Ooit wakker geworden met het gevoel dat je moet kotsen, maar een lekkerding naast je ligt?

Nee?

Hah, loser.

Oké, dit is ook mijn eerste keer..

Maar goed. Vanochtend werd ik wakker met het gevoel dat ik wel kon kotsen, alsof ik toe heb moeten kijken hoe er een baby werd geboren, zo misselijk ben ik. De hoofdpijn die ik gisteravond had, is wel weg.

Voorzichtig, om niemand wakker te maken, druk ik mijn handen in het matras. Ik kom langzaam overeind en kijk de kamer rond. Mijn ogen vallen op mijn beste vriend en ik besef meteen dat dit uitzicht mijn dag al heeft verpest. Emiel ligt met open mond te slapen, zijn ene arm ligt onder zijn kussen en de andere arm ligt op zijn zij. "Wauw Emiel, je bent ook zo aantrekkelijk." Ik draai mijn ogen en richt ze dan op Steven.

Wow.. Alle kerstmannen op een stokje.

Kan iemand dit eventjes voor me filmen?

Wacht, laat maar.

Snel kruip ik aan het einde van het bed. Ik hijs mijn broek van de grond en pak mijn mobiel eruit. Voorzichtig kruip ik terug naar Steven toe. Als hij nog steeds in dezelfde houding ligt grijns ik.

Ik richt mijn ogen op mijn mobiel en ontgrendel hem. Mijn vingers drukken op het camera icoontje. Als hij geopend is richt ik mijn mobiel op Steven. Mijn duim drukt tegen het rode rondje aan.

'klik'

Shit. Het geluid!

Mijn ogen schieten naar Steven. Gelukkig ligt hij nog vredig te slapen. Ik schud mijn hoofd, stel je voor dat hij wakker werd. Dan schopt hij me naar de maan en werd ik daar levend opgegeten door de marsmannetjes. Maar gelukkig besluit het lot dat ik mag leven. Met een grijns op mijn gezicht druk ik op het galerij icoontje. Dit word de aanwinst van de dag.

Als ik de foto zie veranderd mijn gezichtsuitdrukking meteen. POTVER! Heb ik zojuist een selfie staan maken.

Natuurlijk, ik kan de camera niet de schuld geven. Het zijn de looks die ik bij me draag, wie wilt daar nou geen foto van?

En.. even tussen ons, natuurlijk ben ik de aanwinst van de dag.

Ik waag nog een poging, opnieuw start ik mijn camera op en dit keer zorg ik ervoor dat mijn camera op Steven gericht staat. Mijn duim klikt opnieuw op het rode knopje.

'klik'

Als de flits er ook nog bij aanvliegt weet ik zeker dat ik er ben geweest.

Steven opent zijn ogen. Hij haalt zijn rechterhand onder zijn kussen vandaan en wrijft in zijn ogen terwijl hij zijn linkerduim uit zijn mond haalt.

Jawel, dames en heren. U leest het goed.

Steven de duimzuiger!

Tja, eigenlijk wist ik wel dat hij een voorkeur had aan zuigen.

Vol trots houd ik mijn mobiel in de lucht. Alsof ik de jackpot heb gewonnen, wat eigenlijk wel zo is. Vanaf nu kan ik Steven blackmailen wanneer ik maar wil, whoehoe! Dreigberichten en foto's gaan me miljoenen opleveren, misschien wel een beroemd bedrijf. Ik schud mijn hoofd eventjes. Stel je eens voor:' Aiden Anderson, voor al uw bedreigingen.' Ik word er haast emotioneel van.

"Hė, idioot. Wat doe je."

Steven heeft zijn woorden nog amper uitgesproken als hij mijn mobiel op merkt. Mijn ogen richten zich op het mobieltje. "Verrader." Fluister ik naar het ding als ik zie dat de camera nog aan staat.

Steven schiet overeind en trekt ruw mijn mobiel uit mijn handen. "Wat heb je gedaan?!" Roept hij uit.

"Niks!" Snel trek ik mijn mobiel terug. Met mijn volle gewicht ga ik erop liggen. Zo, de kracht van Newton komt eindelijk van pas! Of zo..

Ik voel Steven zijn handen aan de zijkant van mijn shirt trekken. "Geef die mobiel hier!" commandeert hij. Zijn stem klinkt weer gevaarlijk laag. O, heerlijk. Gister kreeg Jason de kans mij te vermoorden en nu is het Steven die zijn kansen schoon ziet.

"Nee!" Ik probeer Steven van mij af te krijgen maar dat lukt natuurlijk niet. Ik klem mijn handen om mijn mobieltje heen terwijl ik mezelf in het matras druk. Op dat moment flitst Emiel in mijn gedachte op. Natuurlijk!

"EMIEL!" Krijs ik uit. Als ik geen antwoord krijg draai ik mijn ogen. Typisch Emiel, er alleen zijn op de momenten waarbij ik hem niet nodig heb.

"Aiden, laat los! Nu!" Schreeuwt Steven dan.

"Nee!"

"Ik moet weten wat je hebt gedaan!" Steven zijn handen pakken mijn armen vast. Wanneer hij mij om probeert te draaien, begin ik met mijn voeten te schoppen. Ik weet net op tijd mijn mobiel in mijn boxer te drukken als Steven mijn linkerarm los laat. Net als ik mijn hand wil terug trekken, om me weer vast te pakken aan het matras, pakt Steven mijn hand beet.

Ruw trekt hij mij op m'n rug. Zijn andere hand pakt mijn rechterhand terwijl hij op me komt zitten. Ik verwacht dat hij me zou pletten maar gelukkig steunt hij met zijn gewicht op zijn knieën.

"Waar is je mobiel?" Steven praat langzaam en dreigend.

"Heb ik niet!"

"Zeg op!" Steven zijn ogen doorboren weer de mijne. Als snel voel ik weer die bekende kriebels in mijn onderbuik opdoemen. Even stokt mijn adem als Steven zich naar me toe buigt. Snel ontwijk ik zijn blik. Shit.. Wat doet die gozer toch met me?

"Komop, Aiden." Steven zijn stem wordt zachter, aardiger zelfs. Hij buigt zich naar me toe. Als ik in zijn ogen kijk kan ik de ondeugende twinkels zien. "Geef me je mobieltje." Steven zijn gezicht is nu een paar centimeter van me verwijderd. Opnieuw zweten mijn handen weer en mijn hart maakt overuren.

"Uh.. Je.." Stamel ik zacht uit.

Wacht.. Wat wilde ik in hemels naam daar zeggen?!

Ik voel dat Steven zijn handen de mijne loslaten. Hij zet de zijne naast mijn hoofd neer aan beide zijden. Het enigste wat ik nu hoor is mijn ademhaling. Ben ik nu aan het hijgen?

Steven buigt zichzelf naar mijn rechter oor toe. "Aiden," zijn warme adem kriebelt in mijn nek. Een rilling verspreid zich over mijn lichaam en opnieuw stokt mijn adem. Oh shit.. Volgensmij is Steven mijn zwakke plekken aan het uit proberen. Ik bijt even kort op mijn lip en probeer mijn adem op orde te krijgen.

"Laat mij je niet dwingen." Hoor ik Steven fluisteren. Opnieuw schiet er een rilling door mijn lichaam en mijn ademhaling klinkt weer onneuzel onregelmatig. Wat gaat er gebeuren als Steven me gaat dwingen? Want het klinkt best verleidelijk ook..
Als Steven zijn lichaam zacht op de mijne laat drukken, kan ik het niet meer aan. Net op het moment dat ik me wil overgeven aan Steven hoor ik iemand kuchen.

"Uh, ongemakkelijk."

Mijn ogen schieten opzij. Emiel is zojuist wakker geworden en is rechtop gaan zitten. Hij veegt zijn haren uit zijn gezicht en bekijkt ons met een frons.

Steven rolt van me af en staat op. Hij pakt zijn broek en shirt van de grond en verdwijnt door de deur.

"Okééé. Charmant hoor!" Ik wuif met mijn hand naar de deur. Zo laat je toch geen jongen achter op een date?

Misschien last van erectiestoornissen.

Ja.. dat zal het zijn.

Dan heb ik nog een vraag.

Wat is er nou zojuist gebeurt?

"Wat moest dat nou voorstellen?" Emiel kijkt me onderzoekend aan. Ik weet wat hij denkt. Hij verwacht vast dat Steven zijn liefde aan me verklaarde, maar ik hem afwees. En dat ik daarom werd aangerand. Maar ja, Emiel en zijn rare gedachtes. Wie denkt nou zo iets?

Ik knipoog naar hem. "Het is niet wat je denkt."

Emiel knikt naar me "Voor de rest alles goed." Vraagt hij me terwijl hij overeind komt en zich uitrekt. "Je ziet er moe uit."

"Ja, klopt. Ik heb de hele nacht zitten rollenbollen met Steven."

Emiel vist zijn shirt van de grond en trekt hem aan. "Leugenaar." Hij trekt zijn broek aan en haalt zijn mobiel uit zijn broekzak. "Ik breng je naar huis.'

"Nee! Het is hier leuk." Mijn ogen worden groot. Waarom moet Emiel nu alles verpesten?

"Aiden, je moeder bombardeert me vol. Ik wil geen problemen met je moeder. Ze kan goed schreeuwen." Emiel gooit mijn broek m'n kant op. Ik knik even en trek hem aan, daar heeft ie een punt. Met mijn hand check ik even of mijn muts goed zit.

"Niet dat ik geen problemen heb met je moeder, vooral na gisteren." Emiel kijkt toe hoe ik mijn shirt recht trek. "En ga thuis douchen." Hij pakt me bij m'n hand en trekt me overeind. Verontwaardigd kijk ik hem aan. Waar haalt ie het lef vandaan?!

"Een koude douche." Hij wijst naar onder en knipoogt naar me. "Iemand is hier opgewonden."

Ik voel mezelf lichtelijk beschamend. Langzaam kijk ik naar onder. Ooh, bedoelt ie die bobbel bij m'n kruis? Met draaiende ogen steek ik mijn hand in mijn broek. Ik weet haast zeker dat Emiel me nu voor gek verklaard. Met een mobiel in mijn hand trek ik mijn arm terug. "Je dacht toch niet dat ik me ging rukken voor jou." Opnieuw draai ik mijn blauwe ogen.

Steven verschijnt weer door de slaapkamerdeur. "We gaan." Hoor ik Emiel zeggen.

Even zie ik de teleursteling door Steven zijn ogen schieten. Wilt hij m'n mobiel echt zo graag?

"Doeg Steven! We zien je snel weer!" Roep ik enthousiast om de boel op te vrolijken. Ik ben een goede winnaar: ik wrijf het er geen eens bij Steven in dat ik won. Niet omdat ik bang ben dat Steven boos wordt en me binnen een no time weer in een bepaalde ninjahouding heeft. O, nee hoor. Steven is geen partij voor mij. Sumoworstelaars daarin tegen wel. Duh.

"Oke. Doei."

Wauw, dat was.. hartverwarmend.

Emiel pakt mijn arm beet en trekt me mee naar beneden. Als we door de voordeur vertrekken zucht ik diep. "Het was leuk bij Steven." Ik zwaai naar het huis. "Dag huis!"

"Hij mag je geeneens." Emiel pakt zijn autosleutels en drukt op een knopje. Ik open de deur van de auto en stap in. "Hij mag me wel. Maar hij uit het op de 'Steven' manier." Ik knipoog naar Emiel als hij instapt. "Jaloers?"

Emiel kijkt me aan en knikt. "Ik ben verschrikkelijk jaloers." Hij slaat zijn hand op z'n borst en zucht dramatisch. Zo mag ik t zien.

Emiel start de auto en rijdt de straat uit. "Ga je vandaag na je vader?"

Ik knik eventjes. Mijn ouders zijn sinds mijn tiende gescheiden. Vanaf die tijd woont mijn vader niet meer thuis. Hij haalt me vaak op maandagen op, zodat ik daar een paar dagen kan blijven. Mijn vader en ik hebben een ontzettende goede band. Hij is er altijd voor me als ik er niet ben. Zelfs als mijn vaders zesjarig buurmeisje mij aanvalt met de schep, is hij de superman die me vertelt dat ik gewoon terug moet slaan. Maar ik ken de hoofdregel, geen meisjes slaan. Ik ben zo beleefd.

Als Emiel de oprit oprijdt bij mijn moeders huis slik ik. Ik ga er zo meteen aan.

Ik klik de gordel los en stap uit. "Nou, ik bel je nog wel schat." Ik zwaai naar Emiel de me grijnzend aankijkt. Pfoe, die heeft er vast zin in als ik zo meteen word vermoord. Eikel.

De autodeur van Emiel gooi ik dicht. Als ik het pad oploop bedenk ik enkele senario's waarin ik mijn moeder sla met een hark en niet voor mijn leven hoef te vrezen.

Maar wie kookt er dan voor mij?

Als ik heel wat lucht in mijn longen heb gepompt, bel ik aan. De deur word na een seconde of twintig open gemaakt.

Mijn moeder staat daar. Haar blonde haren zijn nu in een staart gebonden. Ze draagt een zwart hemd met een vest erover heen en een donkere broek. Sexy mámá.

Ze stapt opzij zodat ik naar binnen kan. Met een vreemd gevoel loop ik naar binnen. Zal ze me gaan leegprikken met een vork of mijn ogen eruit lepelen?

Heee, Pizzavrienden. Zoals belooft een nieuw hoofdstuk!

Nouuu hoe gaat mama Aiden vermoorden? :D & wat vinden jullie van de Aiden&Steven acties? x pizzamadamee