Steven pov

Samen met Emiel lopen we over de tweede etage van het MCH ziekenhuis. Ik bedank Emiel heilig voor het ophalen en me de weg wijzen door het ziekenhuis, want alleen had ik het niet kunnen vinden.

Aiden had me gisteravond, nadat ik hem thuis had afgezet, gevraagd of ik zin had om vandaag langs te komen. Hij vertelde me dat hij een chemokuur zou krijgen en hij wel een aantal dagen in het ziekenhuis zou blijven liggen. Eerst vond ik de vraag raar, ik was na de gezellige avond helemaal vergeten dat Aiden uberhaupt ziek was. Maar nadat die vraag eruit zag, zag ik meteen hoe moe hij er wel niet uitzag. Ik heb hem netjes afgeleverd maar Aiden had er natuurlijk weer een hele speciale rit van gemaakt door de achterbank te gebruiken als een soort van circusact..

Zo moe was hij dus niet.

"Hier is het." Emiel wijst naar de deur en maakt hem daarna open. Hij gebaart naar me om naar binnen te gaan, wat ik dan ook doe.

Meteen richten mijn ogen zich op het bed. Ik zie aan de dekens dat Aiden eronder ligt, alleen is zijn hoofd bedekt door een opengeslagen boek.

"Charmant." Ik schud mijn hoofd en loop naar Aiden toe. Achter me hoor ik Emiel de deur sluiten.

Ik loop richting het bed. Kriebels versprijden door mijn lichaam wanneer ik hem om zie draaien. Zijn ogen zijn gesloten, wat me weer doet denken aan gisteravond wanneer ik hem zoende, op dat moment waren zijn ogen ook gesloten. Het voelde heel fijn. Ik dacht dat die dingen alleen in films of boeken gebeurde; iemand zoenen en voelen alsof je letterlijk in de hemel bent, maar ik denk dat ze het niet overdreven hebben.

Ik voel mijn wangen gloeien als ik eraan terug denk.

"Hij slaapt." Ik schrik me letterlijk dood van de stem die van links komt. Daar staat een blonde vrouw met blauwe ogen. Aiden lijkt veel op haar dus ik gok dat het zijn moeder is.

Dan stapt ze naar me toe en geeft ze me een hand. "Wat fijn dat je langskomt ik ben Amy, Aidens moeder." Stelt ze zich netjes voor.

Ik begin me af te vragen of dit Aiden zijn moeder is. Ze komt namelijk aardig normaal over..

"Steven." Zeg ik terwijl ik naar haar knik.

Emiel heeft zich ondertussen naar voren geschuiftelt en haalt het boek van Aiden zijn gezicht. 'the fault in our stars?' De jongen fronst even zijn wenkbrauwen en schudt zijn hoofd. "Aiden leest de laatste tijd wel meer van dit soort boeken over kanker, he?" De bezorgdheid is van zijn gezicht af te lezen.

Amy loopt naar Emiel toe en neemt het boek van hem over. "Ja," haar vingers stelen de kaft van het boek. Het voelt alsof ze niet weet wat ze erop moet zeggen. Ik weet het trouwens ook niet; het feit dat Aiden boeken leest brengt me in de war.

"Hij is de laatste tijd zoveel gefocust op die boeken." Begint Amy dan voorzichtig. "Ik hoop niet dat hij er teveel in gaat geloven. Je weet wel." Ze legt het boek opzij en gaat bij haar zoon op bed zitten. "Dat gedoe dat alles mogelijk is of die dingen." Haar ogen vertellen boekdelen.

"Je bent bang dat Aiden dingen gaat vragen van jullie, wat je niet kunt waarmaken."

Ik denk dat ik een gevoelige snaar heb geraakt, want Amy haar ogen vullen zich met tranen. De prachtige blauwe gloed is veranderd in rode, kwetsbare ogen. Ze knikt als antwoord en pakt snel een zakdoekje wat op een witten kastje naast het bed staat.

Emiel heeft zich op Aiden gericht. De deken ligt meer omhoog en de muts is minder afgezakt dan een paar seconden geleden. Als Emiel bezig is het kussen goed te leggen, kan ik niks anders doen dan glimlachen.

Emiel wordt genadigloos afgemaakt door die kleine kale en alsnog is hij een goede vriend.

"Yo people!" Een man met donker haar komt de kamer in gereden. Zijn bruine ogen kijken speels de kamer rond en hij zit in een rolstoel.

"Danny!" Amy schiet overeind en haast zich naar de man toe. "Kom uit die rolstoel!" Haar stem klinkt scherp.

En ik maar denken dat Aiden zijn manieren van een vreemde had.

De man staat lachend op en richt zijn ogen dan op het bed. "T zat wel heel comfortabel." Legt hij uit terwijl hij de blondharige vrouw in de rolstoel duwt. "Relex. Zennn." Hij zwaait met zijn handen.

Ondertussen klinkt er gewapper vanaf het bed. Ik draai me om en zie Aiden met een boek zwaaien. "Relex mam.. Ik imiteer wel als palmboom voor je." Aiden gooit zijn handen in de lucht en ademt diep in en uit. "Palm... boom." Mompelt hij.

De man gaat op de grond liggen, naast Aidens bed. Hij rolt zich in elkaar en maakt een zoemgeluid. "Ik ben de gevallen kokosnoot."

Even kijk ik vragend Emiels kant op.

Is dit nog wel gezond?!

Voor ik me kan afvragen of dit een gekkenhuis moet voorstellen, komt Amy in actie. Ze springt van de rolstoel af en haar gezicht is knalrood. "Allebij ophouden!" Schreeuwt ze. Dan trekt ze de man van de grond. "Kijk wat je doet, nu maak je hem weer helemaal gek!" Sist ze.

"Dat is wat pubers doen?" Verdedigd de man zichzelf.

Ik heb nog nooit een puber voor palmboom zien spelen..

"Klaar." Amy schudt haar hoofd en duwt dan haar zoon liggend. "Heb je gedronken of zo?" Ze richt haar ogen op de man waarvan ik nog steeds niet weet wie het is.

Oke.. Ik heb een lichtelijke vermoede dat het Aidens vader is.

De man zwaait even met zijn hand. "Gisteravond. Ik ga straks naar huis, dan komt de kater." Hij knipoogt naar de vrouw.

"Pap? Heb je mijn kleren meegenomen."

"Kleren.." De man denkt diep na en komt bij Aiden op bed zitten. "Luister." Hij slaat een arm om zijn zoon heen. "Er komt een moment dat alle mensen een dag ouder worden en dingen vergeten."

"Er komt een moment dat ik doodga. Ik wil niet door jou naakt mijn graf in. Ouwe." Antwoordt Aiden simpel.

"Aiden!" Amy komt er ook weer bij schreeuwen.

"Wat?! Ik kan toch moeilijk in mijn 'tata' daar gaan liggen als One Direction gaat optreden?" Aiden heft zijn handen op.

Ondertussen hebben ik en Emiel ons teruggetrokken in een hoekje en kijken stil toe.

Op een veilige afstand.

"Kap over die dingen te praten!" Roept Amy door de kamer heen. "Prima. Dan ga ik lekker naakt de grond in. Leuk!" Boos trekt Aiden zij armen over elkaar. De vader ernaast doet met een boos gezicht ook zijn armen over elkaar.

Deze familie..

Serieus..

"Oke, oke." Emiel heeft er kennelijk ook genoeg van. "Steven en ik halen wel wat kleren op."

"Ik wil mee!" Aiden heft zijn handen in de lucht alsof hij klaar is om weg te vliegen.

"Liggen blijven snotaap." Snauw ik naar hem.

"Maar.. Steven..?" Aiden trekt een pruillip terwijl de rest me aanstaart.

"Nee."

"Als ik no-"

"Ik sla je door die ruit heen als je doorgaat." Ik zet een stap naar hem toe en wijs naar het raam. Aiden fronst naar me maar trekt dan een gezicht. "Je gaat slapen. Dat is wat je doet." Ik loop naar hem toe, druk hem in zijn kussens en trek de dekens over zijn gezicht heen.

"Ik voel de liefde." Hoor ik Aiden mompelen.

Ik recht mijn rug en geef Danny die me met open mond aankijkt, een hand. Ik stel me kort voor en loop dan zonder iets te zeggen het kamertje uit, gevolgd door Emiel.

"Lekker geregeld." Zegt Emiel droog terwijl we in de lift stappen.

"Die hele familie werkt op mijn zenuwen." Ik druk op het knopje van de begaande grond en kijk hem dan eventjes aan. "Zolang Aiden luisterd vallen er geen gewonden."

Aiden is bij deze gewaarschuwd.

Emiel geeft me een grijns en richt zijn ogen op de liftdeuren die sluiten. "Aiden vind je daarom geweldig." Zijn groene ogen richten zich dan op mij. "Er is niemand die hem afsnauwt. Op jou na."

"Geweldig. Dus Aiden heeft een fetish voor afgesnauwd worden." Ik draai mijn ogen. Aiden is echt speciaal.

Speciaal gestoord.

"Nee." De liftdeuren gaan weer open en we lopen richting de uitgang. Emiel duwt zijn handen in zijn broekzakken, kennelijk zoekend naar de sleutels. "Aiden haat medelijde. Je bent de eerste die hem tegenspreekt." Hij loopt naar zijn zwarte auto toe en opent de deuren.

We stappen in en rijden de parkeerplaats af. Het blijft even kort stil.

Waarom zou je medelijde moeten hebben met Aiden. Dat kind is zo gek als een deur. Ik heb meer mijdelijde met Emiel dan voor die kleine ADHD'er.

"En zijn ouders?" Ik kijk naar Emiel.

"Gescheiden sinds zijn twaalfde. Zijn moeder is redelijk streng en snel bezorgt." Emiel schudt zijn hoofd. "Zijn pa is dronken geloof ik."

"Dronken?"

"Het is een hele nette vent. Maar na elke vrijdagavond heeft 'ie mannenavond als Aiden niet bij hem slaapt. Dan is hij vaak aangeschoten. Vandaar dat hij zo deed." Verklaart hij.

Ik knik en laat mijn ogen naar buiten glijden. "Aiden kan zich anders gedragen dan normaal." Hoor ik Emiel zeggen. "Door alle medicijnen en kuren."

Ik richt mijn ogen op de iets kleinere jongen. "Wat doet hij dan. Het is niet bepaald dat Aiden zich normaal gedraagd."

"Je hebt gelijk." Een grijns verschijnt op Emiels gezicht. "Aiden kan soms plotseling heel kwaad worden of gewoon down." De grijns verdwijnt meteen. "Hij moet er meestal een week blijven, dan kan hij niks. Ik ben s' avonds ook niet meer welkom."

Ik trek een wenkbrauw op. Ik weet niet of ik meer verbaast ben over het feit dat Emiel niet welkom is of dat Aiden zich zo gedraagd.

"Waarom niet?" We rijden de oprit op van het huis van Danny, die ik herken aan de brievenbus waar Aiden zijn hand in vast zat.

Emiel grijnst en stapt uit. "Te lang verhaal. Hoor je wel eens."

Ik knik en besluit het hierbij te laten. Teveel informatie maakt mijn humeur er ook niet beter op.

We lopen de tuinpad op van het huis. Emiel komt hier kennelijk dagelijks want zelf hij heeft een sleutel.

Ik daarin tegen heb nog geeneens de huissleutel van mijn eigen huis..

We lopen naar binnen. Ik sluit de deur en volg Emiel op de voet de woonkamer in. Emiel loopt naar een schuifdeur en ik grijns. "Slaapt Aiden beneden?" Ik kon het me nog herinneren van de vorige keer maar nu ik de trap opnieuw zie staan ben ik toch benieuwd waarom hij hier slaapt. Emiel knikt en trekt de deur opzij. "Aiden heeft wel minstends zeventien keer onder die trap gelegen. Amy kreeg er haast een hartklachten van als Aiden hier sliep en Danny was het zat aan het worden." Emiel draait zijn ogen en we lopen Aidens kamer binnen.

Mijn ogen glijden de kamer door en meteen vallen ze op een papierig object.

"..verdomme." Sis ik. Mijn ogen trekken tot spleetjes en naast me hoor ik Emiel in de lach schieten.

Mijn bloed is letterlijk aan het koken wanneer mijn ogen de pooster bekijken die op de muur zit. Ik haal diep adem en duw mijn tanden in mijn onderlip.

Ik weet niet waar dat rotjoch het lef vandaan haalt maar ik hang hier lettelijk op de muur.

Op de muur hangt een poster in een megaformaat met mijn kop erop.

En om het nog erger te maken ben ik aan het slapen.

Met een duim in mijn mond.

Emiel heeft zich ondertussen lachend op de grond laten zakken bij het aanzicht dat ik daar hang.

Aiden gaat zo dood.

Ik stap op de pooster af en grits hem woedend van de muur. "Dat kleine rotjoch." Snauw ik terwijl ik de poster vervrommel. Dat was het gedoe dus met die mobiel. Het propje gooi ik op de grond en ik heb zin om iemand te slaan met een schep.

Maar omdat Emiel mij weer thuis zou afzetten heeft het nu nog geen zin om die te vermoorden.

"Hij gaat dood." Mompel ik naar Emiel, die zich eindelijk weer rechtop heeft gekregen. Emiel schudt lachend zijn hoofd en loopt naar me toe. "Wat een sukkel." Zijn grijns is groot. Kennelikk trots dat zijn beste vriend nu mij in de zijk heeft genomen.

"Laat die kleren maar zitten." Brom ik, totaal niet blij met die actie van Aiden. "We zetten deze kamer in de fik en gaan mooi naar huis."

"Klinkt als een plan." Emiel draait even zijn ogen naar me. "Je bent net zo erg als Aiden."

"Herhaal dat nog een keer en ik smijt jou inclusief Aiden van dat ziekenhuis gebouw af." Amen.

Emiel grijnst en pakt wat kleding uit de kast. "Ik voel een driehoeksverhouding. Aiden die mij afzijkt. Jij die Aiden afzijkt." Hoor ik hem zeggen.

Correctie. Ik zijk iedereen af.

Ik schud mijn hoofd en pak een tas, zodat de kleren daar in kunnen. "Ik pak hem wel terug." Laat ik Emiel weten. "Doe dat ook maar namens mij." Zegt Emiel terug.

Ik knik en bekijk de kamer nog een keer voor we het huis verlaten en naar het ziekenhuis rijden.

De tas met kleren verdwijnt op de achterbank en de auto is gevuld met muziek. Mijn ogen zijn gefixeerd op Emiel, die er aardig zenuwachtig van wordt. "Wat?" Vraagt hij dan ook na een tijd.

"Waarom ben jij vrienden met Aiden." Ik frons even.

"Wat bedoel je daar mee." Hij geeft me een blik.

Ik lach eventjes bitter en recht mijn rug. "Je zei het zelf. Aiden zijkt je af. Je lost zelfs zijn zooi op."

Emiel grijnst even. "Dat was eenmalig." Dan richt hij zijn ogen op de weg. "Vroeger was het andersom."

"Vertel. Ik luister."

"Op de basisschool heb ik Aiden gepest."

Wauw..

Wie zag dat nog meer niet aankomen?

"Aiden was altijd kleiner dan de rest en was heel stil." Verklaart Emiel simpel.

Dit choqueerd me al helemaal. Emiel de badboy en Aiden.. Stil?!

"En op een dag beukte ik hem omver," begint Emiel. Ik krijg zelfs de neiging om hem een mep te verkopen. Niemand mag met z'n poten aan Aiden zitten!

"Waarna hij vroeg of ik bij hem thuis wilde spelen." Gaat Emiel verder. "Ik was zo verrast dat ik maar had afgesproken bij zijn huis. Die middag was ik nogal zenuwachtig voor zijn ouders, omdat ik Aiden vaak had uitgescholden. Nou, ik had het geweten hoor toen ik daar kwam."

"Ze spraken je erop aan of niet?" Ik trek mezelf terug in de bijrijdersstoel.

"Nee. Ze waren erg aardig. Aiden daarin tegen leek wel een monster op dat moment. We gingen naar zijn kamer en hij trok een heel matras mee naar de trap. Daar gingen we wel duizend keer vanaf en hadden we spullen gemold. Al snel kwam ik erachter hoe goed ik het wel niet met hem kon vinden. Aidem nam op dat moment de leiding en bedacht de raarste dingen. Daarna vroeg hij me erna waarom ik hem altijd uitschold." Emiel haalt zijn schouders op. "Toen vertelde ik dat ik jaloers was omdat hij zo goed kon leren. Dat was ook wel zo. Maar Aiden was een makkelijke prooi, nooit echt iemand inlichten. Hij las altijd en dat was enkel groep drie."

Ik grijns even. Dit had ik allemaal nooit achter Aiden gezocht.

"Na die dag waren de rollen omgedraaid. Ik werd op dat moment op school uitgescholden voor 'domme koe' door Aiden." Ik schiet in de lach en schud mijn hoofd. "Maar daarna gingen we weer bij zijn huis spelen. Dat is altijd zo gebleven. Naar school, elkaar belachelijk maken maar uiteindelijk wel mee met elkaar naar huis."

"Geweldig. Nu is Aiden degene die je verrot uitscheld." Ik geef Emiel een grijns, die even knikt
. "Zoals ik zei. De rollen zijn omgedraaid."

Ik knik naar hem en denk aan Aiden. Ik kan niet wachten om weer bij hem te zijn vooral omdat hij zo onvoorspelbaar is. Negen van de tien keer slaat het nergens op, maar ik denk dat ik daar wel aan kan wennen.

Het liefst kruip ik straks zo bij hem in bed, om hem een knuffel te geven. Een chemokuur lijkt me niet bepaald iets waar je makkelijk doorheen komt.

We komen bij het ziekenhuis aan en stappen uit. Als we het gebouw inlopen trek ik en gezicht. "Het stinkt.' Brom ik wanneer het geur in mijn neusgaten kruipt.

Emiel knikt en draait zich naar me om. "Heb je Aiden gisteren op z'n bek gepakt?"

"Wat.." Ik trek langzaam een wenkbrauw op.

Hij duwt zijn mobiel in mijn handen. Hij staat op een watsapbericht waar 'Amy' boven staat.

"Uh, je praat met de moeder van Aiden?" Ik brom en draai mijn ogen.

Emiel is vreemd.

"Lees nou maar."

Mijn ogen glijden over de regels heen.

Amy: 'Ik ben minder groen dan ik al was :o :o :o Laten we daarop drinken! Xxx je enigste vriend.'

Emiel: 'Aiden ga slapen het is half drie.'

Ik weet niet waar dit gesprek heen gaat, dus ik lees het ook maar niet. Ik duw zijn mobiel terug en stap de lift in.

"Dus," Emiel stapt in. Hij grijnst me tegemoet en opent zijn mond. "Hebben jullie gezoend?"

Waarom heb ik de neiging om hem tussen de liftdeuren te duwen?

"Ja." Ik geef hem een emotioloos gezicht terwijl van binnen alles loopt te branden.

Verdorie. Aiden verpest de bende zelfs als hij er niet bij is.

Emiel grijnst alleen en hij geeft me een mep op mijn schouder. "Het wordt aardig serieus he." Dan verdwijnt zijn grijns. "Laat hem niet meer huilend thuis komen."

"Vooruit." Ik draai mijn ogen en loop met hem mee.

Als we de gang inlopen krijg ik een raar gevoel in mijn buik. Voor de deur van Aiden hangt een rode kaart. "Wat betekent dat?" Ik richt mijn ogen naar Emiel die zojuist tien tinten witter is geworden.

"We mogen niet naar binnen.." Emiel zijn stem sterft weg. Zijn houding en witte gezicht verteld al genoeg.

Er is iets mis.

"Waar zijn die ouders van hem." Ik draai een rondje om mijn eigen as om te kijken of ik iemand zie. Ik voel me gespannen en opgejaagd tegelijkertijd. Er is wat mis met Aiden en ik wil weten wat.

Sterker nog. Ik wil weten of het goed komt met hem en nu meteen.

"Kom," Emiel wenkt me en draait zich om. Hij sjokt de lange hal in. Ik loop hem maar achterna.

'In de wachtkamer weten ze vast meer." Emiel probeert rustig te klinken maar zijn stem verraad alles. Hij is opgejaagd, net als ik ben.

Wanneer we de wachtkamer binnenkomen schrik ik me kapot.

In de te kleine kamer staat Aidens moeder.

Met haar handen onder het bloed..