Met mijn ogen gefixeerd op Steven ga ik terug naar gisteravond.

Eerst mag ik Jason zijn drankvoorraad opdrinken, dan vernieuw ik voor gratis en niks een douche en uiteindelijk begon Steven weer met zijn verschrikkelijke flirtactie. 

Ik wil niet veel zeuren maar ik heb zelden gezien dat mensen iemand inpalmen door ze verwart achter te laten in bed. 

Misschien een nieuwe methode?

Mijn armen sla ik over elkaar heen en ik geef de slapende Steven een boze blik. Já, dit lelijke hoofd verdien je! Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Mijn kaak tintelde en mijn hart had blijkbaar een feestje gevierd in mijn lichaam. Steven, je wordt bedankt!

Als Steven niet op mijn gedachtes in gaat wordt ik een beetje chagrijnig. Wie weet heeft een nog kwader gezicht, ongeveer niveau Steven, invloed op hem. Na een minuut of vijf een boos gezicht te hebben gehad, trek ik het niet meer. "Prima, niet kunnen flirten is één ding. Maar mij negeren?"  Mijn mondhoeken trek ik verder omlaag en ik duw mijn wenkbrauwen omlaag, waardoor ik bijna blind ben. 

Ik denk dat mijn gezicht zo lelijk is dat het me niet zou verbazen als mensen denken dat ik Emiel ben.

Misschien maak ik indruk als mijn mondhoeken op de grond liggen. 

Meteen facepalm ik dan ook de vloer.

"Au.." Kreun ik hardop als ik uiteindelijk met gezicht en al de grond bewonder. Verdorie, rot zwaartekracht!

"Aiden?" Steven zijn stem klinkt nog zwaarder dan iemand die dagelijks rookt. "Waarom lig je op de grond?" 

Nou. Het heeft in ieder geval indruk gemaakt op hem.. 

"Ik.. zocht uh," ik haal mijn gezicht van de vloer en kijk eventjes in de slaperige ogen van Steven, wat me een hartstilstand veroorzaakt. Zijn ogen lijken helder dan ooit door de zonnestralen die zijn pupillen verkleinen. Voorzichtig kruipt ik naar Steven toe, die me met een verafschuwd gezicht aankijkt. Als zijn ogen groter en groter worden, raak ik in paniek. "HOLY CRAP!" Schreeuw ik voor Steven zijn gezicht. "Je ogen groeien!" Mijn handen grijpen naar een kussen en ik begin hem te slaan. "Stop!" Krijs ik uit.

Steven pakt me bij mijn schouders beet en geeft me een van zijn bekende blikken. Je weet wel. Die rare houding waarbij hij een boze kop trekt.

"He! Je kan wel zo raar kijken met je bruine wenkbrauwen en neusharen. Maar dat verklaard die abnormale grote van je ogen niet hoor." Zeg ik verontwaardigd. 

"Als jij met je kop steeds dichter naar me toe komt, wordt alles groter." Dan schuift Steven me aan de kant. Zijn ogen glijden eventjes over mijn lichaam, wat me rillingen geeft. Snel doe ik een koprol voor de afleiding.

Maar natuurlijk moet ik daar weer een show van maken. Mijn geweldige koprol draait uit tot een soort zweefrol in verbrand met het bed wat te klein is. Ik vlieg op de grond af en maak kennis met de houten vloer voor de tweede keer in vijf minuten. 

"Tadaa!" Ik hef mijn armen in de lucht. Wedde dat Steven vindt dat ik moet meedoen aan de olympische spelen.

Steven lijkt zo onder de indruk dat hij zonder emotie mijn kant op kijkt. Snel richt ik mijn aandacht op iets anders. Mijn vingers strelen over de houten vloer en ik richt mijn ogen erop.
"Jij en ik gaan nog vele dingen beleven samen." Fluister ik zachtjes tegen de vloer. 

"Ga aankleden, idioot." Steven kijkt me even aan en draait zich dan om. Hij loopt op zijn gemak naar de kast toe, die hij open trekt. Op dit moment valt mij zijn boxer op. Hij is wit en er staan augurken op met gezichten.

Wat een heftige smaak heeft dat joch ook!

Of heeft zijn oma die voor hem gebreid?

"He, Steven. Wist je dat moment nog toen je uit de kast kwam?" Ik knik en zie het hele drama van Dick en Vera weer voor me. "Ik snap nog steeds niet waarom die vent nou Dick heet. Misschien haatte zijn ouders hem ook wel. Ik bedoel maar.. Straks komt hij in Amerika om de Oprah te ontmoeten. En dan stelt ie zich voor als Mister Dick. Meneer Piemel! En dan?" Ik hef mijn vuist in de lucht. "Vieze racist die Dick joh!" Ontmoedig ik Dick zijn naam. "Waarom heet hij niet lekker Vaginania." 

Steven geeft me een van de raarste blikken die ik ooit gezien heb in mijn leven. Zijn ene wenkbrauw staat omhoog en zijn mond hangt een beetje open. Snel knijp ik mijn ogen dicht.

"Klik!" Roep ik dan. 

"Waar heb je het in hemelsna.. Wat doe je?" Steven zijn houding veranderd. Hij klapt zijn mond dicht en duwt zijn wenkbrauwen weer op normale hoogte. Zo, dat is beter.

"Ik maakte een foto van je met mijn ogen. Voor in mijn hersenen," verklaar ik. Mijn vingers duw ik tegen mijn hoofd aan. Komop hersenen, verwerk die foto!

Mijn ogen knijp ik dicht en ik concentreer me. Mijn gedachtes gaan uit naar fotopapier. "Kom op. Print.. print!"

"Gaat alles goed met je, Aiden? Ik begin me namelijk zorgen te maken over je geestelijke gezondheid." Klinkt Steven met zijn zware stem. "Hé, met mij gaat alles prima hoor." Ik steek twee duimen op en open mijn ogen. "Daarnaast ligt mijn mobiel nog altijd in de vijver te rotten dankzij Emiel." Mijn duimen draai ik omlaag. 

"Wat jij wilt," Steven draait zich om en begint in zijn kast te graaien. Zijn brede schouders verdwijnen bijna in de eikenhouten kast van hem. Ik denk dat ik hem maar moet gaan helpen. Met mijn handen en voeten op de grond, kruip ik op Steven af. Hij mag niet verdrinken en gelukkig ben ik zo aardig om hem te helpen.

Okee. ik wil voelen of die augurken ook als augurken voelen..

Als ik achter Steven sta, sla ik mijn armen om zijn onderbuik en duw ik mijn lichaam tegen hem aan. "Aiden!" Steven zijn stem vult de slaapkamer. Jongens nu komt het: Hij gaat me bedanken en vertellen hoe trots hij op me is dat ik zijn leven heb gered. 'In drie, twee, één...

"Blijf van me reet af!" 

"Jaja, graag gedaan." Ik duw mijn lichaam nog dichter tegen de zijne aan. Ook al zit ik op mijn knieën achter hem, het is zo comfortabel warm! Als ik Steven diep hoor zuchten in irritatie, gooi ik mezelf nog een keer tegen hem aan. En dan gebeurt het.

Steven klapt tegen de kast op, tuimelt achterover en grijpt naar de kast. Wanneer de kast besluit met ons samen om te vallen, besluit ik maar dat ik een prachtig mooi leven heb gehad. Steven zijn lichaam is het eerst wat om me valt, gevolgd door de kast zelf.

Nou, nou. Ik voel me op dit moment best een aangetrokken persoon.

"Ik had het erger gevreesd." Mompel ik. Om ons heen is het donker en het klinkt erg hol. "Erger gevreesd?!" Gromt Steven boven op me. "Die hele fucking kast ligt op ons." 

"Neejoh. We zijn gewoon terug in de kast." Ik klop op zijn schouders. "Maar he. Je weet wat dit betekend." Ik klap in mijn handen wat een beetje moeilijk gaat. "Dat ik weer met je vast zit." Kreunt hij zacht.

"Welkom terug in narnia!" Roep ik met een geweldige zangstem. "Zullen we een teamsong maken?" Stel ik dan meteen voor. Ik bedoel maar; met mijn zangtalenten en gevoel voor looks zouden we het best ver kunnen schoppen. We kunnen zelfs Zayn in onze band nemen en het One-Aiden kunnen noemen.

Dit is zo'n perfect plan dat ik denk dat we ook een manager nodig hebben.

Steven die bovenop me ligt, zucht diep. "Ik heb altijd al gedacht dat jij onderop zou liggen. Maar dit gaat me echt wat te ver." Merkt hij op. Huh? Wist Steven soms dat de kast op ons zou vallen?

Ik strek mijn armen uit en wrijf door Steven zijn bruine haren heen. Ze zijn zo zacht! Even sluit ik mijn ogen en probeer ik voor me te zien hoe ik door Steven zijn haren aan het woelen ben. Het is zo fijn en harig. Bijna krijg ik er knipneigingen van. Wat had ik graag mijn blonde haren willen laten showen aan Steven. Maar jammer genoeg moet de chemo het een en ander verpesten. Mijn blonde haren zal ik waarschijnlijk nooit meer terug zien. Niet dat ik er veel problemen mee heb, maar soms baal ik er wel van. Ik had er tenminste mee kunnen back-flippen waardoor Steven zou flauwvallen

Mijn gedachtes worden gestoord door een diepe zucht. Ik voel Steven zijn lichaam op me ontspannen en zijn adem voel ik op mijn borst. Mijn vingers laat ik door zijn haren strelen terwijl ik mijn benen even optrek. Ik voel Steven zijn lichaam tussen mijn benen in. 

"We moeten hieruit zien te komen," fluister ik naar Steven. "Als Emiel merkt dat ik hem heb verlaten gaat hij naar de politiebureau en me opgeven voor vermist. Want ja. Hij heeft een beetje issues.." Ik knik naar mezelf. "Wedde van niet." Bromt Steven. "Oké als Emiel mij niet voor vermist opgeeft, doet mijn vader het wel. Desnoods Dick of Verapera."

Het blijft even stil.

"Verpera.. Pff.. Die houden we erin." Grinnik ik.

"Wat jij wilt, Aiden." Zegt Steven zonder enige emoties. 

Volgens mij vond hij het echt erg grappig.

"Probeer eens te staan." Fluister ik naar Steven toe. "Misschien stijgt de kast wel de lucht in en kunnen we gaan." 

"Ja. Ik denk het ook, Aiden. Wie weet stijgt hij wel op naar Mars en wordt hij daar gediend als luchtballon."

Meteen sla ik een hand voor mijn mond. "Ga staan dan!" Ik begin wild te schoppen. Ik wil dat ding naar Mars zien vliegen en wel nu!

Mijn voet komt tegen het hout terecht. Meteen vliegt de achterkant van de kast eruit en zijn ik en Steven bevrijd. "Nou, top." Bromt Steven. Hij kruipt van me af en duwt zichzelf overeind. "Bedankt voor het mollen van mijn kast." Hij geeft me een blik en begint kledingstukken op te rapen. "Graag gedaan dat ik je heb bevrijd hoor," ik draai mijn ogen naar hem. "He, Steven." Steven richt zijn groene ogen vragend mijn kant op. 

"Mooie augurkenonderbroek." 

______________________________________________________________________________

(    A/N:  Wat vonden jullie alvast van dit stukje hierboven? Laat je gevoel hier alvast maar spreken en onthoud waarom we van Steven en Aiden houden! )

_______________________________________________________________________________

Als we in de auto op weg naar mijn huis zijn, voel ik een aparte spanning in de lucht hangen. Sinds ik Steven heb gecomplimenteerd over zijn onderbroek en daarna hysterisch over de grond ben gaan lachen, heeft Steven alleen dom naar me zitten grijnzen. Zijn hele gezicht had een rozerood kleurtje gekregen en voor de rest gaf hij geen commentaar, wat opmerkelijk is. 

Mijn ogen glijden naar Steven toe. Stevens ogen staan strak op de weg gericht, alsof hij geen contact met me wilt. Net als ik weg wil kijken, merk ik mijn ongelijk. Steven zijn ogen kijken eventjes mijn kant op. Ik voel mijn lichaam aanspannen en eventjes houd ik mijn adem in. Mijn ogen glijden naar de dashboard voor afleiding, maar het interesseert me niet.

Wie wilt er nou weten hoe hard je rijdt als er een lekkerding naar je loert?

Wacht..

Waarom loert Steven naar me en scheldt hij me niet uit?

Ik weet het, ik ben aantrekkelijk maar dit is een beetje creepy.

Als ik opzij kijk merk ik dat Steven zijn blik weer op de weg heeft gewerpt. Af en toe kijkt hij toch eventjes mijn kant op. Mijn lichaam verstijfd als Steven zijn keel schraapt.

"Je maakt me nerveus."

Oké, nu wordt 'ie mooi!

"Jij maakt mij nerveus!" Ik wijs naar hem toe en gooi dan mijn armen over elkaar. Zo, mijn leven ook weer recht gezet.

"Aiden, ik meen het. Je maakt me verdomd nerveus. Je bent.." Eventjes komt er een ongemakkelijke stilte. "Anders.."

Duh, ik ben fabulous.

Steven kijkt me aan en haalt even zijn schouders op. Dan draait hij zijn gezicht weer weg. Zijn ogen volgen de handelingen die hij verricht als hij de auto parkeert in de straat waar ik woon. "Ik bedoel.. je.." "Ik weet het al." Onderbreek ik Steven zijn gehakkel. Ik ga rechtop zitten en knik begrijpend. "Ja?" Steven kijkt me aan en lijkt opgelucht.

"Ja. Ik ben geweldig, hot, leuk en knap." Ik draai mijn ogen. "Dat is toch niet zo moeilijk om te zeggen. Kom, zeg me maar na. Aiden is knap, geweldig, hot en leuk." 

Steven geeft me een geërgde blik en schudt zijn hoofd. Zijn ogen glijden door de straat heen, alsof hij daar naar woorden zoekt. "Luister Aiden." Even staart hij voor zich. Dan maken zijn groene ogen weer contact met mijn blauwe ogen. "Ik wil geen contact meer met je."

Dat moment dat je je realiseert dat je niet bent dood gegaan naar die woorden.

"Wacht." Ik slik en probeer het nare voorgevoel te vergeten. "Waarom?" Zeg ik terwijl ik mijn wenkbrauwen frons.

"Omdat.." Steven haalt diep adem en maakt eventjes zijn ogen los van de mijne. "Je.." Ik gooi mijn armen over elkaar als Steven zijn woorden opnieuw inslikt. Wat heb ik verkeerd gedaan? 

"Je bent.. Verdomme! Aiden!" Steven recht zijn rug en gaat met twee handen door zijn bruine haren. "Ik voel dingen voor je!"  De woorden lijken uit zijn mond te schieten en de emoties zijn alles behalve blij. Hij duwt zijn gezicht in zijn handen en ik zie dat hij diep adem haalt. "Dus?" Vraag ik voorzichtig. Waarom begrijp ik dit niet?

"Ik wil je niet meer zien." Concludeert Steven. Hij haalt zijn handen weg en balt zijn vuisten. "Je zorgt ervoor dat Jason je niet aanraakt, begrepen?" Zijn ogen schieten mijn kant op. "En blijf uit mijn buurt. Ik voel te veel voor je. Ik heb nog nooit zo iets gevoeld voor iemand." Zijn ogen lijken te verzachten en opnieuw gebeurt het.

Ik sla dicht.

"Laat staan over gevoelens praten." Vervolgt Steven zijn verhaal. Dan laat hij zich terug in de stoel zakken. Hij duwt zijn vingers tegen zijn slaap en schudt gefrustreerd zijn hoofd. De dikke frons op zijn voorhoofd vertelt dat hij het echt niet meer weet.

"Kan je uitstappen?"

Ik voel me lichaam plotseling weer. Mijn hoofd bonkt en in mijn buik voel ik een nare spanning. Alsof mijn moeder zojuist heeft verteld dat ze me haat. Maar dit keer is het niet mij  moeder, maar m'n crush. Ik maak de deur open en zwaai mijn benen naar buiten. Plotseling is deze dag overgegaan naar een hel.

Als ik buiten sta, voel ik me duizelig. Met mijn hand duw ik de deur dicht. Mijn buik draait zich om als ik een stap richting het tuinpad zet.

Dit kan Steven niet menen, toch?

Een teleurstelling schiet door me heen als Steven de auto start en wegrijdt. Mijn lichaam leeft met mijn emoties mee. Het  doet pijn.

Met een zucht loop ik het pad op. Voor de deur blijf ik stilstaan. Mijn buik doet pijn en op dit moment lijkt het net alsof mijn hart in duizenden stukjes is gebroken. Mijn hand trilt als ik de deur open maak. Ik stap naar binnen en bijt op de binnenkant van m'n wang.

Niet huilen Aiden.

Ik maak de deur naar de kamer open. Tot mijn opluchting zit er niemand. Met een zwaar gevoel loop ik naar de schuifdeur, die ik open schuif. Ik loop naar binnen en laat mezelf op bed zakken.

"He, lul." Ik hoor Emiel overeind komen en me in mij  zij poken. "Waar was je?"

Ik kijk even opzij. Emiel hapt naar adem en zijn blik lijkt bezorgt. "Aiden?"

Even schud ik mijn hoofd. Ik weet zeker dat als ik nu ga praten, dat ik eindig in een jankscene.

"Aiden, gaat het wel?" Emiel schuift me naar hem toe. Hij zit naast me, op zijn knieën. Zijn haren zitten door de war en op zijn arm is een blauwe plek te zien van de valpartij van gisteren met Steven. Oh.. Steven..

"He, Aiden. Ben je ziek?" Mijn beste vriend knipt met zijn vingers voor mijn ogen. Als ik hem aankijk zie ik dat hij zijn gezicht strak heeft, de uitdrukking die hij altijd geeft wanneer hij bezorgt is. Ik schud mijn hoofd en sla mijn ogen neer. "Nee," antwoord ik.

Om eerlijk te zijn, weet ik niet hoe ik me voel. Of wel.. ik ben misselijk, boos en verdrietig. De laatste twee dingen zijn sinds vandaag opnieuw terug in mijn leven. De laatste keer dat ik boos of down was, was toen ik hoorde dat ik doodging.

"Aiden.. Waar was je?" Emiel legt een hand op mijn schouder. "He, van wie heb je die kleren?" Hij knijp zacht in mijn schouders terwijl Steven zijn ogen in mijn netvlies branden. Waarom wilt hij toch afstand?

Als ik Emiel zijn armen om me heen voel klemmen, voel ik me echt klein. Ik druk mijn hoofd tegen zijn schouders en haal diep adem. De tranen kan ik nog net in bedwang houden. Emiel zijn warme handen wrijven over mijn rug heen, om me te laten weten dat hij er voor me is. Ik mag Emiel dan wel dagelijks aanvallen, en hij mij, maar als het erop aan komt zijn we er altijd voor elkaar.

Voor een tijd leun ik tegen Emiel aan. Zijn hand gaat via mijn rug naar mijn schouders. Hij duwt me zacht terug en kijkt me aan. "En nu vertellen, Anderson."

"Ik denk dat Steven het uit heeft gemaakt.." verklaar ik.

Emiel laat me los en hij schudt zijn hoofd. "Vertel me wat er is. Ik zie het toch aan je!"

"Maar ik vertel je de waarheid!" Ik hef mijn handen op terwijl mijn stem overslaat. "Echt!"

"Nee," Emiel schudt zijn hoofd. "Jullie hadden niks. Aiden, stop!"

Ik sla een hand op Emiels mond en frons diep. "We waren bij Jason." Ik zie Emiel zijn mond vertrekken. Hij drukt mijn hand weg en schraapt zijn keel. "Sukkel! Wat heeft hij gedaan." Emiel schiet overeind en kijkt me onderzoekend aan.

"Veel. Maar Steven hielp me." Ik haal diep adem en pruts aan het te lange shirt. "En toen gingen we daar slapen." Mijn stem begint schor te worden en ik voel mezelf met een seconde leger worden. "Hij, uh.." ik ga rechtop zitten en haal diep adem. "Kuste me.. zeg maar.." Hakkel ik even.

Emiel zijn ogen worden groot en hij trekt zijn wenkbrauw op. "He.. Steven?" Ik zie een frons op zijn gezicht verschijnen.

"Ja," knik ik. "Hij kuste me kaak. En.. de.. vandaag deed hij vreemd en kortaf." Ik voel mezelf steeds misselijker worden. "En toen zei hij dat hij me niet meer wilde zien." Knal ik eruit. "En nu wil ik dood.."

Emiel schudt zijn hoofd en duwt me liggend. "Doe niet zo raar. Oke?" Ik hoor dat hij bezorgt is. "Doe die kleren eens uit. Het lijkt wel alsof je erin weg broeit."

Ik knik en trek ze snel uit. Ze doen me toch alleen maar aan Steven denken. Ik gooi ze voor de deur en laat mezelf in me kussen zakken.

"He, ik weet wat helpt. Ga volgende week mee naar gala." Emiel grijnst naar me.

"Ik heb geen zin."

Emiel zijn grijns verdwijnt en hij kijkt me nors aan. "Komop, Aiden. Ik herken je haast niet meer." Hij komt naast me zitten. "Het wordt leuk. Echt."

"Met wie moet ik gaan dan, Steven zeker?" Ik schud mijn hoofd. "Ik heb geen zin." Ik wil niet heen. Dan krijg ik vast te horen waarom ik alleen ben. Want ja, wees nou eerlijk. Als de knapste jongen alleen gaat, dan kun je net zo goed de wereld opblazen.

"Desnoods neem ik je mee."

Ik frons mijn wenkbrauwen bij dat voorstel. "Eh.. ongemakkelijk." "Ja, maar je moet. Als je niet komt dan wordt het geen reet aan. Wie gaat anders de boel verpesten?"

"He!" Ik draai mijn ogen naar Emiel. "We zien wel, oke. Laat me even zielig zijn en genieten van mijn eerste gebroken hart, wil je?"

"Veel plezier."

Ik knik en draai me om. Emiel zijn ogen branden in mijn rug, maar ik heb geen zin om nog te praten. Het heeft allemaal geen zin meer.

------------------------------------------------
*(votewhore allert.. Jaaa, ik geef het toe!) : Bij 50 votes meteen nieuw hoofdstuk!:D  

Omgadd. Megalang hoofdstuk.. De emotisch knallen er wel door heen. Wat denken jullie wat er gaat gebeuren? Laat het me weten en misschien win jij wel een handtekening van Aiden. Whoa!