a/n: Eeey! Jeej me hoofdstuk is af :D Ik dacht, ik gooi hem meteen online. Juppie! Alvast fijn weekend en sinterklaas! Vergeet niet te voten en een comment achter te laten! X'

"Aiden stop met woelen!"

Ik kreun en draai me voor de zoveelste keer om in bed.

"Wat zei ik nou," zucht Steven. "Wat een gedonder zo'n eenpersoonsbed."

Murmelend draai ik me weer om. Waarom ligt dit bed niet normaal zoals ik het wil? Misschien als ik mijn arm onder mijn hoofd leg en op me buik ga liggen.

Wanneer ik die techniek uit wil proberen hoor ik Steven diep zuchten.

Even open ik mijn ogen om naar het donkere gestalte te kijken. "Je bent een lastig vriendje," constateer ik dan. "Emiel zeurt nooit zoveel in bed."

"Heb je met Emiel geslapen?" Bromt Steven. Hij klinkt moe.

"Ik weet niet in welke context je daarmee bedoelt maar ja," ik sluit mijn ogen en schuif mezelf tegen Steven zijn lichaam aan. Al hoewel lagen we al praktisch op elkaar dus lig ik nu op hem. "We sliepen regelmatig bij elkaar in bed."

"Waarom?"

Ik duw mijn voeten tegen Stevens benen aan die warm aanvoelen. "Getver, Aiden je voeten zijn koud." Klaagt hij dan. "We hielden elkaar warm." Murmel ik terug terwijl ik mijn voeten tegen hem aanhoud.

"Dat je moeder dit toelaat. Je weet wel, samen in een bed."

Ik knik en leg mezelf op Steven zijn borstkas. Hij voelt warm aan en het is heerlijk, kan ik je vertellen. "Ze weet toch dat ik niet zwanger kan worden dus dat zal het hem doen." Steven grinnikt zachtjes en ik voel een arm om mijn middel heen glijden. "Ach, wie weet ben ik wel zo bijzonder dat ik een baarmoeder bevat." Ik sluit mijn ogen en geniet van Stevens geur die binnen drinkt. Hij ruikt zoet en mannelijk.

Het blijft een tijdje stil en ik luister naar de geluiden om ons heen wat bestaat uit Stevens ademhaling en mijn luchtapparaat.

"Steven?"

"Hmmm.."

"Ik kan niet slapen." Ik open mijn ogen en laat mijn armen om zijn hals glijden. Het is vreemd maar Steven voelt vertrouwelijk aan terwijl ik hem nu nog maar een maand of drie ken. "Ik heb het door." Stevens zijn vingers strelen mijn rug.

Ik knik, buig voorover en plant een kus op zijn lippen. Fronsend kom ik overeind en wrijf ik over mijn wang. "Je prikt me. Dat is niet zo erg liefdevol."

Steven grinnikt en trekt me zachtjes weer liggend. "Ga nou slapen gek, het is half twee en je doet niks anders dan praten en bewegen." Zijn armen glijden om mijn lichaam en bewegen lijkt onmogelijk te worden. "Slaaplekker Aiden."

Het blijft een paar seconden stil. Stevens ademhaling wordt regelmatiger en ik begin jaloers te worden. Straks gaat hij nog over die Tiffany dromen en alleen omdat zij wel een baarmoeder heeft. "Racist," sis ik naar Steven toe. "Aiden." Zijn stem klinkt laag wat me rillingen geeft.

Oke, ik heb het door. De slaapwereld wacht op me.

Ik sluit mijn ogen en concentreer me op de slaap. Niet dat het helpt maar goed, ik weet niet of Steven wakker houden wel zo'n strak plan is. Je weet maar nooit. Misschien is het wel geen avondmens.

Al lijkt Steven me ook niet echt een ochtendmens dus nu twijfel ik of het wel een mens is.

"Steven, ben je wel een mens?"

"Aiden, ik waarschuw je." Muttert hij.

Dat klinkt menselijk dus ik beschouw het als een ja. "Oke, weltruste." Fluister ik dan weer. "Truste," bromt hij terug.

"Etsurt."

"Wat?"

"Truste andersom," sis ik zachtjes in een 'duh' klank.

Steven zijn armen verdwijnen om mijn lichaam en langzamerhand komt hij overeind. Ik ga er ook maar bij zitten en kijk fronsend toe. "Nieuwe aanpak voor slapen?" Stel ik voorzichtig voor. "Ben je niet moe of zo?" Steven zijn ogen zijn zichtbaar geworden door het licht wat achter het gordijn langs piept. "Want dan kan ik je best helpen."

Ik heb echt een lief vriendje! Hij helpt me zelfs mijn dromen in. En geloof me, dit soort vriendjes zijn zeldzaam.

"Nou, begin dan maar alvast." Ik knik naar hem en al snel verdwijnt mijn glimlach. "He! Steven. He.. Nee!" Ik mep tegen zijn handen aan maar het is al zinloos. Een schaterlach ontsnapt uit mijn mond en al snel lig ik voor pampus met Steven op me. "Neehee!" Lach ik onder zijn kietelende handen. "DIT WERKT NIET!" Gil ik mezelf schor, gevolgd door Stevens kwaadaardige lach wat me al helemaal bang maakt. Met de mooiste dansmoves probeer ik mezelf uit de situatie te redden. Pas wanneer ik aankondig dat ik in me broek ga pissen stopt Steven. "Moe?" Vraagt hij nieuwsgierig terwijl hij nog altijd op me zit, steunend op zijn eigen knieën aan weerszijde van mijn lichaam.

"Ik zeg maar ja omdat ik bang ben voor de consequenties als ik nee antwoord." Dreun ik op.

Steven lacht en buigt zich voorover. "Heel goed," fluistert hij. Ik zie hem grijnzen wat me verlegen maakt. Ik geef zijn augurkenonderbroek op de schuld. Steven buigt dichter naar me toe en ik voel zijn adem op mijn huid tintelen.

Ondertussen dank is de almachtige sesamzaad voor het feit dat het nacht is, anders had Steven kunnen genieten van mijn rode kop.

"W..wat ben je nou aan het doen dan?" Stamel ik als hij zo boven me blijft hangen. Zijn grijns wordt breder en opnieuw krijg ik er rillingen van. "Steven," zucht ik zachtjes voor ik er erg in heb als hij niks doet. Dan buigt hij zich meer naar me toe. Ik voel zijn lippen net de mijne aanraken. "Aiden," zegt hij. Ik begin er zacht om te lachen. Vraag me niet waarom want dat is mij ook een raadsel.

"Niet zo verlegen en gespannen zijn, ik doe je toch niks." Murmelt hij tegen me aan.

Nou dit was waarschijnlijk de grap van de dag want opnieuw schiet ik in de lach.

Waarom lach ik nou? Dit is zo beschamend!

Stomme augurken! Dat is het. Augurken met een glimlach op een onderbroek, ik zal ze verbranden. Dat zal ze leren!

"Zenuwpees," lacht Steven dan boven op me. "Loop niet zo te hijgen man. Straks beslaat hier de hele kamer."

"Ik stop wel met ademen," piep ik beschaamd. Dit is zo genant..

Steven duwt zachtjes zijn lippen meer op de mijne en ik voel hoe hij me begint te zoenen. Voorzichtig zoen ik met hem mee. Ik doe zo goed mogelijk me best om zo rustig mogelijk te blijven, want geloof me het voelt alsof ik in de vik sta. Stevens lippen zijn zachtjes en hij doet heel rustig met me. Dat vind ik fijn. Zijn vingers strelen mijn bovenarm terwijl zijn lippen teder op de mijne bewegen. Ik sluit mijn ogen en geniet van alle aandacht die ik nu krijg.

Wanneer ik iets nats tegen me lippen aanvoel, schiet ik onder zijn gezicht vandaan. "Getver! Niet gaan kwijlen." Ik wrijf met mijn handen over mijn lippen en kijk Steven hoofdschuddend aan. Wat zijn dit nou voor fratsen?!

"Dat heet tongen, Aiden."

Dit is echt verschrikkelijk.

Ik maak mezelf in een avond helemaal belachelijk.

"Oh," ik verstop mijn gezicht in mijn handen en bereid me alvast voor op een jankscene want dit is niet gezond meer. Steven schiet in de lach en gaat van me af. Hij rolt naast me en trekt me vervolgens tegen zich aan. "Geeft niks," zegt hij uiteindelijk. "Je bent gewoon een beetje een apart geval." Hij knipoogt en doet vervolgens een warme arm om mijn middel. Ik weet niet of dit een hartverwarmend compliment moet voorstellen maar ik zeg niks meer. Straks zet ik mezelf weer voor schut.

Steven wrijft zachtjes over mijn zij heen wat me wat rustiger maakt. "Probeer te slapen." Mompelt hij dan. Ik knik, nestel me iets dichter tegen Steven aan en laat een zucht horen.

"Steven?"

"Hmm,"

"Als ik jou eens prik moet jij me wel scheren hoor,"

Steven schiet in de lach en ik sluit tevreden mijn ogen. "Jahoor Aiden," ik grijns even. Daarna hoor ik hem nog iets mompelen maar ik ben te moe om erna te luisteren.

***

"Aiden."

Nee. Het is te vroeg om te praten.

"Aiden?"

Ik draai me om en trek de dekens nog wat hoger op als teken dat ik niet beschikbaar ben. Mijn leven is nog niet klaar om wakker te worden. Zo iets bestaat tegenwoordig ook en geloof me, het is niet makkelijk om mee te leven maar ik heb het geaccepteerd.

"He," ik voel een por in mijn zij en ik open verveeld een oog. "Steven, ik slaap."

"Het is half twee s' middags. Je moet eten."

Het gesprek wordt me te saai en ik sluit mijn ogen.

"Aiden!" De dekens vliegen van mijn lichaam af en ik bevries ter plekken. "Steven! Dit is niet wat koppels doen!" Wijs ik hem erop. Wat is dit voor liefdesbetuiging?!

Steven grijnst naar me en trekt me vervolgens zittend. "Je bent geen ochtendpersoon eh," merkt hij op als ik me tegen Steven aan laat zakken. "Nee, truste Steefje." Mijn ogen sluiten zich.

"Prima, dan maar zo." Zucht Steven. Ik voel dat hij van bed afkomt en ik zucht opgelucht. Hehe, meneer heeft het eindelijk begrepen. Ik draai me op mijn rug en zucht diep. Wanneer ik iemand aan me voel trekken begrijp ik dat Steven de boodschap niet zo goed door heeft als ik dacht. "Steven.." Ik open mijn ogen en frons diep. "Steven.. he! Nee!" Roep ik dan. "Zet me neer! STEVEN!" Ik maai met mijn armen en hang binnen de kortste keren over zijn rug.

"Zet me neer!" Commandeer ik als Steven naar de trap toe loopt. Man, dit is zo gemeen!

"Oke, hier?"

"Ja!" Roep ik als ik naar de afgrond kijk. Wacht.. Steven die naar me luistert, hier gaat wat mis. Ik inspecteer mijn uitzicht nog een keer en betrek mijn gezicht. "Nee! Jemig wil je me dood hebben ofzo?!" Roep ik terwijl ik boven de trap bungel. Steven lacht en loopt met mij op zijn schouders de trap af.

Maar he.. gelukkig heb ik wel een mooi uitzicht.

"Je hebt echt een lekker kontje," complimenteer ik hem. "Je bent verschrikkelijk, Aiden." Bromt Steven naar me.

Doe ik aardig, is het weer niet goed.

We komen eindelijk in de woonkamer. "Ik heb geen trek." Kondig ik aan terwijl Steven me op de bank laat vallen. "Ik maak wel wat. En je eet het ook op." Steven verdwijnt naar de keuken. Ik kreun teleurstellend. Ik heb geen honger. Maar ja, Steven snapt het niet. Geen probleem, hij merkt het wel als ik het uitkots..

Mijn armen leg ik op tafel en mijn hoofd plant ik erop. Waarom voel ik me vandaag zo lusteloos?

"Aiden?" Ik kijk op en zie Steven voor me staan met een frons op zijn gezicht. "Gaat het met je?"

Ik wuif met mijn hand en haal onverschillig mijn schouders op.

"Waarom huil je dan?"

"Huil ik?" Ik frons nu ook en leg mijn hand op mijn wang. Oh, ja. Het voelt nat aan. "Ik zal wel een kutdag hebben of zo." Steven komt naast me zitten en trekt me vervolgens tegen zich aan.

"Ik baal gewoon. Iedereen is bezig met zijn of haar toekomst. Emiel is naar school en al mijn klasgenoten maken zich druk om hun toekomst en diploma. Het enig waar ik me druk om maak in mijn toekomst is de kleur van mijn kist." Zeg ik plotseling.

Het tikken van de klok is het enig wat ik nu hoor. Nouja, op het prachtige geluid van mijn neustampons na.

"Sorry. Dat kwam er plotseling uit," vervolg ik wanneer het stil is.

"Met hoeveel mensen praat je erover?" Steven kijkt me doordringend aan. Zijn groene ogen staan helder. "Weinig, ma heeft er moeite mee en pa accepteert niet dat ik doodga. Hij wilt me terug naar school." Ik draai met mijn ogen. "Alsof een studie mij helpt met de kleur van de kist."

Steven schudt zijn hoofd en gaat met een hand door zijn warrige haren heen. "En Emiel?"

"Emiel vond paars met groene stippen een eyecatcher." Gefrustreerd schud ik mijn hoofd. "Emiel zijn denkwijze klopt ook niet." Steven lacht naar me en trekt me naar zijn lichaam toe. "Je bent echt een sukkel. Maak je nou geen zorgen over alles Aiden. Maak je maar zorgen over ons en niks meer." Ik voel zijn adem in mijn nek tintelen. Nog voor ik iets kan doen voel ik zijn lippen tegen mijn nek aan.

..

"Dus," Emiel kijkt ongeintreseert op van zijn telefoon om even oogcontact te maken met mijn prachtige ogen. "Zijn sjaals tegenwoordig in?"

"Ja!" Roep ik uit. "Helemaal in. Maar dat kun jij niet weten want je gaat niet met de mode mee, eh?" Roep ik boven de wolle sjaal uit. "Maakt niet uit, je bent daar te hetero voor." Gebaar ik zodat hij zich niet gekwetst gaat voelen.

Emiel knikt, richt zijn ogen weer op het schermpje en laat zijn vingers eroverheen vliegen. Een opgelucht zuchtje ontsnapt uit mijn mond. Tegenwoordig gelooft Emiel elk klein dingetje.

Tja.. die sjaal. Ik heb zo mijn redenen..

"Ik weet het niet hoe lelijk die zuigzoen eruit ziet maar die sjaal is ook niet echt.. prachtig." Zegt Emiel. Ik schiet overeind en flikker meteen voorover. Geïriteerd kreun ik op de grond, vergeten dat ik me totaal niet lekker voel op dit moment en me lichaam niet meewerkt. "Mooie actie, een zesje."

"Een zesje?! Minstens een tien voor deze val!" Roep ik naar Emiel. "Jaja malloot, doe nu die sjaal af. Je bezorgt jezelf nog een beroerte met dat ding." Emiel laat zich van bed af glijden en kijkt me aan. Zijn groene ogen staan helder en ik kan er zelfs een beetje nieuwsgierigheid in zien.

"Oke," zucht ik instemmend. Ik pak het stof van de sjaal beet die oma een keer had gebreid en wurm het over mijn hoofd heen.

"What the fuck?!" Tettert Emiel in mijn oor. "Hoe kom je er ooit aan drie zuigzoenen?!"

"Weet ik veel!" Krijs ik terug van schaamte. "Steven deed het werk, ga hem doof schreeuwen maar niet mij. Daarnaast matchs het wel een beetje met mijn blauwe oog.. of niet soms?" Ik wijs naar mijn oog die er echt niet meer uitziet omdat ik nog steeds geen bijpassende kleren ervoor heb. "En stop met dat woord, het is echt een stom woord."

"Zuigzoen?"

Ik grom. Dit is beschamend en ingewikkeld in een. Toen Steven me vanochtend aanviel kon ik me moeilijk verweren. Nu moet ik eronder leiden door met drie van die walgelijke plekken rond te lopen. "Zolang me ouders het niet zien overleef ik het wel." Ik draai me naar Emiel toe en zie een grijns op zijn gezicht. "Heel aantrekkelijk idee."

Ik knik en werp mezelf op mijn knieën. "En als ik de kerst haal wil ik een bijpassende sjaal voor mijn blauwe oog."

Emiels grijns verdwijnt en er verschijnt een frons op zijn gezicht. "Natuurlijk haal je de kerst, dat duurt nog maar een maand." Dan geeft hij me een duw tegen mijn schouders. "Sukkel, je wordt zelfs nog achttien."

"Ik wil je pret niet bederven maar de laatste tijd is overeind komen al een probleem en eet ik slecht." Murmel ik dan zacht. "Daarnaast zei het ziekenhuis da-" "Fuck het ziekenhuis, jij gaat die hele kerst meemaken en dat lelijke trui krijg je." Emiel schudt gefrustreerd zijn hoofd. "Dude je gaat het gewoon halen. En als je me flikt om dat niet te doen zorg ik ervoor dat je kist groen wordt met paarse stippen."

Ik hap naar adem. Dat is nog erger dan paars met groene stippen!

"Oke! Ik doe mijn best." Beloof ik hem dan. Emiel knikt, grijnst en trekt me dan in een knuffel. "Mooi."

Even sluit ik mijn ogen. Vandaag was een vermoeide dag en het wordt er waarschijnlijk niet veel beter op maar bij de gedachte dat ik de kerst ga meemaken voel ik me toch een stukje beter.