"Ik zei toch dat dit een slecht idee was!" Emiel slaat zijn armen over elkaar heen en trekt een gezicht alsof hij nodig naar de W.C. moet. En laat ik je vertellen, dat staat hem niet zo mooi.

"Waarom kijk je mij nou zo aan?" Ik ga erbij zitten en trek hetzelfde lelijke gezicht als Emiel trekt. Alleen dan met extra charmes en een prachtige tampasta-smile.

"Door jou zitten we hier." Sist Emiel naar me. "Volgens mij eindig jij altijd in de kast. Stop daarmee!" Hij laat zich door zijn knieën zakken en schudt afkeurend zijn hoofd. Zijn vingers glijden even door zijn donkere krullen.

Even schud ik mijn hoofd terug naar Emiel en ik richt me op de schuifdeuren. Ik strek mijn hand uit en schuif voorzichtig het deurtje opzij. Het piept zachtjes. "Denk je dat ze weg zijn?" Fluister ik naar Emiel. Een half uur lang liepen hier namelijk nog hele knappe dokters rond. Jummy.

Emiel en ik bivakkeren  inmiddels al een uur in deze knusse kast.

Gezellig!

"Nee, stop met schreeuwen. Ik hoor ze praten." Klinkt zijn stem achter me. Ik inspecteer de kamer en zie een dikke vrouw in een rolstoel binnen komen. Haar armen houden haar buik beet en ze zit in elkaar gebogen.

"Aaaaaah!" Kermt plotseling een vrouwenstem.

"O nee.." Roep ik in alle horror. Ik grijp naar Emiel zijn hand en trek hem tegen me aan om vervolgens zijn hoofd tegen de kastdeur op te gooien, "kijk! Als ze ons straks nog ziet, gaat ze ons nog opeten." Sis ik.

Ik wil niet lelijk doen, maar dat mens heeft genoeg op om heel de aarde te voeden.

De egoïst.

Emiel zijn hoofd knalt tegen de kastdeur op, wat een helder geluid oplevert. Eventjes blijft het stil in de kamer waarin wij ons bevinden. "Aaaaah nee!" Gilt de vrouwenstem opnieuw. Emiel schuifelt zich snel terug en wrijft over zijn voorhoofd, waar een rode streep op is te zien. "Charmant Emiel, wil je gaan solliciteren als bloedmaan of zo?" Ik wijs naar het rode gewaad op zijn hoofd.

"Dit is niet best, Aiden." Sist hij naar me terwijl hij naar de schuifdeuren wijst.

"Vertel mij wat. Ik mis zo meteen Goede Tijden Slechte Tijden!" Ik gooi mijn handen in de lucht van ellende.

Vervolgens doe ik de wave in mijn eentje.

"Dat is niet het probleem! Dat mens gaat bevallen en wij zitten op de voorste rang!" Emiel zijn stem slaat bijna over en ik kijk hem met grote ogen aan. Ik dacht dat ze gewoon dik was..

"Oh." Ik wuif naar hem. "Joh, stel je niet zo aan. Ik dacht dat ze ons ging opeten." Even schud ik mijn hoofd afkeurend naar Emiel. Dat joch kan zich ook zo erg aanstellen. "Nou. Wanneer komt de ooievaar?" Ik klap vervolgens in mijn handen en gluur door het kiertje om te wachten wanneer de ooievaar aan komt vliegen met de baby.

"Aiden." Emiel tikt me op mijn schouders. Hij is echt zo onbeschoft om me te onderbreken van dit prachtige moment. Nog nooit heb ik de ooievaar kunnen meemaken en nu pakt hij het van me af. Ik vertel het je: Ik ben te goed voor deze wereld want uiteindelijk draai ik mijn hoofd een kwartslag en geef hem een blik. "Kijk alsjeblieft eventjes naar die vrouw." Hoor ik Emiel zeggen.

"Prima." Ik wuif opnieuw naar hem alsof ik de koningin ben en draai mijn hoofd terug. Als ik de vrouw zie liggen, met haar achterwerk naar onze kant op, begin ik kotsgeluiden te maken.

Dit herinnerd me waarom ik homo ben.

"Aiden doe normaal!" Emiel trekt me terug en slaat een hand voor mijn mond. "Je gaat niet kotsen hier in de kast!" Sist hij naar me. "We wachten gewoon tot dat kind eruit is en dan sluipen we weg."

Ik knik naar Emiel en pak zijn hand beet om hem vervolgens van mijn mond te halen. "Goed idee." Prijs ik hem toe. "Dat had mijn idee kunnen zijn." Even geef ik Emiel een schouderklopje. "Je hebt hem goed opgevoed Aiden." Complimenteer ik mezelf. Natuurlijk verdien ik ook een schouderklopje dus ik kijk Emiel aan. Wachtend tot hij me schouders klopt.

"Ik snap echt niet waarom ik mee ben gegaan in dit stomme plan." Kreunt Emiel naast me.

"Wat? Geen schouderklopje maar gezeur, nou, nou. 'T leek me wel origineel om letterlijk uit de kast te komen voor mijn moeder." Ik grijp naar het spandoek die ik speciaal voor dit moment heb gemaakt midden in de nacht. "Kijk eens hoe mooi." Ik rol het spandoek open en laat vol trots Emiel mijn creatie zien.

Het is een langwerpig doek in het rose. De letters zijn versiert met glitters die ik met spuug erop heb geplakt. Ik durf bijna te wedden dat het straks in het museum gaat hangen. Natuurlijk komt er een prachtige selfie van mij eronder te staan.

"Doe mij in plaats van een baarmoeder maar een lekker kontje." Leest Emiel fluisterend voor.

"Ja!" Ik klap zacht in mijn handen. "Zie je die mooie glittersterretjes erbij?" Ik wijs naar de sterretjes die ik erop heb geplakt. "Geleend van de kinderafdeling." Leg ik uit.

"Aiden.." Emiel rolt het spandoek weer op en geeft me een rare uitdrukking. "Ik weet niet zo zeker of je moeder.. Uhm.. dit gaat begrijpen. Ik denk eerder dat ze gaat twijfelen of je niet naar een gesticht moet."

"O mijn God Emiel." Ik schud mijn hoofd en geïrriteerd terwijl de bevallende vrouw op de achtergrond ligt te krijsen. "Hoor je dat. Zelfs die vrouw geeft me gelijk. Wedden dat ze liever geen baarmoeder had gehad op dit moment." Zo. Mijn leven heb ik weer recht gezet.

"Hoe kom je er überhaupt op?" Emiel wijst naar mijn spandoek. Ik rol hem op en leg het tegen het apparaat aan wat mij lucht geeft via de neustampons. Het zware apparaat hebben we mee lopen zeulen door het ziekenhuis toen ik een ballon wilde uitzoeken wat kleurde bij mijn prachtige spandoek. Al snel vonden we een ballon en kwamen we op het idee om ons te verstoppen in de kast in mijn kamer. Zo kwam ik letterlijk uit de kast voor mijn moeder.

Maar natuurlijk zitten we op dit moment op de verkeerde verdieping en ik weet niet of de bevallende vrouw het spandoek gaat waarderen op dit moment..

"Ik eindig deze afgelopen maand vaak in de kast." Fluister ik naar Emiel om de stilte te doden. Hij geeft me een grijns en kijkt eventjes kort door de gleuf. Als ik zijn gezicht wit zie wegtrekken, besluit ik maar om te gaan kijken.

"Ulg!" Ik sla mijn handen voor mijn mond maar het is te laat.

Mijn maaginhoud vliegt door de kastruimte heen. De combinatie van het geschreeuw van de bevallende vrouw maakt het helemaal af. Het begint meteen te stinken en ik hoor voetstappen naderen.

Vertel me alsjeblieft dat ik wel ben gebracht door de ooievaar!

De kastdeur vliegt open en een zuster kijkt ons met open mond aan. Even richt ik mijn ogen op Emiel, die er plotseling doorweekt uit ziet. Nou, dat was niet mijn beste actie.

"Wat doen jullie hier?!" Roept de vrouw uit. Ze kijkt naar Emiel en begint spontaan te kokhalzen.

"Nou zeg. Ik weet dat hij niet moedersmooiste is maar dan hoef je niet zo te reageren." Keur ik haar gedrag af.

Ondertussen zie ik dat Emiel moordneigingen krijg. Maar dat is ook logisch als een vrouw zo op je reageert.

"Pers! Pers!" Schreeuwt een andere zuster op de achtergrond tegen de gebuikte vrouw. Ik duw mezelf overeind en stap over mijn kots heen. Het apparaat voor mijn 'neustampons' zoals Steven ze noemde, sleep ik mee. "Nee, nee!" Ik sla mijn handen voor mijn ogen wanneer ik oog in spleet kom met het achterwerk van de bevallende vrouw. "Pers het alsjeblieft terug!" Smeek ik haar. Dit is niet meer menselijk!

"AAAAAAWH!" Krijst de vrouw erdoor heen. Ik laat mezelf op de grond zakken en schreeuw met de vrouw mee. Wat een ellende!

"Aiden!" Mijn moeder komt binnenrennen, gevolgd door mijn vader. "Aiden sta op!" Ze begint aan mijn arm te rukken alsof haar leven ervan af hangt. "Au! Mens!" Gil ik terug. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn vader de bevallende vrouw aanmoedigen.

"Stop met persen!" Hijg ik naar de vrouw. Ik raak uitgeput van het getrek en geschreeuw en de geur van de kots maakt het er niet beter op. Oké, ik ben gewoon lui. "Ja!" Roept mijn moeder erbij. "Begin niet aan kinderen!"

Mijn moeder trekt me overeind en geeft me een kwade blik.

"Wat. Ik heb de wet niet overtreden hoor." Ik draai mijn ogen na haar en sla mijn armen over elkaar. Soms kunnen mensen zo snel boos zijn om niks.

"Je verstopte je in een kast om de bende onder te kotsen!" Bemoeit de andere zuster zich ermee.

"Jij kotste om mijn beste vriend. Wie is hier nou onbeschoft." Ik zwaai met mijn handen na haar als teken dat ze de kamer moet verlaten. Waarschijnlijk begrijpt ze het bericht niet goed want ze blijft stilstaan.

"Wat doe je hier nou in de kast." Mijn moeder geeft me een vragende blik, die wordt onderbroken door een krijsende baby.

Zo moeder zo kind..

"Owja!" Ik spring in de lucht en sleep het apparaat mee naar de kast. Ik ben trots op mezelf dat ik niet over mijn kunstwerk heb heen gekots. Ik pak het spandoek en gooi hem open. "Tada!" Roep ik trots als ik hem in de lucht houd.

Om het echt officeel te houden zing ik het Wilhelmus erbij.

Mijn moeder kijkt met open mond toe en is blijkbaar zo blij dat ze niks weet uit te brengen. De net bevallen vrouw daarin tegen leest de tekst hardop voor. "Doe mij in plaats van een baarmoeder maar een lekker kontje." Zegt ze met een vermoeide stem. Ik geef haar een zwoele knipoog. That's right lady!

Mijn moeder kijkt met een vreemde blik naar het doek. Haar ogen priemen zo erg dat ze bijna uit haar kassen vallen. Ik denk dat ze het net zo mooi vindt als ik het vind.

"Aiden, ik denk niet dat ze het snappen." Hoor ik Emiel tegen me zeggen.

"Kom mee," mijn moeder trekt het apparaat mee richting de deur dus moet ik haar wel volgen. "Je vader ruimt de kots wel op. Wij gaan praten." Zegt ze. Mijn vader laat een zucht horen, vast blij dat hij mijn maaginhoud mag aanraken. Tja, wie zal dat nou niet zijn.

"Wat was dat?" Mijn moeder sluit de deur achter ons dicht en neemt me mee richting de lift. "Wat doe jij op deze afdeling?" Haar wenkbrauwen kruipen bij elk woord omhoog en omlaag. "Verkeerde afdeling, relax moeder." Ik wuif naar der en stap de lift in.

Ze schudt haar hoofd en drukt op een knopje, waardoor we een afdeling omlaag gaan. "Aiden. Besef je wel wat je nu hebt gedaan?"

Een schok gaat door me heen wanneer ze me die vraag stelt. Is ze soms teleurgesteld in me dat ik niet de zoon ben die ze wilde. Had ze liever een heterozoon gehad? Maar dat slaat nergens op.. De meeste mensen willen liever geen homoseksueel kind omdat ze geen opa en oma gaan worden, wat ook nergens op slaat. En al was ik hetero, kinderen krijgen deed ik toch al niet.

"Vind je het erg?" Fluister ik. "Ja." Mijn moeder duwt me de lift uit en trekt het apparaat met haar mee. "Maar mam.." Ik blijf midden op de gang stil staan en bijt eventjes op mijn onderlip voordat hij begint te trillen. "Ik kan er niks aan doen." Fluister ik bijna onhoorbaar. Waarom ben ik ook uit de kast gekomen?

Straks gaan ze me anders behandelen. Of nog erger, willen ze me niet meer in huis hebben. Stoppen ze met mij te helpen en te steunen en moet ik alles zelf doen. Dat kan ik niet aan.. Ik heb mijn ouders nodig tot ik mijn laatste adem uitblaas.

Mijn ogen sla ik neer en een rilling trekt over mijn lichaam heen als ik naar de grond kijk. "Ik ben alleen teleurgesteld. Maar het is wat het is. Ik kan het niet terug draaien, toch?" Even richt ik mijn blik naar mijn moeder nadat ze die woorden heeft uitgesproken. "Nee." Antwoord ik. Ik voel me niet meer zwaar, omdat ik het haar heb verteld.

Maar juist heel leeg van binnen.

~0^0~ ~(^_^)~ (~^_^)~ ~(^_^~) ~(^_^)~ ~0^0~

"Me moeder haat mijn Narnia afkomst." Vertel ik aan Steven en Emiel nadat ze me bijna bedreigde zodat ik zou vertellen wat er aan de hand is.

"Hoe weet ze dat je homo bent dan.." Vraagt Steven me. Het blijft eventjes stil tot hij terug valt op zijn vraag. "Nee, laat maar. Dat lijkt me logisch dat ze het weet." Hij schudt zijn hoofd naar me.

Ik weet waar hij op doelt, Ik ben namelijk altijd goed gekleed.

"Hoe weet je dat ze 't rot vindt? Ik bedoel maar, je moeder is geen racist." Sust Emiel de hoop.

"Blijkbaar wel een homofoob." Bromt Steven.

Snel knik ik. 'Uh-uh. Steven snapt tenminste de situatie." Emiel is een beetje langzaam in begrijpen.

Emiel draait zijn ogen naar me. "He, doe het rustig aan Aiden. Je zit aan een chemokuur."

"Ja, moet je niet ziek zijn ofzo?" Steven jat een appel van de fruitschaal en zet zijn tanden erin. Ik haal mijn schouders op. "Nog niet, hij is mild en het echte werk begint hierna pas." Ik wuif het weg. "Maar even niet daarover, we moeten een plan bedenken zodat ze begrijpt dat een homozoon hebben niet zo erg is."

Emiel en Steven knikken naar me. Ik sla mijn handen in een. "Dus, we moeten een musical opvoeren!" Mijn plan klinkt als muziek in mijn oren. Mijn prachtige zangstem en dancemoves laten haar weer weten waarom ze van me houdt. Ze zal al haar woorden terug nemen en uiteindelijk voor me buigen.

En dan begin ik aan wereldoverheersing!

"Mwahahahahhaa!" Ik hef mijn handen in de lucht en lach kwaadaardig om mijn plan. Ik ben geweldig!

"Ow nee. Hij heeft weer waanideeën." Mompelt Emiel. Steven geeft me een rare blik en neemt nog een hap van zijn appel. "Dit los ik op," zegt hij met volle mond. De stukjes appel vliegt door de kamer heen en ik moet me weerhouden om het niet op te vangen met mijn mond. Hoe zou Steven proeven?

Voor ik mijn lach kan voorzetten duwt Steven zijn half opgegeten appel in mijn mond. Ik durf te wedden dat dit een prachtige pose is dus duw ik mijn armen uit elkaar alsof ik aan het zweven ben.

Emiel en Steven kijken naar me met een blik die er een beetje vreemd uitziet. Ik weet bijna zeker dat ze onder de indruk zijn. Ze hebben nog nooit iemand zo prachtig zien poseren.

"Geen musical dus." Steven keurt mijn idee af en richt zich op Emiel. "We moeten haar gewoon vertellen dat ze niet zo moet janken. Het flikkergedoe straalt niet van Aiden af, of wel soms? Als hij mascara, lippenstift en een BH zou dragen, dan pas heeft ze een reden om te janken. Eerder niet."

Ik klap om de speech van Steven. Dat was zo mooi! Snel pink ik een traantje weg. Het slijm van de appel druipt van mijn kin naar mijn nek.

De charmes.

Emiel trekt de appel uit mijn muil en ik haal opgelucht adem. Daarna veeg ik mijn mond af. "Ik heb een idee." Fluister ik zachtjes. Ik trek Emiel en Steven dichter naar me toe. "We doen alsof ik ben weg gelopen."

"Wauw. En dan.." bromt Steven.

Zelfs Steven heb ik slimmer ingeschat.

"Ik ben weg gelopen omdat ze me niet accepteert." Ik klap in mijn handen. "Ze zou verdrietig zijn en me proberen te zoeken. Uiteindelijk vindt ze me. Ik maak het slecht en de omstandigheden zijn om te huilen.. en dan.. Net voor ik deze aarde vertrek.. Vertelt ze dat het haar spijt en me accepteert." Ik maak van mijn hand een vuist en duw hem op mijn borst.

En dan wereldoverheersing!

"Oke! Bel mam of ze eraan komt. Ik ga me verstoppen!" Ik tik Emiel aan als teken dat het lot in zijn handen licht. Ik duw de dekens van mezelf af en bekijk de draden die in me lichaam zitten. "Owja.." ik vergat het gedeelte bij dat ik ziek was en aan apparaten vast lig.

"Laten we.. uh.. ga onder je bed!" Emiel knipt in zijn vingers en ik ben verasst over het feit dat hij dat bedacht heeft. Snel geef ik Emiel een schouderklopje. 'Goed gedaan." Zeg ik. Emiel trekt een wenkbrauw op naar me.

Wedden dat hij fangirlt omdat ik hem aanraakte.

"Nou actie." Steven duwt me overeind en gebaart dat ik van het bed af moet gaan. Ik sla mijn armen om zijn hals heen en leg mijn hoofd in zijn nek. "Je bent zo warm.."

"Niet dit soort acties, Aiden." Bromt Steven. Toch tilt hij me van het bed af. Even probeer ik mezelf in te beelden dat ik een bruid ben en ik de armen van mijn bruidegom lig.

Maar meneer de bruidegom dumpt me onder het bed.

Was dat niet even een prachtige trouwdag?

Net op dat moment komt mijn moeder binnen. 'Hallo!" Roept ze door de kamer heen. Er klinkt wat gemompel van Emiel en Steven terwijl ik het me ondertussen gemakkelijk maak op de grond. Ik leg mijn hoofd op mijn armen en luister naar de geluiden. "Waar is Aiden?" Vraagt mijn moeder.

Het leuke vind ik nog dat ze niet opmerkt dat de draadjes van de apparaten onder het bed verdwijnen.

Dat bewijst dat ik zelf de slimheid heb gebaard.

"Weg gelopen." Hoor ik Steven zeggen. De emoties knallen ervan af. Waarschijnlijk acteer ik zo goed dat Steven echt begint te geloven dat ik weg ben.

"Oh.." hoor ik plotseling mijn moeder zeggen. "Hij heeft geeneens geld bij zich?" Merkt ze opeens op. "Ik gaf hem honderd euro." Hoor ik steven zeggen. Ik probeer niet te gaan klappen onder het bed.

Dit komt zo realistisch over.

"Waarom is Aiden weg? Waar is me kindje." Plotseling slaat de paniek toe bij mijn moeder. "We moeten hem vinden, hoe lang is hij al weg?!" Ik haar stem hoor trillen, krijg ik zelf de rillingen. Het is een naar gevoel dat helemaal door mijn lichaam schiet. Het is niet de bedoeling dat ze verdrietig werd..

"Omdat je hem niet mocht omdat hij homo was." Zegt Emiel.

"We moeten hem vind.. Wacht, wat zei je?" De paniek maakt plotseling plaats voor een andere emotie. Ik haal diep adem en maak me klaar voor de tegenvaller en het lege gevoel in me buik. Ze gaat Steven en Emiel vertellen dat ze me haat omdat ik homo ben. Ze is teleurgesteld in me.

Telleurgesteld, halleluja!

"Ik heb nooit gezegd dat ik hem niet mocht.. om.. dat hij homo was?" Zegt ze. Snel bal ik mijn vuisten. Hoe durft ze dat te zeggen?! Ik hoor een tas op de grond vallen en heb het gevoel dat Steven mijn moeder aan het aanvallen is. Waarschijnlijk kwaad dat ze de schuld van haar afschuift. Hallo, haar zoon is weg gelopen, drama!

"Aiden zei dat?" Hoor ik Steven zeggen. Het klinkt bijna een vraag en ik geef hem onder het bed door een boze blik. Twijfel niet aan je koning!

"Natuurlijk niet?!" Mijn moeder klinkt zo gebouwbreed dat ik haar bijna een lintje wil geven om haar acteerwerk. "Ik zou Aiden nooit afrekenen op zijn voorkeur. Helemaal niemand!" Mijn moeder haar geschreeuw keert terug op aarde en nu weet ik het zeker. Ze liegt niet.

Snel kruip ik onder het bed weg en ik ga erbij staan. Drie paar ogen kijken me aan wanneer ik een stuk papier pak en een afgekauwde pen. Even draai ik me om en ik maak een zoem geluid, alsof het leek dat ik een hologram was. Dit werkt vast en zeker. Snel laat ik mezelf weer op de grond zakken en neem plaats onder mijn bed.

'Vraag waarom ze anders teleurgesteld was' schrijf ik.

Ik schuif het papiertje onder het bed door. Iemand raapt hem op en ik wacht op antwoord af.

"Aiden. Teleurgesteld is met een d.." klinkt Steven zijn gebrom.

Verdorie!

'Aiden.. kom even onder het bed vandaan." Hoor ik mijn moeder zeggen.

Shit. Nu heeft Steven me ook nog erbij gelapt. Die ouwe brombeer.

Tijgerend kom ik onder het bed vandaan. Mijn handen klem ik om het metaal van mijn bed heen als ik mezelf staande help. Mijn moeder wuift naar Steven en Emiel, die na haar knikken en door de deur verdwijnen. Wacht..

Gaan hun nu een musical act geven?

"Aiden," mijn moeder gaat op het bed zitten. Haar benen bungelen bij de beweging. "Kom." Ze trekt me bij zich en slaat haar armen even om me heen. "Wat is er aan de hand?"

Even voel ik me warm worden wanneer ze me aanraakt en zonder afschuw op haar gezicht. "Je bent teleurgesteld omdat ik geen persoon met een baarmoeder wil." Antwoord ik met een zacht stemmetje.

"Waarom denk je dat?" Ze klinkt geschrokken en ze duwt me zachtjes rechtop, van haar af. Dan glijden haar handen naar de mijne en ze knijpt erin. "He, het maakt me echt niet uit op wie je verliefd bent. Zolang je maar gelukkig bent." Zegt ze. Haar blonde haren glijden voor haar ogen en ik weet dat ze het meent. Mijn moeder liegt nooit.

"Waarom was je dan teleurgesteld in me?" Vraag ik dan zacht.

"Dat je stond te kotsen bij een onbekende bevallende vrouw!" Roept mijn moeder uit. Owja.. dat gedeelte vergat ik.

'Oooh!' Ik wuif het weg. Dat is geen reden om deze nacht wakker te liggen. "Dus je vind de homogedeelte echt niet erg?" Vraag ik toch maar voor de zekerheid. "Nee schat." Mijn moeder neemt me weer in haar warme armen en knuffelt me eventjes teder. Ik voel haar handen over mijn rug heen en een opgelucht gevoel vult mijn lichaam. Mijn moeder accepteert me, iets waar ik ontzettend blij mee ben.

"Dankje." Murmel ik tegen haar schouders aan.

-(^*^)- (-^*^)- A/N -(^*^-) -(^*^)-

Whoep! Hopelijk vonden jullie het hoofdstuk leuk pizzaaatjes! Laat me het weten :D 

fijn weekend kusjes van Aiden whoa.