-Ale ty jesteś głupi Deku... Dobrze, że niczego więcej mu nie napisałeś.

-Czyli nic nie zrobi?

-Zrobi... To sprytny skurczybyk.

-I co ja mam mu powiedzieć!?

-Nie panikuj tak... Nie wie, kim jesteś.

-Uratowany...

Do klasy ktoś wszedł, ale nie zwróciłam na to uwagi...

-Nie mówiłaś, że chodzisz do tej szkoły Tutu.

Spojrzałam na chłopaka, który usiadł w ławce obok.

-Nie pytałeś Tedy.

-Pytałem, a ty zaprzeczyłaś.

-To było dawno! Od dzisiaj chodzę!

-Dwa dni temu to dawno?

-Bardzo dawno.

-Furiatka...

-Dlaczego? Ja jestem wręcz oazą spokoju.

-Nie przypominam sobie.

-Jak nie przypominasz? Ja zawsze grzeczna byłam.

-Uciekłaś na miesiąc z domu.

-Nie uciekłam tylko, kogoś szukałam, a to różnica.

-Nie ma różnicy.

-Jest.

-Nie ma.

-Chyba wiem lepiej, co jest różnicą w moim psychicznym życiu, kurczaczki.

-Sło...

-Zabroniłam ci używać moich SD.

-Nie przypominam sobie.

-To użyj mózgu.

-Wiesz co to sarkazm?

-Naturalna defensywa mózgu wobec mniej inteligentnych.

-Gratuluje, zapamiętałaś coś tak skomplikowanego.

-Dzięki, ale nie było to takie trudne jak w twoim przypadku.

-Widzę, że wy już się znacie, więc może przerwiemy tę kłótnię?

Deku chyba zaczął panikować, widząc narastające między nami napięcie.

-O czym ty mówisz?

-To była zwykła, koleżeńska wymiana zdań.

Powiedziałam, zanim mieszaniec rzucił w jego stronę jakiś wredny tekst.

-Z mojej perspektywy wyglądało to inaczej...

Zadzwonił dzwonek, a do klasy od razu wszedł Aizawa i tylko dlatego Midoriya nie kontynuował tej rozmowy.

***

  Lekcje minęły w spokoju, bo właściwie cały czas pisałam z Neitem, a na przerwach gadałam z resztą klasy, ale teraz przyszła pora obiadowa.

-Izumi! Chcesz usiąść z nami!?

Krzyknął Deku, kiedy wychodziłam z klasy, odwróciłam się do niego z szerokim uśmiechem.

-Jestem już umówiona.

-No trudno...

-Jutro, zgoda!?

-Pewnie.

Wyszłam z klasy i udałam się na stołówkę, na końcu kolejki zobaczyłam Neita, więc właściwie rzuciłam się mu na plecy.

-Co tam chwaście ?

-Od kiedy przylazłaś gorzej wywłoko. -Zeskoczyłam z jego pleców, biorąc tackę- Masz mój telefon?

-Tak, a ty mój?

-Owszem.

Po zabraniu posiłku podeszliśmy do wolnego stolika, usiadłam naprzeciwko chłopaka, żeby mieć z nim kontakt wzrokowy, wymieniliśmy się też telefonami.

-Co to jest OFA?

-Trudna na chwasty. -Uśmiechnęłam się perfidnie, rozpoczynając posiłek, ale cały czas prowadziłam zażartą dyskusję o następnym żarcie- Pamiętasz nasze zeszyty?

-Tak, spróbuje je znaleźć.

-Ja też, powinnam mieć cztery...

-Ja mam trzy albo pięć, nie pamiętam, co zrobiliśmy z tymi dwoma z podstawówki.

-Gdzieś je daliśmy... Chyba do piwnicy, ale nie wiem czy twojej, czy mojej.

-Izumi!

Obok mnie usiadła Itsuka, która od razu po odłożeniu tacki mnie przytuliła, po chwili obok Neita usiadło dwóch chłopaków, jeden wyglądał jak Eren przemieniony w tytana tylko z białymi włosami, a drugi miał czarne włosy z niebiesko-białą opaską, spostrzegłam też, że obok dalej ściskającej mnie Itsuki, usiadł chłopak z szarymi włosami, groźnym wyrazem twarzy, ostrymi zębami i czymś przypominającym maskę wokół oczu.

-Jestem Awase Yosetsu, a ty to zapewne Izumi?

Przedstawił się czarnowłosy.

-Tak to ja, a wy jesteście jego nowymi kolegami?

-A są!? Ten obok mnie to Honenuki Juzo, a obok Itskuki, Tetsutetsu Tetsutetsu.

Spojrzałam na chłopaka siedzącego obok rudowłosej.

-Masz spoko imię!

Mina chłopaka wyrażała zaskoczenie, ale lekko się zarumienił.

-Dzię-Dzięki.

-Wracając, wydaje mi się, że do twojej, jakby u mnie znaleźli, byłby koniec.

-Wiem, ale nie przypominam sobie, bym je od ciebie brała...

-Poszperam, jutro mam wolną chatę, przychodzisz?

-Spoko, ale tym razem na grzecznie.

-W minimalnym znaczeniu tego słowa.

-Jak zawsze.

-O czym wy mówicie?

Rudowłosa spojrzała na nas pełna obaw.

-Bez picia.

-Mhm, tabletki nie są smaczne.

Wyciągnęłam pozostałe cztery tabletki i podałam dwie chłopakowi, oboje połknęliśmy je, popijając wodą.

-Czyli jednak byli na kacu?

Rzuciła podróbka Erena.

-Mówiłam...

-Jutro od razu po szkole?

-Ale jeszcze zajdziemy do mnie.

-Zgoda.

Dokończyliśmy posiłek, a ja w pewnym sensie zaprzyjaźniłam się z Yosetsu, Tetsutetsu i Juzu, kiedy wracaliśmy do swoich klas, cały czas żartowaliśmy.

-Jutro też jesz z nami?

Spojrzałam na chłopaka z opaską i pokiwałam przecząco głową.

-Obiecałam koledze z klasy, że zjem z nim i jego przyjaciółmi.

-Zarezerwujemy sobie dwa dni w tygodniu, w które jesz z nami i po problemie.

Powiedział białowłosy, uśmiechając się delikatnie.

-Dzisiaj jest wtorek... Może czwartek i piątek?

Dopowiedział Tetsu.

-No i to jest pomysł! -Przybiłam im żółwika, ale szybko pożałowałam- Ała! Masz za twarde dłonie! Nie to, co ten cienias Neito!

Powiedziałam, masując swoją rękę.

-Wcale nie jestem cieniasem łajzo życiowy!  

  Wszyscy parsknęli śmiechem łącznie ze mną, mimo że dalej ręka strasznie mnie bolała.

-Wybacz, powinienem ci powiedzieć.

-Jeszcze nauczy się przybijać ci bezbolesne żółwiki!

Stwierdziłam z ogromnym uśmiechem, na co reszta znowu się zaśmiała.

-Do zobaczenia!

-Pa!

Powiedzieli, prawie zgodnym chórem.

-Do zobaczenia wywłoko!

-Nara chwaście!

Pożegnałam się z przyjacielem i weszłam do klasy, usiadłam na swoim miejscu, chwilę później do klasy wszedł Deku, od razu do mnie podszedł.

-Izumi masz siną rękę!

Spojrzałam na swoją dłoń i podrapałam się drugą po tyle głowy z uśmiechem.

-Przybiłam zbyt mocnego żółwika osobie z utwardzeniem.

-Może powinnaś z tym iść do Re...

- Później do niej wpadnę!

Machnęłam drugą ręką.

-Co powiedziałaś temu chłopakowi, który odczytał wiadomość?

-Powiedziałam mu, że to trutka na chwast.

Zaśmiał się, ale sprawiło mu to ulgę.

-Uwierzył?

-Nie miał wyboru.

-Dzięki ci Izumi, uratowałaś mi życie.

Na ostatniej lekcji napisał do mnie Shoto, więc rozmawiałam z nim przez Messengera.  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~