Maraton 7❤️

__________________________________________

Vivian

-No cześć.-usłyszałam bełkotliwy głos.

Tajemnicza osoba wyłoniła się z mroku, oświetlona przez blask ogniska była bardzo prosta do rozpoznania.

-Tom?-zapytałam, a mój głos zadrżał.

W dalszym ciągu mam przed oczami tą scenę z sali gimnastycznej. Nie mam ochoty znowu się z nim użerać.

-Tak, to ja.-powiedział i usiadł obok mnie.

-Co tu robisz?-spytałam i zaczęłam się od niego odsuwać.

-Przyszedłem świętować wygraną, a ty nie?-czknął.

W mojej głowie zapaliła się czerwona lampka.

On jest pijany!

-Wiesz, muszę już iść.-odparłam i podniosłam się szybko z miejsca.

To moja jedyna szansa, żeby odejść jak najdalej od tego człowieka.

Jest odrażający...

-A ty dokąd?-złapał mnie za dłoń.

Mój oddechowych przyspieszył, a nogi odmówiły posłuszeństwa.

-Ja... nie... proszę.-wszystkie wspomnienia zaczęły powracać.

-Przecież jest tak miło.-zaśmiał się gardłowo.

-Puść...-zacisnęłam zęby, jestem taka zestresowana.

-Po co? Porozmawiajmy o tobie i Luku.-dotknął bluzy Luke.

Dlaczego chcę o nas rozmawiać?

-Nie. Zostaw mnie.-wyznałam pewnie.

Nie mogę być słaba tak jak wtedy... Nie wiem co siedzi mu w tej głowie.

-Czyli nie pójdzie po dobroci.-westchnął i przyciągnął mnie mocno za rękę.

Nagle usłyszałam dobrze znany mi głos:

-Vi załatwione, możemy iść. Kiełbaski już się pieką.-zaczął Luke, a ja słyszałam go coraz bliżej. Dzięki Ci Boże. Kiedy brunet był już wystarczająco blisko, tak że mógł zobaczyć co się dzieje, krzyknął.-Co jest kurwa?!

-O Luke, dobrze cię widzieć.-odparł Tom.

-Ty skurwysynu. Mówiłem, ostrzegałem...-brunet podszedł do niego szybkim krokiem, odsuwając mnie delikatnie od niego. Stanęłam przerażona z boku.-Mam nadzieję, że jesteś ubezpieczony.-powiedział mu Luke prosto w twarz.

-A co cię to obchodzi...-nim Tom zdążył dokończyć, Luke uderzył go w twarz. Było to tak mocne, że natręt od razu poleciał do tyłu.

Luke nie przejmował się tym, wykorzystał tą sytuację i usiadł okrakiem na Tomie, okładając go raz za razem po głowie.

Jesus...

Gdzie jest reszta?

Przecież ktoś musi ich rozdzielić?

Odwróciłam głowę do tyłu i dostrzegłam rozbawionych chłopaków, do których dołączyły już dziewczyny. Wszyscy byli zadowoleni i szczęśliwego, za to tu rozgrywała się krwawa walka.

-Luke!-krzyknęłam, ale ten nie reagował.

Tom miał już zmasakrowana twarz. On go zabije.

Na całe szczęście, nie wiem co do tego doprowadziło, ale brunet w końcu podniósł się z Toma.

-Może teraz nauczysz się szacunku do kobiet.-powiedział do niego i podniósł ledwo żywego chłopaka z ziemi.-Chyba musisz ochłonąć Tom.-dodał Luke i wrzucił chłopaka do jeziora.

Kiedy Tom do niego wpadł rozległ się głośny plusk. Chłopak zaczął trzepać się w wodzie, a gdy w końcu udało mu się z niej wynurzyć zaczął w pośpiechu płynąć do brzegu, wyszedł na ląd w tempie światła, a jeszcze szybciej uciekł. Parę razy przewrócił się na piasek, który przykleił się do jego mokrych ubrań. Wyglądał teraz jak kotlet w panierce.

Czy ja o tym pomyślałam? Brak słów do samej siebie...

Widziałam jego strach na twarzy. Odetchnęłam z ulgą, zaraz po tym jak zniknął za drzewami.

-Viv, nic ci nie jest?-spytał Luke, podchodząc do mnie i łapiąc mnie za twarz.

Spojrzałam na niego, widziałam w jego oczach dużą troskę.

-Nie, po prostu mnie wystraszył. Przypomniało mi się...wiesz.-nie przeszło mi to przez gardło.

-Vivian.-zaczął z troską.-Przepraszam, nie powinien był cię zostawiać samej. Gdyby ten skurwysyn coś ci zrobił nigdybym sobie tego nie wybaczył.-spuścił głowę w dół.

-Luke. Nic mi nie jest, nie mam pojęcia co Tom chciał zrobić, był pijany, ja.. Od.-nim skończyłam brunet wszedł mi w zdanie.

-To go nie tłumaczy. Zbliżył się do ciebie, a to wystarczyło. Mówiłem mu, że ma się od ciebie trzymać z daleka. I co kurwa? Nie posłuchał. Pieprzony gnojek. Tak na dobrą sprawę, powinienem pójść za nim i dokończyć to co zacząłem.-jego oddech znacznie przyspieszył.

-Luke, nie. Bardzo się przestraszyłam, ale kiedy usłyszałam twój głos wiedziałam, że jestem bezpieczna. Dziękuję ci za to co dla mnie zrobiłeś.-wyznałam.

-Viv... To mój obowiązek.-pocałował mnie w głowę.

-Bohater.-zachichotałam i przytuliłam się do jego torsu.

Jest taki ciepły i umięśniony.

-Założyłaś ja.-spojrzał na swoją bluzę, która obecnie znajdowała się na mnie.

-Jest bardzo wygodna.-uśmiechnęłam się i zaczęłam się do niego przybliżać.

-Tak?-droczył się ze mną.

-Tak.-odparłam i pocałowałam jego słodkie usta.

To niesamowite jak jedna osoba może ukoić wszystkie źle emocje, które tobą targają.

Luke jak zwykle przejął inicjatywę. Całowaliśmy się w zawrotnym tempie, kiedy nagle Luke, ku mojemu zaskoczeniu podniósł mnie do góry i posadził na barierce mostu. Teraz byliśmy ze sobą na równi.

-Mógłbym to robić godzinami.-wyznał brunet, kiedy w końcu się od siebie oderwaliśmy.-Całować cię tu.-powiedział i pocałował oba moje policzki.-I tu.-teraz złożył pocałunek na moim nosie.-Tu też.-padło na moje czoło. Na samym końcu zjechał swoim nosem po mojej twarzy, budząc tym samym moje łaskotki, aż do momentu gdy znalazł się na mojej szyi.-Tu też uwielbiam cię całować.-westchnął.

Drażni mnie to.-podowiadał rozum.
Pocałuj mnie w usta.-krzyczało serce.

-Ale najbardziej z tych wszystkich miejsc, uwielbiam całować jedno...-tu spojrzał mi w oczy.-Twoje usta.-dodał i ponownie zatraciliśmy się we wspólnym pocałunku.

Czekałam, aż to powie...

Tak bardzo go kocham, chciałabym mu to powiedzieć, ale boj się, że wtedy nasza relacja ulegnie pogorszeniu albo w ogóle mnie odrzuci...

Po kilku sekundach odsunęliśmy się od siebie z wielkimi uśmiechami na twarzy.

-Powinniśmy wrócić. Będą się martwić.-stwietwierdziłam niechętnie.

-Wiem, ale wolałbym zostać tu z tobą.-mruknął w moje usta.

-Luke...-przeciągnęłam.

W głębi serca też chciałabym zostać z nim, najlepiej na całe życie, ale nie przyjechaliśmy tu sami.

-Dobrze, już idziemy.-kiwnął głową i zestawił mnie z powrotem na ziemię.

Podał mi swoją dłoń, która od razu bez zastanowienia chwyciłam i poszliśmy w kierunku dobrze widocznego ogniska. Z tej odległości wyglądało to pięknie.

Im bardziej zbliżaliśmy się do naszych przyjaciół, tym bardziej słyszeliśmy ioch śmiechy i rozmowy.

Cieszę się, że już jest tu tak spokojniej. Jak tu przyjechałam ilość osób była przerażająca, ciekawi mnie jak chłopcy pozbyli się stąd tej masy ludzi.

-O któż to zaszczycił nas swoją obecnością. Gdzie tak długo byliście? Już myśleliśmy, że porwał was jeziorny potwór.-zaśmiał się Liam.

Luke spojrzał na mnie, a ja tylko cicho powiedziałam, nie mów im. Nie chcę, żeby Bell i Lucy się zamartwiała, skoro nie stało się nic poważnego. Tom dostał nauczkę od Luke i mam nadzieję, że na długo ją zapamięta.

-Viv poszła szukać dziewczyn i zgubiła się w lasku.-powiedział, w ja wewnętrznie mi dziękowałam.

-Aha...dlatego jesteście tacy czerwoni?-zapytał Matt, biorąc łyka piwa.

Cała czwórka popatrzyła na nas przenikliwe, a mi oczy wyszły z orbit...

Naprawdę jestem taka czerwona? O Matko, jaka ftopa...

-Dobra, dobra. Lepiej się tłumacz Matt. Skąd tu się wzięło tyle osób?-zapytał Luke, zmieniając tym samym temat.

-Nooo, nie wiem... skąd mogłem wiedzieć, że przyjdzie ich, aż tyle. Zaprosiłem tylko jednego kumple.-zapierał się.

-Tracę wiarę w ciebie.-Luke pokręcił głową z dezaprobatą.

-Ej nie przesadzajcie, nic wielkiego się nie stało.-bronił się Matt, jednak odpuścił sobie zaraz po tym jak wszyscy spojrzeli na niego jak na chorego psychicznie.-No dobra no, trochę się sytuacją wymknęła z pod kontroli.-przyznał się w końcu.

-No właśnie.-poparła go Lucy.-Dobra, skoro jesteśmy wszyscy to w końcu się napijemy.-powiedziała i podeszła do skrzynki.

-Luc, nie idź. Mam jeszcze tu zapasowe.-zatrzymał ją Matt i wyciągnął pierwszą butelkę, która otrzymał Liam.-Viv, pijesz?-zapytał mnie.

-Yyy...-zamilkłam.

-Ona nie piję.-powiedział za mnie Luke.

-Jedno by mi nie zaszkodziło.-stwierdziłam, aż sama się sobie dziwię, bo z reguły nie lubię pić alkoholu.

-Nie i koniec. Nie możesz, pamiętasz jeszcze, że jesteś chora?-Luke spojrzał na mnie przeszywającym wzrokiem.

Okej teraz to mi głupia. Zapomniałam, a Luke pamiąta cały czas.

Co ja bym bez niego zrobiła?

-Luke, trzymaj.-Liam podał Lukowi jedną butelkę.

-Nie ja też nie piję.-wyznał i odsunął od siebie piwo.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

-Nie pijesz za swoje własne zwycięstwo?-zapytałam.

-Ktoś musi odwieźć cię do domu skarbie.-uśmiechnął się.

I jak tu go nie kochać?

***

Siedzimy tu już dobre kilka godzin. Towarzystwo nieźle się rozbawiło. Luke cały czas siedzi koło mnie i pilnuje jak małego dziecka, co jakiś czas gładzącmnie kciukiem po dłoni.

Na ognisku pieką się teraz pianki, już nie mogę się doczekać kiedy w końcu wezmę jedną z nich do ust. Uwielbiam je!

-Jak nie zrobię?!-krzyknął Matt, wyrywając mnie z zamyślenia.

-Zapomnij.-pokręcił głową Li.

-Zaraz ci pokażę, jak zobaczysz to się zesrasz.-odparł Matt.

-O co chodzi?-zapytałam bruneta, obok mnie.

-Matt stwierdził, że zrobi salto z  pomostu .-zaśmiał się.

-Matt, poważny jesteś jest ciemno i nic nie widać.-zauważyłam.

-Luzik, gorsze rzeczy się robiło. Jak mówię, że zrobię to zrobię. Chodźcie zobaczyć.-podniósł się z miejsca, a wraz z nim Liam, Bella i Lucy.

-Idziecie?-zapytała moja siostra.

-Ja nie, nie chce być świadkiem samobójstwa. Jaka on zrobi to salto pod wpływem alkoholu i przeżyje to będzie wielkie wydarzenie.-zaśmiałam się.

-Okej, a ty Luke?-zwróciła się do chłopka.

-Zostanę z Vi.-stwierdził, wzruszając ramionami.

-Dobra to ja lecę. Muszę to zobaczyć!-krzyknęła i pobiegła za resztą.

Pomost jest oddalony kawałek stąd, dlatego teraz w takiej ciemności nie było ich łatwo dostrzec.

-Zaraz spalisz tą piankę.-upomniał mnie Luke.

Spojrzałam na nią i rzeczywiście była do jedzenia, dlatego wyjęłam ją z ognia.

Mniam.

Zdjęłam ja z patyka, parząc się przy tym w palca i kiedy już miałam włożyć ją do buzi, Luke nachylił się nad nią i ją zjadł.

-Ej!-pisnęłam.

-Musiałem to zrobić.-mielił w buzi MOJĄ piankę.

-Dlaczego?-zapytałam zirytowana.

Jakim prawem ja zezarł?

-Słodko się denerwujesz, wiesz?-zaczął, na co przywaliłam mu w bok.

-Chcę moją piankę.-wymamrotałam.

-Masz, nawet dwie.-zdjał ze swojego patyka i mi podał.

-No masz szczęście.-zaśmiałam się i włożyłam do ust, mięciutką i idealnie upieczona piankę.

Niebo w gębie...

-To prawda mam, ciebie.-przyznał i objął mnie ramieniem, a w moim brzuchu przeleciało stado motyli.

Kiedy zjadłam ostatnią z upieczonych pianek, przechyliłam się tak, że teraz leżałam głową na kolanach Luke. Bolały mnie już plecy od siedzienia, a o brunet wydaje się być wygodnym rozwiązaniem...

Spojrzałam w górę i dostrzegłam milion migocących na czarnym niebie, gwiazd.

-Boże, jakie to piękne.-weschnęłam.

-Co?-spytał, głaszcząc mnie czule po głowie.

-No gwiazdy. Zobacz, każda z nich jest inna. To takie niesamowite ile tajemnic kryje niebo.-zauroczyłam się.

-Masz rację.-popatrzył tam gdzie ja.-Są wyjątkowe, tak jak ty.-powiedział,a na moje pliki wkradł się duży rumieniec.

-Szkoda, że nie możemy być bliżej nich. Są tak daleko...-posmutniałam.

-Pamiętaj, że marzenia się spełniają.-zaczął.-Moje się spełniło, bo pójdziesz ze mną na bal.-wyznał.

-Nadal w to nie wierzę.-uśmiechnęłam się.

-Nie mogłoby cię tam zabraknąć. Jesteś jedyną osobą, z którą mógłbym tak pójść.-stwierdził, a ja podniosłam się do pozycji siedzącej.

-Nie prawda.-wzruszyłam ramionami i ziewnęłam.

-Prawda, chyba komuś chce się spać.-zaśmiał się.

-Troszeczkę.-powiedziałam niewinnie.-Czemu twierdzisz, że tylko ze mną mógłbyś pójść na ten bal? Za tobą pewnie ustawiają się kolejki chętnych dziewczyn.-pokiwałam głową.

Luke westchnął przeciągle i oznajmił:

-Viv, muszę ci o czymś powiedzieć.

-Tak?-spytałam.

-Pamiętasz, chciałem zrobić to już wcześniej, ale przeszkodził nam telefon.-przytaknęłam i zestresowana przełknęłam ślinę. Luke spojrzał mi głęboko w oczy i zaczął namówić.-Jesteś dla mnie cholernie ważna, nie wyobrażam sobie pójść tam z inną dziewczyną, bo cię...

-Aaaaa, udało mu się!-wypowiedź Luke'a przerwała, biegnący w naszym kierunku Lucy.

Tak bardzo się spieszyła, że na ostatniej prostej wywaliła się i wylądowała głową prosto w pasku. Jednak rudowłosa nie przejęła się tym zbytnio, wstała i podeszła do nas już spokojniej. Coś czuje, że kac jej nie odpuści.

-Skoczył.-wyznała i zaczęła otrzepywać twarz z ziarenek.

To musi boleć...

Ale oprócz tego, wygląda to śmiesznie... No cóż...

-Super.-skwitował Luke, który nie był zbyt zadowolony z wyczynów mojej najlepszej przyjaciółki.

W sumie przerwała mu wypowiedź. Ma prawo... To trochę przykre, drugi raz w tym samym momencie ktoś mu przerywa. I znowu nie dowiem się o co chodzi.

-Co wy macie takie miny? Zabawa!!!!-krzyknęła i zaczęła się kręcić wokół własnej osi.

-Nie. My będziemy już jechać. Viv jest zmęczona. Odwiozę ją.-stwierdził i podniósł się, a ja razem z nim.

-Szkoda.-posmutniała.-Viv widzimy się jutro, a ja lecę.-krzyknęła i zpowrotem pobiegła nad pomost.

-Oj Lucy, Lucy.-powiedziałam sama do siebie.

-To co jedziemy?-zapytał.

-Tak, a Luke chciałeś coś powiedzieć.-stwierdziłam.

-Kiedy indziej, wybiłem się z rytmu.-oznajmił.

No nie...

***

-Dziękuję za podwózke. Było mi bardzo miło dziś.-przyznałam.

Pomijając pierwsze wydarzenie z Tomem, było naprawdę świetnie.

-Ja też dziękuję, skarbie.-nachylił się i pocałował moje wargi.

-To idę.-wyznałam.

-Na razie.-odparł, a ja wyszłam z samochodu .

Luke odjechał dopiero, kiedy weszłam do domu.

To był szalony, ale bardzo fajny dzień. Trzebaby zacząć myśleć nad jakąś sukienką na ten bal...

___________________________________________

Cześć Kochani ❤️
Dziś rozdział wcześniej w ramach rekompensaty za to, że wczoraj był bardzo późno.

Naprawdę jeszcze raz przepraszam ❤️.

Piszcie jak podobał się ten.

Odpowiedzi na nominacje będą za jakieś dwie godzinki 🙂.

Komentujecie i głosujecie 🤩
Buziaki 😘❤️😘❤️
Do jutra ❤️