Jak sie zapewne domyślacie nie było mi łatwo obdarzyć kogokolwiek zaufaniem po tym jak bardzo cierpiałam, gdy dowiedziałam się prawdy o Amy. W moim życiu ludzie pojawiali sie i znikali bezpamiętnie. Nie przywiązywałam uwagi do nowych znajomości. Na studiach zdecydowanie odstawałam od grupy. Z nikim nie rozmawiałam. Aż do dnia, w którym podszedł do mnie przystojny, niebieskooki chłopak. Z jego torby wystawały kartki, a podręczniki które niósł nawet nie były potrzebne tamtego dnia. Od razu widać było, że jest nierozgarnięty.

-Masz może notatki z algebry? Ja gdzieś swoje zgubiłem.

Spojrzałam na bruneta, który ponowił próbę szukania notatek w nieposkromionym wnętrzu torby. Usmiechnęłam się, trochę sarkastycznie.

-Nie wiem czy wiesz, ale na kierunku, który studiuje i jak sie domyślam ty rownież, nie mamy takiego przedmiotu jak algebra.

- S...Serio?

- Serio.

Chłopak spojrzał na mnie jakbym właśnie wywróciła jego świat do góry nogami.

- Czyli to nie był zbyt dobry pretekst żeby do ciebie zagadać prawda?

Zatrzepotał rzęsami, co może nie było zbyt męskie, ale w jego wykonaniu zabójczo urocze.

- Jestem Jeff, a ty jesteś tu nowa? Nie widziałem cie wcześniej.

Pomijając fakt, że to własnie Jeff dołączył do mojej grupy miesiąc temu, a ja poprostu starałam się nie rzucać w oczy, przytaknęłam i spakowałam swoje rzeczy.

- Może cie oprowadzę? Tu niedaleko jest świetna knajpka. Dasz sie zaprosić na kawę?

Nie chciałam sie zgodzic. Tak bardzo, bardzo nie chciałam...

- Jasne, czemu nie.

Boże, dlaczego ...

Jeff całą drogę do lokalu opowiadał o tym gdzie w mieście znajdują się najlepsze bary, kręgielnie i inne miejsca, do których nigdy w życiu nie zamierzałam pójść.

- A oto i cel naszej podroży.

Kawiarenka akademicka znajdowała się w szarym kącie terenu uczelni. Pomimo obskórnego wyglądu przesiadywałam tam codziennie.

- Bylaś tu już?

Zapytał, bo pewnie zauważył uśmiech na twarzy głupiutkiej kelnerki. Gdy tu przychodziłam zawsze próbowała zagaić rozmowę, ale szybko poddawała się widząc, że nie zamierzam zamienić z nią choćby słowa.

- Nie, nie. Nie byłam.

- Mają tu najlepszą kawę w mieście.

Uznanie tych wypocin barmana za kawe, było zdecydowanie zbyt dużym nadużyciem, ale skoro to Jeff placił, nie miałam serca odmówić. Po trzech filiżankach "kawy" niebieskooki raczył zapytać mnie o imię. Było to mniej więcej między opowiescią o nieustannych biegunkach jego babci, a szalonych przygodach w akademiku. A ja, o dziwo, sluchałam. Sluchalam jego bezsensownych historii i spoglądałam w jego oczy skryte za szkłem okularów.

- A ty?

- Hmm?

- Powiesz coś o sobie?

I co niby miałam mu powiedzieć? "Cześć. Jestem Kate i jestem chora"?

- Musze iść. Zobaczymy się jutro.

I tak rozpoczęła sie najlepsza znajomość mojego życia. Pewnie zastanawiacie się czy aby na pewno Jeff nie był wyimaginowany? Nic z tych rzeczy, był człowiekiem z krwi i kości. Pytacie skąd to wiem? Potwierdziła to moja mama, gdy po raz pierwszy przyprowadziłam Jeffa do domu. Podczas kolacji postawiła przed nim talerz i szeroko sie usmiechnęła. Spostrzegłam w jej oku kręcącą się łzę. Chciałam żeby była ze mnie dumna. Tak bardzo dumna. A wtedy zauważyyłam, że ktoś stoi tuż za jej plecami...