A/N: Heel erg bedankt iedereen van het lezen van dit boek. De 20K is bereikt! ^-^ (Ik had nooit gedacht dat dat ooit zou gebeuren,, Say what? :O !! )
Daarom een extra hoofdstukje speciaal voor jullie. Whoe hoe!

"Ik heb besloten dat we vandaag gezellig wat gaan doen." Mijn moeder komt voor de bank staan en kijkt naar mij en mijn vader. Ze glimlacht breed wat me bijna angstig maakt.

Straks gaat ze me op de brandstapel gooien met die heksenlach van der.

"Met zijn allen?" Vraagt mijn vader, die naast me zit op de bank.

"Ach, dat we gescheiden zijn betekent niet dat we iets leuks met elkaar kunnen doen voor Aiden." Mijn moeder kijkt me even aan en glimlacht opnieuw.

Ik voel me vereerd. Nu gaan ze me samen op de brandstapel gooien.

Zeker na gisteravond.

Toen mijn vader me meenam naar huis was het heel stil in de auto. Echter werd het bij mijn moeders huis een kabaal. Mam was zo kwaad over het feit dat ik weg was gelopen dat ze meteen begon te schreeuwen. Nadat ze de hele aardbol plus mars bij elkaar had geschreeuwt zette ze haar handen in haar zij. Op dat moment ging ik fantaseren hoe mijn kist eruit zal zien want ik zou het gesprek zeker niet overleven. "Waarom liep je weg?" Vroeg ze me. Ze leek heel kalm dus ik besloot te antwoorden dat ik me alleen voelde en er niemand was. Mijn moeder knuffelde me al snel erna en legte me uit dat ze er wel was maar eten aan het halen was. Emiel had les en pa had ik ontlopen bij mijn weg naar buiten.

Dat verklaarde wel een beetje mijn leven op dat moment.

"Je mag Steven ook best meevragend." Stelt mijn moeder plotseling voor. "Kunnen we hem ook beter leren kennen, toch Danny?" Ze port mijn vader die voor de sier knikt. "Ja!" Roept hij snel.

Te snel

Ik weet heus wel dat hij een crush heeft op Steven.

"Prima, ik zal hem wel vragen." Langzaam duw ik mezelf overeind wat me al moe maakt. Mijn ademhaling loopt op en een benauwd gevoel achtervolgd zich. "Aiden ga zitten." Mijn moeder duwt me terug in de bank en kijkt me bezorgd aan. "Wordt het niet tijd voor een rolstoel? Zo kun je toch echt niet lopen en-" "NEE!" Onderbreek ik haar meteen. Mijn ademhaling piept verder. "Geen rolstoel." Hijg ik.

"Ik ga dat apparaat ophalen." Klinkt mijn vaders stem. Ik weet dat hij het geschreeuw van ons probeert te ondermijnen door van onderwerp te switchen. Mijn vader staat op. "Welk apparaat?" Vraagt mijn moeder hem. "Dat ademhaalapparaatding. Ben ik vergeten mee te nemen bij de garage weg. Dit kan toch niet langer zo." Mijn vader wijst mijn kant op.

Ademhaalapparaatding. Dus zo heten die neustamponsapparaten.

Mijn ouders vertrekken naar de voordeur en hun stemmen dempen zich. Ik draai me hoofd opzij en zie mijn moeder haar roze mobieltje liggen. Ik raap hem op en begin dan Steven zijn nummer in te tikken die ik heb onthouden toen ik zaterdagavond stiekem zijn mobieltje had geleend. Ik heb er speciaal voor Steven mooie foto's op gemaakt. Bijvoorbeeld foto's van mijn voet en rechterhand. Dat heb ik, zodat Steven het niet meer hoeft te doen, als profielfoto gedaan op Stevens Facebook. Binnen nu en een paar dagen zal Stevens profielfoto wereldnieuws zijn.

Het roze mobieltje hou ik tegen mijn oor aan terwijl ik uit mijn ooghoeken mijn moeder na de keuken zie wandelen. Ik voel me best wel modieus met dit mobieltje.

"Hoi." Klinkt het monotoom aan de andere kant van de lijn. "He, Steven." Ik laat mezelf achterover vallen in de kussens van de bank.

"He, ik kom je zo ophalen." Bromt hij. "Heb even geduld, ja?"

"Ophalen?" Wow.. Is Steven helderziend?

Dereck Ogilvie is mijn vriend.

"Ik neem je mee op date. Weet je nog?"

Oh shit. Mijn eerste geplande date vliegt vandaag naar de maan want ik moet met mijn ouders op stap. Dit is echt heel zielig..

"Owh. Oh!" Roep ik door het kleine mobieltje. "Nou! Bliebliebl. Grrjenj. IK KAN JE NIET VERSTAAN. Grrrrhmpff!" Mijn orginele improvisatie red me uit deze situatue. Ik begin tegen het mobieltje aan te blazen. "Ik rij door een tunnel!" Roep ik.

"Idioot." Hoor ik Steven nog net zeggen voor ik ophang.

Dat verliep stubiel. Volgensmij trapte hij er ook echt in. Nu heb ik nog even tijd om na te denken. Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen?!

Mijn gezicht vertrekt en ik voel me heel ellendig. Wie neemt nou zijn ouders mee op date? Oh.. Ik hoop niet dat Steven me mee wilt nemen naar een stipclub want dat gaat aardig awkward worden.

Stel je eens voor. Staat er een wijf voor me te strippen, moet ik haar vertellen dat ik homo ben. Vervolgens gaan ze me erom aanbidden. Een beetje zielig voor me oude vader die geen aandacht krijgt.

De bel gaat en ik zie mijn moeder naar de deur toe lopen op haar hakken. Ze verdwijnt de hal op en ik hoor de deur open gaan, gevolgd door een lage stem.

Al snel verschijnt Steven in de woonkamer en ik bezwijk weer aan een hartaanval. Hij ziet er goddelijk uit in zijn jeans, wit shirt en jacket. "Zullen we maar gaan?"

"Nee nog niet." Mijn moeder komt erbij staan. Ze is een hlave kop kleiner dan Steven, die haar een met een raar gezicht aankijkt. "Danny is er nog niet en ik moet nog even mijn haar kammen." Ik zie dat Steven het goed oppikt. Een wenkbrauw schiet bijna tegen het dak aan, gevolgd door een vragende blik maar er zijn geen gewonden gevallen. Bravo. "Uwhm. Oke."

"Steven heeft al uitgezocht waar we heen gaan." Ik klap enthousiast in mijn handen voor de grafstemming. "Dus dat scheelt alweer plannen."

"Oh, spanmend." Mijn moeder glimlacht naar ons. "Ik zal me klaar maken." Dan verdwijnt ze naar de hal, op weg naar boven.

"Oke, Aiden. Wat was dat?"

"Niks." Ik wuif het weg en geef mezelf de tijd om hierover na te denken. Dit is toch een situatie die alle tieners meemaken dus er is vast wel ergens een oplossing. Steven knikt en komt naast me zitten. Hij duwt kort zijn lippen op mijn wang en ik voel zijn arm om mijn zij glijden. "Ben je moe?"

"Beetje. Maar dat komt door de behandeling." Ik wuif het weg en draai me om naar Steven. "Ik ben gelukkig niet verkouden. Anders had ik alvast een grafsteen kunnen uitzoeken."

"Kap daarmee. En het is je eigen domme fout als je het wel was." Hij geeft me een blik en schudt dan zijn hoofd. "Echt hoor, Aiden. Je was dom bezig."

Ik draai met mijn ogen om zijn prachtige ogen en zie mijn vader de woonkamer binnen komen. Hij wandelt naar me toe en knikt Steven gedag. Dan set hij het apparaat aan en helpt me met de buisjes in mijn neus te krijgen. En man, wat een ellende.

Het kriebelt vervelend waardoor ik wegdeins. Uiteindelijk zit er een deel in en dan moet het nog dieper.. ik kan je vertellen dat mijn ogen traanden bij dat nare gevoel.

"Zo." Mijn vader geeft me een goedkeurende blik en buigt zich naar het apparaat om het aan te doen. Al snel erna voel ik me minder uitgeput en blijkt ademhalen niet meer zo moeilijk te zijn. Geweldig!

"Laten we gaan." Ik spring overeind en sleur Steven mee naar de voordeur. Al snel komt mijn moeder de trap af en grijpt pap naar zijn jas. Oh, hemels, het gaat ook nog echt gebeuren en Steven weet nog geeneens dat dit een dubbeldate wordt.

Wens me sterkte.

We lopen naar de auto toe en Steven geeft me even een vragende blik. "Gaan ze foto's maken of zo?" Probeert hij het te verklaren. Ik kijk hem schaapachtig aan en besluit niet te antwoorden voor het allemaal nog zieliger wordt. "Nou, doeg." Mijn vriend zwaait beleeft naar mijn ouders wat het allemaal nog ongemakkelijker maakt.

Mijn ouders kijken een beetje vreemd toe dus ik besluit ook naar ze te zwaaien.

Dan beginnen ze terug te zwaaien.

"Oke.." bromt Steven. Hij knikt naar me en ik stap in bij de passagierskant met mijn handbareluchttampons. Het voelt net als een handtasje. Ik ben zou fabulous.

Steven stapt aan de andere kant in. Hij glimlacht naar me maar dat zeldzame aanzicht vertrekt al snel als mijn ouders achterin instappen.

"Mooie auto." Hoor ik pap bewonderend zeggen.

Maar dat maakt het er niet beter op..

"Laten we maar gaan." Stel ik voor. Steven blijft me vreemde blikken zenden dus ik besluit naar buiten te kijken. De boodschap was duidelijk, toch? Gaan met die banaan!

De motor start en we rijden de straat uit. Ik voel een hand op mijn been en ik draai me om naar Steven. "Ik heb besloten dat onze date een dubbeldate wordt." Red ik mezelf uit de situatie.

"Met je gescheiden ouders?"

"Ja.. pff, weet ik veel. Je neemt ze maar gewoon lekker mee op onze date." Ik wapper met mijn handen naar Steven en draai mij even om. Dit heb ik echt zo goed gefixt. Steven schraapt zijn keel en me een korte blik. Ik besluit er niet op te reageren. Soms moet je probleemkinderen even geen aandacht geven.

"Waar gaan we heen?" Mijn moeders stem klinkt opgewerkt.

Ik draai me naar Steven maar die houd zijn ogen op de weg. Even por ik tegen zijn schouders aan maar ik krijg geen antwoord. Dan draai ik mijn hoofd een kwartslag en mijn ouders kijken vragend toe.

Langzaam zak ik terug in de bijrijders stoel en het wordt er niet echt gemakkelijker op.

"Dus..." ik schraap mijn keel. "Ze hebben water gevonden op mars."

Het blijft stil dus ik denk dat ik iets bedenkelijks heb verteld.

"We zijn er.. Jullie mogen kiezen wat het wordt." Laat Steven albrommend weten.

Ik kijk meteen naar buiten en zie voor me een wit gebouw met grote letters 'aquarium' opstaan. De letters zijn blauw met wit en ze geven licht. Alleen de letter r is weg gevallen waardoor het wel een hele speciale naam krijgt.

"Oh! We gaan uiteten. Wat enig." Mijn moeder klapt opgewonden in haar handen en ik trek een bedenkelijk gezicht. Ik wist niet dat je tegenwoordig de vissen mag bakken in de aquariums.

"Top!" Ik duw mezelf de auto uit en neem mijn tas mee met het apparaat. Ik zwaai hem op mijn rug en wandel naar de grote draaideur van het gebouw. Laten we maar gaan vissen!

"Aiden?" Ik draai me om naar mijn bloedverbanden en vriend. "Kom nou." Ik wenk ze en duw dan mijn lichaam tegen de deur aan waardoor hij vooruit schiet. Een vrouw op hoge hakken kijkt me argwanend aan wanneer de deur tegen haar achtereet knalt. Gelukkig neemt de botox in haar achterwerk de klap goed op.

Wanneer ik binnen sta huppel ik naar de kassa toe. We gaan vissen braden!

"Hallo!" Ik hef mijn hand op naar de vrouw achter de kassa. Ze kijkt me aan en geeft een vriendelijke glimlach. "Goedemiddag, kan ik je helpen?"

"Een visnet graag."

Haar glimlach vertrekt en haar wenkbrauwen fronsen zich. "Pardon?"

"Een visnet." Zeg ik beleeft. Ze knikt kort en recht haar blik dan op de personen achter zich. "Hoort hij bij u?"

"Ja." Hoor ik mijn vaders stem. Ik draai me om en kijk toe hoe hij zijn portomonee tevoorschijn haalt. Ik klap in mijn handen. Pap betaalt onze date. Vervolgens pak ik Steven zijn hand beet en trek ik hem mee naar de ingang. "We gaan vissen eten." Roep ik naar de bevolking die zich binnen bevind. Ze geven me een rare blik maar ik negeer ze. Ik heb honger.

"Ga jij maar vissen eten." Steven klinkt geamuseerd en ik bekijk de ruimte. "Jaja." Ik wuif naar hem en probeer de beste vis uit te zoeken voor mijn maag.

Pfoe, wat zal die vis vereerd zijn.

Ik draai een rondje om mijn as en zie Steven gefasineerd om zich heen kijken. Zijn ogen staan gericht op een grote glazen wand waarin vele verschillende vissen in zwemmen. "Welke zal ik nemen?"

Even rust hij zijn ogen op me en een grijns trekt even over zijn gezicht heen. "Wat bedoel je?"

"Je hebt gelijk. Deze zijn lelijk.' Ik draai me naar de vissen en steek een tong naar ze uit. Niet Aiden waardig. Vervolgens draai ik me om en sleur ik Steven mee naar de volgende afdeling. Daar is een groot glazen bak met allemaal mensen erom heen. Ze lachen en wijzen naar het water.

"Daar is mijn eten." Fluister ik naar Steven om het spannend te houden. Steven draait zijn ogen naar me en we lopen naar de bak toe. Ik duw de mensen aan de kant en roep dat ik hete koffie heb zodat er er door heen kan.

Als ik eindelijk vooraan sta, trek ik mezelf een beetje iver de rand heen. Daar zie ik de meest lelijke vissen zwemmen die ik ooit heb gezien.

"Wat is dit?" Ik frons mijn wenkbrauwen, die ik overigens niet heb, en bekijk de vissen. Het zijn platgedrukte vissen met rare ogen. Ze zijn breed en lang en zwemme rondjes in de bank. "Ze zijn zo lelijk, dit maakt me echt homo."

"Dat slaat nergens op." Onderbreekt Steven me. Hij slaat een arm om me heen en trekt me terug op de grond. "Kom, je kunt ze aanraken." Hij pakt me beet bij mijn pols en leidt mijn hand naar het water toe. Met grote ogen kijk ik toe hoe mijn hand naar de vis toe vliegt.

Wanneer ik in aanraking kom met de vis, voel ik zijn lelijkheid door me heen stromen. Ik trek gillend mijn hand terug, wat een paar mensen doet opkijken. Snel veeg ik mijn hand af aan een roodharige vrouw die naast me staat. Ze kijkt me geschrokken aan en ik voel haar pijn; ik schrok ook van de lelijke vissen.

"Ze zijn zo lelijk." Zucht ik naar Steven.

Steven draait zijn ogen naar me en ik merk dat ik nog niet sterk genoeg over kom. Ik pak de hand van de vrouw met rood haar naast me beet en schraap mijn stem. Even draai ik me naar haar toe en ik knik naar Ginger. Ik besluit haar zo te noemen want om de een of andere reden staat het haar."Samen staan we sterk," begin ik te zingen. Ik gooi mijn arm in de lucht en laat onze vaste handen zien. "Een is sterker dan tweeee!" Meteen gooi ik nog een hand in de lucht en doe ik een soort van wave met Ginger naast me.
"Sterker dan.." Dan komt de grote uithaal. "Tweeeeeeeee!"

Het glas achter me knap en meteen wordt de hele ruimte overspoelt door de lelijke vissen.

Alle mensen vliegen achterover en enkele onder ons worden een meter meegesleurd door het water. Ik hoor kinderen huilen op de achtergrond. Gelukkig heb ik de hand van de vrouw nog beet dus we staan nog sterk.

"Aiden." Steven loopt door het water heen wat nu tot zijn enkels staat. Hij trekt me van de grond af en geeft me een geamuseerde glimlach. Hij vond mijn optreden vast goed en wilt me nu opgeven voor een talentenprogramma.

"Dankzij jou gekrijs knapte het glas uit elkaar. Ik wist niet dat je zoveel in je had."

Beledigd kijk ik mijn vriend aan. "Hoezo gekrijs?! Hoorde je die zuivere klank niet. Ik deed het perfect." Snel bekijk ik mijn rugzak die gelukkig nog droog is. Dan draai ik me om en ik stamp boos door de ruimte heen naar de uitgang.

Natuurlijk stamp ik weer op zo'n lelijk vis dus kan ik mijn schoenen ook weer weg gooien.

Mijn schoenen soppen als ik door een lange gang loop. Het is een doorgang van glas met allemaal vissen die in water zwemmen. Zeer belovend allemaal, maar ik word hier nog altijd vals beschuldigd van gekrijs. Met een boos gezicht kijk ik naar de vissen.

"Aiden." Ik voel Stevens arm om mijn schouders glijden. "Doe niet zo kwaad." Hij draait me vervolgens om en trekt zijn wenkbeauw op naar.me. "ja?"

Ik duw mijn lippem stijf op elkaar en bekijk zijn neusgaten. Als ik hem nu recht ga aankijken gaat het me niet lukken. Ik moet sterk blijven. Met of zonder Ginger, ik kan het!

Steven krimt blijkbaar want hij verlaagt zich tot mijn niveau. Zijn groene ogen boren zich in de mijne en ik voel me al verloren. "Aiden," zijn stem klinkt laag. "Stop met boos zijn, oke?" Een grijns verziert zijn gezicht.

Ik blijf hem lang aankijken. Zijn groene ogen blijken een zwak te zijn want ik begrijp niet meer waarom ik kwaad op hem was. "Oke?" Probeert hij weer.

"OKE!" Schreeuw ik.

Steven kijkt me geschrokken aan en draait dan zijn ogen. Dan buigt hij zich naar voren en zijn warme lippen ontmoeten de mijne. Een warm gevoel schiet door mijn lichaam maar dit keer zoen ik hem meteen terug. Het is een korte zoen maar dat was meer dan genoeg. Wanneer ik zijn hand beet pak, schudt hij zich weer los.

"Hand in hand lopen is voor de echt pussy's onder ons." Hij loopt voor me uit richting de uitgang. "Huh.." ik frons even door zijn uitspraak. "Maar we hebben geeneens poesies." Roep ik na hem terwijl ik hem achtervolg. Als we bij de uitgang komen zie ik mijn ouders. "Eindelijk." Roept mijn moeder opgelucht, wat een paar mensen doet opkijken. "Aiden, je broek is nat!" Ze rent op me af en ik maak me klaar voor een judo aanval.

"Ik heb niet in mijn broek geplast hoor." Mompel ik voor ze iets gaat bedenken. Mijn moeder schudt haar hoofd naar me. "Ik heb gehoord dat de bak met roggen uit elkaar is gespat." Ze bekijkt mijn broek en ik denk dat ze jaloers is op mijn prachtige kledingstuk.

"Ja daar waren wij bij." Hoor ik Steven brommen.

"Grappig, je zou bijna denken dat Aiden er iets mee te maken heeft." Pap kijkt me met een vrolijk gezicht aan en schenkt me een knipoog. Ik denk dat ik even aan de helige zemzamzaad moet vragen of hij mijn vader normaal wilt maken.

"Kom." Mijn moeder wenkt ons. "Ik heb een leuk restaurantje gezien om de hoek." Ze loopt door de draaideur heen samen met mijn vader. Even kijk ik naar Steven en dan begint alles op zijn plek te vallen. "Ik wist het wel dat we de vissen niet zelf hoeven te braden." Ik grijp naar Stevens hand en sleur hem mee naar buiten, achter mijn ouders aan.

A/N: Was dat niet even een geweldige date? ^^

Daarnaast kreeg Aiden in het restaurant een kinderijsje met een leuk parapluutje erbij. Dus daar ging de date ook gemeerd. ;)