- Nie mów, że znowu zaczynasz.

- Dobra, już nie będę - podniósł ręce. - Tylko nie wskakuj mi więcej na plecy z zaskoczenia.

- Przyjęłam - zasalutowałam.

- To może w końcu rozbijemy obóz? - Powiedzieliśmy jednocześnie. Po czym zaśmialiśmy się.

- Znowu się zaśmiałeś! Nie no, kocham twój śmiech - powiedziałam.

- Kochasz? - Powtórzył zdziwiony chłopak.

- Nie wyobrażaj sobie. Po prostu lubię twój śmiech? Uwielbiam twój śmiech? Nie, to wciąż źle brzmi. Dobra, po prostu fajnie się śmiejesz okej? - Powiedziałam, ze zmarszczonymi brwiami.

Chłopak westchnął i przewrócił oczami. Też bym tak zareagowała na moją bardzo inteligentną wypowiedź.

- Ej, znowu coś nie tak emo...eeee...Sasuke znaczy się?

- Nie, wszystko w porządku. Tylko wiesz - stanął na przeciwko mnie, włożył ręce do kieszeni i kontynuował, patrząc mi w oczy. - Nigdy się tak nie uśmiałem jak dziś - powiedział, a ja poczułam że się czerwienie.

Co jest?

Sasuke podszedł jeszcze bliżej. Jego oddech łaskotał mnie po twarzy.

- Dziękuję - powiedział cicho.

Patrzyłam w jego oczy i czułam się jak zahipnotyzowana. Uszczypnęłam się w dłoń.

- Eee, wiesz...nie ma za co. Serio, nie ma o czym gadać. Ale ten, no mógłbyś przestać się tak na mnie patrzyć? Nie mogę się ruszać. Dziwnie na mnie działasz.

- Bezpośrednia jak zwykle - westchnął i odszedł w stronę swojego plecaka.

- Przyzwyczaisz się! - Krzyknęłam i też zaczęłam się rozpakowywać.

***

Koniec! Naprawdę strasznie dziękuję wszystkim, dzięki którym jest już tak dużo wyświetleń! Jesteście najlepsi 💗