikt Emiel me toe. Ik kan aan zijn ogen zien dat hij moeite doet ze open te laten houden.

Nu pas valt het me op hoe helder de ogen van Emiel zijn. Ze lijken dieper dan ooit en ik heb zelfs het gevoel dat ik er een beetje in weg begin te vallen. "Ik heb niet voor je gezorgd." IJl ik dan.

"He," Emiel knijpt in mijn arm. Opnieuw een rare tintel. "Ik ben er. Je hebt nu de tijd om op me te letten." Dan sluit hij zijn ogen en zie ik een glimlach op zijn gezicht verschijnen.

Ik kon het niet laten om te grijnzen. Hij heeft gelijk.. Nu kan ik voor hem zorgen.

..

De afgelopen dagen was ik als een gek Emiel komen opzoeken. Emiels revalidatie ging super. Ze hadden ons al verteld dat plotselinge herstel in de eerste weken kon optreden. En als het aan Emiel lag, gebeurde dat allemaal op een dag. Het klonk onrealistisch, want waar een paar dagen geleden nog iemand lag waarvan we niet beter wisten dat die dood ging, zit nu een kerngezond persoon naast me.

"Wist je nog bij Dick?" Emiels gezicht veranderd in een grote grijns.

"Ja, allemachtig man die klootzak. Hij was echt woest toen we zijn auto hadden geleend." Ik draai mijn ogen. "De verkeerde auto nog wel."

Emiel schiet in de lach. "Je klinkt net zo verontwaardigd als Aiden was. Je had zijn auto praktisch gestolen."

Ik haal mijn handen door mijn haar. "Ik heb daar zelfs in de kast gezeten. Super intens was dat." Ik draai mijn ogen. "En toen ik Aiden vertelde dat er een spin op hem zat, schoot hij de kast uit.. Dat was best ongemakkelijk want ik stond daar nog in die kast, bij te komen van alle tragedie. Die Dick stond echt naar ons te staren alsof we een optreden hadden gemaakt voor hem."

Emiel grinnikt en schudt zijn hoofd. "Aidens leven was een grote optrede."

"Hoelang wist je dat hij homo was?" Ik draai mijn lichaam nieuwsgierig naar hem toe.

"Uh, Aiden kwam op de basisschool aanzetten met een Disney broodbakje. In groep zeven. Daarvoor werd hij ook nog in elkaar geslagen, maar hij dacht dat ze jaloers waren op zijn stijl." Emiel grinnikt zacht. "Man, die dagen heb ik voor hem gevochten. En hij maar op de zijlijn mij commanderen hoe slecht ik sloeg." Emiel lacht om de herinnering. Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Aiden die Emiel de vieze klusjes laat opknappen en hem alsnog afkraakt ervoor.

"Maar hij kwam uit de kast om zes uur 's ochtends voor mijn deur. Ik deed de voordeur open en het was letterlijk. 'ik ben homo'." Emiel zucht er diep om. "Hij was echt gespannen, en ik had het al door dat hij het van plan was want die dagen ervoor was hij abnormaal stil. Aiden en stilzijn.. Is een gevaarlijk teken. Hij wilde het me gewoon graag vertellen, en hij was bang dat ik het raar zou vinden. Of dat ik hem vies zou vinden. Maar ondertussen had ik altijd al een beetje het idee dat Aiden homo was.. Ik bedoel, het is Aiden."

Ik grijns op de gedachte. "Klopt.. Voor mij was het wel duidelijk."

"Hij praatte over je kont waar je zelf bij was.. Dan is het ook duidelijk."

"En, hoe is je liefdesleven?"

Emiel kijkt me even met grote ogen aan voor hij zijn hoofd weer schudt. "Niemand gevonden," mompelt hij vervolgens. "En de jouwe?"

"Na Aiden heb ik eigenlijk.. niks."

Man.. dat klinkt triest..

"Snap ik niet." Mompelt Emiel naast me. "Ik bedoel, kijk naar je.." Zijn stem sterft langzaam af. "Je ziet er goed uit.. Je bent breed, lang.. een klootzak."

Bedankt Emiel. Ik mag jou ook graag.

"Groot compliment zeg." Ik knik. "Maar jij ziet er ook goed uit. Ik bedoel, Aiden zou het niet tegen je zeggen maar je hebt een goed lichaam. En een goede kop."

Die heb ik de afgelopen dagen echt niet bestudeerd ofzo.

Emiel grijnst eventjes. "En ik heb volle lippen." Voegt hij er doodleuk aantoe.

Owja joh? Dat is me heus niet opgevallen de laatste.. 100 uur...

Misschien een beetje.

"Kan je goed mee zoenen." Ik knipoog eventjes uitdagend naar hem.

Emiel lacht en likt zijn lippen nat. Ik zie een ondeugende twinkel in zijn ogen verschijnen. "Owja? Wil je dat eens proberen dan?"

En daar ging ik.

Mijn lippen duw ik tegen de zijne aan, voor ik er erg in heb. Ik weet dat het verkeerd is, de beste vriend zoenen van je overleden vriendje. Het is zó verkeerd, dat het goed voelt. De tintels die ik ooit van Aiden kreeg, verspreiden zich door mijn lichaam. Mijn ogen knijp ik dicht, waardoor ik de verbaaste blik van Emiel niet te zien krijg. Mijn hart slaat duizendmaal over.

En ik overleef de zoen nog maar net.

Want Emiel begint met me mee te zoenen.

Ik open mijn ogen en zie de donkere krullende jongen onder me liggen. Ogen gesloten, en wangen zo zalmroze als het maar kan. Mijn lichaam begint nog meer te kriebelen wanneer zijn lippen op de zijne bewegen.

Het is zo slecht.. Dat het verdomd goed voelt..

Mijn ademhaling wordt dieper en gehaaster. Ik laat me helemaal mee gaan met mijn gevoel en trek mijn armen iets omhoog. Mijn vingers beginnen door zijn haren te strelen en ik voel me intens gelukkig.

Emiel kreunt zachtjes, waardoor we beide weer in de realiteit gerukt worden.

Met rode wangen trek ik mij terug en staar ik naar de jongen die onder me ligt. Mijn hart gaat tekeer en ik zie hoe zijn lippen zelfs wat meer opgezwollen zijn. Emiel zijn ogen zijn groot en helder, zijn wangen zijn roder en ik merk dat hij ook niet weet wat hij hiermee moet.

"S-sorry," stamel ik dan. "Dit is zo fout.."

Emiel schudt haastig zijn hoofd en laat zichzelf langzaam rechtop zitten. Zijn haren zitten overal en hij deelt een blik met me, voor hij een brede glimlach laat zien. "Zo mag je vaker voor me zorgen." Zegt hij dan.

Een raar schaamtegevoel valt van mijn lichaam af.

Emiel heeft gelijk. Ik mag voor hem zorgen.. Aiden had gezegd dat ik verder moest gaan. Dat we beide verder moesten gaan. Ondanks ik bezwaar voel om met de beste vriend van mijn overleden vriendje te zoenen, weet ik diep van binnen dat dit een beginnend proces is..

Misschien van acceptatie.. Misschien van een relatie.

Wanneer ik in Emiels ogen kijk voel ik een golf van opwinding boven komen. Meer dan zes jaar geleden voelde ik dit zelfde voor zijn beste vriend. En ondanks ik heb gezworen dat niemand Aidens plek kon innemen. Gok ik dat Emiel nog wel is de persoon kon zijn, die verdomd dichtbij kan komen.

.. Drie fabulious maanden later ..

"Waar heb je de eieren liggen?!" Emiel draait zich om en fronst zijn wenkbrauwen naar me.

"In de bovenste lade." Ik kijk even op vanuit mijn mobiel.

Emiel zucht. "Dat is een bestek-lade..." Muttert hij wanneer hij het kastje heeft opgetrokken.

"Dus.. Het past?"

Emiel draait zijn ogen naar me en gaat bezig met de eieren. Het is drie maanden terug toen we onze eerste kus uitdeelden, en inmiddels zijn er heel wat hete nachten geweest tussen mij en Emiel.

Op het begin konden we het niet zo goed plaatsen. Het was voornamelijk lust wat we voor elkaar voelden. En na het partijtje vrijen kwamen we op onderwerpen zoals Aiden. Na een maand of twee kwam Emiel langzaam uit, eerst tegenover mij. Hij vertelde me dat hij meer voelde dan alleen opwinding. Maar hij haatte het gevoel. Want ik was Aidens vriend, en niet de zijne.

Ik deelde zijn gevoelens, maar ik had het al een plek kunnen geven. Niet veel later kwam hij uit voor zijn familie. Maar hij gaf toe meiden ook nog altijd mooi te vinden, dus kwam hij uit als biseksueel.

Maar dat was niet het enige waarvoor hij uitkwam. Twee weken geleden hebben we besloten dat onze avonduurtjes samen niet alleen lust en opwinding waren. Het was meer dan dat. We voelden ons goed bij elkaar. We vonden het beide lastig, maar inmiddels hebben we het meer een plek kunnen delen.

Emiel zei Aiden nooit te vervangen was, zelfs niet door mij. En dat was idem dito. Aiden was onvervangbaar.

We hebben regelrecht open kaart gespeeld naar Amy en Danny. Dat vonden we belangrijk, omdat we nog wekelijks contact met ze hadden. Ze waren oprecht blij met ons. Amy vertelde dat we trots mochten zijn, want Aiden is uiteindelijk de persoon die ons dicht bij elkaar heeft gebracht.

En dat was zo. Want voor het eerst voel ik niet dat Emiel gewoon een vriend is. Maar voel ik ook dat hij de leegte opvult, die ik mis na Aiden.

"Steven,"

Ik kijk op naar Emiel, nu pas valt mij die lelijke schort op.

"Ja, keukenprinses?"

"Heb je soms ook een goed plekje voor het brood?"

Ik sta op en loop naar de lade voor het brood. Ik trek hem open, en zie dat er niks te bekennen is. Emiel gaapt me aan, dus zet ik maar een brede grijns op. Mijn lippen duwen zich daarna tegen zijn schouders aan. "Die moet je erbij bedenken," fluister ik in zijn oor.

Emiel kijkt terug naar me. Ik zie hoe hij bloost en iets onverstaanbaars mompelt. Dan zet hij de eieren op het vuur.

"Ik heb me altijd nagedacht hoe jij het uit zou kunnen houden met Aiden." Zegt hij. "Maar jij bent net zo erg."

Ik schud mijn hoofd. "Geen zorgen, je komt er snel genoeg achter hoe je het uit gaat houden met mij." Ik knipoog naar hem en loop dan terug naar de keukentafel.

Hij mag wel denken dat Aiden een heftig persoon was, maar dan heeft hij de la onder de koelkast nog niet ontdekt. Daar liggen namelijk augurken.

En mijn aurgurkenonderbroek..