Ik vroeg me af... hoe spreken jullie Aiden eigenlijk uit ^-^ er zijn namelijk meerdere manieren, let me know!

"Oké, ogen dicht!"

Ik kijk toe hoe Steven het duister oproept door zijn handen op mijn ogen te duwen. "Dat is redelijk overbodig." Zeg ik dan ook om hem terecht te wijzen. Niet omdat ik gelijk wil maar meer omdat Steven moet inzien dat alles dubbel op niet stoer is. Wie wilt er nou bijvoorbeeld een dubbel hoofd.

Precies.

"Ik haat het als je zo wijs doet," murmelt Steven achter me. "Maar dat is niet de bedoeling in relaties." Zeg ik wijs.

"Mond dicht etter." Snauwt hij.

De liefde is in de lucht.

Ik steek mijn duim op en voel hoe Steven me leidt. Waar natoe weet ik niet want ik heb niet opgelet toen ik de auto uitstapte. "Oke, hier heb je een opstapje."

Ik knik en hef mijn voet een meter omhoog, stel je voor dat het een hoge stoep is. Wanneer ik verder wil lopen krijg ik een hartverzakking. Mijn voet schiet naar beneden, gevolgd door mijn lichaam. Ik doe een nieuw kunstje voor Steven wat er een beetje uitziet als een duikrol met vliegende lichaamsdelen. En daar lig ik dan; perfect te wezen op de grond.

"Ogen dicht houden of ik schop je."

Ik lig gepijnigd op de grond en dit is Stevens manier van troosten. Ik weet niet hoe ik dit moet oppakken dus ik blijf liggen.

"Kom overeind Aiden." Ik voel hoe hij mijn arm beetpakt en ik zucht. "Ik ben moe en je zegt dat er een opstapje was. Dit was duidelijk een afstapje!" Ik trek een boos gezicht en probeer Stevens gezicht voor me te pijlen. Wie weet zit hij onder mijn bloed omdat ik zo raar gevallen ben. Dat leek wel een val van tien meter! "Ik had dood kunnen zijn!"

"Doe nou niet, daar ben ik niet voor verzekerd." Ik word overeind gehesen door Steven en sta weer op mijn voeten. "Ja, begrafenissen zijn duur." Ik knik en pak Steven zijn hand vast. Hij heeft zulke warme handen dat ik er bijna een orgasme van krijg.

"Ik ben allang blij dat je jezelf weer bent, nou Aiden, lopen." Ik voel een por in mijn zij en opnieuw bezeik ik aan een hartaanval. Steven mag van geluk spreken dat ik een sterk hart heb en ik nog leef want geloof me: twee hartaanvallen op een dag is niet gezond. "Oke," Ik word naar voren geduwd door Steven en ik hou mijn hart vast. "Steven, als de straat oversteken wil je alsjeblieft twee keer de weg overkijken. Ik vertrouw je op een één of andere manier niet zo," zeg ik zo soepel mogelijk.

"Ik haat je." Mompelt hij.

Ik frons mijn wenkbrauwen en haal even diep adem. "Hé, ruik je dat?"

Het blijft even stil tot Steven wat zegt. "Nee, wat?"

"Ik ruik bullshit." Zeg ik.

Opnieuw krijg ik een por en een hartaanval. Ik bekroon mezelf na deze aanval als onsterfelijk. Als ik Steven zijn aanvallen aankan, kan ik vast en zeker ook die rot kanker aan!

"Drempel," zegt Steven. Dit keer overleef ik het obstakel en hop ik over de drempel heen. Ik hoor een deur open gaan en ik frons mijn wenkbrauwen. Waar aan we in hemelsnaam heen? Ik hoop niet naar fancy restaurant want ik heb mijn haar nog geeneens gedaan.

"Oké, ben je er klaar voor?" Hoor ik Steven zeggen. Ik knik en voel zijn handen om mijn lichaam verdwijnen waardoor het weer koud wordt. De laatste tijd heb ik het steeds vaker koud, dat komt doordat mijn lichaam moeite heeft met de temperatuur op evenwicht te houden. Het is voornamelijk bezig met andere dingen; zoals overleven. Ik mag van geluk spreken dat Steven mijn levende kachel is.

"Ogen open babe." Ik bloos om het laatste woord en besluit even mijn transformatie van tomaat naar mens af te wachten, voor ik mijn ogen open doe en ik alsnog een groentesoort ben. Ik open mijn ogen na tien seconden en sta echt verstelt. Ik had alles verwacht; behalve dit. "Wat doen we in mijn vaders huis? Daar waren we een uur geleden."

"Klopt, en nu zijn we er weer." Steven heeft zich op de bank genesteld en geeft me een korte grijns.

Ben ik nu dom of zit hier nou echt geen logica in?

Ik besluit mijn leven op te pakken en richting mijn slaapkamer te lopen. "He, waar ga je heen?" Hoor ik Steven roepen. "Naar mijn slaapkamer. Slapen." Roep ik terug. "Bedoel je niet onze slaapkamer?" Met gefronste wenkbrauwen draai ik mij om. Mijn hart maakt opnieuw overuren van schrik als Steven voor mijn neus staat. "Hoe bedoel je?" Mompel ik.

"Aiden," ik voel een arm om mijn lichaam, wat me weer warmer maakt dan ik het had. Hij duwt me wat dichter tegen zijn lichaam aan en zijn ademt kriebelt in mijn nek. Na een jaar met hem samen te zijn geweest kan ik nog steeds niet eraan wennen. Ik blijf er kriebels van krijgen en soms word ik er nog verlegen van ook. "Wat vind je ervan als we samen gaan wonen, hier?"

Op dit moment gebeurde er weer een wereldwonder. Mijn ogen werden zo groot dat ze net niet uit mijn kassen floepten. "Wat.. Bedoel.. je?" Gooi ik er hakkelend uit. "Samenwonen." Zegt Steven simpel. "Hoe?"

"Nou heel simpel. We eten hier, slapen hier en owja, gaan hier naar de wc." Steven draait zijn ogen en de romantische sfeer is natuurlijk weer verdwenen.

Ik ben nog van slag over de vraag die hij me zojuist stelde. Steven wilt met me samenwonen?

"Kom," Steven duwt me richting de woonkamer en duwt me op de bank. Wanneer ik zit voel ik mijn lichaam weer ontspannen. Staan en lopen is voor mij niet vanzelfsprekend. Ik word er moe van maar dat merk ik pas op wanneer ik uitrust. Mijn lichaam is sterk en ik probeer dan zo lang mogelijk vol te houden door te blijven doorzetten. Steven komt naast me zitten en draait zich naar me toe. Hij ziet er kalm uit. "Vind je het wat?" Vraagt hij dan. Ik laat mezelf tegen hem aanzakken en glimlach dan even. "Ja," mompel ik tegen hem aan. Mijn buik begint weer te kriebelen en mijn wangen zijn vast weer rood gekleurd. Het lijkt me echt geweldig om met Steven te kunnen zijn en te kunnen ervaren hoe het is om samen te kunnen wonen. "Ik vind het echt geweldig." Ik sla vervolgens mijn armen om zijn hals.

Steven trekt me op zijn schoot en werpt zijn armen om mijn lichaam heen, wat heerlijk aanvoelt. "Maar waarom hier?" Murmel ik in zijn nek.

"Het is goedkoper en daarnaast is het handig voor je ouders. Je moeder woont dichtbij en je vader woont nu tijdelijk bij je oom geloof ik om de hoek. Daarnaast hebben we beide niet genoeg geld om een huis te kopen gek." Ik voel hoe opgewonden hij is over het idee dat we nu met zijn tweeën wonen en we alle in zo'n korte tijd voor elkaar hebben. Ik heb me sinds de laatste weken na het slechte nieuws niet zo blij gevoeld als nu. Ik duw me iets overeind en kijk dan Steven recht aan. Hij heeft een glimlach op zijn gezicht wat hem zo goed staat. Wanneer Steven glimlacht weet ik zeker dat het gemeend is; anders zou hij het niet doen. Zijn groene ogen staan helder en zijn haar zit door de war door onze omhelzing. Kort samengevat; hij is zo lekker.

"Dankje Steef," Ik duw mijn lippen op de zijne en hij schiet in de lach na onze kus. "Waarvoor word ik bedankt?"

"Nou, dat je bij me bent." Ik haal mijn schouders vervolgens op. "Ik denk niet dat het zo gemakkelijker is. Eerlijk gezegd denk ik dat het voor jou, of jullie, nog moeilijker is dan het voor mij is. Ik ga dood en jullie moeten daarmee leven."

Steven kijkt me aan en schudt vervolgens zijn hoofd. "Nee gek, je maakt het ons gemakkelijker omdat je zo sterk bent." Ik voel zijn vingertoppen in mijn nek kriebelen, wat heerlijk aanvoelt. Vervolgens trekt hij me naar zich toe. Een paar centimeters voor mijn lippen grijnst hij. "Je bent zo sterk Aiden."

Ik voel mezelf week worden door zijn compliment. Als hij zijn lippen op de mijne duwt voel ik me helemaal geweldig. Het duurt niet heel lang want onze kus wordt verstoord door de bel van de voordeur. "Hmm," Steven duwt me verontschuldigend opzij en staat op. Hij verdwijnt naar de hal en ik laat mezelf op de bank liggen. Ik ben echt gelukkig gecombineerd met het begrip moe. Mijn lichaam is moe maar zelf zit ik nog vol levenslust. Wat wil ik dan ook, Steven heeft me zojuist gevraagd om samen te wonen.

"Ey!" Ik richt mijn ogen naar het geluid en zie Emiel staan met een plant.

"Hoi?" ik frons mijn ogen naar het biologische begrip in zijn handen. "Wat is dat?"

"Een plant, Aiden. Mijn moeder zei dat het een goed cadeau is om te geven als je in een nieuw huis gaat wonen." Ik knikt om zijn woorden. "Lekker origineel ook ja." Zeg ik.

Emiel draait zijn ogen. "Ben je weer beter of zo?" Hij duwt de plant in Stevens handen. Dit maakt Steven waarschijnlijk de vrouw aangezien hij de decoratiestuk een plek moet geven. Hier kan ik mee leven.

"Ik voel me vandaag wel goed." Knik ik opgewonden. Emiel knikt en komt naast me zitten. "Mooi." Hij wrijft over mijn rug heen. "Je voelt koud aan." Zegt hij vervolgens. Ik knik en kijk toe hoe Steven de plant weg zet op de tafel, wat overigens weer erg origineel is en naar de slaapkamer loopt. Hij komt terug met wat dekens waaronder ik duik. "Hoe was je dag?" Murmel ik naar Emiel als ik er charmant bij ga liggen. En hiermee bedoel ik dat mijn voetjes op Emiels schoot liggen. "Goed, ik was weer bij de Starbucks om de hoek." Zegt hij grijnzend.

"Ulg," ik draai mijn ogen.

"Haat je koffie?" Steven komt erbij zitten en Emiel heeft op dit moment nog een grotere grijns. "Nee," ik zucht. "Ik mag die tent niet meer in. Pff, alsof ik dat wil."

"Aiden werd kwaad omdat ze zijn naam verkeerd schreven op de beker. Toen heeft hij het drinken letterlijk in hun gezicht gesmeten." Emiel begint te lachen maar ik zie er totaal geen grap in. "Ja hallo, ik zei duidelijk dat ik 'Aiden' heet. Schrijven ze 'Éden' op met een komma op de 'e'."

"Volgensmij heet dat geen komma maar oké." Steven staat op en sloft vervolgens naar de keuken toe.

"Waarom ben je daar toch steeds?" Ik draai me naar mijn beste vriend toe, die me grijnzend aankijkt. De veraarder moet wel een hele goede reden hebben om daar heen te gaan."Gewoon."

"Wie?" Ik trek een grijns wanneer Emiel me nors aankijkt. "Wie wat?" Muttert hij. "Wie is ze?" Hint ik.

"Aiden, ik zie niemand op dit moment. Ik hou gewoon van Starbucks." Ik grijns alleen maar. "Zolang je jezelf maar voortplant zal ik knikken en glimlachen." Knikte ik.

"Voortplanting met Starbucks?" Emiel trok zijn wenkbrauw op maar ik bleef grijnzen. Die middag bleef het in dezelfde oude vertrouwde sfeer. We praatte, maakte opmerkingen en keken films. Bij de laatste film viel ik in slaap.

"Is Emiel al weg?" Ik sta in de deuropening van mijn slaapkamer en staar de woonkamer in. Steven staat voor de bank met een kom in zijn handen. "Ja," Steven knikt vervolgens naar de klok die boven de kast hangt. "Het is half twee in de nacht, je viel in slaap rond een uur of zes."

Ik glimlach verontschuldig naar Steven en leun tegen de muur aan. "Het was best een lange dag," prijs ik mezelf. Steven knikt en loopt naar me toe. Hij bekijkt me en slaat vervolgens een arm om me heen. Nog geen twee seconden later ben ik in een heerlijke warme knuffel getrokken waar ik dan ook intens van geniet. "Je moet nog even eten, moet ik iets maken?"

"Ik wil niet." Zucht ik. De afgelopen weken zijn verschrikkelijk. Vooral bij het onderdeel eten. Ik heb geen trek en door de bijwerkingen van de pillen worden mijn smaakpapillen als het ware vernietigd. Oké, zo explosief is het ook weer niet. Ze werken gewoon minder goed, waardoor ik minder smaak heb en geen zin heb in eten. Daarnaast heb ik ook vaak het gevoel dat ik al vol zit.

"Ik maak soep warm," ik voel een kus op mijn voorhoofd. "Je moeder had het gebracht rond een uur of zeven."

Ik stem in en loop Steven achterna naar de keuken. Daar gooi ik mezelf in de keukenstoelen en leg mijn hoofd op tafel. Ik bestudeer het achterwerk van mijn vriend. Het ziet er knijpbaar uit. Ik hef mijn hand uit en probeer het te voelen. "Uhg," kreun ik zachtjes bij de intensieve oefening.

"Aiden," Steven draait zich om en nu zit mijn hand bijna bij zijn kruis. "Wat doe je?"

"Nevermind," ik trek mijn hand terug en bedenk dat Steven misschien dit onderwerp niet aankan. Wie weet heeft hij een moeilijke jeugd gehad en haat hij het als hij in zijn kont wordt geknepen, laat staan erover praten. Steven trekt een wenkbrauw op en draait zich om.

Ik leg mijn armen onder mijn hoofd en wacht tot de soep klaar is. Na een paar minuten zet Steven een kop vol met kippensoep neer. "Moet je een lepel?"

"Nee, ik eet graag soep met mijn vingertoppen. Verbrandingen zijn dan ook erg welkom." Murmel ik.

Steven gromt iets onverstaanbaars en gooit er een lepel bij. Dat gaat dus een ziekenhuisbezoek schelen. Ik neem van de soep en probeer, met cheerleader Steven aan mijn zijde, alles op te krijgen. Na een half uur is het me ook gelucht en ben ik moe. "Kom, we gaan naar bed." Steven glimlacht naar me.

Ik knik en steek een duim op. Vervolgens probeer ik te gaan staan. Ik duw me voeten op de grond en zet mijn handen tegen mijn stoel aan. Dapper neem ik een hap adem om mezelf voor te nemen om op te staan, waar ik tegenop zie omdat ik zo moe ben. "Kom," ik voel vervolgens twee armen om mijn lichaam en kom op de hoogte van Stevens hoofd. Hij heeft zijn armen om mijn lichaam geslagen en glimlacht dan even naar me. Ik glimlach verontschuldigend terug. "Sorry, ik ben zo moe."

"Dat maakt niet uit." Steven wrijft over mijn rug heen en tilt me. Mijn armen glijden om zijn hals heen en hij brengt me naar mijn slaapkamer. Onze slaapkamer. "Kan je jezelf uitkleden?" Vraagt hij terwijl hij me op bed legt.

"Ik hoor de opwinding in je stem," mompel ik terug terwijl ik mijn ogen sluit. "Je wilt een stukje Aiden meer zien, hé?"

Steven grinnikt en kust mijn mond, wat fijn aanvoelt. "Prima, aan jou de eer om mij om te kleden." Mompel ik, niet alleen om hem een plezier te doen maar ook omdat ik echt moe ben.

Steven pakt mijn voet beet en ik voel hoe hij mijn sokken uittrekt. Het kriebelt aangenaam maar ik ben blij dat ik het niet hoeft te doen, want het zou me doodmoe maken. Ik merk op dat Steven mijn broek losmaakt. "Kom, kont omhoog," murmelt hij. Ik doe met een kleine moeite wat hij zegt en om eerlijk te zijn voel ik me alweer intens moe. Steven doet rustig en langzaam, wat prettig aanvoelt. "Je kunt alvast oefenen, voor onze bruiloftsnacht." Complimenteer ik hem. Ik voel hoe Steven mijn shirt over mijn hoofd trekt en vervolgens mij met een blote bovenlichaam achterlaat. Daarna gebeurt er niks.

Ik open mijn ogen en zie Steven vervolgens bewonderd naar mijn lichaam staren. Het maakt me ongemakkelijk. Wat nou als hij me toch niet knap vindt? Opzich.. meneer zit zelf onder de blokjes en dan heb je mij; Aiden met de kankercellen.

"Je bent zo mooi." Zucht Steven plotseling.

Ik voel me heel erg warm worden en weet zeker dat ik Steven met grote ogen heb aangekeken wanneer hij die woorden uitsprak. Het doet iets heel raars met me. Het maakt me op een één of andere manier heel gelukkig om te weten dat Steven me knap vindt. Steven buigt zich naar me toe en ik voel zijn armen over mijn lichaam glijden. Hij kust me op mijn mond en kijkt vervolgens me recht in mijn ogen aan. "Dat besef je wel, toch?"

Ik kijk Steven aan en knik dan als antwoord, enkel omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. "Jij bent ook mooi," murmel ik dan.

Shit, dat klonk echt zielig.

Steven glimlacht en komt naast me liggen. Hij trekt de dekens over me heen en legt een arm om mijn lichaam, alsof hij me de hele nacht gaat beschermen. Ik leg mijn rug tegen zijn borst aan en sluit mijn ogen weer. "Ik ben zo moe," murmel ik dan.

"Ja," ik voel Stevens adem in mijn nek kriebelen, wat heerlijk warm aanvoelt. Man, alles van Steven voelt heerlijk aan. Zijn adem, zijn geur, zijn armen. Het is het warmste plekje op adem.

"Ik kan niet slapen," piep ik hopeloos na twee minuten. Mijn lichaam voelt stijf aan en mijn ogen prikken als teken dat ik moe ben. Ik sta meteen klaar om in huilen uit te barsten zonder dat ik weet waar dat vandaan komt. "Hé, ontspan, het lukt je wel." Stevens arm beweegt een paar centimeters terug maar blijft nog altijd om mijn middel. Langzaam probeer ik anders te liggen, wat me alleen maar een vies warm gevoel geeft. "Uhw," mompel ik wanneer ik de dekens van me af schop. Opnieuw sluiten mijn ogen zich in de hoop om de rust te vinden.

Allemachtig! Waarom lukt het niet?!

Ik jammer zachtjes van vermoeidheid en frustratie. Waarom kan ik nou niet slapen?!

"Rustig ademen Aiden," Stevens vingers strelen over mijn buik heen wat een hele sensatie oplevert. Het kriebelt aangenaam, gevolgd door duizenden elektrische stootjes door mijn lichaam wat voor afleiding zorgt. Ik zucht tevreden en omarm mijn kussen, die ik dichter bij mijn hoofd breng. Steven blijft me strelen en af en toe hoor ik hem wat mompelen zoals 'je wordt al warmer' of 'je bent van mij'.

Ik voel mezelf rustig worden door Steven en laat nog eens een diepe zucht horen. Mijn hand glijdt van het kussen af onder de dekens. Ik pak Stevens hand beet en geef er een zacht kneepje in. Ik merk aan de ademhaling van Steven dat hij glimlacht en me een kneepje terug geeft. "Van mij," mompelt hij in mijn nek.

Na alle tragedie wat echt moeilijk is om te schrijven, verdient het boek nog altijd de Aiden die lekker nuchter is. & stiekem ship ik Steven en Aiden steeds meer. ^-^

wat vonden jullie van Stevens verassing over samenwonen (: ?